(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).

Θα επιστρέψουμε τώρα στα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όταν η «πολιτιστική συνωμοσία» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας, της εκκλησιαστικής εξουσίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου θεμελιώθηκε, και στη συνέχεια εξελίχθηκε και εμπεδώθηκε.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο(272 μ.χ.-337 μ.χ.), γιο του Ρωμαίου Καίσαρα Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου και της συζύγου του της Ελένης. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός, εισάγοντας το θεσμό της «τετραρχίας», όρισε το 293 μ.χ., τον Κωνστάντιο Α’ Χλωρό, Καίσαρα της Γαλατίας, της Ισπανίας και της Βρετανίας, δηλαδή των δυτικών επαρχιών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο γιος του, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 312 μ.χ. μέχρι το 324 μ.χ., και μονοκράτορας από το 324 μ.χ. μέχρι το 337 μ.χ.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος εφήρμοσε τρεις κοσμοϊστορικές αποφάσεις που θα διαμόρφωναν καθοριστικά την πολιτική, ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα του Βυζαντίου μέχρι την πτώση του στα μέσα του 15^ου αιώνα μ.χ.

Πρώτα από όλα υπέγραψε το Διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνο) το 313 μ.χ., ως αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θεσπίζοντας την αρχή της «ανεξιθρησκίας», νομιμοποιώντας έτσι τον χριστιανισμό ως «επιτρεπόμενη θρησκεία» που θα βρισκόταν κάτω από την προστασία του αυτοκράτορα.  Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’, είναι εκείνος που με διάταγμα που υπέγραψε στις 28 Φεβρουαρίου του 380 μ.χ. στη Θεσσαλονίκη, αναγνώρισε τον χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακολουθώντας τις Αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας του 325 μ.χ.

Η δεύτερη κοσμοϊστορική απόφαση που έβαλε σε εφαρμογή ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν η επίσημη μεταφορά της αυτοκρατορίας του από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ουσιαστικά ιδρύοντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

(περισσότερα…)

(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).

Το τελευταίο μέρος αυτού του Επιλόγου (β4) είναι μια σύνοψη των τριών πρώτων κειμένων αυτής της σειράς (Επίλογος β1,β2,β3,) όπου αναφέρθηκα στην «ιστορική συνωμοσία» μεταξύ της Βυζαντινής πολιτικής εξουσίας, της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, για να υπονομεύσουν, να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές αρχές, όπως και τους ιστορικούς θεσμούς του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή.

Θα ξεκινήσουμε συγκρίνοντας ακόμη μία φορά τις σημαντικές ιστορικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές διαφορές μεταξύ του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του Παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού των 2,500 χρόνων.

Η πιο σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών είναι το γεγονός ότι ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός δεν εγκαθίσταται, συναρμολογείται και εξελίσσεται μέσα από «μεταφυσικές» ή «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά μέσα από τις «ελεύθερες πρωτοβουλίες» και την «ελεύθερη δημιουργικότητα» θνητών, ανταποκρινόμενων στις κοινωνικές ανάγκες και στα αισθητικά κριτήρια της εποχής τους. Αυτά υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά κίνητρα για την «κοσμογονική» και «ραγδαία» πολιτιστική και ιστορική εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους.  

Αντιθέτως, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό πολιτισμό των 2,5000 χρόνων, οι φιλοσοφικές προδιαγραφές του και οι ιδεολογικές του αρχές είχαν καθοριστεί από την έναρξή του, μέσα από «θεϊκές παρεμβάσεις» και «θεϊκές οδηγίες», δηλαδή ήταν στοιχεία «θεόπνευστα», «απόλυτα», «τέλεια» και «μη παραβιάσιμα». Αυτό σήμαινε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, την «απόλυτη υποταγή» των Εβραίων σε αυτό το «θεϊκό σκιαγράφημα», με καμιά πιθανότητα ιστορικής εξέλιξης, εφόσον οι άνθρωποι είναι οι μόνοι δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες που συνθέτουν τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές εξελίξεις, ανταποκρινόμενοι στις συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις των καιρών τους!!!  Σαν συνέπεια, ο Παραδοσιακός Εβραϊκός Πολιτισμός παραμένει «στάσιμος», τη στιγμή που κοινωνικά δεν λειτουργούσαν τα φιλοσοφικά αξιώματα της «διαλεκτικής σκέψης» και της «ελεύθερης επιλογής»!!!

Ο Φίλων ο Ιουδαίος (20 π.χ.- 45 μ.χ.), που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την εποχή του Ιησού Χριστού, προερχόμενος από μια εύπορη και αριστοκρατική Εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, είχε σπουδάσει σε ελληνικά σχολεία (γυμνάσια), διέθετε τους προσωπικούς  Έλληνες δάσκαλους , ενώ μιλούσε μόνο ελληνικά. Στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β3), εξετάσαμε αναλυτικά το βιογραφικό του Φίλωνα, γιατί αντιπροσώπευε μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που επηρέασε την θεολογία όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Θεωρείται ο πρώτος θεολόγος της Χριστιανικής θρησκείας από τους ίδιους τους Πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, γιατί όλες οι θεολογικές αναλύσεις του βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη όπως και ο Χριστιανισμός, με «εξαίρεση» την Οικουμενική Πνευματική Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αν και ο ίδιος ήταν ένας εκπαιδευμένος Εβραίος Ραβίνος!!!

Ο Φίλων υπήρξε ιστορικός, φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και πολιτικός. Οι φιλοσοφικές και οι ιδεολογικές του θέσεις βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη και στους Εβραίους Προφήτες, πάντα κάτω από την καθοδήγηση και τις εντολές του Ιερατείου της Ιουδαίας και του Εβραϊκού Θρησκευτικού κατεστημένου της Αιγύπτου. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν «η διαστρέβλωση» και «η υπονόμευση» της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρώπινων συστατικών και δημιουργημάτων που τον συναρμολογούσαν. Ο Φίλων στη διδασκαλία του και στα γραπτά του στήριζε απόλυτα τη θέση, ότι οι φιλοσοφικές και οι πολιτικές έννοιες, οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις, όπως και η γραμματεία των Αρχαίων Ελλήνων λογίων, στηριζόντουσαν στις «θεόπνευστες» αποκαλύψεις, αρχές και διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης!!! Αυτές όμως οι υπερβολικές πολιτιστικές και ιδεολογικές του θέσεις, πέρασαν δίχως αμφισβήτηση από το πλατύ ακροατήριό του, τη στιγμή που τον αποδεχόντουσαν ως τον πιο σημαντικό θεολόγο του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού!!!

Σαν συνέπεια, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό, θα πρέπει να απευθυνθούμε πρώτα «αποκλειστικά» στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτοντας και εξακριβώνοντας τις βασικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προτεραιότητες των Εβραίων και του Πολιτισμού τους!!!

(περισσότερα…)

(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους, πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους)

Ας επανέλθουμε ακόμη μια φορά στην “στρατηγική” Οικειοποίησης κουλτούρων, κοινοτήτων, κοινωνιών και εθνών που έβαλαν σε εφαρμογή “οι περιφερόμενοι” Εβραίοι σε πολλά μέρη της γης εδώ και 2.500 χρόνια, καταλαμβάνοντας όλα τα “ιστορικά Προσόντα” τους και “φυλετικά ταλέντα” τους (DNA), όχι μόνο για να επιβιώσουν αλλά και για να κυριαρχήσουν στους γεωπολιτικούς χώρους που διέμεναν!!!

Θα ξεκινήσουμε με το Βασίλειο των Χαζάρων (650-1048) το οποίο και εξετάσαμε αναλυτικά στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β2), γιατί ήταν το “τέλειο ιστορικό παράδειγμα” οικειοποίησης από Εβραίους Μετανάστες ενός Ισχυρού Βασιλείου στον Καύκασο που δεν διέθετε κανένα κοινό χαρακτηριστικό με τους ίδιους, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και φυλετικά. Παρ΄όλα αυτά, από τον 8ο αιώνα μ.Χ. που εγκαταστάθηκαν αυτοί οι Εβραίοι Μετανάστες στο Βασίλειο των Χαζάρων, διωκόμενοι από τις κρατικές αρχές του Βυζαντίου και των Αραβικών Βασιλείων για θρησκευτικούς λόγους, κατάφεραν μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να προσηλυτίσουν την Βασιλική Οικογένεια των Χαζάρων και την Άρχουσα Τάξη της χώρας, οι οποίοι στην συνέχεια επέβαλαν στους υπηκόους τους να υιοθετήσουν την Εβραϊκή Θρησκεία, αναιρώντας την παραδοσιακή τους θρησκεία των χιλιάδων χρόνων που αντιπροσώπευε ένα Αρχαϊκό Ασιατικό Παγανισμό!!! Οι αυτόχθονες Χαζάροι αναγκάστηκαν όχι μόνο να αποδεχθούν τον Εβραϊσμό σαν την Θρησκευτική τους Λατρεία, αλλά επίσης και να αφομοιώσουν τα πολιτιστικά στοιχεία της Εβραϊκής Ιστορικής Παράδοσης όπως και να χρησιμοποιούν την Εβραϊκή Γλώσσα επαγγελματικά αλλά και στις δημόσιες υπηρεσίες!!!

Τον 13ο αιώνα μ.Χ. οι Μογγολικές Ορδές προερχόμενες από την Κεντρική Ασία, κατέκτησαν το Βασίλειο των Χαζάρων όπως και πολλές άλλες περιοχές του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας, αναγκάζοντας πολλούς Χαζάρους Πολίτες να μεταναστεύσουν στην Ουκρανία και στην Ρωσία (σελ. 11, http://jfjfp.com/?p=41092). Η μεγάλη πλειοψηφία των Χαζάρων που διέφυγαν σε Αλβανικές Σλαβικές Περιοχές ήταν αυτόχθονες που είχαν “μεταλλαχθεί” σε Εβραίους, ενώ υπήρχαν πολύ λίγοι Εβραίοι Χαζάροι με Σημιτική Φυλετική Καταγωγή!!! Οι Εβραίοι Χαζάροι που μετανάστευσαν στην Ανατολική Ευρώπη, αποτελούν τον “βασικό ιστορικό πυρήνα” της Φυλής των Εβραίων Ashkenazi, που όπως διευκρινίσαμε στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (επίλογος β2), δεν διαθέτουν “σε μεγάλο βαθμό” Σημιτική φυλετική Καταγωγή, αλλά είναι ένα φυλετικό μίγμα (DNA) Καυκάσιων και Σλάβων!!! (σελ. 6-7, http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Ashekenazi).

(περισσότερα…)