(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Το επόμενο “μαργαριτάρι” της σύγχρονης Ελληνικής Πολιτικής είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος διατέλεσε  Πρωθυπουργός  της Ελλάδας  από το 1996 μέχρι το 2004. Όπως  και η αρχή έτσι και το τέλος της πρωθυπουργίας του, παρουσιάζουν  ανορθόδοξα και αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά μέσα στα πλαίσια μιας ομαλής πολιτικής εξέλιξης ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος- χαρακτηριστικά που επίσης τα ταυτίζω  με τον ρόλο του Κώστα  Σημίτη σαν πολιτική φυσιογνωμία  και  πολιτικού  ηγέτη. Στις 18 Ιανουαρίου 1996, ο Κώστας Σημίτης εξελέγη Πρωθυπουργός της Ελλάδας  από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ  μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από αυτό το αξίωμα για λόγους υγείας(τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν σχεδόν ανάπηρος, αλλά ο  Ρωμαίικος ανδρικός εγωισμός του δεν τον άφηνε να απαρνηθεί την  εξουσία  και την  δόξα). Στις 7 Ιανουαρίου  2004, ο Κώστας Σημίτης ανακοίνωσε επίσημα την παραίτησή του από την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (κάτω από τις πιέσεις του “αμερικανόφιλου” Γιώργου Παπανδρέου και της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος που τον στήριζε), και φυσικά τον διαδέχθηκε ο Γιώργος  Παπανδρέου στις 8 Φεβρουαρίου 2004.

Ο Κώστας Σημίτης εξάσκησε τον ρόλο του Πρωθυπουργού της Ελλάδας μέχρι τις 20 Μαρτίου 2004, ενώ η χρονική διάρκεια της πρωθυπουργίας του, δηλαδή 8 χρόνια και 2 μήνες, αντιπροσωπεύει την μακρύτερη στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας σαν συνεχιζόμενου χρόνου παραμονής στο αξίωμα του Πρωθυπουργού.
Ο Κώστας Σημίτης γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1936, στον Πειραιά, από μορφωμένους γονείς, δηλαδή από γονείς που ανήκαν στην μεσοαστική τάξη της Ελληνικής Κοινωνίας, αλλά που στήριζαν μια αριστερή ιδεολογία. Ο πατέρας του και η μητέρα του στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής της χώρας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έλαβαν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση με το Ε.Α.Μ και το Ε.Λ.Α.Σ. Ο Κώστας Σημίτης κατάγεται από τον νομό της Ηλείας της Πελοποννήσου, ενώ ο παππούς του από την μεριά της μητέρας του υπήρξε αρχίατρος και ευεργέτης του δήμου του Πύργου της Πελοποννήσου. Επίσης, ο πατέρας του, ο Γεώργιος Σημίτης, σαν πετυχημένος και κοινωνικά δραστήριος δικηγόρος, διατέλεσε για αρκετά χρόνια πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου του Πειραιά, όπως παράλληλα και η μητέρα του, η Φάνη Χριστοπούλου, λειτούργησε σαν ανώτερο στέλεχος γυναικείων οργανώσεων της Αριστεράς , υπηρετώντας επίσης και σαν Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Γυναικών.

Ο Κώστας Σημίτης σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Marburg της Δυτικής Γερμανίας και οικονομικά στο London School of Economics and Political Sciences της Αγγλίας. Δίδαξε σαν καθηγητής της Νομικής, με ειδικότητα το Εμπορικό και το Αστικό Δίκαιο σε διάφορα πανεπιστήμια της Δυτικής Γερμανίας στις δεκαετίες του 60 και του 70, και το 1974, εξελέγη τακτικός καθηγητής στην Πάντειο Σχολή ή το σημερινό Πάντειο Πανεπιστήμιο. Λοιπόν, από αυτά που έχουμε ήδη αναφέρει για τον Κώστα Σημίτη, παρατηρούμε ένα άτομο με υψηλή μόρφωση, σπουδαγμένος σε ξένα πανεπιστήμια, που έχει εξασκήσει το επάγγελμα του πανεπιστημιακού καθηγητή για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, με εξειδίκευση στην πολιτική οικονομία και στην νομική, προερχόμενος από μεσοαστική τάξη με γονείς εξίσου πολύ μορφωμένους και με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση βασισμένες σε προοδευτικές αριστερές ιδεολογικές αρχές. Όπως όμως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια, στην εξέλιξη της πολιτικής του σταδιοδρομίας και με πολιτικό του “μέντορα” και “καθοδηγητή” τον “ταχυδακτυλουργό” Ανδρέα Παπανδρέου, σταδιακά αλλά σταθερά, ο Κώστας Σημίτης ξέχασε και απαξίωσε τις προοδευτικές κοινωνικές και πολιτικές αξίες που του είχαν εμφυσήσει οι γονείς του από τα νεανικά του χρόνια , επιλέγοντας τελικά τον δρόμο της εξουσίας, της έπαρσης, του πλουτισμού, του τυχοδιωκτισμού και της διαπλοκής. Ο ίδιος τελικά υιοθέτησε υπαρξιακά και κοινωνικά αυτόν τον μάταιο και εφήμερο ρόλο σε βάρος της οικονομικής προόδου και της εθνικής ανεξαρτησίας της Ελληνικής Κοινωνίας και του Ελληνικού Κράτους, “ιερές πολιτισμικές συνιστώσες” που αγωνίστηκαν σθεναρά μια ολόκληρη ζωή οι γονείς του για να τις προστατεύσουν και για να τις ενισχύσουν!!!

Στο ξεκίνημα της πολιτικής του δράση, ο Κώστας Σημίτης εμφανίζεται εξίσου αριστερός, εξίσου αγωνιστικός, εξίσου ριζοσπαστικός, εξίσου επαναστατικός και προοδευτικός όπως και οι δικοί του γονείς στον προσωπικό τους κοινωνικό και πολιτικό αγώνα , σε μια πολύ δύσκολη ιστορική συγκυρία για την Ελλάδα, δηλαδή στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου(1939-1945), στον καταστροφικό Εμφύλιο Πόλεμο(1946-1949), και μετέπειτα , όταν η Ελλάδα είχε πλέον διαλυθεί οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Το 1965, σαν επαγγελματίας δικηγόρος στην Ελλάδα, ο Κώστας Σημίτης συμμετείχε σαν ιδρυτικό μέλος του Ομίλου Πολιτικής Έρευνας “Αλέξανδρος Παπαναστασίου”, του οποίου το βασικό επιστημονικό του πρόγραμμα ήταν η ταξινόμηση και η ανάλυση των κρισιμότερων προβλημάτων της Ελληνικής Κοινωνίας και της Ελληνικής Οικονομίας, με σκοπό να βρεθούν πρακτικές και εφαρμόσιμες λύσεις. Αυτός ο επιστημονικός και πολιτιστικός όμιλος στην συνέχεια εξελίχθηκε σε μια αντιδικτατορική οργάνωση με την ονομασία “Δημοκρατική Άμυνα”, ακριβώς μετά την εγκατάσταση της Χούντας των Ελλήνων Συνταγματαρχών τον Απρίλιο του 1967. Η ίδια πολιτική οργάνωση, 7 χρόνια αργότερα, έλαβε ενεργό ρόλο στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, του Ελληνικού “σοσιαλιστικού” πολιτικού κόμματος που θα κατέβαινε στις κοινοβουλευτικές εκλογές το 1974, με αρχηγό του τον Ανδρέα Παπανδρέου. Επίσης, το 1970, ο Κώστας Σημίτης συμμετείχε στο Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα(ΠΑΚ) σαν ηγετικό στέλεχος, αφού είχε εκλεγεί μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του. Στην συνέχεια, το ΠΑΚ θα αποτελούσε τον πολιτικό πυρήνα(στελέχη, ιδεολογία, πολιτική δράση) στην ανέγερση το 1974 του πολιτικού κόμματος του ΠΑΣΟΚ., ενώ το ΠΑΚ σαν ένα αντιδικτατορικό σοσιαλιστικό πολιτικό κίνημα είχε εγκαταστήσει τα δικά του πολιτικά γραφεία σε πολλές χώρες, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στην Αυστραλία, στην Γερμανία, στην Γαλλία, στην Σουηδία, κ.λπ, για την πολιτική επιστράτευση του απόδημου Ελληνισμού. Σαν συνέπεια, πολλά από τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αργότερα, να είναι πετυχημένοι επαγγελματίες και ειδικά επιστήμονες που είχαν μορφωθεί και είχαν εργαστεί για πολλά χρόνια στο εξωτερικό, και είχαν διαπρέψει στην επαγγελματική τους ειδίκευση.
Το πιο σημαντικό όμως βιογραφικό στοιχείο που πιστοποιεί τις αριστερές πολιτικές καταβολές του Κώστα Σημίτη είναι το ιστορικό γεγονός ότι υπήρξε από εκείνα τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που διαμόρφωσαν τις ιδεολογικές αρχές και τις πολιτικές κατευθύνσεις του επίσημου καταστατικού του κόμματος, όπως καταγράφηκαν στην ονομαζόμενη “Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου,1974”. Το πρωτοπόρο αυτό πολιτικό διάγγελμα για την σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, ενσωμάτωνε και προσέγγιζε αριστερές ριζοσπαστικές ιδεολογικές αρχές που έθιγαν κρίσιμα κοινωνικο-πολιτικά θέματα, όπως το κράτος πρόνοιας, τον εκσυγχρονισμό υποδομών του κράτους και της κοινωνίας, την ισότητα των φύλων, τον εκδημοκρατισμό της δημόσιας διοίκησης, την κρατική προστασία των επαγγελμάτων μέσω του συνδικαλισμού, και μια εξωτερική πολιτική που θα προστάτευε δυναμικά και αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, προωθώντας μια “εθνο -κεντρική” διεθνή διπλωματία, μια ισχυρή στρατιωτική άμυνα και πολιτικές συμμαχίες με κράτη μέλη των Αδεσμεύτων(κράτη που δεν ανήκαν στα δύο μεγάλα παγκόσμια στρατόπεδα, δηλαδή των Ηνωμένων Πολιτειών και της τότε Σοβιετικής Ένωσης), όπως επίσης και με απελευθερωτικά πολιτικά κινήματα παγκοσμίως.

Ο Κώστας Σημίτης αντιπροσώπευε ένα από τα πιο σημαντικά ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, την στιγμή που ο ίδιος συμμετείχε στην πρώτη Κεντρική Επιτροπή του κόμματος όπως και στο πρώτο του Εκτελεστικό του Γραφείο. Σαν ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος αποτέλεσε ένα από τους κύριους αρχιτέκτονες της πολιτικής ιδεολογίας και της πολιτικής στρατηγικής του κόμματος, εφόσον ήταν ο πρώτος υπεύθυνος για την πολιτική του προπαγάνδα. Σε εκείνη την “αγνή” και “καθαρή” ιδεολογικά πολιτική περίοδο του Κώστα Σημίτη, οι αριστερές και ριζοσπαστικές πολιτικές πεποιθήσεις του ήταν τόσο έντονες και απόλυτες που ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, Πρόεδρος του κόμματος , αναγκάστηκε τον Ιούνιο του 1979, να ανακοινώσει επίσημα την παραίτηση του Κώστα Σημίτη από το Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ , με την αιτιολογία ότι ο τελευταίος ήταν ο “εμπνευστής” μιας πολιτικής αφίσας του κόμματος που είχε κυκλοφορήσει στο πλατύ Ελληνικό Κοινό με το σύνθημα, “Όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών!!!” Παρόμοιες ριζοσπαστικές αριστερές παρεμβάσεις από ηγετικά στελέχη του κόμματος ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορούσε να τις επιτρέψει!!! Αν και “δήθεν” σοσιαλιστής, και στα νιάτα του ακόμη και μέλος Ελληνικής “Τροτσκιστικής” πολιτικής οργάνωσης( φράξια του διεθνή κομμουνιστικού κινήματος που στόχευε στην παγκόσμια εδραίωση αυτού του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος μέσω βίαιων λαϊκών εξεγέρσεων), σαν “υιοθετημένο παιδί” της Αμερικής και σαν διάσημος οικονομολόγος , πάντα υποστήριζε επιστημονικά την “παγκόσμια καπιταλιστική αγορά” που ουσιαστικά την έλεγχαν “Αμερικανικά” οικονομικά συμφέροντα και “Αμερικανικοί” χρηματοπιστωτικοί όμιλοι( το διαπιστώνουμε αντικειμενικά αυτό από τα βιβλία που ο ίδιος έχει γράψει πάνω στην διεθνή οικονομία, εξυμνώντας την Παγκοσμιοποίηση των αγορών). Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν τολμούσε, αλλά και ο ίδιος δεν ήθελε να θίξει τον “ευεργετικό οικονομικό ρόλο” των “διεθνών καπιταλιστικών μονοπωλίων”, την στιγμή που αυτά αποτελούσαν τους βασικούς άξονες και μοχλούς του παγκόσμιου καπιταλισμού!!!
Ο Κώστας Σημίτης υπηρέτησε σαν υπουργός Γεωργίας από το 1981 μέχρι το 1985, σαν υπουργός Εθνικής Οικονομίας από το 1985 μέχρι το 1987, και σαν υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Έρευνας, και ταυτόχρονα σαν υπουργός Εμπορίου από το 1993 μέχρι το 1995. “Θεωρητικά” και “ιστορικά”, η θετική συνεισφορά του Κώστα Σημίτη σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας(1996-2004) βασίζεται στα οικονομικά της χώρας, δηλαδή μια οικονομική σταθερότητα με κριτήρια τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μείωση του πληθωρισμού και παράλληλα, τον περιορισμό του εθνικού χρέους. Αν θεωρητικά και ιστορικά τα “δυνατά χαρτιά” του Κώστα Σημίτη σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας αφορούν άμεσα την οικονομική κατάσταση ή και την “οικονομική πρόοδο” της χώρας, θα προσπαθήσω να εξετάσω κάποιες από τις πολιτικές που εφάρμοσε σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας, που καταδεικνύουν πως τελικά, ο ίδιος ενίσχυσε περαιτέρω το Ελληνικό “πελατειακό κράτος”, προστάτευσε τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των “ξένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών” στην χώρα μας και στήριξε την εσωτερική οικονομική και πολιτική ηγεμονία του Ελληνικού Κοινωνικού Κατεστημένου. Μέσα από αυτές τις κατευθυντήριες πολιτικές γραμμές , ο Κώστας Σημίτης ταυτόχρονα υπονόμευσε την οικονομική αυτοδιάθεση και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας μακροπρόθεσμα- απαξιώνοντας έτσι τις “αριστερές” και “δημοκρατικές” ιδεολογικές αρχές που του είχαν μεταφέρει και του είχαν εμπιστευτεί “οι γονείς του”!!!!

Στο κείμενό μας, τον Ανδρέα Παπανδρέου τον ταυτίσαμε με το παρατσούκλι “ταχυδακτυλουργός”, γιατί στον καθημερινό πολιτικό του βίο έπαιζε “θολά” και “σκοτεινά” παιχνίδια , διαστρεβλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα της Ελληνικής Κοινωνίας που κυβερνούσε. Ο ίδιος εξυπηρετούσε με αυτή την στρατηγική τους “ξένους προστάτες” του, ιδιαίτερα των ραδιούργων υπαλλήλων των “Αμερικανικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών” στην Ελλάδα και στην Ευρώπη γενικότερα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δημιουργήσει μια “εικονική πραγματικότητα” στην καθημερινή αντίληψη των Ελλήνων, μια “υπαρξιακή οφθαλμαπάτη” που λογικά και φυσιολογικά θα τους έφερνε σύντομα αλλά σταθερά σ’ ένα “ιστορικό αδιέξοδο” και στην κατάρρευση της “εθνικής ταυτότητάς” τους!!! Τον Κώστα Σημίτη θα τον ταύτιζα με την επονομασία “κρυψίνους”, δηλαδή αυτός που λειτουργεί “εν κρυπτό” και “συνωμοτικά”, ακόμη μια φορά με στόχο την οικονομική και εθνική εξαθλίωση της χώρας του και με γνώμονα τις επεκτατικές επιδιώξεις ξένων οικονομικών παραγόντων, ιδιαίτερα Αμερικανικών οικονομικών παραγόντων στην Ελληνική Επικράτεια. Η Ελλάδα που σαν μέλος κράτος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, αντιπροσώπευε πρακτικά την “Αχίλλειο πτέρνα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το αντίπαλο καπιταλιστικό δέος των Ηνωμένων Πολιτειών στις παγκόσμιες αγορές. Αυτή την ιδιότητα του “κρυψίνου εθνικού μειοδότη” θα την διαλευκάνουμε και θα την επαληθεύσουμε, αναφέροντας και αναλύοντας συγκεκριμένες οικονομικές παρεμβάσεις που έκανε ο Κώστας Σημίτης σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Από το 1998, η Ελληνική Κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, είχε θέση σαν βασική της εθνική στρατηγική την ένταξη της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση(Ο.Ν.Ε) των μελών κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στις 19 Ιουνίου, 2000, παρουσιάστηκε επίσημα η αίτηση ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Τα μέλη κράτη που είχαν αποδεχθεί να συμμετάσχουν σε αυτό τον νέο διακρατικό νομισματικό θεσμό, θα χρησιμοποιούσαν ένα κοινό νόμισμα, διευκολύνοντας έτσι τις εμπορικές συναλλαγές των μελών κρατών της Ευρωζώνης, αλλά επίσης το νέο Ευρωπαϊκό νόμισμα που πρακτικά θα αντιπροσώπευε την πιο ισχυρή και πλούσια αγορά της υφηλίου(αγοραστική δύναμη του κάθε πολίτη), σύντομα θα ενεργοποιούσε εκείνες τις διεθνείς οικονομικές προϋποθέσεις έτσι ώστε αυτό το κοινό νόμισμα να εξελιχθεί στο κύριο αποθεματικό νόμισμα (σκληρό νόμισμα) στις παγκόσμιες αγορές, αντικαθιστώντας το Αμερικάνικο Δολάριο!!! Αντικειμενικά, η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να ενταχθεί στην ΟΝΕ με βάση τα αυστηρά οικονομικά κριτήρια που είχαν διατυπωθεί στην Συνθήκη του Maastricht το 1992, για μια μελλοντική Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση που θα απαρτιζόταν από μέλη κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι δύο πιο κρίσιμες προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης να γίνει μέλος αυτού του οικονομικού συγκροτήματος με ένα κοινό νόμισμα, ήταν ότι ο πληθωρισμός αυτής της Ευρωπαϊκής χώρας θα έπρεπε να είναι κάτω από μια ενδεικτική τιμή αναφοράς(μέσα σε 3 χρόνια, οι τιμές δεν θα έπρεπε να ξεπερνούσαν κατά περισσότερο από το 1.5% των αντιστοίχων του πιο αποδοτικού κράτους μέλους), και δεύτερο, το δημόσιο χρέος της χώρας θα έπρεπε να είναι μικρότερο από το 60% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος(Α.Ε.Π) της ή να εμφανίζει μια πτωτική τάση και να τείνει προς αυτή την απαιτούμενη τιμή. Επίσης, τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού της συγκεκριμένης χώρας θα έπρεπε να είναι μικρότερα από το 3% του Α.Ε.Π της.

Το 1998, 11 μέλη κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ήθελαν να ενταχθούν στην ΟΝΕ κάλυπταν αυτές τις προϋποθέσεις της Συνθήκης του Maastricht, και η Ευρωζώνη με το κοινό της νόμισμα εγκαθιδρύθηκε επίσημα την 1 Ιανουαρίου του 1999. Η Ελλάδα εισχώρησε επίσημα στην ΟΝΕ την 1 Ιανουαρίου του 2001, με πολλά οικονομικά και στατιστικά “κόλπα” και “μαγειρέματα” που τελικά χρεοκόπησαν την οικονομία της και την κοινωνία της γενικότερα!!! Μετά την εποχή της Συνθήκης του Maastricht, δηλαδή από το 1992, θα μπορούσαν αυτές οι “προοδευτικές”, “εκσυγχρονιστικές” και “σοσιαλιστικές” Ελληνικές Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, να είχαν σεβαστεί και να είχαν ακολουθήσει τις κατευθυντήριες γραμμές των διευθυντηρίων οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης των Βρυξελλών, ειδικά για πολιτικές που αφορούσαν την εξέλιξη της οικονομίας της χώρας. Οι δύο Έλληνες Πρωθυπουργοί(Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης) που κυβέρνησαν την Ελλάδα εκείνη την περίοδο με το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή από το 1993 μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Maastricht και μέχρι το 1999, με την έναρξη της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης(Ο.Ν.Ε), είχαν λειτουργήσει στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία σαν “ακαδημαϊκοί”, σαν “πανεπιστημιακοί καθηγητές” και σαν “συγγραφείς” με ειδικότητα τις οικονομικές επιστήμες – λοιπόν θα πρέπει πραγματικά όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες και οι Έλληνες Ψηφοφόροι να τους χαιρόμαστε!!!
Εκείνη την “κρίσιμη” ιστορική περίοδο για την Ελλάδα(1993-1999), ήταν επιτακτικό για την “υγεία” της χώρας τους, αυτοί οι Δύο “φωστήρες οικονομολόγοι”, αλλά και “θεωρητικά” υπεύθυνοι πολιτικοί ηγέτες(Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης) να είχαν ελέγξει την φοροδιαφυγή των μεσαίων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων, να είχαν περιορίσει την “μαύρη οικονομία” και την διαφθορά στο Ελληνικό Δημόσιο, να είχαν μειώσει τις κρατικές δαπάνες για τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας(η Ελλάδα έρχεται σχεδόν πρώτη στις στρατιωτικές δαπάνες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και η λέξη κλειδί είναι οι τεράστιες μίζες για τους Έλληνες πολιτικούς, για τους Έλληνες μεσάζοντες και για τους Έλληνες αξιωματούχους των ενόπλων δυνάμεων και της δημόσιας διοίκησης). Τελικά, θα έπρεπε αυτοί οι δύο Έλληνες Πρωθυπουργοί(Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης) να είχαν εφαρμόσει σύγχρονες αναπτυξιακές στρατηγικές για την χώρα που κυβερνούσαν και που “τυμπάνιζαν” ξανά και ξανά στους πολιτικούς τους λόγους το πόσο την αγαπούσαν- κούφια λόγια σαν και αυτά του Αριστοτέλη Ωνάση!!! Αλλά όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε, ένα “πελατειακό κράτος” δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα “σύγχρονο” και “παραγωγικό” κράτος, ένα “νοικοκυρεμένο” κράτος, όταν οι πολιτικοί ηγέτες του στηρίζουν και ενισχύουν με τις πολιτικές πράξεις τους αυτό το “κρατικό τερατούργημα “, εξυπηρετώντας με αυτό τον τρόπο τα προσωπικά τους συμφέροντα και τα επεκτατικά σχέδια των “ξένων πατρόνων” τους. Όλοι αυτοί οι “δήθεν” Έλληνες πατριώτες δεν μπορούν παρά να είναι “πολιτικοί ραγιάδες” και “εθνικοί μειοδότες”!!!

Λοιπόν, σαν ένας καλός και πονηρός “ανατολίτης μεσάζοντας”, ακριβώς όπως οι πολιτικοί προκάτοχοί του, ο Κώστας Σημίτης βρήκε την “εύκολη” και “μπαμπέσικη” λύση για το “μασκάρεμα” ή το “μαγείρεμα” του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους. Ήταν όμως μια λύση που τελικά πρόσφερε τα εργαλεία και τις προϋποθέσεις σε “ξένους οικονομικούς ομίλους”, ειδικά σε Αμερικανικούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς , όχι μόνο να κερδοσκοπήσουν χρεώνοντας “αδρά” το Ελληνικό Κράτος και την Ελληνική Κοινωνία για τις υπηρεσίες τους, αλλά και σταδιακά, να χρεοκοπήσουν την Ελλάδα σαν χώρα, σαν κράτος, αλλά και σαν κοινωνία. Θα ήταν μια στρατηγική χρεοκοπίας μιας ανεπτυγμένης χώρας, σε μεγάλο βαθμό κατευθυνόμενη από “Αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα”, με την προοπτική να αποδυναμώσουν και να υποδουλώσουν οικονομικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και ταυτόχρονα να εξασθενίσουν “το ευρώ” σαν κύριο παγκόσμιο σκληρό νόμισμα στις παγκόσμιες αγορές. Αυτή η μακρόπνοη “συνωμοτική στρατηγική” θα δημιουργούσε τις ιδεατές ιστορικές ευκαιρίες για τους διαφόρους “διεθνείς οικονομικούς ομίλους” που στήριζαν την παντοκρατορία των Αμερικανών όπως και του Αμερικανικού δολαρίου, να καταφέρουν στο άμεσο μέλλον να ελέγξουν τα οικονομικά και τα πολιτικά δρώμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης!!!

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, στην Συνθήκη του Maastricht του 1992, που την είχαν υπογράψει όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είχαν διατυπωθεί επίσημα τα οικονομικά κριτήρια που θα επέτρεπαν σε ένα κράτος μέλος να συμμετάσχει σε μια μελλοντική Οικονομική και Νομισματική Ένωση. Οι πιο σημαντικοί όροι συμμετοχής σε αυτό τον Ευρωπαϊκό διακρατικό μηχανισμό που θα διέθετε ένα κοινό νόμισμα, ήταν ότι το δημόσιο χρέος αυτής της χώρας θα έπρεπε να είναι μικρότερο από το 60% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος(ΑΕΠ) της ή να αντανακλά μια πτωτική τάση που να τείνει προς αυτή την απαιτούμενη τιμή, ενώ τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της χώρας θα έπρεπε να εμφανίζονται χαμηλότερα από το 3% του ΑΕΠ της. Το 1998, 11 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είχαν υποβάλλει αιτήσεις για να ενταχθούν σε αυτό τον κοινό Νομισματικό Μηχανισμό(Ευρωζώνη) ανταποκρίνονταν σε αυτές τις οικονομικές προδιαγραφές, και σαν συνέπεια, στις 1 Ιανουαρίου του 1999, επισημοποιήθηκε νομικά και θεσμικά(διεθνές δίκαιο) αυτό το οικονομικό διακρατικό πλαίσιο που σύντομα θα απαρτιζόταν από αυτά τα 11 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ελληνική Κυβέρνηση τότε, με Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη, είχε θέσει σαν ορόσημο της εθνικής πολιτικής της, την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, παρόλα αυτά, όταν εγκαθιδρύθηκε αυτός ο Ευρωπαϊκός διακρατικός θεσμός το 1999, η χώρα απείχε πολύ από τα βασικά κριτήρια ένταξης όπως αυτά είχαν επίσημα καταγραφεί στην Συνθήκη του Maastricht το 1992, με πιο βασικό γνώμονα, το δημόσιο χρέος ενός κράτους μέλους που θα έπρεπε να αντιπροσώπευε γύρω στο 60% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος(ΑΕΠ) της ή να εμφάνιζε μια πτωτική πορεία που σύντομα θα προσέγγιζε αυτή την προκαθορισμένη τιμή. Σαν συνέπεια, η Ελληνική Κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, για να καταφέρει να ανταποκριθεί σε αυτή την βασική οικονομική προϋπόθεση της Συνθήκης του Maastricht, προγραμμάτισε να κρύψει την έκταση των δημοσίων ελλειμμάτων της χώρας του, δηλαδή προγραμμάτισε να κάνει ένα “μασκάρεμα” του Δημόσιου Χρέους. Ο Κώστας Σημίτης, αυτός ο “κρυψίνους” Έλληνας Πολιτικός και Έλληνας Πρωθυπουργός, κατάφερε αυτό το “μαγείρεμα” του δημόσιου χρέους, εκμεταλλευόμενος συγκεκριμένες συγκυρίες εκείνης της εποχής, όπως και συγκεκριμένα “αθέμιτα” ή “ανορθόδοξα” τεχνάσματα μέσω κάποιων θεσμικών φορέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που τελικά αποδείχθηκαν καταστροφικά για την Ελλάδα!!! Υπήρξε ιστορικά μια πολύ ακριβή λύση, αλλά και μια παγίδα, που θα κατέληγε στην “πραγματική οικονομική πτώχευση” της χώρας το 2011!!!

“Δεν υπάρχει σπιτικό, μόνο η ζωή!!!”
(Φεβρουάριος 2013)

Η Ελλάδα σε ανακύκλωση!!!