Η Ελληνική “κρίση” του 2012 – ένα τέχνασμα εξωγενών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων με την συμβολή ενδογενών αρπακτικών του Ελληνικού Κατεστημένου. (Επίλογος α)

 

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

 

 

Σε ένα από τους στίχους μου γραμμένος με ερέθισμα την Σημερινή Ελληνική Πραγματικότητα, διατύπωσα τα εξής: ‘ Θα τα πω όλα πριν φύγω από αυτή την ζωή!!! Τι έχω να χάσω;;;’. Αυτή την θέση έχω προσπαθήσει να την εφαρμόσω μέσα από τα κείμενά μου στην ιστοσελίδα μου, περιγράφοντας και αναλύοντας διάφορα θέματα που αφορούν την Ανθρώπινη Κοινωνία γενικότερα. Σαν συνέπεια, με τον “επίλογό” μου για την Ελληνική Κρίση του 2012, θα επιδιώξω να είμαι ακόμα πιο καυστικός, πιο αληθινός, πιο αποκαλυπτικός και πιο ευθύς!!! Θα ήθελα εδώ να επισημάνω πως στον επίλογό μου κάποιες φορές θα επαναλαμβάνω συγκεκριμένες λέξεις ή σύντομες φράσεις παρά πάνω από μία φορά στο ίδιο σημείο της διατύπωσης, αν θεωρώ πως αυτό είναι επιτακτικό έτσι ώστε ο αναγνώστης ή η αναγνώστρια να μπορέσει να συνειδητοποιήσει το βάρος αυτής της λέξης ή αυτής της σύντομης φράσης σχετικά με την νοηματική κατεύθυνση του συγκεκριμένου γραπτού μου λόγου.

Θα ήθελα να ξεκινήσω τον “επίλογό” μου που σε γενικές γραμμές αναφέρεται στις πολιτικές, ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνιστώσες που έχω ήδη περιγράψει με λεπτομέρεια σε προηγούμενα κείμενά μου σχετικά με την Σημερινή Ελληνική Πολιτισμική Πραγματικότητα, εντοπίζοντας και διευκρινίζοντας ‘μονολεκτικά’ τα καθημερινά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των “σύγχρονων” Ελλήνων και Ελληνίδων όταν οι ίδιοι ή οι ίδιες βιώνουν δύο διαφορετικές υπαρξιακές φάσεις ή καταστάσεις. Πρώτα απ’ όλα, όταν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες συμπεριφέρονται και λειτουργούν μέσα από μια καθημερινή πραγματικότητα υπαρξιακής και κοινωνικής “ανισορροπίας” και δεύτερο , όταν τα ίδια άτομα συμπεριφέρονται καθημερινά μέσα από υπαρξιακές και κοινωνικές “ισορροπίες”. Εδώ θα πρέπει να είμαστε πολύ σκληροί αλλά και αντικειμενικοί, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι η “μεγάλη πλειοψηφία” των Ελλήνων ή Ελληνίδων, είτε κατοικούν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, “τον περισσότερο χρόνο” αποτελούν ανθρώπινες οντότητες που ο βίος τους και ο χαρακτήρας τους καθορίζονται από υπαρξιακές και κοινωνικές “ανισορροπίες”!!!!

Όταν λοιπόν ο βίος και η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων και Ελληνίδων, της όποιας οικονομικής τάξης και της όποιας ηλικίας προσδιορίζονται μέσα από υπαρξιακές και κοινωνικές “ανισορροπίες”, τα χαρακτηριστικά των προσωπικοτήτων τους είναι τα εξής “μονολεκτικά”: ‘ φιλάρεσκοι ή φιλάρεσκες, φιλοτομαριστές ή φιλοτομαρίστριες , νευρωτικοί ή νευρωτικές, υποκριτές ή υποκρίτριες, σοβαροφανείς, δειλοί ή δειλές, ανασφαλείς, κακοπροαίρετοι ή κακοπροαίρετες, συντηρητικοί ή συντηρητικές, ανέραστοι ή ανέραστες, αντιδραστικοί ή αντιδραστικές, ασταθείς, απατεώνες ή απατεώνισσες, αθεόφοβοι ή αθεόφοβες, αναχρονιστικοί ή αναχρονιστικές, πικρόχολοι ή πικρόχολες, εμπαθείς, απρόσωποι ή απρόσωπες, απρόσιτοι ή απρόσιτες, υλιστές ή υλίστριες, άνομοι ή άνομες, ανήθικοι ή ανήθικες, κακόλογοι , κακόμοιροι ή κακομοίρες, εγωιστές ή εγωίστριες, εγωκεντρικοί ή εγωκεντρικές, άπιστοι ή άπιστες, επιφανειακοί ή επιφανειακές, μεγαλόστομοι ή μεγαλόστομες, αναξιόπιστοι ή αναξιόπιστες, κοιλιόδουλοι ή κοιλιόδουλες, δογματικοί ή δογματικές, φανατικοί ή φανατικές, επιδειξίες, παραδοσιακοί ή παραδοσιακές, αντιφατικοί ή αντιφατικές, διχασμένοι ή διχασμένες, ανέντιμοι ή ανέντιμες, στατικοί ή στατικές, κουτοπόνηροι ή κουτοπόνηρες, ηττοπαθείς, ευνουχισμένοι ή ευνουχισμένες, φιλοχρήματοι ή φιλοχρήματες, αχόρταγοι ή αχόρταγες, μελοδραματικοί ή μελοδραματικές, υπερβολικοί ή υπερβολικές, κερδοσκόποι , αλαζονικοί ή αλαζονικές, άπληστοι ή άπληστες, ζηλόφθονοι ή ζηλόφθονες, φιλόδοξοι ή φιλόδοξες, φαντασιόπληκτοι ή φαντασιόπληκτες, μυστικοπαθείς, παθητικοί ή παθητικές, εικονικοί ή εικονικές, στενόμυαλοι ή στενόμυαλες, άτολμοι ή άτολμες, χαοτικοί ή χαοτικές, μεγαλομανείς’.

Τώρα, όταν ο βίος και η καθημερινή συμπεριφορά των Ελλήνων και Ελληνίδων, της όποιας οικονομικής τάξης και της όποιας ηλικίας προσδιορίζονται μέσα από υπαρξιακές και κοινωνικές “ ισορροπίες” , τα χαρακτηριστικά των προσωπικοτήτων τους είναι τα εξής “μονολεκτικά”: ‘υπερήφανοι ή υπερήφανες, διαλεκτικοί ή διαλεκτικές, μεγαλόψυχοι ή μεγαλόψυχες, παγανιστές ή παγανίστριες, φυσιολάτρες, αλτρουιστές ή αλτρουίστριες, φιλότιμοι ή φιλότιμες, φιλόξενοι ή φιλόξενες, γενναιόδωροι ή γενναιόδωρες, γήινοι ή γήινες, ερωτικοί ή ερωτικές, επαναστατικοί ή επαναστατικές, νεωτεριστές, εφευρετικοί ή εφευρετικές, μαχητικοί ή μαχητικές, καλλιτεχνικοί ή καλλιτεχνικές, ευαίσθητοι ή ευαίσθητες, παθιασμένοι ή παθιασμένες, ριζοσπαστικοί ή ριζοσπαστικές, συναισθηματικοί ή συναισθηματικές, οικουμενικοί ή οικουμενικές, κοσμοπολίτες ή κοσμοπολίτισσες, πρωτοποριακοί ή πρωτοποριακές, χαρισματικοί ή χαρισματικές, ενστικτώδεις, πνευματικοί ή πνευματικές, έντιμοι ή έντιμες, ηθικοί ή ηθικές, λιτοί ή λιτές, καλοπροαίρετοι ή καλοπροαίρετες, πρακτικοί ή πρακτικές, σταθεροί ή σταθερές, μεταφυσικοί ή μεταφυσικές, πιστοί ή πιστές, πραγματιστές ή πραγματίστριες, εμπνευσμένοι ή εμπνευσμένες, μυστικιστές ή μυστικίστριες, ταπεινοί ή ταπεινές, απλοί ή απλές, φωτεινοί ή φωτεινές, μεγαλόψυχοι ή μεγαλόψυχες, δυναμικοί ή δυναμικές, προοδευτικοί ή προοδευτικές, προσιτοί ή προσιτές, φιλικοί ή φιλικές, θερμοί ή θερμές, πολυμήχανοι ή πολυμήχανες, ανεκτικοί ή ανεκτικές, δημοκρατικοί ή δημοκρατικές, πολυδιάστατοι ή πολυδιάστατες, τολμηροί ή τολμηρές, αισθησιακοί ή αισθησιακές, δημιουργικοί ή δημιουργικές, ποιητικοί ή ποιητικές’.

Το δεύτερο θέμα για την Ελληνική Κρίση του 2012 θα μπορούσε να είναι η ποιότητα των πολιτικών μας τα τελευταία περίπου 45 χρόνια, δηλαδή μετά την Μεταπολίτευση του 1973, όταν εγκαταστάθηκε η Συνταγματική Δημοκρατία και απορρίφτηκε δημοκρατικά με “λαϊκό δημοψήφισμα” η Συνταγματική Μοναρχία. Παρ’ όλα αυτά, μετά από τα 8 κείμενά μου για την Ελληνική Κρίση του 2012 και τα 4 κείμενά μου για τις Ελληνικές Βουλευτικές Εκλογές του 2009, μέσα από ιστορικές περιγραφές και πολιτικές αναλύσεις όσον αφορά το “πραγματικό εθνικό υπόβαθρο” και την “πραγματική εθνική ταυτότητα” των πολιτικών μας, αυτά έχουν αποσαφηνιστεί πλήρως, σαν συνέπεια, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε για μια τελευταία φορά (ευτυχώς), είναι να κατονομάσουμε και να διευκρινίσουμε “μονολεκτικά” τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των Ελλήνων Πολιτικών που όλοι εμείς οι Σύγχρονοι Έλληνες Πολίτες εκλέξαμε και αναδείξαμε σε “πρωταγωνιστές” της πολιτικής μας κουλτούρας, της κοινωνίας μας και της ιστορικής μας εξέλιξης, σαν Φυλή, σαν Έθνος και σαν Κράτος!!!

Οι λέξεις που αρμόζουν καλύτερα για να περιγράψουμε “αντικειμενικά” το ανθρώπινο και κοινωνικό περιεχόμενο αυτών “των συγκεκριμένων ατόμων” είναι οι εξής: ‘ ελεεινοί, ανελέητοι, συκοφάντες, πρόστυχοι, ανήθικοι, σκοτεινοί, απολίτιστοι, απολυταρχικοί, ψεύτες, υποκριτές, ραγιάδες, προδότες, σάπιοι, αμόρφωτοι, αυθαίρετοι, αθεόφοβοι, διπολικοί, κουτοπόνηροι, οπορτουνιστές, φιλοτομαριστές, εγωκεντρικοί, εγωιστές, απάτριδες, απατεώνες, υλιστές, φιλοχρήματοι, ρηχοί, μεγαλόστομοι, υπερβολικοί, μυστικοπαθείς, νευρωτικοί, δειλοί, ασεβείς, αισχροί, αχόρταγοι, φιλόδοξοι, σκληροί, φαντασιόπληκτοι, σοβαροφανείς, στενόμυαλοι, μικρόψυχοι, τοπικιστές, αναχρονιστικοί, ναρκισσιστές, ανέραστοι, κακομοίρηδες, άνομοι, μονοδιάστατοι, επιδερμικοί, επιφανειακοί, υστερόβουλοι, συνωμοτικοί, εικονικοί, άπληστοι, ιδιοτελείς, ανιστόρητοι, αποξενωμένοι, ανασφαλείς, ασταθείς, πλεονέκτες, στατικοί, αδίστακτοι, αναίσθητοι, ασυνεπείς’.