Έχω έναν πρώην μαθητή μου που τώρα κάνει μεταπτυχιακές σπουδές σε μια Ευρωπαική χώρα, και που είναι μόνιμος αναγνώστης της ιστοσελίδας μου. Τον τιμώ, τον σέβομαι και τον αγαπώ, γιατί είναι ένας νέος που προσπαθεί “ν΄απεγκλωβιστεί” από την μετριότητα και την μιζέρια των δεδομένων “εικονικών” κοινωνικών ρόλων, για να εξελιχθεί σ΄ένα πραγματικά δημιουργικό άτομο με “οικουμενική συνείδηση”. Αυτό που με παραξενεύει σ΄αυτό το παιδί είναι το γεγονός ότι σε τακτική βάση μου εκφράζει την άποψη πως τα κείμενά μου δεν είναι και τόσο ελπιδοφόρα. Και εγώ με την σειρά μου, πάντα προσπαθώ να του εξηγήσω πως το ν΄αναγνωρίζεις την πραγματικότητα είναι από μόνη της μια πράξη ελπιδοφόρα.
Τώρα έρχομαι στον φίλο μας τον Φαίδρο από το κολυμβητήριο (έκτακτα-Ο ψυχισμός των νέων σήμερα, 2009-02-01), με τον οποίο η επικοινωνία μας έχει κάπως σταματήσει, γιατί πρασπαθούσα να του μεταφέρω την αρχή ότι δεν φτάνει μόνο ν΄αναγνωρίζεις την καθημερινή “απρόσωπη” πραγματικότητα, αλλά και θα πρέπει αυτήν την πραγματικότητα να την αμφισβητήσεις “δυναμικά”, αν θίγει την προσωπικότητά σου και τον ψυχικό σου κόσμο. Και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν το άτομο μπεί στην δύσκολη διαδικασία ν΄αρχίσει ν΄αναγνωρίζει σε βάθος και να σέβεται την δική του πραγματικότητα και τις δημιουργικές δυνατότητες που του προσφέρει η ίδια η ζωή και όχι το περιορισμένο και αφύσικο πλαίσιο μιας “εικονικής κοινωνίας”.
Θα ήθελα λοιπόν να εκφράσω κάποιες προσωπικές εμπειρίες που πιστεύω σχετίζονται άμεσα με την στάση αυτών των αγαπημένων φίλων και με την κατεύθυνση της ιστοσελίδας αυτού του μήνα. Είναι εμπειρίες και πατατηρήσεις που έχουν αγγίξει βαθιά την στάση μου απέναντι σε μιά σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία που βρίσκεται στα πρόθυρα της αυτοδιάλυσής της και σε μια επερχόμενη οδυνηρή ανασύνταξη.
Στην ζωή μου είχα την τύχη να ζήσω σε διαφορετικές κοινωνίες με διαφορετικές κουλτούρες, ξεκινώντας από την Μέση Ανατολή(τα παιδικά μου χρόνια), βιώνοντας την εφηβεία και την ενηλίκιωσή μου στην Βόρειο Αμερική, πραγματοποιώντας μεταπτυχιακές σπουδές στην Μεγάλη Βρετανία(4 χρόνια), και φυσικά καταλήγοντας κάποια στιγμή σ΄αυτή την “ιερή” αλλά “ταλαιπωρημένη” χώρα που ονομάζεται “Ελλάς”. Μια Ελλάδα που τα τελευταία 200 χρόνια(από την εποχή της ανεξαρτησίας της από τον Οθωμανικό ζυγό) την ταλαιπωρούν οι ίδιοι οι ντόπιοι κάτοικοί της, γιατί η βασική τους μέριμνα, στην πλειοψηφία τους, ήταν και είναι η ατομική τους υλική και κοινωνική θωράκιση και όχι η συλλογική τους πολιτισμική ακεραιότητα και αναζωογόνηση. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που ένας λαός με 3, 000 χρόνια πολυσύνθετης και πολυδιάστατης ιστορίας, μιας ιστορίας που “θεωρητικά” διδάσκεται στα σχολεία και εκφράζεται από τις λαικές του παραδόσεις, έχει καταλήξει να φέρεται “βάρβαρα” και με “αρπακτικότητα”, εκφράζοντας λίγες ευαισθησίες για την συλλογική του πολιτισμική μνήμη και για την αισθητική της κοινωνικής του ζωής.
Λοιπόν, έχω ζήσει σε διάφορες κοινωνίες, με διαφορετικές κουλτούρες-έχω κάνει πολύ στενές φιλίες με άτομα από διαφορετικούς πολιτισμούς και από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, περνώντας ένα σημαντικό μέρος της ζωής μου σαν εργαζόμενος αλλά και σαν μαθητευόμενος σε πανεπιστήμια. Όλα αυτά τα χρόνια, αυτό που μου έχει κάνει περισσότερη εντύπωση είναι το πόσο “κουτοί” είναι οι άνθρωποι, “πάντα με δική τους επιλογή”!!!Και όταν λέω “κουτοί”, δεν εννοώ “κοινωνικά” αλλά “υπαρξιακά”, δηλαδή η σχέση τους με μια πολύπλευρη “θνητή” ζωή. Απ΄όλα αυτά που έχω βιώσει και που έχω διαβάσει, ειδικά όσον αφορά την ανθρώπινη εξέλιξη, “πολιτισμικά” αλλά και “κοινωνικά”, διαπιστώνω σε μικρούς και μεγάλους, μορφωμένους και αμόρφωτους, σε φτωχούς και πλουσίους, σε γυναίκες και άνδρες-σε όλο αυτό το “συνονθύλευμα” ανθρώπων, ότι στην “πλειοψηφία” τους έχουν επιλέξει “να το παίζουν κουτοί” σε σχέση με τις τόσες δυνατότητες και ευαισθησίες που τους έχει προσφέρει τόσο απλόχερα η φύση ή η ζωή. Συνοπτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως οι άνθρωποι έχουν “συνειδητά” παραμερίσει όλα αυτά τα ωραία δώρα της φύσης όπως είναι η φαντασία, ο ερωτισμός, η δημιουργική σκέψη, η συντροφικότητα, η οικειότητα, η συλλογικότητα και ιδιαίτερα το συναίσθημα της “σχετικότητας”(ταπεινότητας) με το μεγαλείο και την ιερότητα της φύσης και της ζωής. Αυτή η “διαστρεβλωμένη” στάση ύπαρξης έχει ξεκινήσει από τις πρώτες “καλά οργανωμένες” ανθρώπινες κοινωνίες όπου κυριάρχισαν η “ανωτερότητα” του ανδρικού φύλου και η “ιερότητα” της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό το “ανισόρροπο” κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον που ακόμα επικρατεί παγκοσμίως μετά από 6, 000 χρόνια “ανθρώπινου πολιτισμού”, βασίζεται σε διαχωριστικές κοινωνικές γραμμές, στον ανταγωνισμό, στην ανθρώπινη έπαρση, στην απληστία, στην εκμετάλλευση ανθρώπου και φύσης, στην μονοδιάστατη ανθρώπινη συμπεριφορά, στην ψυχική και ερωτική εξαθλίωση, και στην ουσιαστική αναίρεση της ελεύθερης δημιουργικά ανθρώπινης φύσης. Ο Άνθρωπος, σχεδόν ο κάθε άνθρωπος, έχει αποδεχθεί “συνειδητά” και με “επιλογή του” να “το παίζει κουτός” για να μπορεί “δειλά” να βιώνει την “εικονική πραγματικότητα” μιας αφύσικης και ανισόρροπης ανθρώπινης κοινωνίας. Ευτυχώς που τα πάντα(σύμπαν) σήμερα συνωμοτούν για να τελειώνει αυτή η κουτή, αλλά πολύ καταστροφική ανθρώπινη “φάρσα”!!!
Εκφράζοντας επίκριση ακόμη και θυμό σε σχέση με την διάθεση ή την τάση των ανθρώπων να “υποκρίνονται” άγνοια όσον αφορά αυτό που είναι “αληθινό”, γενικά “ωφέλιμο” και “δημιουργικό” στην Ζωή, ο Ιησούς Χριστός στο “Απόκρυφο του Ιακώβου”(Γνωστικό Χριστιανικό Ευαγγέλιο) που συντάχθηκε στις αρχές του 2ου αιώνα στην Ελληνική γλώσσα , κάνει τα ακόλουθα σχόλια στον φίλο και μαθητή του τον Ιάκωβο.
“…Στην αρχή σου μίλησα με παραβολές και δεν κατάλαβες (έκανες πως δεν κατάλαβες). Τώρα, σου μιλώ ανοιχτά και δεν κατανοείς(κάνεις πως δεν κατανοείς). Εσύ όμως είσαι για μένα μια παραβολή μέσα σε παραβολές και αυτό που είναι ευνόητο στο φανερό(επίγνωση της ανθρώπινης φύσης).
“Να έχεις ζήλο να σωθείς δίχως να αγωνιάς (δίχως εξωτερικές πιέσεις), αλλά καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος και, αν είναι δυνατόν, να προπορεύεσαι από μένα. Γιατί έτσι θα σ’ αγαπήσει ο Πατέρας (πατέρας).
“Να μισείτε την υποκρισία και την κακή σκέψη (προμελέτη). Γιατί η σκέψη είναι που γεννά την υποκρισία, αλλά η υποκρισία απέχει πολύ από την αλήθεια…”(σελ.51., “Απόκρυφα Κείμενα Καινής Διαθήκης”, Τόμος Β’, επιλογή, μετάφραση και επιμέλεια έκδοσης: Δημήτρης Κουτσούκης, Πύρινος Κόσμος, Αθήνα, 1991).