Πριν περίπου ένα μήνα, και πιο συγκεκριμένα το Σάββατο το βράδυ, 20 Νοεμβρίου 2010, στις 2 το πρωί, έπεσα για να κοιμηθώ, να ξεκουραστώ και ν’ αποβάλλω από πάνω μου και από μέσα μου τα διάφορα “τοξικά” μιας καθημερινής Ελληνικής Πραγματικότητας, δηλαδή την διάχυτη εγκεφαλική μιζέρια, την απρόσωπη ανθρώπινη επικοινωνία, τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς που πουλάνε τρέλα, τα άδεια βλέμματα των νέων παιδιών, και πιο σημαντικά την ανθρώπινη “απραξία” και “δειλία” μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα, οικονομικά, κοινωνικά και πολιτισμικά που όλοι εμείς οι “ενήλικοι” δημιουργήσαμε “άνετα” και “χαλαρά”.
Κατά τα άλλα, επιμένουμε στις ψυχοφθόρες ρουτίνες μας και παραδόσεις μας, και συνεχίζουμε να στηρίζουμε με “ζήλο” την “εικονική πραγματικότητά” μας, ιδιαίτερα την “πλασματική εικόνα” μας προς τα έξω(διαβάστε τα κείμενα μου για τον Αριστοτέλη Ωνάση). Πάντα θυσιάζοντας την “πραγματική” ανθρώπινη αγκαλιά, τα “πραγματικά” ανθρώπινα συναισθήματα και την “πραγματική” ανθρώπινη δημιουργικότητα που θ’ αμφισβητήσει και θ’ αναιρέσει όλα τα σάπια και τα άχρηστα του παρελθόντος, επαναφέροντας έτσι την ανθρώπινη ζωντάνια, την παιδική χαρά που κουβαλάμε όλοι μέσα μας και την “μεγάλη περιπέτεια” της ζωής (διαβάστε το ποίημα ” Ιθάκη” του μεγάλου Κωνσταντίνου Καβάφη). Λοιπόν όπως έλεγα, εκείνη την βραδιά, ενώ έκλειναν τα μάτια μου για ν’ απολαύσω τον πραγματικά δημιουργικό δρόμο των ονείρων(υποσυνείδητο, μεταφυσική πραγματικότητα), από το πουθενά μου ήρθε μια ποιητική στροφή που δεν είχε καμία σχέση με ποιήματα που είχα διαβάσει στο παρελθόν σε διάφορες γλώσσες, και έτσι κατάλαβα ότι θα πρέπει να ήταν κάποιο μήνυμα από το “συλλογικό υποσυνείδητο” όπως θα το έθετε ο μεγάλος ψυχίατρος και φιλόσοφος Carl Jung ,ή μπορεί και να ήταν και μήνυμα από κάποια “μεταφυσική διάσταση” που προσπαθεί να μας σώσει από μια “απέραντη προσωπική διάθεση” αναίρεσης της πραγματικής ζωής(η απόλυτη μαγεία) και της πραγματικής ανθρώπινης ταυτότητας μέσα στο Σύμπαν (δημιουργικότητα υπερβαίνοντας τον “χώρο” και “χρόνο”). Απ’ ότι γνωρίζω το Σύμπαν υπάρχει, εκτός και αν ο Σύγχρονος Άνθρωπος το αποκλείσει και αυτό γιατί θίγει τον “εγωκεντρισμό” του και την “εικονική πραγματικότητά” του!!!
Μου πήρε σχεδόν 2 με 3 λεπτά για να ξεδιαλύνω τους στίχους στο μυαλό μου, και για να μην τους ξεχάσω τους έγραψα μέσα σ’ ένα βιβλίο που είχα πάνω στο μικρό τραπεζάκι δίπλα στο κρεβάτι μου. Κάποιες φορές, μ’ αρέσει να διαβάζω κάποιες σελίδες πριν κοιμηθώ. Οι στίχοι πάνε ως εξής:
“Εγώ, σου προσφέρω την επόμενη στιγμή,
την φοβάσαι και δεν την θέλεις.
Αναζητάς την προηγούμενη στιγμή,
που έχει πεθάνει γι’ αυτό πεθαίνεις.”
Μπορεί να έχω γράψει στίχους 2 ή 3 φορές στην ζωή μου, και αυτό όταν ήμουν πολύ, πολύ νέος. Θυμάμαι ότι το πρώτο ποίημα που είχα γράψει ήταν όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, και το έγραφα ένα ολόκληρο βράδυ κλαίγοντας γιατί είχα μάθει εκείνη την ημέρα ότι ο πιο αγαπημένος παιδικός μου φίλος που τον γνώριζα από το Ελληνικό δημοτικό σχολείο στην Αίγυπτο, ο Σωκράτης Θέμελης (ανιψιός του μεγάλου κλασικού πιανίστα Γιώργου Θέμελη), είχε σκοτωθεί με την μηχανή του στην Αθήνα ενώ εγώ βρισκόμουν μακριά του στον Καναδά. Έτσι για μένα αυτοί οι στίχοι που ήρθαν ουρανοκατέβατοι από το πουθενά το Σάββατο τα ξημερώματα, στις 20 Νοεμβρίου 2010, ήταν ένα απρόοπτο και τελείως ασυνήθιστο συμβάν, που δεν μου είχε τύχει πριν ποτέ. Λοιπόν για μένα αυτό το γεγονός είχε μεγάλη σημασία!!
Αυτούς τους στίχους τους αφιερώνω σε όλα τα άτομα που πραγματικά αγάπησα και που μοιράστηκα δύσκολες και ευχάριστες στιγμές, αλλά πάντα μαγικές και δημιουργικές, όπως επίσης τους στίχους τους αφιερώνω σε όλα αυτά τα παιδιά που “λειτούργησα” σαν δάσκαλος, αγόρια και κορίτσια, είτε αυτά ήταν 6 χρονών ή 25 χρονών, γιατί μου έμαθαν ν’ αγαπώ και να σέβομαι τις ανθρώπινες ικανότητές μου και την ανθρώπινη φύση μου, όπως και τις δικές τους!!!
http://www.youtube.com/watch?v=uiH4BFTELME