Έχω ένα “στενό” και “αδερφικό” φίλο που τον γνωρίζω από τα νεανικά του χρόνια, που τώρα είναι περίπου 45 χρονών. Η καταγωγή του είναι από την Εύβοια όπου και κατοικεί εδώ και σχεδόν 25 χρόνια. Τον γνώρισα σαν έφηβο γιατί ζούσε με τους γονείς του στην ίδια πολυκατοικία όπου έμενε η δεύτερη αδερφή μου με την οικογένειά της, και μετέπειτα, η μητέρα μου με την μικρή μου αδερφή. Η πολυκατοικία βρίσκεται στην Αθήνα και ερχόμουν από το εξωτερικό κάποια καλοκαίρια για να δω την μητέρα μου και τις δύο μικρότερες αδερφές μου. Τελικά, εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Ελλάδα το 1986.
Όταν αυτός ο “σταθερός” και “αγαπημένος” φίλος μου ήταν περίπου 17 χρονών, η μητέρα του μου ζήτησε να του κάνω μαθήματα Αγγλικών, όχι για κάποιο πτυχίο αλλά για να νιώσει πιο άνετα και χαλαρά με αυτή την “ξένη γλώσσα”. Νομίζω πως του έκανα μαθήματα για περίπου 3 χρόνια, ενώ λίγο αργότερα , έφυγε μόνιμα για την Εύβοια όπου βρίσκεται το πατρικό του σπίτι. Δεν άντεχε άλλο την “εικονική κοινωνική ζωή” της Αθήνας. Εδώ θα ήθελα να κάνω δύο σημαντικές επισημάνσεις σχετικά με την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα του αγαπημένου φίλου μου και πρώην μαθητή μου.
Μετά από κάμποσα χρόνια, η μητέρα του μου εξομολογήθηκε ότι τότε, μου είχε ζητήσει να κάνω μαθήματα Αγγλικών στον μικρό της γιο, γιατί ο ίδιος είχε πολλές προσωπικές ανασφάλειες με τον περίγυρό του, είτε στο σχολείο είτε στην καθημερινή του κοινωνική ζωή, υποτιμώντας την προσωπικότητά του και τις δυνατότητές του. Η μητέρα του με εμπιστεύθηκε γιατί γνώριζε πολύ καλά την άνεση που είχα με τους νέους μαθητές μου, όπως επίσης τις γνώσεις μου πάνω στην γλώσσα των Αγγλικών, που είναι και η γλώσσα που γνωρίζω καλύτερα. Επίσης, κάποια στιγμή μετά από πολλά χρόνια, ο “επιστήθιος” φίλος μου και “πρώην μαθητής” μου, μου αποκάλυψε ότι την πρώτη χρονιά της “συνεργασίας” μας δεν με άντεχε, γιατί εκτός από τα μαθήματα Αγγλικών, του εξέφραζα σκέψεις και απόψεις για την καθημερινή κοινωνική ζωή εδώ στην Ελλάδα, όπως και για ανθρώπινες αρχές που στήριζα. Η “διδασκαλία” μου και η “στάση ζωής” μου τον έθιγαν προσωπικά, γιατί γνώριζε πολύ καλά την “εικονική πραγματικότητα” που βίωνε μέσα σε μια “αλλοπρόσαλλη” και “συντηρητική” Ελληνική Κοινωνία που τον ήθελε “πολύ αρσενικό” και “ανταγωνιστικό”, αλλά “αδρανή” και “ουδέτερο” σε σχέση με την προσωπική του ταυτότητα, τον χαρακτήρα του και τις εσωτερικές του αναζητήσεις!!!!!
Η δεύτερη επισήμανση είναι το γεγονός ότι αυτός ο “αξιόλογος” φίλος και πρώην μαθητής μου, τα τελευταία 15 χρόνια έχει εξελιχθεί σε ένα από τους πιο σημαντικούς ορειβάτες της Ελλάδας, έχοντας “σκαρφαλώσει” στις πιο ψηλές κορυφές βουνών στην υφήλιο, από τις Οροσειρές των Ιμαλαΐων, των Άλπεων και των Άνδεων, μέχρι των Οροσειρών της Ανατολικής Αφρικής και της Βόρειας Αφρικής. Ξανά και ξανά, μου έχει πει προσωπικά αλλά και στους φίλους του και στις φίλες του, ότι “εκείνα τα μηνύματα” και “εκείνη η αγάπη” που του πέρασα στα νεανικά του χρόνια, τον έκαναν να πιστέψει “πραγματικά” στις δυνατότητές του και παράλληλα να απαλλαγεί από τις υπαρξιακές φοβίες του και τις κοινωνικές ανασφάλειές του!!! Φέτος, θα κάνω Πρωτοχρονιά με την οικογένειά του, όπως το έχω κάνει και άλλες χρονιές, επίσης πηγαίνοντας εκεί σχεδόν κάθε καλοκαίρι για μερικές μέρες, γιατί νιώθω ότι βρίσκομαι “στο σπίτι μου”!!!!!
Αυτό το κείμενο δεν το γράφω για να “εκθειάσω” τον αγαπημένο φίλο μου και πρώην μαθητή μου, αλλά για να αναφερθώ στην ψυχολογική και υπαρξιακή ταλαιπωρία που περνάει ο ανιψιός του, που είναι 15 χρονών. Είναι ο “πρωτότοκος” γιος του μεγάλου αδερφού του(έχουν σχεδόν 2 χρόνια διαφορά) τον οποίο γνωρίζω από “τα γεννοφάσκια του”!!!! Αυτό το παιδί το λατρεύω και το θαυμάζω γιατί διαθέτει μια δυνατή προσωπικότητα, ένα εύστροφο μυαλό αλλά και μια γενναιόδωρη αλλά και αντικειμενική αντιμετώπιση των ανθρώπων γύρω του, πάντα όμως υπερασπίζοντας την υπαρξιακή του αλήθεια και τον αυτοσεβασμό του!!!!
Αυτός ο ανιψιός του καλού μου φίλου και πρώην μαθητή μου, έχει ένα μικρότερο αδερφό που είναι περίπου 3 χρόνια μικρότερος. Οι δύο γονείς του είναι άτομα “μορφωμένα” και “πετυχημένα” στον επαγγελματικό τους χώρο. Η μητέρα του είναι διευθυντικό στέλεχος σε Ελληνική τράπεζα, ενώ ο πατέρας του είναι υπεύθυνος πωλήσεων για όλη την Ευρώπη για μια από τις πιο ισχυρές πολυεθνικές εταιρίες στην υφήλιο. Αυτό σημαίνει ότι και οι δύο γονείς διαθέτουν ένα υψηλό εισόδημα, ιδιαίτερα ο πατέρας τους. Επειδή γνωρίζω και τους δύο γονείς εδώ και πολλά χρόνια, ξέρω πολύ καλά ότι οι υπαρξιακές προτεραιότητες τους είναι τα υλικά αγαθά, τα περιουσιακά στοιχεία και τα λεφτά(τα χρυσά φλουριά), όπως και “η κοινωνική εικόνα” τους σαν μια “αξιοσέβαστη” και “δυναμική” οικογένεια που προσωποποιεί την μεσοαστική Ελληνική τάξη!!!
Εγώ “προσωπικά” γνωρίζω τον μεγάλο ανιψιό του φίλου μου “από την γέννησή του”, όπως επίσης γνωρίζω από την ίδια την μητέρα του ότι πάσχει από κατάθλιψη, γι ‘αυτό και “δικαιολογημένα” τα πρώτα χρόνια με τον “πρωτότοκο” γιο της ήταν πολύ δύσκολα γι’ αυτήν. Η ίδια μου έχει “εξομολογηθεί” ότι αυτήν την κατάθλιψη την είχε από τα νεανικά της χρόνια, λόγω της σχέσης της με τον πατέρα της, που υπήρξε πολύ αυστηρός, λειτουργώντας στα “πρότυπα” του “παραδοσιακού Έλληνα γονιού”!!!. Τι έχουμε τραβήξει όλοι εμείς, μεγαλώνοντας μέσα σε αυτή την “Παραδοσιακή Ελληνική Οικογένεια”!!!!
Επειδή και οι δύο γονείς είναι “φιλόδοξοι” και “τελειομανείς”, επιδιώκουν με ένα “εκβιαστικό” και “επίμονο” τρόπο έτσι ώστε τα δύο αγόρια τους να ταυτίζονται με την εικόνα της “ιδεατής” και “πετυχημένης” Ελληνικής Οικογένειας, πιέζοντάς τους να λειτουργούν “άψογα” και “τέλεια” σε όλους του τομείς της ζωής τους, ιδιαίτερα στα μαθήματα και στις κοινωνικές τους σχέσεις. Οι περισσότερες “καθημερινές πιέσεις” προέρχονται από την μητέρα τους(η αιώνια μάνα) που για μένα προσωπικά είναι “κλινικά νευρωτική”, ενώ αυτές οι καθημερινές πιέσεις κατευθύνονται σε μεγάλο βαθμό προς τον πρωτότοκο γιο της. “Τον θέλει” πάντα πρώτο στην τάξη του και να μην διατηρεί “πολύ στενές φιλίες” που θα τον αποσπούν από τις σχολικές του εργασίες και ευθύνες!!!! Έτσι το παιδί στα 15 του χρόνια “τα έχει παίξει”!!!, και φυσιολογικά είναι πολύ επιθετικός με την μητέρα του, αλλά παράλληλα αντιμετωπίζει προβλήματα κοινωνικότητας με τους δασκάλους του, ιδιαίτερα με αυτούς που είναι “πολύ αυστηροί”!!! Υπήρχαν φορές τελευταία, που ο ψυχολόγος του σχολείου έχει παρέμβει, καλώντας τους γονείς σε συζητήσεις, τελικά θέτοντας τις ευθύνες για την συμπεριφορά του παιδιού τους(σε γενικές γραμμές) σε αυτούς “συνολικά” και “αποκλειστικά”!!!!
Πριν 1 βδομάδα, ο μεγάλος ανιψιός του φίλου μου και πρώην μαθητή μου, που είναι σήμερα 15 χρονών, δηλαδή “ένας νέος έφηβος”, μπήκε στην τάξη του(ιδιωτικό σχολείο) με μια τυρόπιτα και μια πορτοκαλάδα, θέλοντας να προκαλέσει την δασκάλα του που είναι “πολύ αυστηρή”!!! Αυτή τον “κατσάδιασε” μπροστά στους συμμαθητές του και στις συμμαθήτριές του, και μετά του ανακοίνωσε ότι θα “φάει” 1 μέρα αποβολή για το “αδίκημα” που διέπραξε!!! Ταυτόχρονα, του έδωσε μια κόλλα χαρτί για να γράψει “την απολογία του”!!! Μετά από 1 μέρα, το παιδί επέστρεψε στην τάξη του με το κείμενο “της απολογίας του”. Σε μια ολόκληρη κόλλα χαρτιού ο ίδιος έγραψε μόνο 2 λέξεις, ‘ Σας λυπάμαι!!!’. Αυτό το παιδί είναι “αληθινό” και “σκεφτόμενο”;;;; Ναι ή όχι;;; Και ας μην ξεχνάμε το “υπαρξιακό δεδομένο” που λέει ότι είναι “ένας έφηβος” που είναι “ψυχολογικά” ταλαιπωρημένος και καταπιεσμένος!!!!
Μου ήρθε η έμπνευση να γράψω το κείμενο αυτό για τον μεγάλο ανιψιό του φίλου μου και πρώην μαθητή μου, μετά που έλαβα στο e-mail μου μια έκθεση ενός παιδιού του Ελληνικού Δημοτικού από “τον φίλο μου” και “πρώην μαθητή μου” τον οποίο έχω περιγράψει σε ένα άρθρο στην ιστοσελίδα μου τον Αύγουστο του 2014, με τίτλο “Ένα σκαρίφημα(πρόχειρο σχέδιο) ενός πρώην μαθητή μου….”. Αυτός ο φίλος και πρώην μαθητής μου είναι περίπου 36 χρονών, έχει δίδυμα αγόρια περίπου ενός χρονών, ενώ περιμένει σε 6 μήνες το τρίτο του παιδί. Αυτή “η φανταστική έκθεση” ενός Έλληνα μαθητού του Δημοτικού, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα http://babyradio.gr , ενώ οι υπεύθυνοι αυτής της ιστοσελίδας επιδιώκουν έτσι ώστε αυτή ” η συγκλονιστική έκθεση” του μικρού παιδιού να περάσει μέσα από το Διαδίκτυο και σε άλλους!!! Το ίδιο το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτα στο Ελληνικό περιοδικό “Η Δράσις μας”, που σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα “ελπίδα” για την χώρα μας και για την κοινωνία μας!!!
“Ένα παιδί, είναι όλα τα παιδιά !!!! “( Δεκέμβριος, 2014)
Θα ήθελα να ήμουν τηλεόραση!
Φεβρουαρίου 24, 2011 — Λουκάς
Έκθεση από μαθητή του δημοτικού με θέμα: «Τι να ζητήσω από το θεό».
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να…με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω …να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί… Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί! Θέλω τ’ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
Η δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο συζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε: «τι συμβαίνει:»
Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».
Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας…!»