Με πολύ λίγες εξαιρέσεις τα Αμερικάνικα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ΑΜΜΕ), ειδικά η Αμερικάνικη τηλεόραση, παρέχουν στο Αμερικάνικο κοινό τους και ιδιαίτερα στον κόσμο πέραν των συνόρων τους, πολύ λίγη πληροφόρηση όσον αφορά τα στοιχειώδη συστατικά που συγκροτούν και συμπληρώνουν το μωσαϊκό της σημερινής Αμερικής.
Αν κάποιοι πραγματικά ήθελαν να εξετάσουν και να προβάλλουν μια αντιπροσωπευτική εικόνα των όλων διαστάσεων και απόψεων της αμερικάνικης κοινωνίας σήμερα, θα έπρεπε σε πρώτη φάση να πραγματοποιήσουν μια σύγκριση μεταξύ αυτό που κυριαρχεί σ’ ένα συγκεκριμένο κοινωνικό–πολιτιστικό ή κοινωνικό–πολιτικό πλαίσιο μέσα στις Η.Π.Α, και αυτού που ισχύει σε άλλες κοινωνίες. Τα Α.Μ.Μ.Ε., και συγκεκριμένα, ότι βγαίνει από το “Hollywood”, περιγράφουν σε μεγάλο βαθμό ανθρώπινα γεγονότα , ανθρώπινες συμπεριφορές και ανθρώπινες αξίες που φαντάζουν οικουμενικές και πανανθρώπινες, σημεία υπαρξιακής αναφοράς για κάθε ανθρώπινη κοινωνία πάνω στη γη. Ο ιδανικός τρόπος για να απογυμνωθεί αυτή η σκόπιμη πολιτισμική διαστροφή είναι μέσα από τη διάγνωση των πλέον απλών τύπων ανθρώπινης επικοινωνίας και πως τα Α.Μ.Μ.Ε. έχουν καταφέρει να διαστρεβλώσουν αυτήν την επικοινωνία, αλλά επίσης και να επιβάλλουν αυτή τη διαστρέβλωση στον τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας μεταξύ των αμερικανών πολιτών.
Για παράδειγμα αν έχετε ζήσει στις νότιες περιοχές της Ευρώπης ή στη Μέση Ανατολή αντιλαμβάνεσθε αμέσως ότι η καθημερινή απλή συνδιάλεξη των ανθρώπων μεταξύ τους αντανακλά, μια πλούσια και πολυδιάστατη εμπειρία, με πολλαπλά και πλούσια ανθρώπινα συστατικά όπως το συναίσθημα, την σκέψη, την αυταρέσκεια, την αλληλοκατανόηση, την αμοιβαιότητα, την αντίθεση, την αυτογνωσία, κλπ. Όλες αυτές οι παράμετροι αποτελούν αναγκαία και κρίσιμα συστατικά για μια διαλεκτική διαδικασία που δεν στηρίζει μόνο μια εποικοδομητική και δημιουργική εξέλιξη της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά επίσης προωθεί μια πιο υγιή, αρμονική και συμπαγής κοινωνία. Αν τώρα επισκεφθούμε τις Η.Π.Α. ή συναντήσουμε αμερικανούς τουρίστες στα ταξίδια μας, αντιλαμβανόμαστε αμέσως ένα τύπο προφορικής έκφρασης και ένα τύπο προφορικής επικοινωνίας που ακούγεται σα να βγαίνει από ένα σενάριο μιας τηλεοπτικής σειράς, ή ενός έργου του “Hollywood”, ή κάποιου “reality show”. Ακούς συνέχεια ατάκες, οι συζητήσεις είναι σύντομες, υπάρχει λίγη άμεση επαφή, είτε μέσω ματιών είτε μέσω του σώματος, ενώ τα ουσιαστικά ανθρώπινα συναισθήματα καλύπτονται πίσω από υπερβολικούς φωνητικούς ήχους ή υπερβολικές σωματικές κινήσεις. Έχεις την εντύπωση ότι κανείς δεν ακούει πραγματικά τον άλλο, σαν να παίζουν θέατρο για τον εαυτό τους. Αυτή η μη αμοιβαιότητα στην ανταλλαγή πραγματικών συναισθημάτων, ουσιαστικών ιδεών και προκλήσεων που να εμπνέουν, έχει δημιουργήσει ένα παθητικό και ανόητο άτομο του οποίου ο ανθρώπινος παράγοντας υπολογίζεται μόνο σαν ευέλικτος αποδέκτης απλοϊκών κοινωνικών ρόλων και φυσικά σαν εύκολος καταναλωτής αγαθών.
Αυτός ο τύπος ανθρώπινου χαρακτήρα έχει προωθηθεί πολύ αποτελεσματικά από τα Α.Μ.Μ.Ε., και είναι αυτή η ανθρώπινη προσωπικότητα που υπερισχύει στην αμερικάνικη κοινωνία σήμερα. Πόσες φορές έχεις δει, διαβάσει ή ακούσει τέτοιου είδους ακριβής και διακριτικές αναλύσεις από τα Α.Μ.Μ.Ε.; αν και παρέχουν μια αντιπροσωπευτική περιγραφή μιας πραγματικής διάστασης του αμερικανικού πολιτισμού και του καθημερινού της κοινωνικού γίγνεσθαι. Τα Α.Μ.Μ.Ε. είναι τόσο εξελιγμένα και καταλυτικά παγκοσμίως, και αυτό με την άμεση συνεργασία κοινωνικό-οικονομικών ομάδων σε πολλά έθνη-κράτη, έτσι ώστε το μοντέλο του επιδερμικού, ευκολόπιστου, παθητικού και απρόσωπου ανθρώπου έχει σταδιακά εξελιχθεί σε ανθρώπινο πρότυπο για πολλές κοινωνίες, ακόμα και σε αυτές που καυχιούνται πως διαθέτουν μακρόβιες ιστορίες και πλούσιες κουλτούρες, όπως των κοινωνιών της Γαλλίας, της Περσίας, της Ιαπωνίας ακόμη και της Κίνας. Τα πάντα πλέον φαντάζουν σαν ένα εφιαλτικό σενάριο του Stephen King για κάποιο έργο του Hollywood όπου η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση των Α.Μ.Μ.Ε. μεταμορφώνει σταδιακά τους ανθρώπους σε “zombies”, καθοδηγούμενοι από ανθρώπινες δυνάμεις που διαθέτουν πολύ λίγο σεβασμό ως προς την ιερότητα της ίδιας της ζωής. “Η εικονική πραγματικότητα” σταδιακά αντικαθιστά “τη Ζωή”.