Πριν περίπου ένα μήνα, και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο το βράδυ, 20 Νοεμβρίου 2010, στις 2 το πρωί, έπεσα για να κοιμηθώ, να ξεκουραστώ και ν’ αποβάλλω από πάνω μου και από μέσα μου τα διάφορα “τοξικά” μιας καθημερινής Ελληνικής Πραγματικότητας, δηλαδή την διάχυτη εγκεφαλική μιζέρια, την απρόσωπη ανθρώπινη επικοινωνία, τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς που πουλάνε τρέλα, τα άδεια βλέμματα των νέων παιδιών, και πιο σημαντικά την ανθρώπινη “απραξία” και “δειλία” μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά που όλοι εμείς οι “ενήλικοι” δημιουργήσαμε “άνετα” και “χαλαρά”.

(περισσότερα…)