Γ) Πολιτική  Παγκοσμιοποίηση

Οι Αφροαμερικανοί κάτω από τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό

IV -Οι Αφροαμερικανοί στις Αμερικανικές Δυνάμεις Μάχης

Εισαγωγή

Θα εξετάσουμε τώρα τον ρόλο και την υπόσταση των Αφροαμερικανών σαν πολεμιστές στις Αμερικανικές στρατιωτικές εκστρατείες, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά των Ηνωμένων Πολιτειών.

Καταχωρούμε ένα άρθρο γι’αυτό το θέμα που αφορά την ιστορία των Αφροαμερικανών , είτε σαν σκλάβοι ή ελεύθεροι Αμερικανοί πολίτες, επειδή μας προσφέρει την ευκαιρία για ν’αναλογιστούμε και για να εξετάσουμε το κοινωνικό δυναμικό του ‘’ρατσισμού’’ όπως αυτό εκδηλώθηκε στις Αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις . Κυβερνητικές πολιτικές προερχόμενες από την Αμερικανική κεντρική κυβέρνηση ή από τα ανώτερα κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων.

Οι Αφροαμερικανοί πολέμησαν για τις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλη την διάρκεια της ιστορίας της , θυσιάζοντας τις ζωές τους και την υγεία τους για να προστατέψουν και για να στηρίξουν μια χώρα και ένα έθνος που τους έχει αρνηθεί ‘’ ίσα δικαιώματα και ίσες κοινωνικές ευκαιρίες’’ με αυτές των Λευκών Αμερικανών πολιτών. Θα εξετάσουμε κάθε στρατιωτική εκστρατεία ή μάχη όπου οι Αφροαμερικανοί συμμετείχαν άμεσα σαν μαχόμενοι στρατιώτες ή σαν βοηθητικό στρατιωτικό προσωπικό , αποσπώντας πληροφορίες και δεδομένα σχετικά με τον επίσημο καθορισμένο ρόλο τους και την λειτουργική τους υπόσταση. Την επίσημη μεταχείριση των Αφροαμερικανών σαν ‘’δευτέρας κατηγορίας’’ πολίτες , τους οποίους πάντα τους θεωρούσαν επίσημα, σαν άτομα με μια ‘’κατώτερη’’διανοητική και ηθική υπόσταση για να είναι ικανοί στο ρόλο του αξιόπιστου μαχητή.

Θα ξεκινήσουμε με τον Αμερικανικό Επαναστατικό Πόλεμο(1775-1783), όπου οι κάτοικοι των Αμερικανικών αποικιών εξεγέρθηκαν και πολέμησαν τις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις ,για ν’αποκτήσουν την πολιτική τους ανεξαρτησία, καταλήγοντας στον πόλεμου του Ιράκ(2003-2011), όπου η Αμερικανική γεωπολιτική κυριαρχία στην Μέση Ανατολή σταθεροποιήθηκε.

Ένας πραγματικός ιστορικός δείκτης που αντανακλά την ‘’απόλυτη επίσημη διαφοροποίηση’’ μεταξύ ενός Αφροαμερικανού μαχητή και ενός Λευκού Αμερικανού μαχητή είναι ο στρατιωτικός θεσμός της απονομής του ‘’Μεταλλίου Τιμής’’(Medal of Honor) που αντιπροσωπεύει το ανώτερο στρατιωτικό παράσημο για στρατιωτικό καθήκον και κατόρθωμα.

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1861, ο Πρόεδρος Abraham Lincoln(1861-1865), υπέγραψε την νομοθεσία που θεσμοθετούσε την απονομή αυτού του μεταλλίου σε, ‘’…μη-στρατευμένων(non-commissioned) αξιωματικών και στρατιωτών , οι οποίοι διακρίθηκαν για τις γενναίες πράξεις τους και άλλες μάχιμες στρατιωτικές πρωτοβουλίες , στην διάρκεια αυτής της σημερινής εξέγερσης…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.history.com) O Πρόεδρος εδώ αναφέρεται στον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο(1861-1865).

Από τα 3,470 ‘’Μετάλλια Τιμής’’ που έχουν απονεμηθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2015, μόνο 90 μετάλλια έχουν δωθεί σε Αφροαμερικανούς, σε 89 διαφορετικούς Αφροαμερικανούς δικαιούχους.Ο Robert Augustus Sweeny είναι ένας από τους 19 μαχητές και ο μόνος Αφροαμερικανός που έχει λάβει αυτό το μετάλλιο δύο φορές.(https://en.wikipedia.org)

25 Αφροαμερικανοί έλαβαν το Μετάλλιο Τιμής στην διάρκεια του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου(1861-1865). 18 Αφροαμερικανοί απονεμήθηκαν με αυτό το μετάλλιο στους Ινδιάνικούς Πολέμους που έλαβαν μέρος στις δυτικές περιφέρειες των Ηνωμένων Πολιτειών στα τέλη του 19ου αιώνα, και 6 Αφροαμερικανοί το έλαβαν στον Αμερικανικό Πόλεμο με την Ισπανία το 1898. Κανένα Μετάλλιο Τιμής δεν δόθηκε σε Αφροαμερικανό στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόμιο Πόλεμο. 2 Αφροαμερικανοί έλαβαν το μετάλλιο στον Πόλεμο της Κορέας(1950-1953), 25 Αφροαμερικανοί στον Πόλεμο του Vietnam(1954-1975), και τελικά 1 Αφροαμερικανός παρασημοφορήθηκε με το Μετάλλιο Τιμής για του δύο τελευταίους Αμερικανικούς Πολέμους, στο Ιρακ(2003-2011) και στο Αβγανιστάν(1999-2012).(https://en.wikipedia.org)

Πρωτού εξετάσουμε τον ρόλο και την υπόσταση των Αφροαμερικανών πολεμιστών που προστάτεψαν την ‘’εδαφική ακεραιότητα’’ και την ‘’ανεξαρτησία’’της Αμερικής, θ’αναφερθούμε συνοπτικά σ’ένα πολύ σημαντικό συμβάν στην ιστορία της Αμερικής, όταν Αφροαμερικανοί σκλάβοι σε συνεργασία με Ινδιάνικες φυλές, και πιο συγκεκριμένα την Φυλή των Seminole, πολέμησαν κατά των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων για να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο έθνος στην Florida, που τότε ήταν Ισπανική αποικία. Κατακτώντας εδάφη στην Florida , η Αμερικανική κυβέρνηση για πρώτη φορά πραγματοποιούσε στρατιωτική εισβολή σε ‘’ξένο έδαφος’’.

Το Ιούλιο του 1816,ο Στρατηγός Andrew Jackson , διέταξε μονάδες του Στρατού, του Ναυτικού και του Πεζοναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών να εισβάλλει στην Florida που ανήκε στην Ισπανία. Ο Πρόεδρος James Madison τότε πίστευε πως η οικονομία της χώρας που βασιζόταν στην δουλεία, το εμπόριο σκλάβων και την πολύτιμη ιδιοκτησία ανθρώπινου δυναμικού σε σκλάβους, κινδύνευαν με την εγκατάσταση μιας ανεξάρτητης κοινότητας μερικών χιλιάδων Αμερικανών Ιθαγενών και Αφροαμερικανών σκλάβων. Οι τελευταίοι είχαν δραπετεύσει από τις νότιες περιοχές της Αμερικής όπου λειτουργούσε νόμιμα η δουλεία, ιδρύοντας με τους Ινδιάνους Seminole, ένα Έθνος δικό τους στα εδάφη της Florida , όπου κάτω από την νομοθεσία της Ισπανίας, η δουλεία ήταν παράνομη.(www.counterpunch.org)

To κοινωνικο-οικονομικό κατεστημένο των ιδιοκτητών σκλάβων του Νότου, στήριζαν ότι αυτό το ‘’γεωπολιτικό καταφύγιο σκλάβων’’ στην Florida, απειλούσε το ‘’status quo’’ της δουλείας στις πολιτείες της Georgia και των δύο πολιτειών των Carolina, όπως και το σύνολο της αγροτικής οικονομίας των φυτειών που βασιζόταν στην δουλεία. Χρησιμοποιώντας τους σημερινούς πολιτικούς όρους, αυτοί οι Αφροαμερικανοί σκλάβοι και οι Ιθαγενείς Ινδιάνοι, αντιπροσώπευαν ‘’τρομοκράτες’’ για το οικονομικό κατεστημένο του Νότου, των οποίων η οικονομική και πολιτική ισχύ πίεσε την Αμερικανική κυβέρνηση και την Αμερικανική Βουλή να επέμβουν στρατιωτικά σε ξένο έδαφος.

Ο Στρατηγός Andrew Jackson, ένας μελλοντικός Πρόεδρος(1829-1837), ο οποίος ήταν μεγαλοκτηματίας και μεγαλοϊδιοκτήτης σκλάβων , όπως και ο τότε Πρόεδρος James Madison και ο Υπουργός Εσωτερικών Quincy Adams, χρησιμοποίησαν τις Ένοπλες Δυνάμεις της Αμερικής για να στηρίξουν τα προσωπικά τους οικονομικά συμφέροντα, προωθώντας στρατιωτική εισβολή στο ξένο έδαφος της Florida. Αυτή η στρατιωτική επιχείρηση αντιπροσωπεύει τον Πρώτο Πόλεμο Seminole(1817-1818), αναγκάζοντας το 1819, την Ισπανία να παραδώσει αυτή την αποικία της στην Florida στις Ηνωμένες Πολιτείες.(www.britannica.com)

Ο Δευτερος Πόλεμος Seminole(1835-1842) διήρκησε περισσότερο χρόνο και ήταν πολύ πιο δαπανηρός για την Αμερικάνικη κυβέρνηση. Μετά την Αμερικάνικη Νομοθεσία Ινδιάνικης Εκτόπισης του 1830(Indian Removal Actof 1830), και οι δύο Βουλές της Αμερικής(Γερουσία, Βουλή των Αντιπροσώπων), συμφώνησαν πως ο Πρόεδρος διέθετε την δικαιοδοσία να διαπραγματευτεί τις ‘’συμφωνίες εκτόπισης’’ με τα Έθνη των Ινδιάνων, όπου οι Ιθαγενείς θα εγκατέλειπαν τα ‘’ανεξάρτητα εδάφη’’ τους ανατολικά του Ποταμού Mississippi σε ανταλλαγή με ‘’παρθένα’’ και ‘’ανεξερεύνητη γη’’ δυτικά το Ποταμού Mississippi.

Οι Ινδιάνοι Seminoleμε τους συμμάχους τους, τους Αφροαμερικανούς σκλάβους ‘’φυγάδες’’, δεν αποδέχτηκαν τους επίσημους όρους της Αμερικανικής Κυβέρνησης για την μεταφορά τους αλλού, και αντέδρασαν δυναμικά, πολεμώντας τους Αμερικανούς με όλα τα μέσα που αυτοί είχαν στην διάθεσή τους. Σ’αυτό τον μακροχρόνιο Ινδιάνικο Πόλεμο με τους χιλιάδες Αφροαμερικανούς ‘’σκλάβους πολεμιστές’’ στο επίκεντρο των πολεμικών συγκρούσεων , οι Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις υπέστησαν μεγάλο αριθμό θυμάτων.

Τελικά, μετά από πολλές στρατιωτικές ήττες, χιλιάδες Ινδιάνοι και Αφροαμερικανοί Seminole, αποδέχτηκαν τις διαβεβαιώσεις της Αμερικανικής Κυβέρνησης πως αυτοί θα παρέμεναν ελεύθεροι και ενωμένοι σαν ‘’έθνος’’ , και συμφώνησαν να μεταναστεύσουν στις καθορισμένες Ινδιάνικες περιοχές της Oklahoma. Υπήρχαν πολλοί από αυτούς που δεν δέχτηκαν να παραδοθούν ή να εγκαταλείψουν τις εγκαταστάσεις τους στην Florida.

Αυτό το συμβάν στην ιστορία της Αμερικής αντιπροσωπεύει μια πρωτοφανή νίκη για την στρατιωτική και πολιτική συμμαχία των Ιθαγενών Ινδιάνων και των Αφροαμερικανών σκλάβων κάτω από το έμβλημα ενός Ανεξάρτητου Έθνους Seminole. ‘’…Οι Seminole της Florida έλεγχαν τον μεγαλύτερο σταθμό του Υπόγειου Σιδηροδρόμου(Under ground Railroad)***, ενώ αναδείχθηκαν αήττητοι, με την κοινότητά τους ακέραιη για σχεδόν 50 χρόνια της πολιορκίας τους. Δεν υπάρχει παρόμοιο κατόρθωμα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(www.counterpunch.org)

***Ο Υπόγειος Σιδηρόδρομος(Underground Railroad) ήταν ένα μυστικό σύστημα που χρησιμοποιήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες πριν τον Εμφύλιο Πόλεμο, που βοήθησε χιλιάδες σκλάβους να δραπετεύσουν στις ελεύθερες βόρειες πολιτείες ή στον Καναδά. Αποκαλούσαν τους σκλάβους ‘’επιβάτες’’(passengers), τα άτομα που τους βοηθούσαν ‘’εισπράκτορες’’(conductors), ενώ έκρυβαν τους σκλάβους σε ‘’σταθμούς’’(stations), κατοικίες καταφύγια, στην διάρκεια της πορείας τους. (μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.oxfordlearnersdictionaries.com)

 

Ο Αμερικανικός Πόλεμος για την Ανεξαρτησία (1775-1781)

 

Ο Αμερικανικός Πόλεμος για την Ανεξαρτησία(American War for Independence) ή ο Αμερικανικός Επαναστατικός Πόλεμος(American Revolutionary War), διήρκησε από το1775 μέχρι το 1781,και ήταν ο αγώνας των κατοίκων των Αμερικανικών αποικιών για την απελευθέρωσή τους από την πολιτική κυριαρχία της Βρετανίας και για την πολιτική τους ανεξαρτησία. Αυτοί οι Αμερικανοί επαναστάτες που αποκαλούσαν τον εαυτό τους ‘’πατριώτες’’(patriots) , και που τελικά αναδείχθηκαν νικητές, αρχικά, ‘’…η απόφαση αν θα έπρεπε να πολεμήσουν δεν ήταν μια εύκολη επιλογή…η μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς υπήρξαν πολιτικά ουδέτεροι ή Νομιμόφρονες(Loyalists)…”.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.pbs.org)

Για τους Αφροαμερικανούς, ειδικά για τους Αφροαμερικανούς σκλάβους, το κρίσιμο σημείο για την στήριξη της μιας ή της άλλης πλευράς, βασιζόταν στην ‘’πολιτική χειραφέτησή’’ τους, όχι στην πολιτική τους ταύτιση. Είναι πολύ σημαντικό εδώ , να επισημάνουμε ότι όταν ο Πόλεμος για την Ανεξαρτησία ξεκίνησε, ο κοινωνικο-οικονομικός θεσμός της δουλείας λειτουργούσε κανονικά και στις 13 Αμερικανικές αποικίες.(https://www.battlefields.org)

Τον Ιούλιο του 1775, ο George Washington, που ήταν ο Αρχιστράτηγος του Ηπειρωτικού Στρατού(Continental Army), του Αμερικανικού στρατού που πολεμούσε τους Βρετανούς, συγκάλεσε το πολεμικό του συμβούλιο, που εξέδωσε διαταγή στους αξιωματικούς στρατολογίας ,’’… να μην στρατολογούν μαύρους ή πλανόδιους, ή εχθρούς της ελευθερίας της Αμερικής…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.njstatelib.org)

Ο George Washington, ο Πρώτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών(1789-1797), είχε ταυτίσει τους Αφροαμερικανούς με ‘’πλανόδιους’’ και με ‘’εχθρούς της ελευθερίας’’, ενώ οι τελευταίοι είχαν πολεμήσει ‘’πλάι-πλάι’’(side by side) με τους Λευκούς Πατριώτες Στρατιώτες στις μάχες του Lexington, του Concord, και του Bunker Hill το 1775.(https://www.njstatelib.org)

Από την μεριά των Βρετανών , ο Λόρδος Dunmore, ο Βρετανός κυβερνήτης της πολιτείας της Virginia, τον Νοέμβριο του 1775, εξέδωσε μια κυβερνητική ‘’διακήρυξη χειραφέτησης’’ , υποσχόμενος την απελευθέρωση εκείνων των ‘’φυγάδων σκλάβων’’ που θα πολεμούσαν με αυτούς , ενώ ο Sir Henry Clinton, Βρετανός στρατηγός, έβγαλε παρόμοιο διάταγμα στην Νέα Υόρκη το 1779. Επίσης, οι Βρετανοί στρατολογούσαν εντατικά σκλάβους που ανήκαν σε Πατριώτες, και σαν συνέπεια περισσότεροι Αφροαμερικανοί πολέμησαν με τους Βρετανούς. 100,000 Αφροαμερικανοί σκλάβοι δραπέτευσαν σε εδάφη που έλεγχαν οι Βρετανοί, όπως επίσης πολλοί από αυτούς πέθαναν ή σκοτώθηκαν στην διάρκεια της Αμερικανικής Επανάστασης. Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 5,000 Αφροαμερικανοί πολέμησαν με τους Πατριώτες και 20,000 υπηρέτησαν με τις Βρετανικές δυνάμεις.(https://en.wikipedia.org)

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, ο George Washington σαν Αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Στρατιωτικών Δυνάμεων, απαγόρευσε την στρατολογία Αφροαμερικανών, ιδιαίτερα Αφροαμερικανών σκλάβων, επειδή όπως με τους περισσότερους μεγαλοϊδιοκτήτες σκλάβων, φοβόταν πως αν όπλιζε Αφροαμερικανούς, ειδικά Αφροαμερικανούς σκλάβους, αυτό θα δημιουργούσε τα κοινωνικο-πολιτικά κίνητρα για την εξέγερσή τους. Παρ’όλα αυτά , όταν οι Βρετανικές αρχές τον Νοέμβριο του 1775, έκδωσαν το επίσημο διάταγμα της απελευθέρωσης Αφροαμερικανών που θα εγκατέλειπαν τους αφέντες τους για να υπηρετήσουν στις Βρετανικές μονάδες, και παράλληλα το γεγονός πως υπήρχε σοβαρή έλλειψη στρατιωτικού προσωπικού στους Πατριώτες , ανάγκασε τον George Washington ν’ανακαλέσει την απόφασή του για την απαγόρευση στρατολογίας των Αφροαμερικανών. Επίσης άφησε τους ‘’ελεύθερους’’ Αφροαμερικανούς να παραμείνουν στον Αμερικανικό Στρατό, ενώ επέτρεψε την στρατολογία ‘’ελεύθερων’’ Αφροαμερικανών.

Τελικά, εκείνη την εποχή, η πιο διάσημη ‘’φυλετικά μικτή’’ μονάδα Πατριωτών πολεμιστών ήταν το 1ο Τάγμα της πολιτείας του RhodeIsland, που είχε οργανωθεί με την έγκριση του George Washington το 1778. Σ’αυτή την περίπτωση, επέτρεψαν και σε Αφροαμερικανούς σκλάβους να συμμετέχουν.’’…Στους στρατολογημένους σ’αυτό το τάγμα, υπήρχαν και 88 σκλάβοι στους οποίους είχαν εγγυηθεί την ελευθερία τους μετά την λήξη των υπηρεσιών τους. Η βουλή της πολιτείας του RhodeIsland είχε δεχθεί να πληρώσει αμοιβή στους πρώην ιδιοκτήτες τους…’’.(https://www.battlefields.org)

Λιγότεροι Αφροαμερικανοί υπηρέτησαν στον Νότο σε σχέση με τον Βορά, λόγω των έντονων ρατσιστικών συναισθημάτων που επικρατούσαν εκεί, και επίσης οι Αφροαμερικανοί που διέμεναν στον Νότο ήταν ‘’σκλάβοι’’ και ‘’όχι ελεύθεροι’’ όπως πολλοί στον Βορά. Μετά τον Επαναστατικό Πόλεμο, πολλές βόρειες πολιτείες κατάργησαν την δουλεία, παρ’όλα αυτά οι Αφροαμερικανοί σ’αυτές τις πολιτείες δεν μπορούσαν να ενταχθούν επίσημα στον στρατό. Για τους νότιους Αμερικανούς Νομιμόφρονες(Loyalists), που ήταν ιδιοκτήτες σκλάβων , όταν οι Βρετανοί εγκατέλειψαν τις Ηνωμένες Πολιτείες, πήραν μαζί τους τους σκλάβους τους, ειδικά εκείνοι που μετανάστευσαν στις Βρετανικές αποικίες της Καραβαϊκής.

Στο σύνολο των 300,000 που πολέμησαν για την πλευρά των Αμερικανών, σχεδόν 5,000 ήταν Αφροαμερικανοί. Οι Αφροαμερικανοί πολεμιστές ήταν παρόντες στις πιο σημαντικές μάχες των πόλεων του New Jersey, του Trenton(1776) , του Princeton(1777) , του Fort Mercer(1777) , του Monmouth(1778) , και του Springfield(1780). Επίσης Αφροαμερικανοί πολέμησαν στις μάχες της Saratoga(1777) , της Savanah(1779) και του Yorktown(1781). Οι περισσότεροι από αυτούς τους Αφροαμερικανούς πολεμιστές ήταν ‘’ελεύθεροι’’ και από τις βόρειες πολιτείες, αλλά υπήρχαν και σκλάβοι.(https://www.njstatelib.org)

Ο νόμος του 1792, που σε γενικές γραμμές απαγόρευε την επίσημη στρατολογία Αφροαμερικανών στον Στρατό, παρέμεινε η επίσημη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι το 1862. Αυτός όμως ο νόμος δεν επιβλήθηκε για το Πολεμικό Ναυτικό της Αμερικής, λόγω της μόνιμης έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού.(https://en.wikipedia.org)

H μη ελαστικότητα και η επιμονή της Αμερικανικής κυβέρνησης να υποτιμά το κύρος των Αφροαμερικανών σαν ικανοί πολεμιστές, ειδικά σε σχέση με τους Αφροαμερικανούς σκλάβους και τους χειραφετημένους Αφροαμερικανούς σκλάβους, αντιπροσώπευε μια ‘’ιδεολογική αντίφαση’’ – την στιγμή που το έμβλημα του Πολέμου για την Ανεξαρτησία ήταν η ‘’επαναστατική στάση’’ απέναντι στην αυταρχική διακυβέρνηση της Βρετανίας.Το Αμερικανικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας αγνοούσαν το ιστορικό δεδομένο ότι οι ίδιοι προσπαθούσαν να διατηρήσουν ένα ‘’αυταρχικό’’και ‘’μη δημοκρατικό’’ κοινωνικο-πολιτικό σύστημα, που αποδεχόταν την πολιτική υπόσταση των Αφροαμερικανών σαν ‘’δευτέρας κατηγορίας’’ πολίτες, είτε αυτοί ήταν σκλάβοι ή χειραφετημένοι σκλάβοι, μη έχοντας το δικαίωμα να υπηρετούν επίσημα στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους.

Ο Γάλλος ευγενείς , ο Μαρκήσιος de Lafayette, ο οποίος υπηρέτησε στον Πατριωτικό Στρατό σαν στρατηγός με τους Γάλλους εθελοντές του, ήταν πολύ επικριτικός απέναντι στην πολιτική του George Washington, σχετικά με την δουλεία και την θέση του οι Αφροαμερικανοί να μην έχουν το δικαίωμα να συμμετέχουν επίσημα στον Απελευθερωτικό Αγώνα των Αμερικανών.

Το 1824, όταν ο 67χρονος Lafayette έκανε την θριαμβευτική του επιστροφή και περιήγησή του των Ηνωμένων Πολιτειών, επισκεπτόμενος την πόλη της Νέας Ορλεάνης για να συναντήσει τους παλιούς Αφροαμερικανούς αγωνιστές του Επαναστατικού Πολέμου, και οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει σ’αυτή την πόλη που ήταν τότε Ισπανική αποικία. Με βάση τις αναφορές του ιστορικού Jack Kelly, o La fayette τότε ‘’…ήταν προβληματισμένος με το παράπτωμα της γενιάς που είχαν ιδρύσει την χώρα , ν’αντιμετωπίσει το παράδοξο να κρατάει ανθρώπους σε δουλεία ενώ ήταν υπέρμαχοι της πολιτικής της ανεξαρτησίας…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://battlefields.org)

Ο Επαναστατικός Πόλεμος είχε σημαντικές επιπτώσεις στους Αφροαμερικανούς γενικότερα. Η συνεργασία τους με τις Βρετανικές αρχές επέτρεψε στην μείωση του πληθυσμού των Αφροαμερικανών σκλάβων με περίπου 100,000 άτομα, πολλοί από αυτούς δραπετεύοντας στον Καναδά και στην Florida, μια Ισπανική αποικία. Άλλοι Αφροαμερικανοί που ζούσαν στην πολιτεία του New Jersey, έφυγαν όταν οι Βρετανοί εγκατέλειψαν την Αμερική μεταξύ το 1782 και το 1783, και εγκαταστάθηκαν στην Nova Scotia του Καναδά, στην Μεγάλη Βρετανία, και αργότερα στην Sierra Leone στην Αφρική. Μερικοί Αφροαμερικανοί σκλάβοι απελευθερώθηκαν από τους αφέντες τους λόγω των υπηρεσιών τους σαν πολεμιστές στις Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Δεύτερο και πολύ σημαντικό, η συμμετοχή των Αφροαμερικανών στον Πόλεμο για την Ανεξαρτησία της Αμερικής , βοήθησε εκείνους τους Λευκούς στον Βορά που πίστευαν στην χειραφέτηση των σκλάβων , οι οποίοι έβλεπαν μια ιδεολογική αντίφαση μεταξύ την δουλεία και τα πολιτικά ιδανικά της Αμερικανικής Επανάστασης.

Αυτή η λαϊκή δημοκρατική πολιτική στάση στον Βορά , διευκόλυνε την πολιτεία της Pennsylvania να γίνει η πρώτη Αμερικανική πολιτεία να καταργήσει την δουλεία το 1780. Μέχρι το 1790, οι Αμερικανικές πολιτείες της Massachusetts, του Connecticut, του RhodeIsland, του New Hampshire και του Vermont, είχαν καταργήσει την δουλεία μέσω νομοθεσιών και δικαστικών αποφάσεων.(https://www.njstatelib.org)

 

Ο Αμερικανικός Πόλεμος του 1812 (1812-1815)

 

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πόλεμος του 1812, που πρακτικά διήρκησε μέχρι το τέλος του 1815, έληξε με την Συνθήκη του Ghent, τον Δεκέμβριο του 1814. Ουσιαστικά αφορούσε ένα δεύτερο αγώνα για την Ανεξαρτησία της Αμερικής ενάντια στην Βρετανία, αλλά πιο σημαντικά ήταν ένα ιστορικό γεγονός που παρείχε στην χώρα μια διεθνή προβολή σαν ανεξάρτητο έθνος-κράτος με ενιαία εθνική ταυτότητα. Ο πόλεμος έληξε δίχως νικητή, αν και για τις Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξε το ξεκίνημα του ιστορικού της ρόλου σαν υπολογίσιμος διεθνής παίκτης. ‘’…Αλλά ο πόλεμος έληξε δίχως καθαρή νίκη για καμία από τις δύο πλευρές. Παρ’όλα αυτά οι Ηνωμένες Πολιτείες ανέκτησε διεθνή αναγνώριση σαν ένα ανεξάρτητο έθνος. Αυτή η πολεμική σύγκρουση βοήθησε να σταθεροποιηθεί περαιτέρω η ενότητα των διαφόρων πολιτειών και να διαμορφωθεί μια νέα Αμερικανική πολιτική ταυτότητα…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.culturaltourismdc.org)

Βασική αιτία για την έναρξη αυτού του πολέμου ήταν το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν ουδέτερο ρόλο στους Ναπολεοντικούς Πολέμους (1803-1815) μεταξύ της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, προσπαθώντας να επωφεληθούν οικονομικά και πολιτικά. Αυτή η στρατηγική της Αμερικής τελικά απέτυχε διότι οι δύο αυτές Δυνάμεις χρησιμοποίησαν την Αμερική σαν πιόνι για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα γενικότερα, προκαλώντας μεγάλη πτώση στο εξωτερικό της εμπόριο. Ένας Βρετανικός αποκλεισμός της ναυτιλίας του Ναπολέοντα ενεργοποίησε την κατάσχεση Αμερικανικών σκαφών που εμπορευόντουσαν σε Γαλλικά λιμάνια, ενώ οι Γαλλικές δυνάμεις ανταπάντησαν με την ίδια στρατηγική , καταλαμβάνοντας Αμερικανικά και άλλα καράβια που έπλεαν σε Βρετανικά λιμάνια.

Μια δεύτερη αιτία για την πολιτική σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας ήταν η ‘’εξαναγκαστική στρατολογία’’(impressment) που είχε επιβάλλει το Βρετανικό ναυτικό όταν έκαναν κατάσχεση και έρευνα Αμερικανικών σκαφών για την εντόπιση Βρετανών λιποτακτών ναυτών. Πολλοί Βρετανοί ναυτικοί επέλεγαν την πιο χαλαρή ζωή των Αμερικανών ναυτών, ενώ οι Βρετανικές αρχές δεν αναγνώριζαν πρώην Βρετανούς ναύτες σαν Αμερικανούς πολίτες. Μέχρι το 1811, οι περισσότεροι από τους 6,000 ναύτες σε Αμερικανικά καράβια είχαν στρατολογηθεί υποχρεωτικά και είχαν κρατηθεί σαν σκλάβοι από τις Βρετανικές αρχές.(σελ.124, Freedom-a History of U.S.-Hakim, Joy, Oxford University Press, 2003)

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει με θέμα του Επαναστατικού Πολέμου της Αμερικής (1775-1783), η επιλογή συμμετοχής των Αφροαμερικανών σαν πολεμιστές δεν αφορούσε το συναίσθημα νομιμοφροσύνης είτε προς τους Βρετανούς ή προς τους Αμερικανούς Πατριώτες, διότι δεν υπήρχε θέμα υπεράσπισης μιας πατρίδας που δεν προστάτευε τις βασικές τους ελευθερίες και τα βασικά τους δικαιώματα. Οι Αφροαμερικανοί συμμετείχαν σαν πολεμιστές με βασικό τους κίνητρο ποιός θα τους εξασφάλιζε την πολιτική χειραφέτησή τους. Αυτή ακριβώς είναι και η αιτία που περισσότεροι Αφροαμερικανοί επέλεξαν να πολεμήσουν με τους Βρετανούς παρά με τους Αμερικανούς, διότι όπως διαπιστώσαμε, οι Βρετανοί τους εξασφάλιζαν την ελευθερία τους την στιγμή που αυτοί συμμετείχαν ενεργά στις πολεμικές τους εκστρατείες κατά των Αμερικανών Πατριωτών.

Τελικά, πολλοί από αυτούς τους Αφροαμερικανούς πολεμιστές μετανάστευσαν στον Καναδά και στις Βρετανικές αποικίες στην Καραβαϊκή και στην Αφρική, κάτω από την καθοδήγηση και την προστασία της Βρετανικής κυβέρνησης. Ακριβώς το ίδιο πολιτικό σκηνικό επαναλήφτηκε με τον Αμερικανικό Πόλεμο του 1812, όπου οι Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις έπρεπε ν’αποκρούσουν τις στρατιωτικές εισβολές των Βρετανών στα ίδια τους τα εδάφη και στα ίδια πολιτικο-οικονομικά τους συμφέροντα.

Στον Πόλεμο του 1812, η συμμετοχή των Αφροαμερικανών πολεμιστών ήταν περισσότερη στις ναυτικές δυνάμεις και των δύο χωρών , όπου υπήρχε έλλειψη προσωπικού. Ακόμη μια φορά επιλέγοντας σε μεγάλο βαθμό να πολεμήσουν με τις Βρετανικές δυνάμεις , τελικά αποδείχθηκε η πιο συμφέρουσα κίνηση για τους Αφροαμερικανούς όπως θα διαπιστώσουμε στην συνέχεια.

Αν και η επίσημη πολιτική της Αμερικανικής κυβέρνησης στην αρχή του πολέμου απαγόρευε την στρατολογία των Αφροαμερικανών σαν ναύτες , η έλλειψη προσωπικού , ανάγκασε το Αμερικανικό ναυτικό να δεχθεί τον όποιο γερό και υγιή άντρα που παρουσιαζόταν. Τελικά, οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν το 15% του προσωπικού του Αμερικανικού πολεμικού ναυτικού. Η ικανότητά τους σαν ναυτικοί πολεμιστές αποδείχθηκε ξεκάθαρα στην μάχη της Λίμνης Erie(Battle of Erie) τον Σεπτέμβριο του 1813, όταν το Αμερικανικό ναυτικό απέκρουσε τις επιθέσεις των Βρετανικών ναυτικών δυνάμεων.

Οι Αφροαμερικανοί ναύτες ήταν επίσης αποτελεσματικοί υπηρετώντας σε μη πολεμικά καράβια σαν πειρατές , προστατευόμενοι από την Αμερικανική κυβέρνηση για να επιτίθενται σε Βρετανικά εμπορικά σκάφη. Σε μερικά από αυτά τα πειρατικά σκάφη , σχεδόν το μισό πλήρωμα ήταν Αφροαμερικανοί ναύτες, ενώ πολύ συχνά οι απόπειρες υπήρξαν επιτυχείς. Εκτός από το επίσημο Αμερικανικό πολεμικό ναυτικό και τα πειρατικά καράβια, υπήρχαν κατ’εξαίρεση και μερικές στρατιωτικές μονάδες Αφροαμερικανών , αλλά η θέση της Βρετανικής κυβέρνησης ν’απελευθερώνουν τους Αφροαμερικανούς σκλάβους συμμάχους, έκανε την στρατολογία των Βρετανών πιο ελκυστική γι’αυτούς. (https://www.pbs.org)

Τον Απρίλιο του 1814, ο αντιναύαρχος Sir Alexander Cochrane, ανακοίνωσε την επίσημη θέση της Βρετανικής κυβέρνησης , προσκαλώντας Αφροαμερικανούς σκλάβους είτε να προσέλθουν στις στρατιωτικές δυνάμεις της Βρετανικής Βασιλείας ή να σταλούν σαν ‘’ελεύθεροι άποικοι’’ στα Βρετανικά προτεκτοράτα της Βορείου Αμερικής και της Καραβαϊκής. Μέσω αυτής της πολιτικής, περισσότεροι από 4,600 Αφροαμερικανοί σκλάβοι απελευθερώθηκαν, που αντιπροσώπευε την πιο σημαντική πολιτική πράξη ‘’χειραφέτησης’’ Αφροαμρικανών μέχρι την έναρξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου, σχεδόν 50 χρόνια αργότερα.(https://www.blackpast.org)

Τρείς λόχοι Αποικιακών Πεζοναυτών(Colonial Marines) , συγκροτήθηκαν επίσημα στις 18 Μαΐου του 1814. Το Βρετανικό Σώμα των Αποικιακών Ναυτικών, που οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Αφροαμερικανοί σκλάβοι, έλαβαν μέρος στην επίθεση και στο κάψιμο της Αμερικανικής πρωτεύουσας της Washington το 1814. Πολέμησαν επίσης ενάντια στις Αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις στην Μάχη της Baltimore το 1814, όπως και σε μάχες στις παραλιακές περιοχές του Ατλαντικού.

Οι Αφροαμερικανοί που επέλεγαν να πολεμήσουν σαν μόνιμοι στρατιώτες στο Βρετανικό Στρατό, γυμναζόντουσαν κανονικά και τους αποκαλούσαν Γαλάζια Σακάκια(Blue Jackets). Πολλοί συμμετείχαν σαν εργάτες, βοηθώντας τους Βρετανούς να κτίσουν το μεγάλο φρούριο Albion, στο νησί Tangier, που βρισκόταν στην είσοδο του Κόλπου Chesapeake(Chesapeake Bay), και αποτελούσε στρατηγικό σημείο. Η Αμερικανική κυβέρνηση έβλεπε με κακό μάτι και με καχυποψία αυτήν την στρατολογία των Αφροαμερικανών σκλάβων από τις Βρετανικές αρχές και την απόδοσή τους σαν πολεμιστές στις διάφορες μάχες .Αυτοί φοβόντουσαν για ένα επαναστατικό κίνημα Αφροαμερικανών σκλάβων μέσα στην ίδια τους την χώρα.

Παρά το γεγονός ότι αυτοί οι πολεμιστές ήταν Αφρικανικής φυλετικής καταγωγής, και ενώ οι περισσότεροι από αυτούς ήταν πρώην σκλάβοι, λάβαιναν την ίδια στρατιωτική προετοιμασία, τις ίδιες στολές, τις ίδιες απολαβές, και τις ίδιες συντάξεις, όπως οι μόνιμοι ναύτες του Βασιλικού Ναυτικού. Στον Πόλεμο του 1812, 3,600 Αφροαμερικανοί βρέθηκαν σε Βρετανικές πολεμικές μάχες, και μεταξύ 550 και 700, συμμετείχαν σαν κανονικοί στρατιώτες σε Βρετανικές στρατιωτικές μονάδες.(https://www.battlefields.org)

Το Σώμα των Αποικιακών Πεζοναυτών(Corps of Colonial Marines) συμμετείχε σε εκτεταμένες στρατιωτικές μάχες, από τον Καναδά μέχρι την πολιτεία της Georgia, μεταξύ το 1814 και το 1816. Στήριξαν τις Βρετανικές Δυνάμεις που έκαψαν την πρωτεύουσα της Washington το 1814, και οι οποίες αργότερα αποκρούστηκαν από τις Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις στην πόλη της Baltimore.

Ο επιχειρησιακός ρόλος των Αποικιακών Πεζοναυτών στην τοποθεσία Prospect Bluff στην Νέα Ορλεάνη της Florida το 1816, προβάλλει με σαφήνεια την συνεισφορά τους μετά τον Πόλεμο του 1812. Αυτό το σώμα πεζοναυτών είχε λάβει διαταγή να προστατεύσει ένα Ισπανικό φρούριο στο Prospect Bluff, που βρισκόταν στο στόχαστρο των Αμερικανών. Το φρούριο ήταν σημαντικό στρατηγικό καταφύγιο για Αφροαμερικανούς σκλάβους που δραπέτευαν από τις Αμερικανικές πολιτείες του Νότου, γι’αυτό και ονομαζόταν το Νέγρικο Φρούριο(Negro Fort).

Ο Αμερικανός στρατηγός Andrew Jackson, που είχε σκοπό να επεκτείνει την Αμερικανική πολιτική ισχύ στην Χερσόνησο της Florida, έκανε μεγάλες προσπάθειες για να καταλάβει αυτό το φρούριο στρατιωτικά. Συγκέντρωσε μια στρατιωτική μονάδα των 4,500 πολεμιστών για να διώξει τις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό το σώμα αποτελείτο σε μεγάλο βαθμό από Αφροαμερικανούς, που στην πλειοψηφία τους ήταν σκλάβοι που μεγαλοκτηματίες της πολιτείας της Louisiana του είχαν παραδώσει.’’…Αυτοί οι σκλάβοι δεν είχαν κανένα λόγο για την στρατολογία τους ούτε την διαπίστωση για την απελευθέρωσή τους για την συμμετοχή τους σαν πολεμιστές. Στην επιδίωξη για την ελευθερία τους, πολλοί από αυτούς τους σκλάβους λιποτάκτησαν στους Βρετανούς που στήριζαν την απελευθέρωση του όποιου σκλάβου θα πολεμούσε κατά των Αμερικανών…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://tennesseehistory.org)

Για να εξασφαλίσει την απόλυτη συνεργασία και υπακοή των Αφροαμερικανών σκλάβων και των ελεύθερων Αφροαμερικανών, ο Στρατηγός Jackson, τους υποσχέθηκε τον ίδιο μισθό και τα ίδια προνόμια με αυτά των λευκών πολεμιστών του. Όσο για τους Αφροαμερικανούς σκλάβους, αυτός ‘’θεωρητικά’’ προωθούσε την ιδέα να τους απελευθερώσει μετά που θα είχαν νικήσει τους Βρετανούς στην Νέα Ορλεάνη.

Οι Βρετανοί αποδέχθηκαν την ήττα τους στις 8 Ιανουαρίου του 1815, παρ’όλα αυτά αυτή η Αμερικανική στρατιωτική νίκη του Στρατηγού Jackson ήταν σε μεγάλο βαθμό χάρη στις ενέργειες των Αφροαμερικανών σκλάβων πολεμιστών του. Τελικά, ο Στρατηγός Jackson όχι μόνο διέταξε όλους τους ‘’ελεύθερους’’ Αφροαμερικανούς στρατιώτες του να εγκαταλείψουν την πόλη της Νέας Ορλεάνης για να καθησυχάσει του λευκούς κατοίκους της , αλλά επίσης υποχώρησε στην θέση του ν’απελευθερώσει τους Αφροαμερικανούς σκλάβους πολεμιστές του, παραδίδοντας αυτούς πίσω στους ιδιοκτήτες τους στην πολιτεία της Louisiana.(https://tennesseehistory.org)

Τα ιστορικά δεδομένα που περιγράψαμε για την μάχη της Νέας Ορλεάνης μεταξύ των Αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων και των Βρετανών Αποικιακών Πεζοναυτών, μαρτυρούν ολοφάνερα του τύπου της επίσημης αντιμετώπισης του Βρετανικού Αρχηγείου σε σχέση με τους δικούς τους Αφροαμερικανούς πολεμιστές και την άδικη και ρατσιστική πολιτική του Στρατηγού Andrew Jackson απέναντι στους Αφροαμερικανούς πολεμιστές του. Αυτή είναι ακριβώς και η αιτία που στην διάρκεια του Αμερικανικού Πολέμου για την Ανεξαρτησία, όπως και του Αμερικανικού Πολέμου του 1812, οι Αφροαμερικανοί είτε σκλάβοι , είτε ελεύθεροι, στήριξαν πολύ περισσότερο την Βρετανική πλευρά παρά την Αμερικανική. Εδώ θα πρέπει ν’αναφέρουμε ότι ο Στρατηγός Jackson, που εκλέχτηκε 7ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (1829-1837), υπήρξε ιδιοκτήτης εκατοντάδων Αφροαμερικανών σκλάβων , και ένας από τους πιο ρατσιστές και αυταρχικούς προέδρους στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Σε τελευταία ανάλυση, αυτό που διαπιστώνουμε ιστορικά είναι ότι η συνεισφορά των Αφροαμερικανών πολεμιστών που συμμετείχαν με τους Αμερικανούς δεν κατέληξε στην πολιτική χειραφέτησή ή στην προσφορά περισσοτέρων ελευθεριών σαν μέλη της Αμερικανικής κοινωνίας.’’…Τελικά, ο Πόλεμος του 1812, δεν παρείχε περισσότερες ευκαιρίες ή ισότητα για τους ελεύθερους μαύρους , όπως αυτοί είχαν προβλέψει, ούτε ξεκίνησε ένα πολιτικό ρεύμα χειραφέτησης για τους σκλαβωμένους Αμερικανούς που αναζητούσαν την ελευθερία τους…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.nps.gov)

 

Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος (1861-1865)

 

Ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος ανέδειξε τους Αφροαμερικανούς σαν το επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων των Ηνωμένων Πολιτειών, άμεσα και έμμεσα. Άμεσα , διότι αυτός ο Πόλεμος ξεκίνησε όταν ο εκλεγμένος Ρεπουμπλικανικός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών , ο Abraham Lincoln, το 1860, αντιτάθηκε στην επέκταση της δουλείας στα νέα εδάφη της επικράτειας στα ανατολικά της χώρας. Αυτή η επίσημη θέση του προέδρου και της κυβέρνησής του , ώθησε 7 Αμερικανικές πολιτείες του Νότου , ν’απoσχίσουν από την Ένωση των Αμερικανικών Πολιτειών(Union of American States), των οποίων οι οικονομίες τους βασιζόντουσαν στην δουλεία. Οι πολιτείες αυτές σχημάτισαν την Ομοσπονδία Αμερικανικών Πολιτειών(Confederation of American States). Παράλληλα, το Αφροαμερικανικό κοινωνικό στοιχείο, επηρέασε έμμεσα τις πολιτικές εξελίξεις της χώρας, συμμετέχοντας σαν πολεμικό ανθρώπινο δυναμικό στον Στρατό του Βορά , επιταχύνοντας έτσι την ήττα των Ομοσπονδιακών στρατιωτικών δυνάμεων και εκείνων των πολιτειών που τις στήριζαν.

Η συμμετοχή των Αφροαμερικανών στον Στρατό της Ένωσης(Union Army) ήταν σημαντική σ’όλη την διάρκεια του πολέμου, και οι αριθμοί μαρτυρούν απόλυτα αυτό το κρίσιμο ιστορικό γεγονός.’’…Μέχρι την στιγμή που έληξε ο πόλεμος το 1865, σχεδόν 180,000 μαύροι άντρες είχαν υπηρετήσει σαν στρατιώτες στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτοί αντιπροσώπευαν το 10% του συνόλου της στρατιωτικής δύναμης της Ένωσης των Πολιτειών. Οι περισσότεροι –περίπου 90,000, ήταν πρώην σκλάβοι των Ομοσπονδιακών Πολιτειών του Νότου. Σχεδόν το ήμισυ των υπόλοιπων , προερχόντουσαν από τις συνοριακές πολιτείες με τον Νότο, ενώ οι άλλοι ήταν ελεύθεροι μαύροι από τον Βορά. 40,000 μαύροι στρατιώτες πέθαναν στον πόλεμο, 10,000 σε μάχες και 30,000 από νοσήματα και μολύνσεις…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.history.com)

Η στρατολογία των Αφροαμερικανών στον στρατό της Ένωσης των Αμερικανικών Πολιτειών(Union Army) δεν ήταν μια εύκολη πολιτική κίνηση, παρά το γεγονός ότι Αφροαμερικανοί στρατιώτες είχαν πολεμήσει στον Αμερικανικό Επαναστατικό Πόλεμο, και ανεπίσημα στον Πόλεμο του 1812. Οι εθνοφυλακές των πολιτειών(state militias) είχαν αποκλείσει τους Αφροαμερικανούς από τις μονάδες τους μετά την θέσπιση της Πράξης της Εθνοφυλακής του 1792(Militia Actof 1792), που από τότε δεν επέτρεπε στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις να στρατολογούν Αφροαμερικανούς. Αυτή η Πράξη δεν απέκλειε συγκεκριμένα τους Αφροαμερικανούς από τις εθνοφυλακές των πολιτειών, αλλά απαιτούσε από τις πολιτείες να στρατολογούν , υγιείς και γερούς λευκούς άντρες , μεταξύ των ηλικιών των δεκαοκτώ και σαράντα-πέντε’.

Τρείς πολιτείες δεν συμφώνησαν με αυτές τις οδηγίες της Πράξης, η Βόρεια Καρολίνα, η Νότιο Καρολίνα και η Georgia. Παρ’όλα αυτά , το Υπουργείο Άμυνας της Αμερικής επέλεξε να συνταχθεί με την πλειοψηφία των πολιτειών , αποκλείοντας τους Αφροαμερικανούς από τον στρατό. Αυτή παρέμεινε και η επίσημη θέση του Αμερικανικού Στρατού μέχρι την θέσπιση της Πράξης της Εθνοφυλακής του 1862(Militia Actof 1862), κάτω από την προεδρία του Abraham Lincoln(1860-1865)(https://en.wikipedia.org)

Μετά την έναρξη του Εμφύλιου Πολέμου το 1861, Αμερικανοί ηγέτες που στήριζαν την κατάργηση της δουλείας(abolitionists), όπως ο Frederick Douglas(1817-1895), γιού μιας σκλάβας και ενός λευκού πατέρα άγνωστης ταυτότητας, είχε αρκετές συναντήσεις με τον Πρόεδρο Lincoln, προσπαθώντας να τον πείσει να στρατολογήσει Αφροαμερικανούς με την προϋπόθεση πως αυτοί θα λάβαιναν την Αμερικανική ιθαγένεια. Ο Frederick Douglas ήταν ένας διακεκριμένος και δραστήριος πρωταγωνιστής του κινήματος για την κατάργηση της δουλείας, αλλά και ένας δημοφιλής Αφροαμερικανός ηγέτης.(http://www.whitehousehistory.org)

Ο Frederick Douglas προσπάθησε να πείσει τον Πρόεδρο Lincoln ότι στρατολογώντας τους Αφροαμερικανούς στον Στρατό του, θα βοηθούσε τον Βορά να νικήσει τον πόλεμο, ενώ ταυτόχρονα θα προωθούσε τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών, που ήταν η επίσημη πολιτική θέση του Προοδευτικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος(Progressive Republican Party)που ανήκε ο Πρόεδρος Lincoln. OFrederick Douglas επισήμανε σ’αυτόν ότι, ‘’…Την στιγμή που θα επιτρέψεις στον μαύρο να φορέσει τα μπρούτζινα γράμματα ‘U.S.’ , να έχει τον αετό στα κουμπιά του, και ένα τουφέκι στον ώμο του και σφαίρες στις τσέπες του, τότε καμία δύναμη στην οικουμένη δεν θα μπορεί να του αρνηθεί το δικαίωμα της ιθαγένειας…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.history.com)

Αρχικά, ο Πρόεδρος Lincoln δίσταζε να οπλοφορήσει τους Αφροαμερικανούς , ειδικά τους πρώην σκλάβους που είχαν δραπετεύσει , επειδή οι πολιτείες που συνόρευαν με τον Νότο και που συντηρούσαν οικονομίες που χρησιμοποιούσαν δούλους, θα τον εγκατέλειπαν σαν σύμμαχοι . Η πιθανή απόσχιση αυτών των συνοριακών πολιτειών θα δυσκόλευε την νίκη της Ένωσης των Πολιτειών. Παρ’όλα αυτά, μετά από δύο πολύ δύσκολα χρόνια πολέμου, ο Πρόεδρος Lincoln αναγκάστηκε να επανεξετάσει την θέση του για την μη στρατολογία των Αφροαμερικανών, πρώτα απ’όλα διότι ο πόλεμος δεν φαινόταν πως θα έληγε σύντομα, και ο Στρατός της Ένωσης(Union Army) είχε μεγάλη ανάγκη από στρατιώτες λόγω της υψηλής θνησιμότητας των μαχόμενων. Επίσης, υπήρχε έλλειψη Λευκών εθελοντών, ενώ οι Αφροαμερικανοί ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν στον Στρατό της Ένωσης και να πολεμήσουν την Ομοσπονδία των Αμερικανικών Πολιτειών που προστάτευαν και στήριζαν την δουλεία.

Η Δεύτερη Πράξη Δήμευσης (Second Confiscation Act) και η Πράξη της Εθνοφυλακής(Militia Act) , στις 17 Ιουλίου του 1862, ήταν το αρχικό βήμα της κυβέρνησης του Lincoln για την προώθηση της στρατολογίας των Αφροαμερικανών. Η Πράξη της Εθνοφυλακής του 1862, που θεσπίστηκε στις 17 Ιουλίου, επέτρεπε σε Αφροαμερικανούς να συμμετέχουν σαν εργατικό δυναμικό του στρατού και σαν πολεμιστές για πρώτη φορά από την Πράξη της Εθνοφυλακής του 1792. Η Πράξη του 1862 δεν έκανε ειδική αναφορά για την στρατολογία των Αφροαμερικανών, αλλά εξουσιοδοτούσε τον Πρόεδρο, ‘…να προσλάβει όσα άτομα Αφρικανικής καταγωγής που θα χρειαζόντουσαν για την καταστολή της εξέγερσης…’.

Σαν συνέπεια, η 37η Βουλή των Ηνωμένων Πολιτειών που θέσπισε την Πράξη της Εθνοφυλακής του 1862, δεν στήριζε άμεσα την στρατολογία των Αφροαμερικανών στον Στρατό της Ένωσης(Union Army), αλλά ούτε συνέχισε τον αποκλεισμό των Αφροαμερικανών στην στρατολογία. Αυτή η χαλαρή θέση της κυβέρνησης του Lincoln ήταν το ζητούμενο επειδή πολλά μέλη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος του Lincoln που έλεγχε την Γερουσία και την Βουλή των Αντιπροσώπων δεν έβλεπαν με καλό μάτι την οπλοφορία των Αφροαμερικανών, ενώ στην Αμερικανική κοινωνία γενικότερα , ο ρατσισμός κατά των Αφροαμερικανών ήταν διάχυτος.

Παράλληλα, υπήρχε έντονη αντίρρηση από το Επιτελείο του Στρατού της Ένωσης που στιγμάτιζε τους Αφροαμερικανούς σαν άτομα που ήταν ανίκανα να εξασκήσουν τα καθήκοντά τους σαν μαχητές.’’…Σε γενικές γραμμές , ο Στρατός της Ένωσης δίσταζε να χρησιμοποιήσει Αφροαμερικανούς στρατιώτες σε μάχες. Αυτό ίσχυε εν μέρη λόγω ρατσισμού. Βρισκόταν πολλοί αξιωματικοί του Στρατού της Ένωσης που πίστευαν πως οι μαύροι στρατιώτες δεν ήταν όσο έμπειροι ή θαρραλέοι όσο οι λευκοί στρατιώτες. Με αυτή την λογική , θεωρούσαν ότι οι Αφροαμερικανοί ήταν περισσότερο κατάλληλοι για εργασίες σαν μαραγκοί, μάγειρες ,ανιχνευτές και φορτηγατζήδες…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.history.com)

Ταυτόχρονα με την Πράξη της Εθνοφρουράς (Militia Act), η 37 η Βουλή των Ηνωμένων Πολιτειών θέσπισε στις 17 Ιουλίου του 1862, και την Πράξη Δήμευσης(Confiscation Act), όπου ανακοίνωνε ότι όλοι οι σκλάβοι που ανήκαν σε Αμερικανό που είχε εξεγερθεί ή που ανήκε στην Ομοσπονδία των Αμερικανικών Πολιτειών(Confederation of American States) , ήταν πλέον ελεύθεροι.(https://en.wikipedia.org)

Μετά την Πράξη της Εθνοφυλακής του 1862, μερικοί Αφροαμερικανοί θεώρησαν αυτήν την πολιτική κίνηση σαν κάποιο άνοιγμα της κυβέρνησης και ξεκίνησαν να οργανώνουν δικές τους ομάδες πεζικού. Αφροαμερικανοί από την Νέα Ορλεάνη , συγκέντρωσαν τρείς μονάδες Εθνοφυλακής, την 1η , την 2η και την 3η στρατιά Εθνοφυλακής Ιθαγενών( Native Guard) της πολιτείας της Louisiana. Αυτές οι τρείς στρατιές Αφροαμερικανών αποτέλεσαν το 73ο, 74ο και το 75ο Τάγμα Πεζικού Εγχρώμων των Ηνωμένων Πολιτειών(United States Colored Infantry).

Την 1η Ιανουαρίου του 1863, ο Πρόεδρος Abraham Lincoln, υπέγραψε την Διακήρυξη Χειραφέτησης(Emancipation Proclamation) που ανακοίνωνε πως όλα τα άτομα που κρατούνται σαν σκλάβοι σε πολιτείες που έχουν εξεγερθεί θα είναι πλέον ελεύθεροι. Παρ’όλα αυτά , αυτή η Διακήρυξη δεν άγγιζε την πολιτειακή θέση των 1 εκατομμυρίων σκλάβων που βρισκόντουσαν στις συνοριακές πολιτείες με τον Νότο που είχαν συμμαχήσει με την Washington, ούτε και σε περιοχές των πολιτειών της Louisiana και της Virginia που είχαν καταληφθεί από τον Στρατό της Ένωσης(Union Army). Η Διακήρυξη διατύπωνε ότι ‘’…τα συγκεκριμένα άτομα(αναφέροντας στους Αφροαμερικανούς) που διέθεταν γερή κράση θα είναι αποδεκτοί στις υπηρεσίες του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.history.com)

Τον φεβρουάριο του 1863, ο Κυβερνήτης της πολιτείας της Massachusetts, o John A. Andrew, που πολιτικά στήριζε την κατάργηση της δουλείας, εφάρμοσε την πρώτη επίσημη στρατολογία Αφροαμερικανών. Περισσότεροι από 1,000 άντρες παρουσιάστηκαν και συγκρότησαν το 54ο Τάγμα Πεζικού της πολιτείας της Massachusetts, το πρώτο Αφροαμερικανικό τάγμα του Βορά. Υπήρχαν αρκετοί εθελοντές αυτού του τάγματος που προερχόντουσαν εκτός της πολιτείας. Ένα τέταρτο ήταν από τις πολιτείες που διατηρούσαν την δουλεία, και υπήρχαν μερικοί από τον Καναδά και την Καραβαϊκή.

Στις 18 Ιουλίου του 1863, το 54ο Τάγμα της πολιτείας της Massachusetts έκανε επίθεση στο Οχυρό Wagner(Fort Wagner), το οποίο και προστάτευε το λιμάνι της πόλης Charleston, της πολιτείας της South Carolina. Ήταν η πρώτη φορά στον Εμφύλιο Πόλεμο , που Αφροαμερικανικές στρατιωτικές μονάδες προπορευόντουσαν σε μια επίθεση πεζικού.

Παρά το γεγονός ότι Αφροαμερικανοί στρατιώτες του Στρατού της Ένωσης αγωνιζόντουσαν για δικαιοσύνη και για την λήξη της δουλείας, πολεμώντας τις Ομοσπονδιακές Πολιτείες, οι ίδιοι είχαν άνιση μεταχείριση από τον στρατό τους. Ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών πλήρωνε τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες της 10 δολλάρια την βδομάδα, μείων τα έξοδα για τον ρουχισμό τους, ενώ οι λευκοί στρατιώτες της λάβαιναν 3 δολλάρια παραπάνω συν το επίδομα για ρουχισμό. Στα τέλη του 1864, η Αμερικανική Βουλή πέρασε ένα νόμο που καθόριζε τον ίδιο μισθό για τους λευκούς και τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες. Επίσης τον Μάιο του 1863, δημιουργήθηκε το Γραφείο των Έγχρωμων Στρατιωτών (Bureau of Colored Troops), που θα έλεγχε τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες που είχαν στρατευθεί.(https://www.history.net)

Οι Αφροαμερικανικές στρατιωτικές μονάδες και οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες που είχαν συλληφθεί από τον Ομοσπονδιακό Στρατό(Confederate Army), αντιμετωπιζόντουσαν πολύ πιο σκληρά από τους λευκούς αιχμαλώτους τους. Το 1863, η Βουλή των Ομοσπονδιακών Πολιτειών(Confederate Congress) απείλησε πως θα τιμωρούσε σκληρά τους λευκούς αξιωματικούς των Αφροαμερικανικών στρατιωτικών μονάδων της Ένωσης, και θα έκανε σκλάβους τους αιχμαλώτους Αφροαμερικανούς στρατιώτες . Σαν αντιπαράθεση, ο Πρόεδρος Lincoln, υπέγραψε την Γενική Διάταξη 252(General Order 252) τον Ιούλιο του 1863, όπου απειλούσε με αντίποινα για τους αιχμαλώτους πολέμου του Ομοσπονδιακού Στρατού(Confederate Army). O Lincoln ανακοίνωσε ‘’…πως για κάθε στρατιώτη που θα γινόταν σκλάβος από τον εχθρό ή τον πουλούσαν στο δουλεμπόριο, ένας εξεγερμένος στρατιώτης θα αναγκαζόταν σε καταναγκαστικά έργα, και θα συνέχιζε αυτή την εργασία μέχρι την στιγμή που θα τον απελευθέρωναν και θα τον αντιμετώπιζαν ανάλογα σαν αιχμάλωτο πολέμου…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://slate.com)

Η συμμετοχή των Αφροαμερικανών στρατιωτών στον Στρατό της Ένωσης (Union Army) έπαιξε κρίσιμο ρόλο στην πολιορκία της πόλις Petersburg, της πολιτείας της Virginia, τον Ιούλιο του 1864, ενώ Αφροαμερικανοί στρατιώτες αποτέλεσαν ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της Ένωσης στην μάχη της πόλις της Nashville, της πολιτείας της Tennessee, τον Δεκέμβριο του 1864.(https://www.history.com)

Δεν επιτρεπόταν σε Αφροαμερικανούς να υπηρετήσουν στον Ομοσπονδιακό Στρατό(Confederate Army), εφόσον ήταν σκλάβοι. Αλλά σαν σκλάβοι συνόδευαν τους αφέντες τους για να τους υπηρετήσουν στις καθημερινές τους ανάγκες στα στρατόπεδα. Σαν συνέπεια, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως χιλιάδες Αφροαμερικανοί σκλάβοι συνέβαλλαν έμμεσα στον αγώνα των Ομοσπονδιακών Πολιτειών(Confederate States), εθελοντικά ή υποχρεωτικά.

Υπήρχαν κάποιες φωνές στον Νότο που έκφραζαν την θέση πως η κυβέρνηση των Ομοσπονδιακών Πολιτειών θα έπρεπε να επανεξετάσει την πολιτική της σχετικά με την στρατολογία Αφροαμερικανών σκλάβων, ειδικά από την στιγμή που άρχισαν να βιώνουν τις καταστροφικές επιπτώσεις του πολέμου, όπως και την αδύναμη θέση τους απέναντι στον Στρατό της Ένωσης(Union Army), ξεκινώντας από τα τέλη του 1863. Υστερούσαν σε αριθμούς στρατιωτών και σε πηγές άντλησης ανθρώπινου δυναμικού σε σχέση με τον Βορά.

Ο πιο ενεργός υποστηρικτής της χρήσης Αφροαμερικανών σκλάβων ήταν ο στρατηγός Patrick Cleburne και μερικοί αξιωματικοί συνεργάτες του. Αυτοί πρότειναν να γυμνάσουν εφεδρείες Αφροαμερικανών σκλάβων , με την προϋπόθεση πως θα τους απελευθέρωναν μετά από ένα χρονικό διάστημα όπου θα είχαν αποδείξει την νομιμοφροσύνη τους απέναντι στην Ομοσπονδία εν καιρώ πολέμου. Η πρόταση δεν έγινε αποδεκτή από την κυβέρνηση της Ομοσπονδίας, σχεδόν μέχρι το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου το 1864.(https://www.historynet.com)

Υπήρχαν μερικοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες στην Ομοσπονδία που ήταν έτοιμοι ν’ανακτήσουν την ανεξαρτησία τους δίχως το κοινωνικό θεσμό της δουλείας, αλλά το πολιτικό και το στρατιωτικό κατεστημένο του Νότου είχε σαν πρώτη προτεραιότητα την ‘’δουλεία’’, παρά τον υπαρξιακό κίνδυνο που βρισκόταν τώρα .

Οι Αφροαμερικανοί και από τις δύο πλευρές , λειτούργησαν σαν βοηθητικό ανθρώπινο δυναμικό στον πόλεμο, ιδιαίτερα σαν νοσοκομειακοί, μάγειρες και σιδηρουργοί. Αν και στον Νότο δεν επέτρεπαν σε Αφροαμερικανούς σκλάβους να ενταχθούν σαν κανονικοί στρατιώτες, αυτοί διατέλεσαν σαν εργατικό δυναμικό στην ανέγερση οχυρών και στις υπηρεσίες συντήρησης των στρατοπέδων. Επίσης, πολλοί αξιωματικοί του στρατού της Ένωσης , που θεωρούσαν τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες τους ανίκανους πολεμιστές, τους περιόριζαν σε καθήκοντα εκτός μάχης ή τους τοποθετούσαν στις οπισθοφυλακές για να προστατεύουν τους σιδηροδρόμους και τις γέφυρες.

Ο ρατσισμός κατά των Αφροαμερικανών ήταν κυρίαρχο κοινωνικό στοιχείο στον Νότο , αλλά και στον Βορά. ‘’…Ο ρατσισμός ήταν διάχυτος στον κοινωνικό ιστό του Βορά και του Νότου. Παρ’όλο που ο πόλεμος τελικά έλυσε το θέμα απόσχισης ή ένωσης, απέτυχε να προσδώσει ίσα δικαιώματα στους Αφροαμερικανούς…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.historynet.com)

Τελικά, θα πρέπει να τονίσουμε το γεγονός ότι 16 Αφροαμερικανοί στρατιώτες τιμήθηκαν με το Μετάλλιο Τιμής της Αμερικανικής Βουλής(Congressional Medal of Honor) για τις εξαιρετικές υπηρεσίες τους στον Εμφύλιο Πόλεμο.(http://www.history.com)

 

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος

 

Πριν διευκρινίσουμε την υπόσταση των Αφροαμερικανών στρατιωτών στην διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, θα πρέπει να εξετάσουμε το κοινωνικο-πολιτικό περιβάλλον των Ηνωμένων Πολιτειών εκείνη την περίοδο. Ήταν εποχή μεγάλων κοινωνικών τροποποιήσεων για όλη την Αμερικανική κοινωνία, και ιδιαίτερα για τους Αφροαμερικανούς.

Η πρώτη και η πιο σημαντική αλλαγή συνέβηκε μεταξύ το 1914 και το 1920, όταν 1/2 εκατομμύριο Αφροαμερικανοί από τον Νότο μετανάστευσαν στον Βορά, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή και ένα λιγότερο καταπιεστικό πολιτικό περιβάλλον. Αυτή η μεγάλη μετατόπιση ανθρώπων σύντομα μετάλλαξε τον κοινωνικό, πολιτιστικό και οικονομικό ιστό των μεγάλων αστικών κέντρων του Βορά, όπως αυτές της Νέας Υόρκης, του Chicago, της Cleveland, της Pittsburgh και του Detroit.

Υπήρξαν δύο κρίσιμες κοινωνικο-οικονομικές εξελίξεις που προκάλεσαν αυτήν την τεράστια εσωτερική μετακίνηση ανθρώπων που θα καθόριζε μόνιμα την εικόνα της Αφροαμερικανικής κοινωνίας και της Αμερικανικής κοινωνίας γενικότερα.

Η πρώτη εξέλιξη ήταν το ιστορικό συμβάν όταν μεταξύ το 1915 και το 1916, εμφανίστηκε μια μάστιγα φυτικής ασθένειας που κατέστρεψε την σοδιά βαμβακιού στις Νότιες πολιτείες. Αυτό το εξαιρετικό γεγονός σε συνδυασμό με την ανέχεια των Αφροαμερικανών αγροτών που εργαζόντουσαν σαν κολλήγοι με μόνιμα χρέη, όπως και η εφαρμογή των ρατσιστικών νόμων Jim Crow στις νότιες πολιτείες, έκανε την διαβίωσή τους πολύ δύσκολη. Πολιτικά τότε, οι Αφροαμερικανοί του Νότου δεν είχαν το δικαίωμα της ψήφου και της προστασίας της δικαιοσύνης.

Ο δεύτερος κοινωνικο-οικονομικός παράγοντας που προκάλεσε την μαζική μετανάστευση των Αφροαμερικανών του Νότου προς τον Βορά, ήταν το γεγονός ότι στην διάρκεια του Πολέμου, η μετανάστευση από την Ευρώπη είχε διακοπεί, και πολλές βιομηχανίες στα μεγάλα αστικά κέντρα του Βορά, είχαν μεγάλη έλλειψη εργατικού δυναμικού. Σαν συνέπεια, δημιουργήθηκαν περισσότερες θέσεις και ευκαιρίες εργασίας για τους Αφροαμερικανούς, ειδικά σε βιοτεχνίες, σε εργοστάσια συσκευασίας και σε εγκαταστάσεις της αυτοκινητικής βιομηχανίας.(http://exhibitions.nypl.org)

Οι κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της μετανάστευσης των Αφροαμερικανών προς τον Βορά, ήταν οι στενότερες σχέσεις μεταξύ των Αφροαμερικανών των νοτίων πολιτειών με τους συγγενείς τους στον Βορά, που τους παρείχαν τις πρώτες βοήθειες για να εγκατασταθούν, όπως κατοίκιση, εργασία και την στήριξη της κοινότητας. Οι Αφροαμερικανοί του Νότου έφεραν στην κοινωνική κουλτούρα των Αφροαμερικανών του Βορά, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα,μια δυναμική πολιτικοποίηση , έχοντας βιώσει αιώνες κοινωνικού ρατσισμού και την απαξίωση του δικαίου. Επίσης εισήγαγαν μια Αφροκεντρική ζωτικότητα που ενέπνευσε νέες μορφές μουσικής, λογοτεχνίας και τέχνης, μέσα στις Αφροαμερικανικές κοινότητες του Βορά, όπως και στις κοινότητες των λευκών Αμερικανών εκεί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν παραμείνει πολιτικά ουδέτερες στις αρχές του Πολέμου(1914-1918), διότι ο Πρόεδρος Wilson στην πρώτη θητεία του σαν πρόεδρος(1912-1916), είχε στηρίξει την θέση ότι η χώρα του δεν είχε κανένα πολιτικό λόγο ν’αναμειχθεί σε μια καθαρά Ευρωπαϊκή πολεμική σύγκρουση. Ο Wilson επανεξελέγη το 1916 με την υπόσχεση ουδετερότητας για την χώρα του, αλλά οι Γερμανικές πολεμικές προκλήσεις με τις επιθέσεις Γερμανικών υποβρυχίων στον Ατλαντικό και η Γερμανική ενθάρρυνση του Μεξικού να συνταχθεί με τις Κεντρικές Δυνάμεις, ανάγκασε τον Πρόεδρο Wilson, στις 2 Απριλίου του 1917, να κηρύξει πόλεμο στην Γερμανία.(http://exhibitions.nypl.org)

Το παράδοξο είναι ότι το βασικό εγχείρημα του Προέδρου Wilson στην διακήρυξη πολέμου κατά της Γερμανίας και των Κεντρικών Δυνάμεων ήταν πως ‘’Η Ανθρωπότητα θα πρέπει να γίνει ασφαλής για την δημοκρατία’’(The World must be made safe for democracy), ενώ τους Αφροαμερικανούς στις Ηνωμένες Πολιτείες τους αντιμετώπιζαν σαν ‘’δευτέρας κατηγορίας πολίτες’’ μέσα από την επίσημη κυβερνητική πολιτική του προέδρου για ‘’φυλετικό διαχωρισμό’’(segregation). Ο φυλετικός διαχωρισμός εφαρμόστηκε σε όλες τις ομοσπονδιακές υπηρεσίες όπως στις Ένοπλες Δυνάμεις, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στο Ταχυδρομείο, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση συνέχισε να υποστηρίζει την εφαρμογή των ρατσιστικών νόμων Jim Crow στις νότιες πολιτείες της χώρας.

Η περίπτωση της επίσημης ρατσιστικής πολιτικής του Προέδρου Wilson είναι καθαρή ένδειξη όσον αφορά το πολιτικό περιβάλλον που αποκρυστάλλωνε την πολιτική κουλτούρα της Αμερικής, την στιγμή που ο ίδιος και η κυβέρνησή του καθόριζε την πολιτική ημερήσια διάταξη όλων σχεδόν των εθνικών δραστηριοτήτων, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών.

Ο Wilson ήταν κυβερνήτης της πολιτείας της New Jersey όταν τον εκλέξανε Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών το 1913, αλλά αυτός καταγόταν από τον Νότο. Είχε γεννηθεί στην πολιτεία της Virginia το 1856, και μεγάλωσε στις πολιτείες της Georgia και της South Carolina. Πολλοί από τους συγγενείς του είχαν υπηρετήσει σαν στρατιωτικοί στον Ομοσπονδιακό Στρατό(ConfederateArmy).

Τα πολιτικά πιστεύω της οικογένειάς του τα περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του ‘’Η Ιστορία των Αμερικανών’’(A History of the American People), όπου δοξάζει την πολιτική κουλτούρα του Νότου, που γι’αυτόν είχε προσπαθήσει να διατηρήσει ένα κόσμιο τρόπο αγροτικής ζωής ενάντια του υλιστικού και ανήθικου βιομηχανικού Βορά. Στο βιβλίο του, οι απόψεις του σχετικά με την ρατσιστική οργάνωση των Ku Klux Klan είναι μάλλον θετικές , εφόσον θεωρούσε τα μέλη του πολέμιοι της καθαρότητας μιας λευκής κουλτούρας του Νότου.(https://www.vox.com)

Για τον Wilson οι Αφροαμερικανοί την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου δεν ήταν έτοιμοι ν’αναλάβουν τα πολιτικά καθήκοντα ενός πολίτη, ενώ πίστευε πως η κυβερνητική Ανοικοδόμηση του Νότου(Reconstruction) που προέκυψε μετά , έπρεπε να λήξει έτσι ώστε να επανέρθει ‘’η σοφή’’ διακυβέρνηση των λευκών Αμερικανών. Η πολιτική ταυτότητα του Wilson περιστρεφόταν γύρω από την ιδεολογία της ‘’λευκής φυλετικής ανωτερότητας’’(White Supremacy) και είναι η αιτία που οι πολιτικοί και οι πολιτείες του Νότου ήλπιζαν πως η προεδρία του θα στήριζε την επαναφορά της ιδεολογίας της ‘’φυλετικής ανωτερότητας’’ στην κυβερνητική πολιτική της χώρας.

Ο ίδιος ο Πρόεδρος Wilson , είχε προσωπικά απολύσει 15 από τους 17 Αφροαμερικανούς ανώτερους επόπτες των ομοσπονδιακών υπηρεσιών και τους αντικατέστησε με λευκούς Αμερικανούς. Επίσης, στο Υπουργείο Οικονομικών και στο Ταχυδρομείο, ξεκίνησε μια πολιτική ‘’φυλετικού διαχωρισμού’’(segregation) και απέλυσε πολλούς Αφροαμερικανούς υπαλλήλους τους. Αυτή η ρατσιστική ιδεολογία, επεκτάθηκε και στην εξωτερική πολιτική του. Στην Διάσκεψη Ειρήνης στην Versailles το 1919,ο Πρόεδρος Wilson βοήθησε ν’ακυρωθεί η πρόταση που έκανε η Ιαπωνία, όπου η Συνέλευση θ’αποδεχόταν την αρχή της ‘’φυλετικής ισότητας’’.

Ενώ 11 από τα 17 μόνιμα μέλη της Συνέλευσης στην Διάσκεψη στήριζε την τροπολογία που είχε προτείνει η Ιαπωνία, ο Wilson που προέδρευε, αποφάσισε πως η τροπολογία ήταν άκυρη την στιγμή που δεν υπήρχε ομοφωνία. Αυτό όμως δεν ίσχυε πραγματικά , εφόσον η επιλογή της Γενεύης να γίνει η έδρα της Κοινωνίας των Εθνών(League of Nations)συμφωνήθηκε με απόφαση της πλειοψηφίας των μελών.’’…Ο Wilson ουσιαστικά δεν ήθελε η Συνέλευση ν’αναγνωρίσει την φυλετική ισότητα και επιθυμούσε να ικανοποιήσει την Βρετανική Αυτοκρατορία, που στηριζόταν στην υποδούλωση των Αφρικανών και των λαών της Νότιας Ασίας…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://vox.com)

Είναι ακριβώς αυτόν τον ρατσιστή πολιτικό που ένα από τα πιο διάσημα πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών , το Πανεπιστήμιο Princeton, τον επέλεξε για ν’αναλάβει τα καθήκοντα του πρύτανη , από το 1902 μέχρι το 1910.
Δύο σημαντικά εθνικά γεγονότα εκείνη την περίοδο της Αμερικανικής ιστορίας αντανακλούν καθαρά τον διάχυτο ρατσισμό κατά των Αφροαμερικανών που επικρατούσε στην χώρα αυτή.

Το πρώτο συμβάν συνέβηκε στις 2 Ιουλίου του 1917, στην πόλη του Saint Louis, όταν Αφροαμερικανοί και λευκοί εργάτες των βιομηχανιών εκεί , συγκρούστηκαν μεταξύ τους, προκαλώντας τοπικές κοινωνικές ταραχές τεσσάρων ημερών , που κατέληξαν στον θάνατο 125 Αφροαμερικανών κατοίκων της πόλης. Η Εθνική Οργάνωση για την Προαγωγή των Εγχρόμων(National Association for the Advancement of Colored People), οργάνωσε μια ειρηνική πορεία στις 28 Ιουλίου του 1917,που διέσχισε την 5η Λεοφώρο της Νέας Υόρκης. Σ’αυτή την πορεία συμμετείχαν 8,000 Αφροαμερικανοί και Αφροαμερικανίδες.

Το δεύτερο γεγονός που προκλήθηκε ένα μήνα αργότερα, στην πόλη του Houston στο Texas, όπου Αφροαμερικανοί στρατιώτες του 3ου Τάγματος της 24ης Μεραρχίας Πεζικού που στάθμευε στο στρατόπεδο Logan, ξεσηκώθηκαν και διέσχισαν την πόλη , σκοτώνοντας 16 λευκούς πολίτες και αστυνομικούς. Ήταν μια αυθόρμητη αντίδραση απέναντι στην ρατσιστική βία που είχαν υποστεί από τους κατοίκους της πόλης και την αστυνομία. Τότε , 110 Αφροαμερικανοί στρατιώτες πέρασαν από στρατοδικείο, με τους 63 να καταδικάζονται σε ισόβια, ενώ 13 κρεμάστηκαν.(http://exhibitions.nypl.org)

Οι Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών είχαν επιβάλλει τον ‘’φυλετικό διαχωρισμό’’(racial segregation’’ σε όλη την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και μετέπειτα, παρ’όλα αυτά πολλοί Αφροαμερικανοί έγιναν εθελοντές όταν ο Πρόεδρος Wilson κήρυξε πόλεμο κατά της Γερμανίας τον Απρίλιο του 1917. Σχεδόν 350,000 Αφροαμερικανοί στρατιώτες συμμετείχαν στον Αμερικανικό Εκστρατευτικό Στρατό στην Ευρώπη, ενώ 770 Αφροαμερικανοί στρατιώτες είχαν σκοτωθεί μέχρι το τέλος του πολέμου στις 11 Νοεμβρίου του 1918. Η αιτία για τον πολύ μικρό αριθμό των θυμάτων ήταν λόγω του ότι μόνο 40 με 50,000 Αφροαμερικανοί στρατιώτες συμμετείχαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, ενώ οι υπόλοιποι λειτούργησαν σαν εργατικό δυναμικό σε στρατώνες και σαν βοηθητικό στρατιωτικό προσωπικό, εφόσον οι Αμερικανικές στρατιωτικές αρχές τους θεωρούσαν ‘’ανίκανους’’ σαν πολεμιστές.(www.washingtonpost.com)

Οι λευκοί αξιωματικοί δεν συμφωνούσαν με την ιδέα της οπλοφορίας των Αφροαμερικανών και με την εξάσκηση τους στην χρήση όπλων. Παρ’όλα αυτά , οι στρατιωτικές αρχές δημιούργησαν 2 μεραρχίες Αφροαμερικανών στρατιωτών, την 92η Μεραρχία που απαρτιζόταν από εθελοντές και αξιωματικούς, και η 92η Μεραρχία που την συμπλήρωναν μονάδες της Εθνικής Φρουράς(National Guard) των πόλεων του Chicago, της Washington, της Cleveland και της Νέας Υόρκης.(http://www.pbs.org)

Οι Αμερικανικές στρατιωτικές αρχές ‘’μετέφεραν’’ την 93η Μεραρχία στον Γαλλικό Στρατό, η μόνη μεραρχία κάτω από το Γαλλικό Στρατιωτικό Επιτελείο και η μόνη που ουσιαστικά πολέμησε. Σε σύγκριση με την 93η Μεραρχία , η 92η Μεραρχία με επιτελείς λευκούς Αμερικανούς αξιωματικούς , χαρακτηριζόταν από δυσλειτουργία λόγω των λευκών αξιωματικών που ήταν ρατσιστές.’’…Οι λευκοί αξιωματικοί χαρακτήριζαν τους μαύρους στρατιώτες της μεραρχίας σαν βιαστές και προπαγάνδιζαν κακοήθοι ψέματα γι’αυτούς στους Γάλλους πολίτες…’’. (μετάφραση στα ελληνικά)(https://exhibitions.nypl.org)

Το 369ο Τάγμα Πεζικού της 93ης Μεραρχίας από την Νέα Υόρκη έγινε το πιο διάσημο Αμερικανικό σώμα στην Ευρώπη. Δύο στρατιώτες αυτού του τάγματος, ο Henry Johnson και ο Needham Roberts, ήταν οι πρώτοι Αμερικανοί στρατιώτες που έλαβαν το Γαλλικό μετάλλιο του Σταυρού Πολέμου(Croix de Guerre), το ανώτερο παράσημο για γενναιότητα σε μάχη. Επίσης, 171 μέλη της ίδιας μεραρχίας παρασημοφορήθηκαν με το Γαλλικό Μετάλλιο Τιμής της Λεγεώνας(French Legion of Merit).

Η 93η Μεραρχία Πεζικού είχε το παρατσούκλι ‘’Μαχητές της Κόλασης του Harlem’’(Harlem Hellfighters), διότι σχεδόν όλοι οι στρατιώτες της προερχόντουσαν από την πόλη της Νέας Υόρκης. Αυτή η μεραρχία έδωσε μάχες για 191 μέρες και δεν παρέδωσε έδαφος σε Γερμανους, ενώ ήταν επίσης η πρώτη Αμερικανική μεραρχία που έφθασε πρώτη στον Ποταμό του Ρίνου της Γερμανίας μετά την υπογραφή της συνθηκολόγησης στα τέλη του 1918.(http://exhibitions.nypl.org)

Ο Gerald Torrence , διευθυντής Στρατηγικού Σχεδιασμού(Strategic Planning) της Επιτροπής για τα Αμερικανικά Μνημεία Πολέμου(American Battle Monuments Commission), σε μια συνέντευξη που έδωσε στον Jeff Gusky, γιατρό και φωτογράφο για την οργάνωση National Geographic, εξήγησε πως υπήρχε ένα μυστικό μνημόνιο από τον Αμερικανό Στρατηγό Pershing(1860-1948), Αρχηστράτηγο των Αμερικανικών Δυνάμεων στην Ευρώπη, απευθυνόμενο προς το Γαλλικό Στρατηγείο, όπου υπογράμμιζε τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει ν’αντιμετωπίσουν τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες. Στο μνημόνιο εξηγεί ότι ‘’…Δεν θα πρέπει να συμπεριφέρονται στους μαύρους με πολύ σεβασμό, δεν θα πρέπει να τους κολακεύουν μπροστά στους λευκούς αξιωματικούς, και δεν θα πρέπει να τους κανακεύουν , γιατί αυτοί όταν επιστρέψουν στην πατρίδα τους θα νιώθουν απαγοητευμένοι…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.armytimes.com)

Tελικά, τότε, δεν έγινε καμία απονομή του ‘’Μεταλλίου Τιμής’’ σε Αφροαμερικανό στρατιώτη.

 

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος

 

Θα ξεκινήσω αυτό το μέρος του άρθρου περιγράφωντας τον ρόλο των Αφροαμερικανών στρατιωτών στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου , με μια αναφορά σχετικά με την υπόσταση των Αφροαμερικανών στρατιωτών στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αυτή η αναφορά από ένα άρθρο διατυπώνει ότι,’’…ενώ αυτοί ήταν πρόθυμοι(αναφερόμενη στους Αφροαμερικανούς) να πολεμήσουν, στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις ακόμη ίσχυε ο ‘’φυλετικός διαχωρισμός’’.Οι λευκοί αξιωματικοί δεν συμφωνούσαν ιδιαίτερα με την ιδέα της οπλοφορίας των μαύρων και στην εξάσκησή τους στην χρήση όπλων. Οι περισσότερες στρατιωτικές μονάδες Αφροαμερικανών περιοριζόντουσαν σε βοηθητικούς ρόλους και δεν βρέθηκαν ποτέ σε μάχες…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.pbs.org)

Περισσότερο από 20 χρόνια είχαν περάσει μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου , και αυτή η περιγραφή ανταποκρίνεται με ακρίβεια στην υπόσταση και στις πραγματικές συγκυρίες των Αφροαμερικανών που συμμετείχαν σαν στρατιώτες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι μια πραγματική αντανάκλαση της συνεχιζόμενης ‘’ρατσιστικής πολιτικής’’ της Αμερικανικής κυβέρνησης και των Αμερικανικών στρατιωτικών αρχών όσον αφορά την πραγματική κοινωνική θέση των Αφροαμερικανών στρατιωτών και των Αφρο-Αμερικανών πολιτών γενικότερα.

Σαν συνέπεια, θα παρουσιάσουμε συγκεκριμένα ιστορικά δεδομένα που αναδεικνύουν μια επίσημη ‘’ρατσιστική πολιτική’’ σε βάρος του Αφροαμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το πρώτο πιο σημαντικό ιστορικό δεδομένο είναι το γεγονός ότι στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, εφαρμοζόταν μια επίσημη θέση ‘’φυλετικού διαχωρισμού’’(segregation) μέχρι την στιγμή που ο Πρόεδρος Truman(1945-1953) την άλλαξε το 1948.(https://www.pbs.org) Παρ’όλα αυτά, αυτή η μεταρρύθμιση και η υποχώρηση επιβλήθηκε σταδιακά και μόνο το 1953, ο ‘’φυλετικός διαχωρισμός’’ έληξε οριστικά όταν ο Υπουργός Άμυνας της Αμερικής, ο Dean Acheson, έκανε την εξαγγελία ότι το τελευταίο Αφροαμερικανικό στρατιωτικό τάγμα είχε διαλυθεί. Η πραγματική αιτία γι’αυτή την εξέλιξη ήταν οι τεράστιες ελλείψεις σε στρατιωτικό προσωπικό που προέκυψαν στην διάρκεια του Πολέμου της Κορέας(1950-1953).(https://en.wikipedia.org)

Το δεύτερο κρίσιμο ιστορικό συμβάν είναι ότι περισσότεροι από 2,5 εκατομμύρια Αφροαμερικανοί είχαν εγγραφεί σαν εθελοντές όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και 1 εκατομμύριο υπηρέτησαν στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Αν και όλοι αυτοί οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες αντιμετώπισαν την ψυχολογική βία του ‘’φυλετικού διαχωρισμού’’, ακόμη και στα πεδία μάχης, οι ίδιοι έκαναν τον δικό τους αγώνα ενάντια στις ‘’φυλετικές διακρίσεις’’ μέσα στα στρατόπεδα και προσπάθησαν μέσα από την συμβολή τους σαν μαχητές να προάγουν τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών στην πατρίδα τους.(https://www.pbs.org)

Το τρίτο δεδομένο ήταν ότι τα λειτουργικά καθήκοντα των Αφρομερικανών στρατιωτών ήταν σε μεγάλο βαθμό περιορισμένα σε μη μάχιμες στρατιωτικές μονάδες , εξυπηρετώντας τις ανάγκες της βαριάς εργασίας που ήταν επιτακτικό στα πεδία μάχης και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Αν και 125,000 Αφροαμερικανοί στρατιώτες ‘’θεωρητικά’’ πολέμησαν στις Αμερικανικές Δυνάμεις, στην Ευρώπη και στον Ειρηνικό, μόνο 708 Αφροαμερικανοί στρατιώτες σκοτώθηκαν μέχρι το τέλος του πολέμου, σχεδόν παρόμοιος αριθμός με αυτόν του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.(https://en.wikipedia.org)

Στους Αμερικανούς πεζοναύτες δεν υπήρχαν Αφροαμερικανοί σε μονάδες πεζικού, ενώ οι Αφροαμερικανοί ναύτες βρισκόντουσαν σε ‘’φυλετικά διαχωρισμένες’’ ειδικές μονάδες των Navy Seebees , που ειδικευόντουσαν σε κατασκευαστικά έργα για το πολεμικό ναυτικό. Στην Αμερικανική πολεμική αεροπορία λειτουργούσε μια αποκλειστικά Αφροαμερικανική μοίρα με την ονομασία Tuskegee. Επίσης παρατηρούμε την 452η ‘’φυλετικά διαχωρισμένη’’ μονάδα αντι-αεροπορικού πυροβολικού , όπως και το ‘’φυλετικά διαχωρισμένο’’ 761ο τάγμα τεθωρακισμένων. Όλα αυτά τα στρατιωτικά σώματα Αφροαμερικανών απέδειξαν στον πόλεμο πως ήταν αποτελεσματικά σε μάχες και αυτή είναι και η βασική αιτία που τελικά αναθεωρήθηκε επίσημα ο ‘’φυλετικός διαχωρισμός’’ στις Ένοπλες Δυνάμεις με την διάταξη 9981 του Προέδρου Truman τον Ιούλιο του 1948.

Ολόκληρος ο Αμερικανικός Στρατός είχε μόνο 5 Αφροαμερικανούς αξιωματικούς και μόνο 48 Αφροαμερικάνες νοσοκόμες, οι οποίες ήταν αποκλεισμένες από τις λευκές νοσοκόμες και τους λευκούς στρατιώτες. Οι τελευταίες ήταν υπεύθυνες μόνο για τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες.(https://en.wikipedia.org)

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει , η μεγάλη πλειοψηφία των Αφροαμερικανών στρατιωτών υπηρετούσαν σε μη μάχιμες μονάδες διότι οι Στρατιωτικές Αρχές τους θεωρούσαν ακατάλληλους και αναξιόπιστους στην εκτέλεση των καθηκόντων τους σαν πολεμιστές. Παρ’όλα αυτά, στην διάρκεια του πολέμου προέκυψε ένα συμβάν που θ’ανατρέψει αυτή την επίσημη ‘’ρατσιστική θέση’’ μακροπρόθεσμα.

Στην Μάχη της περιοχής Bulge στην Γαλλία το 1944, ο Αμερικανός Αρχιστράτηγος των Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη και μελλοντικός πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Dwight Eisenhower(1890-1969), είχε μεγάλη ανάγκη για αντικαταστάσεις του στρατιωτικού προσωπικού σε μονάδες λευκών στρατιωτών. Σαν αποτέλεσμα, αποφάσισε να επιτρέψει 2,000 Αφροαμερικανούς εθελοντές να υπηρετήσουν σε μάχιμες ‘’φυλετικά διαχωρισμένες’’ μονάδες κάτω από την εποπτεία λευκών αξιωματικών.’’…Αυτές οι διμοιρίες θα υπηρετήσουν αξιόλογα , και με βάση μιας έρευνας του Στρατού το 1945, το 84% των στρατιωτών είχαν αξιολογηθεί σαν ‘’πολύ καλοί’’ μαχητές και το 10% σαν αρκετά καλοί…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://en.wikipedia.org)

Aυτές οι διμοιρίες Αφροαμερικανών μαχητών αντιμετωπίστηκαν υποτιμητικά από τις μονάδες των λευκών στρατιωτών που βρισκόντουσαν τότε στην Γερμανία, και όταν ο πόλεμος έληξε , τους έστειλαν πίσω στις μη μάχιμες στρατιωτικές μονάδες. Αυτό το σύντομο πείραμα του στρατού με τους Αφροαμερικανούς μαχητές αποδείχθηκε επιτυχές και ήταν μια από τις αιτίες που ξεκίνησε μια σταδιακή ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων που εντάθηκε την περίοδο του πολέμου της Κορέας.

Αν και υπήρχε μεγάλος αριθμός Αφροαμερικανών εθελοντών που υπηρέτησαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ‘’ρατσισμός’’ απέναντί τους παρέμεινε κυρίαρχος κοινωνικός παράγοντας , και οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες δεν αντιμετωπίστηκαν ‘’δίκαια’’ και ‘’ανθρώπινα’’. Σε στρατιωτικές παρελάσεις , σε εκκλησιαστικές λειτουργίες, στις μεταφορές και στις καντίνες , οι φυλές ήταν διαχωρισμένες με βάση των κανόνων της κυβέρνησης και των στρατιωτικών αρχών.’’…Μετά που πολέμησαν για την ελευθερία και για την δημοκρατία παγκοσμίως, οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετά τον πόλεμο, αντιμετωπίζοντας ακόμη μια φορά τις φυλετικές διακρίσεις και του νόμους Jim Crow που επέβαλαν την αρχή του ‘’διαχωρισμού αλλά ισότιμα’’….’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(encyclopedia.ushmm.org)

Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο δεν απονεμήθηκαν Μετάλλια Τιμής(Medal of Honor) σε Αφροαμερικανούς στρατιώτες!!!

 

Ο Πόλεμος της Κορέας (1950-1953)

 

Αυτό που είναι σημαντικό περιγράφοντας την υπόσταση των Αφροαμερικανών στρατιωτών στην διάρκεια του Πόλεμου της Κορέας είναι δύο κρίσιμοι ιστορικοί παράγοντες που αποκαλύπτουν τις πολλές θεσμικές αδυναμίες των Ηνωμένων Πολιτειών σαν μια Συνταγματική Δημοκρατία, όπως επίσης και τον βαθμό ενός επίσημου ρατσισμού κατά των Αφροαμερικανών πολιτών.

Σαν αρχή και επίσημα, οι Αμερικανικές στρατιωτικές μονάδες συμμετείχαν στον Πόλεμο της Κορέας(σαν μέρος της Στρατιωτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών για την προστασία της εδαφικής ακεραιότητας της Νότιας Κορέας από τις επεκτατικές βλέψεις της Βόρειας Κορέας), έπρεπε να λειτουργούν δίχως φυλετικούς διαχωρισμούς. Στις 26 Ιουλίου του 1948, ο Αμερικανός Πρόεδρος Harry Truman, υπέγραψε την Προεδρική Διαταγή 9981, ανακοινώνοντας πως ,’’…θα πρέπει να ισχύει ίση μεταχείριση και ίσες ευκαιρίες για όλα τα άτομα στις στρατιωτικές υπηρεσίες , ανεξάρτητα φυλής, χρώματος, θρησκείας ή εθνικής καταγωγής…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://koreanwarlegacy.org)

Αν και ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με βάση του Αμερικανικού Συντάγματος ήταν ο Αρχιστράτηγος της χώρας(Commanderin Chief), πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί αγνόησαν αυτή την Προεδρική Διάταξη. Πολλοί ανώτεροι αξιωματικοί δεν ήθελαν ν’αποδεχθούν την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’(racial integration) των στρατιωτικών δυνάμεων γιατί στην θητεία τους σαν στρατιωτικοί, στις μάχες και στις ασκήσεις , είχαν λειτουργήσει με στρατιωτικές μονάδες που ήταν ‘’φυλετικά διαχωρισμένες’’. Σαν συνέπεια, παρατηρούμε μονάδες πυροβολικού που συμμετείχαν στον Πόλεμο της Κορέας, όπως το 503ο Τάγμα, να παραμένουν ‘’φυλετικά διαχωρισμένες’’, με αποκλειστικά Αφροαμερικανούς στρατιώτες.(https://koreanwarlegacy.org)

Αυτό που λοιπόν διαπιστώνουμε είναι μια απαξίωση από ανώτερους Αμερικανούς στρατιωτικούς των Συνταγματικών δικαιοδοσιών της Εκτελεστικής Εξουσίας της Αμερικανικής κυβέρνησης και των Συνταγματικών εξουσιών του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Ο Στρατηγός Mac Arthur(1880-1964), που ήταν ο Αμερικανός Αρχιστράτηγος των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων της Ανατολής, πίστευε και στήριζε πως οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες ήταν υποδεέστεροι των λευκών Αμερικανών στρατιωτών. Σαν συνέπεια, ο ίδιος ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ των Αμερικανικών στρατιωτικών μονάδων. Αυτή η ‘’επίσημη ρατσιστική πολιτική’’ εκ των άνωθεν, άλλαξε όταν το 1951, ο Πρόεδρος Truman απάλλαξε τον Στρατηγό Mac Arthur από τα καθήκοντά του και τον αντικατέστησε με τον Στρατηγό Matthew Ridgway(1895-1993). Ο Στρατηγός Ridgway ξεκίνησε δυναμικά να προωθεί την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ όλων των Αμερικανικών μονάδων , επισημαίνοντας ότι ο ‘φυλετικός διαχωρισμός σε όλες τις μορφές του , δεν ταυτιζόταν με τα Αμερικανικά και τα Χριστιανικά ιδεώδη’. (https://ncbi.nlm.nih.gov)

Εκείνη την περίοδο του πολέμου, ένα συμβάν αποκάλυψε ξεκάθαρα τον βαθμό ρατσισμού που κυριαρχούσε στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως επίσης και το γεγονός ότι η Προεδρική Διάταξη 9981 του 1948, δεν είχε εφαρμοστεί πλήρως 2 χρόνια αργότερα στον Πόλεμο της Κορέας. Αυτό το συμβάν αφορούσε την περίπτωση του 24ου Τάγματος Πεζικού, που ήταν σώμα αποκλειστικά με Αφροαμερικανούς στρατιώτες. Παρά το γεγονός ότι αυτό το Τάγμα είχε μια προϊστορία πολεμικών επιτυχιών που ξεκινάνε με τον Αμερικανικό Εμφύλιο Πόλεμο, είχε πολλά κενά σε στρατιωτικό υλικό και σε στρατιωτική προετοιμασία, ενώ του ανέθεταν πολύ επικίνδυνες αποστολές.(americanradioworks.publicradio.org)

Το 1950, Αμερικανοί στρατιωτικοί συνέλαβαν 50 μέλη του 24ου Τάγματος Αφροαμερικανών, οι οποίοι είχαν άδικα κατηγορηθεί για ‘απουσία δίχως άδεια’(Absent Without Leave), όπως επίσης και για δειλία απέναντι στις επιθέσεις του εχθρού. Η δίκη από στρατιωτικό δικαστήριο διήρκησε ‘δέκα λεπτά’ , για να καταλήξει στην ενοχή τους.

Ένας δημοσιογράφος της εφημερίδας ‘’Ο Αφροαμερικανός’’(Afro-American),της πόλης της Baltimore, ενημέρωσε γι’αυτή την ‘’ρατσιστική στρατιωτική πράξη’’ τον Thurgood Marshall(1908-1993), διάσημο Αφροαμερικανό δικηγόρο και μελλοντικό Αρεοπαγίτη(1967-1991), τον πρώτο Αφροαμερικανό στην ιστορία του Άρειου Πάγου των Ηνωμένων Πολιτειών. Του επισήμανε πως 50 Αφροαμερικανοί στρατιώτες είχαν συλληφθεί και κατηγορηθεί στην Νότιο Κορέα για προδοσία, ένα αριθμό που υπέρβαινε τον μέσο όρο καταδίκης λευκών στρατιωτών.

Το 1951, η Εθνική Οργάνωση για την Προαγωγή των Έγχρωμων Ατόμων( National Association for the Advancement of Colored People), έστειλαν τον Marshall στο πεδίο μάχης στην Νότιο Κορέα, για να πραγματοποιήσει μια έρευνα σχετικά με αυτό το κρίσιμο συμβάν. Τελικά, μέσα από τις δικηγορικές του πρωτοβουλίες, οι περισσότεροι από αυτούς τους Αφροαμερικανούς στρατιώτες αθωώθηκαν.

Ενώ βρισκόταν στην Κορέα, ο Thurgood Marshall συναντήθηκε με τον Στρατηγό Mac Arthur, τον Αμερικανό Αρχιστράτηγο των Δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών στην Κορέα. Ο Marshall του έθεσε κάποια ερωτήματα σχετικά με την θέση του να παραμείνει ο ‘’φυλετικός διαχωρισμός’’ σαν επίσημη πολιτική στον Στρατό. Παράλληλα, υπενθύμισε στον Στρατηγό πως η Αμερικανική Πολεμική Αεροπορία είχε εφαρμόσει πλήρως την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ , ενώ το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό βρισκόταν πολύ κοντά στην ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ του προσωπικού της.

Στην συνέχεια, ο Στρατηγός Mac Arthur τόνισε στον Marshall πως εκείνος προσωπικά πίστευε πως οι Αφροαμερικανοί δεν ήταν ικανοί για να διεκπεραιώσουν αποτελεσματικά τα καθήκοντά τους σαν μαχητές , και επίσης ότι όταν ο ίδιος κρίνει πως αυτοί ήταν κατάλληλοι , θα έβαζε σ’εφαρμογή την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ στις μονάδες του Αμερικανικού Στρατού.

Μετά από αυτή την συνάντηση , ο Thurgood Marshall ήρθε σ’επαφή με τον δημοσιογράφο για να του αποκαλύψει τις απόψεις του Στρατηγού και την θέση του σχετικά με την ολοκληρωτική ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’(racial integration) των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Marshall του διευκρίνισε πως ο Mac Arthur ήταν βασικά ένας ‘’ρατσιστής’’ , εξηγώντας πως ο Στρατηγός ήταν από τους λίγους φανατικούς υποστηρικτές των ‘’φυλετικών διακρίσεων’’ που αυτός ποτέ είχε συναντήσει.

Μετά, ο δημοσιογράφος τον ρώτησε, ‘’Δηλαδή , αν ο ίδιος(o Mac Arthur) πίστευε πως οι μαύροι είναι υποδεέστεροι;;’’.Σ’αυτή την ερώτηση ο Marshall απάντησε, ‘’Υποδεέστεροι. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία!!! Καμία αμφιβολία!!!’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(americanradioworks.publicradio.org)

Το 1987, ο Αμερικανός Γραμματέας Στρατού, ο John O. Marsh Jr., διέταξε μια επίσημη έρευνα για να διαλευκανθεί το πολιτικό σκάνδαλο με την μαχητική απόδοση του 24ου Τάγματος Πεζικού, που για πολλά χρόνια διατυμπάνιζαν διάφοροι στρατιωτικοί κύκλοι , και το χρησιμοποιούσαν για ν’αμφισβητήσουν τις πολεμικές ικανότητες Αφροαμερικανών στρατιωτών.

Η έκθεση κατέληξε στο συμπέρασμα πως δεν υπήρχε μια μοναδική αιτία γι’αυτό που είχε τότε συμβεί. Πως υπήρχαν πολλοί παράγοντες, όπως η πολύ επιθετική συμπεριφορά του εχθρού, το απαρχαιωμένο και ακατάλληλο στρατιωτικό υλικό, η έλλειψη οργάνωσης σε όλα τα επίπεδα, η αδυναμία σωστής καθοδήγησης, και ένα κενό συνεργασίας και ενσωμάτωσης. Παρ’όλα αυτά δεν βρέθηκε απουσία τόλμης και μαχητικότητας από τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς.

Με βάση το κείμενο της έρευνας, ‘’…Αν το 24ο Τάγμα πήγαινε σε μάχες όπως τα άλλα τάγματα του Όγδοου Στρατού, αυτό κουβαλούσε βάρη που κανένα άλλο τάγμα δεν σήκωνε, τα προβλήματα της εμπιστοσύνης και της αυτοπεποίθησης που το σύστημα του ‘’φυλετικού διαχωρισμού’’ είχε επιβάλει…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(http://www.chicagotribune.com)

Τον Ιούνιο του 1950, σχεδόν 100,000 Αφροαμερικανοί ήταν εν ενεργεία στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών, που αντιπροσώπευε το 8% του συνολικού προσωπικού. Μέχρι το τέλος του πολέμου , περισσότεροι από 600,000 Αφροααμερικανοί είχαν υπηρετήσει στον πόλεμο. Από αυτούς που πολέμησαν στον Πόλεμο της Κορέας , 5,000 σκοτώθηκαν σε μάχες. Στον Στρατό , το 9.7% των στρατιωτών εν ενεργεία, συμπεριλαμβάνοντας 72,000 εγγεγραμμένους στρατιώτες και 1,200 αξιωματικούς ήταν Αφροαμερικανοί. Στην Πολεμική Αεροπορία, το 4.4% του ενεργού προσωπικού ήταν Αφροαμερικανοί , συμπεριλαμβάνοντας 21,000 εγγεγραμμένους και 300 αξιωματικούς. Σχεδόν 6,000 Αφροαμερικανοί , ή σχεδόν το 3% του προσωπικού , υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό και στους Πεζοναύτες.(https://www.nj.gov)

Δύο Μετάλλια Τιμής(Medals of Honor) απονεμήθηκαν σε Αφροαμερικανούς στρατιώτες στον Πόλεμο της Κορέας για γενναιότητα εν καιρώ μάχης.

 

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ(1965-1973)

 

Στον Πόλεμο του Βιετνάμ , παρατηρήθηκε το μεγαλύτερο ποσοστό συμμετοχής Αφροαμερικανών στρατιωτών από κάθε άλλο πόλεμο στην ιστορία της Αμερικής. Παράλληλα, αυτός ο πόλεμος ήταν η πρώτη Αμερικανική πολεμική σύρραξη όπου οι Αφροαμερικανοί στρατιώτες ήταν πλήρως ‘’φυλετικά ενσωματωμένοι’’(racially integrated) στις διάφορες στρατιωτικές μονάδες.

Η Προεδρική Διάταξη 9981, είχε επίσημα επιβάλλει την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ των Ενόπλων Δυνάμεων το 1948, παρ’όλα αυτά , πολλές μονάδες παρέμειναν ‘’φυλετικά διαχωρισμένες’’ μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950. Υπήρξαν περαιτέρω πολιτικές πιέσεις στην Αμερικανική κυβέρνηση για να εφαρμόσει ολοκληρωτικά την ‘’φυλετική ενσωμάτωση’’ των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων όταν η Πράξη Πολιτικών Δικαιωμάτων(Civil Rights Act) του 1964, και η Πράξη Δικαιώματος της Ψήφου(Voting Rights Act) του 1965, ψηφίστηκαν από την Αμερικανική Βουλή κάτω από την Προεδρία του Lyndon Johnson(1963-1969).(https://www.nytimes.com)

Σ’αυτό το μέρος του άρθρου μας που ασχολείται με τον Πόλεμο του Βιετνάμ , θα επικεντρώσουμε την ανάλυσή μας στο κρίσιμο ερώτημα αν μέσα από την Προεδρική Διάταξη 9981 του 1948, που επίσημα θεσμοθετούσε την ενσωμάτωση των φυλών στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως και την Πράξη Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 και την Πράξη Δικαιώματος της Ψήφου του 1965, αναγνωρίζοντας ίσα δικαιώματα των Αφροαμερικανών με αυτά των Λευκών Αμερικανών, είχαν μεταφραστεί σε απόλυτη ισότητα των φυλών μέσα στην ίδια την Αμερική και μέσα στα στρατόπεδα και στα πεδία μάχης στο Βιετνάμ.

2,5 εκατομμύρια Αμερικανοί, άντρες και γυναίκες, συμμετείχαν στον Πόλεμο του Βιετνάμ, και από αυτούς 300,000 ήταν Αφροαμερικανοί. 58,000 Αμερικανοί, γυναίκες και άντρες στρατιώτες σκοτώθηκαν στην διάρκεια του πολέμου, ενώ από αυτούς, 7,262 ήταν Αφροαμερικανοί. Από όλους τους στρατολογημένους άντρες και γυναίκες που σκοτώθηκαν στον Πόλεμο του Βιετνάμ, οι Αφροαμερικανοί αντιπροσώπευαν το 14.1% του συνόλου, σε μια περίοδο όπου οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν το 11% των νέων ανδρών σε όλη την χώρα.(www.americanwarlibrary.com)

Πριν αναλύσουμε τις αντιφάσεις που ίσχυαν μεταξύ την πραγματική και την επίσημη ‘’ενσωμάτωση’’ του Αφροαμερικανικού στρατιωτικού προσωπικού μέσα στις διάφορες μαχόμενες στρατιωτικές μονάδες στο Βιετνάμ και τι πραγματικά πρακτικά συνέβαινε στο έδαφος, θα θέλαμε ν’αποκαλύψουμε ένα ιστορικό δεδομένο που λίγοι Αμερικανοί το γνωρίζουν, και που σχετίζεται με την άμεση παρέμβαση Αφροαμερικανών στην καθιέρωση της Ημέρας Τίμησης των Νεκρών(Memorial Day) σαν εθνική γιορτή για όλους τους Αμερικανούς πολίτες.

Η ιδέα της Ημέρας Τίμησης των Νεκρών πρωτοστάτησε λίγο μετά την λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου Πολέμου(1861-1865), από ελεύθερους Αφροαμερικανούς που αποφάσισαν να καθορίσουν μια ημερομηνία που θα τιμούσε τους νεκρούς στρατιώτες του Στρατού της Ένωσης(Union Army), που είχαν θαφτεί σε προσωρινούς τάφους σ’ένα ιππόδρομο στην πόλη του Charleston, της πολιτείας της South Carolina. Με τον χρόνο, περισσότερες Αμερικανικές κοινότητες είχαν συναθροίσεις για να μνημονεύσουν τους νεκρούς του Εμφυλίου Πολέμου. Μέσα σε μερικά χρόνια , θεσπίστηκε σαν εθνική επέτειος σε όλες τις Αμερικανικές πολιτείες, εκτός από αυτές που κάποτε ανήκαν στην Ομοσπονδία των Αμερικανικών Πολιτειών(Confederate American States).

Στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν όλες οι Ομοσπονδιακές Πολιτείες του Νότου είχαν επίσημα ενταχθεί στην Ένωση των Αμερικανικών Πολιτειών(Union of American States), η Ημέρα Τίμησης των Νεκρών ορίστηκε σαν εθνική γιορτή για όλους τους Αμερικανούς πολίτες, τιμώντας όλους εκείνους τους Αμερικανούς που είχαν σκοτωθεί σε πολέμους της Αμερικής.

Το 1968, η Αμερικανική Βουλή, συμφώνησε να μεταφέρει αυτή την Εθνική Επέτειο από την παραδοσιακή ημερομηνια της 30 Μαίου , στην τελευταία ημέρα του Μαΐου, σε όλους τους Αμερικανούς ένα τριήμερο αργίας.(σελ.19-20, Wright, James, Enduring Vietnam, Thomas Dunne Books, NewYork, 2017)

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ ουσιαστικά ξεκίνησε όταν Αμερικανικές μαχητικές μονάδες εισήχθησαν στο Νότιο Βιετνάμ τον Μάρτιο του 1965, που σύντομα θ’αυξανόντουσαν τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Η επίσημη θέση της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών για την στρατιωτική της παρέμβαση στο Βιετνάμ ήταν η προστασία της εδαφικής και πολιτικής ακεραιότητας του Νότιου Βιετνάμ σαν ανεξάρτητη χώρα, από την επεκτατική στρατηγική του Κομμουνιστικού Βόρειου Βιετνάμ. Πρακτικά όμως, ήταν μια Αμερικανική στρατιωτική και πολιτική ανταπόκριση σε μια Κομμουνιστική επεκτατική πολιτική στην Νοτιο-Ανατολική Ασία, που επίσης συμπεριλάμβανε τα κράτη του Λάος και της Καμβοδίας. Ήταν μια Κομμουνιστική επεκτατική στρατηγική που την στήριζαν πολιτικά και στρατιωτικά η Κίνα και η Ρωσία,οι πόλοι του Διεθνές Κομμουνισμού.’’…Παρ’όλα αυτά , ο Πόλεμος του Βιετνάμ δεν ήταν το ίδιο το Βιετνάμ σαν προτεραιότητα, παρά ένας παγκόσμιος γεωπολιτικός ανταγωνισμός με τον Κομμουνισμό. Ήταν επίσης και η στήριξη εσωτερικών πολιτικών τάσεων των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως και των Αμερικανών προέδρων και άλλων ηγετών…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(σελ.101, Wright, James, Enduring Vietnam, ThomasDunneBooks, NewYork, 2017)

Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε πως το βάρος αυτής της Αμερικανικής στρατιωτικής επιχείρησης το σήκωσαν της Αμερικής οι φυλετικές μειονότητες και οι Λευκοί Αμερικανοί χαμηλών οικονομικών τάξεων. Αυτές οι οικονομικά ασθενείς κοινωνικές ομάδες, θεωρούσαν τον στρατό σαν εθνικό θεμέλιο, σαν μια ευκαιρία για ένα σταθερό εισόδημα, όπως επίσης και ένα μέσο προσωπικών μορφωτικών και επαγγελματικών εξελίξεων μέσα στις Ένοπλες Δυνάμεις και μετέπειτα. Υπήρχαν χρηματοδοτούμενα εκπαιδευτικά προγράμματα για τους απόστρατους, όπως το νομοσχέδιο ‘’GIBill’’ στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που τελικά απέτυχε λόγω έλλειψης κρατικών κονδυλίων.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να συμπεράνουμε πως η Αμερικανική στρατιωτική συμμετοχή στο Βιετνάμ, ενέπλεκε ταξικές και φυλετικές διαστάσεις σε εθνικό επίπεδο, που αμφισβητούσαν την νομιμότητά της σαν μια απελευθερωτική πολιτική προσπάθεια για την προστασία της ανεξαρτησίας των λαών της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας από μια Κομμουνιστική Γεωπολιτική Ηγεμονία.’’… Όπως ένας αριθμός κριτικών τότε, έτσι και μελετητές σήμερα, έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσον αφορά την γενιά της υπεργεννητικότητας(baby boomer generation) μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το βάρος της στρατιωτικής συνδρομής , και ιδιαίτερα της μάχιμης στρατιωτικής συνδρομής, δεν υπήρχε ίση κατανομή. Ήταν οι γιοί των απλών(λευκών) εργαζομένων, των Αφροαμερικανών, των Ισπανοφώνων και των Αμερικανών Αυτοχθόνων που σε μεγάλο ποσοστό πολεμούσαν στις ζούγκλες του Βιετνάμ…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(σελ.5, Wright, James, EnduringVietnam, ThomasDunneBooks, NewYork, 2017)

Στα πρώτα χρόνια του Πολέμου του Βιετνάμ, χιλιάδες νέοι Αφροαμερικανοί εγγράφηκαν σαν εθελοντές με μεγάλη προθυμία, για να υπηρετήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών διότι αυτοί πίστευαν πως αυτή η απόφασή τους θα τους εξασφάλιζε μορφωτικές και επαγγελματικές ευκαιρίες, και ένα σταθερό εισόδημα μέσα στο ‘’θεωρητικά’’ πιο φυλετικά ενσωματωμένο εθνικό οργανισμό.

Παρ’όλα αυτά, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1960,ο παράγοντας ενός πολιτιστικά εμφυτευμένου ρατσισμού έγινε ξεκάθαρο σε αυτούς. Ενός σχεδόν θεσμοθετημένου ρατσισμού σε όλους τους τομείς των στρατιωτικών υπηρεσιών, όπως και οι φυλετικές διακρίσεις στις διαδικασίες στρατολογίας και στην συμπεριφορά των Λευκών Αμερικανών στρατιωτών, ιδιαίτερα των Λευκών Αμερικανών αξιωματικών. Μετά τα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών στην δεκαετία του 1960, αυτές οι φυλετικές διακρίσεις και ανισότητες στις Ένοπλες Δυνάμεις έγιναν πιο εμφανείς και έντονες.

Το αρχικό ζήλος των Αφροαμερικανών στρατιωτών να προσφέρουν ενεργά και δυναμικά στον πόλεμο σταδιακά μειώθηκε , προκαλώντας σοβαρές συγκρούσεις μεταξύ Αφροαμερικανών και Λευκών Αμερικανών μέσα στα στρατόπεδα στο Βιετνάμ, υπονομεύοντας την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα όλων των Αμερικανικών μάχιμων δυνάμεων.

Τον Σεπτέμβριο του 1969, ο δημοσιογράφος του Αμερικανικού περιοδικού ‘’Time’’, o Wallace Terry, ένας Αφροαμερικανός δημοσιογράφος που είχε περάσει τον περισσότερο χρόνο με Αφροαμερικανούς στρατιώτες στο Βιετνάμ από κάθε άλλο δημοσιογράφο και που στο παρελθόν επαινούσε τις καλές σχέσεις μεταξύ των Αφροαμερικανών και των Λευκών Αμερικανών στρατιωτών στις μαχόμενες μονάδες, ξαφνικά άλλαξε τις απόψεις του, επισημαίνοντας πως,’’…υπάρχει ένας άλλος πόλεμος που διεξάγεται στο Βιετνάμ, είναι αυτός μεταξύ των μαύρων και των λευκών…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.nytimes.com) Διευκρίνισε πως οι φυλετικές συγκρούσεις στις περισσότερες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο Νότιο Βιετνάμ, συνέβαιναν ημερησίως.

Τον Οκτώβριο του 1970, ο Υπαρχηγός υπεύθυνος για το προσωπικό του στρατού, ο Στρατηγός Walter T. Kerwin, εξέφρασε πως τον τελευταίο χρόνο, οι έντονες φυλετικές διαφορές , αποτελούσαν ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα που αντιμετώπιζε η ηγεσία του Αμερικανικού Στρατού, ενώ ο δημοσιογράφος και πρώην συνταγματάρχης, ο Robert D. Heinl Jr., εξέφρασε το 1971, πως οι φυλετικές συγκρούσεις μέσα στα σώματα των Αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ,’’…τεμάχιζαν και διέλυαν το υπηρεσιακό προσωπικό του στρατού…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.nytimes.com)

Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό ‘’People’’ το 1987, ο Wallace Terry, ένας Αφροαμερικανός δημοσιογράφος του περιοδικού ‘’Time’’, υπενθύμισε τα λόγια του Martin Luther King, στον διάσημο λόγο που είχε βγάλει το 1963 στο Μνημείο του Lincoln, όταν εξέφρασε πως, ‘’…έχει ένα όνειρο πως μια μέρα, οι γιοί των πρώην σκλάβων και οι γιοί των πρώην ιδιοκτήτων σκλάβων θα καθόντουσαν στο ίδιο τραπέζι…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.nytimes.com) Για τον Wallace Terry, αυτό το όνειρο είχε πραγματοποιηθεί μόνο σ’ένα μέρος, στις πρώτες γραμμές των μαχών του Πολέμου του Βιετνάμ.

Αυτό δεν ήταν ‘’το φυσιολογικό’’ στις περισσότερες δραστηριότητες του Αμερικανικού στρατού στο Βιετνάμ, ήταν ‘’προσωπική επιλογή’’. Πολεμώντας στις πρώτες γραμμές , κάτω από θανατηφόρες και απρόβλεπτες συνθήκες, στις ζούγκλες του Νότιου Βιετνάμ, όπου οι μάχες δεν ήταν συμβατικές, αλλά ένας ανταρτοπόλεμος(guerrilla warfare), με κρυμμένους σκοποβολείς, παγίδες και απρόοπτες επιθέσεις στρατιωτών, οι στενές σχέσεις μεταξύ των στρατιωτών σε μια διμοιρία, ακόμη και μεταξύ Αφροαμερικανών και Λευκών Αμερικανών στρατιωτών αποτελούσε ‘’απόλυτη υπαρξιακή ανάγκη’’, ήταν θέμα ‘’προσωπικής επιβίωσης’’.

Σε συνέντευξη ενός Αφροαμερικανού βετεράνου που είχε πολεμήσει στο Βιετνάμ, ο ίδιος ανέφερε πως πολλές φορές τότε έλεγε στον εαυτό του,’’…είμε παγιδευμένος εδώ στο πουθενά και ο λευκός τύπος από τον Νότο είναι και αυτός παγιδευμένος, και είναι θέμα ζωής και θανάτου-θα πρέπει ν’αρχίσουμε να σβήνουμε όλους αυτούς τους χρωματισμούς αμέσως…’’. Επίσης εξήγησε πως τότε,’’…δεν μπορούσες να σκεφτείς για τον λευκό ή για τον μαύρο-έπρεπε να σκεφτείς για όλους…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(σελ.239, Wright, James, Enduring Vietnam, Thomas Dunne Books, NewYork, 2017)

Αυτό συνέβαινε στις πρώτες γραμμές των μαχών του Πολέμου του Βιετνάμ, όχι στην καθημερινή γραφειοκρατία και στις καθημερινές λειτουργείες των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, εκεί η ιστορία ήταν διαφορετική. Αφροαμερικανοί στρατιώτες είχαν υποβάλλει επίσημα στις αρχές του Στρατού χιλιάδες αναφορές για θέματα που τους έθιγαν, όπως η άνιση κατανομή σκληρών εργασιών, την άρνηση προαγωγών που αυτοί πίστευαν πως δικαιούνταν, όπως και για την στόχευσή τους σχετικά με σκληρές τιμωρίες και καταδικάσεις για στρατιωτικά παραπτώματα.

Το 1964, οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν λιγότερο από το 9% των στρατευμένων στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις. Παρ’όλα αυτά, μέχρι το 1976, οι Αφροαμερικανοί αριθμούσαν το 15% του μαχόμενου στρατιωτικού προσωπικού. Αν και ο αριθμός των Αφροαμερικανών αξιωματικών είχε διπλασιαστεί μεταξύ το 1964 και το 1976, συνέχιζαν ν’απαρτίζουν μόνο το 4% του συνόλου των Αμερικανών αξιωματικών. Επιπλέον, οι Αφροαμερικανοί σκόπιμα δεν είχαν αντιπροσώπους στις τοπικές επιτροπές επιστράτευσης. Το 1966, οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν γύρω στο 1% των μελών όλων των επιτροπών επιστράτευσης, με κάποιες πολιτείες να μην διαθέτουν κανένα Αφροαμερικανό αντιπρόσωπο.

Ενώ οι Αφροαμερικανοί αποτελούσαν το 10% όλων μαχόμενων Αμερικανικών μονάδων και το 13% του πληθυσμού των Ηνωμένων Πολιτειών μεταξύ το 1961 και το 1966, αριθμούσαν σχεδόν το 20% όλων των θανάτων σε μάχες την περίοδο αυτή. Το 1968, υπηρεσιακά , οι Αφροαμερικανοί συμπεριλάμβαναν το 12% του προσωπικού του Στρατού και των Πεζοναυτών, οι ίδιοι όμως εμφανιζόντουσαν σαν σχεδόν το 50% των στρατιωτών στις πρώτες γραμμές των μαχών.(www.english.illinois.edu)

Ο Martin Luther King, θεωρούσε αυτόν τον πόλεμο ρατσιστικό, έλεγε πως ‘είναι ένας πόλεμος του λευκού, αλλά μια μάχη του μαύρου’. Ο Luther King πίστευε πως οι Αφροαμερικανοί απάρτιζαν ένα άνισο ποσοστό των επιστρατευμένων Αμερικανών και αντιμετώπιζαν περισσότερες πιθανότητες να βρεθούν στις πρώτες γραμμές των μαχών,’’…Ο θυμός απέναντι στο θέμα της αντιμετώπισης των Αφροαμερικανών στο στράτευμα σαν δευτέρας κατηγορίας προσωπικού ήταν ο βασικός λόγος που ο Martin Luther King και οι οργανώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα των Αφροαμερικανών ήρθαν σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του Προέδρου Johnson με αναφορά τον Πόλεμο του Βιετνάμ. Πρακτικά, οι φυλετικές διενέξεις στον Πόλεμο του Βιετνάμ διαχώρισε τους Αφροαμερικανούς περισσότερο από κάθε άλλο θέμα στην ιστορία της Αμερικής…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://www.tandfinline.com)

20 Μετάλλια Τιμής(Medals of Honor) απονεμήθηκαν σε Αφροαμερικανούς στρατιώτες για ηρωικές πράξεις σε μάχες του Πολέμου του Βιετνάμ.

 

Ο Πόλεμος του Ιράκ (2003-2011)

 

Ο Πόλεμος του Ιράκ έχει ιστορικές παραμέτρους που είναι χαρακτηριστικές σε σχέση με άλλους πολέμους της Αμερικής. Κάποιες από αυτές, σχετίζονται με την πολιτική στάση των Αφροαμερικανών απέναντι σε αυτό τον πόλεμο, που διήρκησε σχεδόν 10 χρόνια, παρά το γεγονός ότι ο συμβατικός πόλεμος κράτησε γύρω στους 2 μήνες.

Στην πρώτη φάση, μεταξύ τον Μάρτιο του 2003 και τον Απρίλιο του 2003, οι ενωμένες δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, μαζί με μικρότερες δυνάμεις άλλων κρατών, εισέβαλλαν στο Ιράκ και γρήγορα διέλυσαν τις στρατιωτικές και παραστρατιωτικές δυνάμεις του Ιράκ. Ήταν ένας άνισος συμβατικός πόλεμος.

Αυτή η πρώτη φάση του σύντομου συμβατικού πολέμου , ακολουθήθηκε από μια μακροχρόνια δεύτερη φάση στρατιωτικής κατοχής του Ιράκ από τις Ηνωμένες Πολιτείες και των συμμάχων της. Την στρατιωτική κατοχή την πολέμησαν στρατιωτικές μονάδες που ήταν πιστές στην πρώην κυβέρνηση του Saddam Hussein, στην πλειοψηφία τους Μουσουλμάνοι Σουνίτες. Μετά το 2007, οι Ηνωμένες Πολιτείες σταδιακά μείωσε τις στρατιωτικές της δυνάμεις στο Ιράκ, αποσύροντας επίσημα όλους τους στρατιώτες της τον Δεκέμβριο του 2011.

Οι λόγοι έναρξης του πολέμου κατά του Ιράκ από τον Πρόεδρο George W. Bush, ήταν τεχνητοί και αβάσιμοι, όπως αυτό αποδείχθηκε αργότερα. Ο Πρόεδρος της Αμερικής κατηγόρησε τον Saddam Hussein, δικτάτορα του Ιράκ, ότι στήριζε Ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις σαν την al-Qaeda, που είχε την ευθύνη για την κατάρριψη των Δίδυμων Πύργων στην Νέα Υόρκη τον Σεπτέμβριο του 2001. Επίσης επέμενε στην θέση πως η κυβέρνηση του Ιράκ διέθετε και κατασκεύαζε όπλα μαζικής καταστροφής. (www.britannica.com)

Τα δύο αυτά κριτήρια του Προέδρου Bush για την στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ, αποδείχθηκαν πλασματικά, και ήταν η αιτία που δεν υπήρχε στήριξη από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών γι’αυτή την πολιτική πρωτοβουλία. Ο τότε Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, ο Kofi Anna, τον Σεπτέμβριο του 2004, διευκρίνισε προσωπικά πως δεν ήταν σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών λέγοντας ότι,’’…Από την δική μου θέση και με βάση τις αρχές του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο πόλεμος ήταν παράνομος…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://en.wikipedia.org)

Δεν υπήρχε επίσημη κήρυξη πολέμου κατά του Ιράκ , πρώτα απ’όλα γιατί δεν είχε επικυρωθεί από την Βουλή της Αμερικής, και επίσης δεν ήταν σύμφωνο το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών που αποτελούσε προϋπόθεση για το στρατιωτικό κτύπημα στο Ιράκ.

Στις 17 Μαρτίου του 2004, ο Πρόεδρος Bush, μη αναγνωρίζοντας περισσότερες αποφάσεις από τα Ηνωμένα Έθνη και των διπλωματικών προσπαθειών του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών , έστειλε τελεσίγραφο στον Saddam Hussein, τον Πρόεδρο του Ιράκ, να εγκαταλείψει την χώρα του σε 48 ώρες. Οι ηγέτες της Γαλλίας,της Γερμανίας, της Ρωσίας, και άλλων κρατών, δεν ήταν σύμφωνοι με την στρατιωτική επέμβαση της Αμερικής και των συμμάχων της, φοβούμενοι πως αυτό θα κατέληγε σ’ένα γενικευμένο πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Όταν ο Saddam Hussein αρνήθηκε να εγκαταλείψει το Ιράκ, οι Ηνωμένες Πολιτείες με τους συμμάχους της, ξεκίνησαν στις 20 Μαρτίου του 2003,την στρατιωτική εισβολή στο Ιράκ.(www.britannica.com)

H κοινή γνώμη στην Ευρώπη και στην Μέση Ανατολή ήταν ενάντια στην εισβολή στο Ιράκ, όπως επίσης και οι Αφροαμερικανοί σε σχέση με τους Λευκούς Αμερικανούς.’’…Μιά μεγάλη εθνική δημοσκόπηση που κατέγραψε τις απόψεις των Αφροαμερικανών στα μέσα του πολέμου, η δημοσκόπηση Gallop,που δημοσιεύτηκε στις 28 Μαρτίου του 2003, έδειξε μια σημαντική φυλετική διαφορά. Μόνο το 29% των Μαύρων Αμερικανών συμφωνούσαν για τον πόλεμο του Ιράκ, ενώ το 78% των Λευκών Αμερικανών τον στήριζαν…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://baltimoresun.com)

Βασικός λόγος γι’αυτή την διαφορά μεταξύ των φυλών, ήταν το γεγονός ότι αν και οι Αφροαμερικανοί αντιπροσώπευαν το 12.3% του πληθυσμού της Αμερικής, αποτελούσαν σχεδόν το 26% του προσωπικού του Στρατού, ενώ οι Αφροαμερικάνες αντιπροσώπευαν το 50% των γυναικών αυτού του προσωπικού. Συνολικά, οι Αφροαμερικανοί εκπροσωπούσαν το 20% του υπηρεσιακού προσωπικού όλων των κλάδων των στρατευμένων δυνάμεων των Ηνωμένων Πολιτειών.Στον Πόλεμο του Ιράκ , όλοι που συμμετείχαν στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις ήταν εθελοντές, σε αντίθεση με τον Πόλεμο του Βιετνάμ, όπου υπήρχαν πολλοί που είχαν επιστρατευτεί.

Το δεδομένο ότι οι μειονότητες των Ηνωμένων Πολιτειών , όπως οι Αφροαμερικανοί, συμμετείχαν στις ένοπλες δυνάμεις εθελοντικά, ήταν λόγω ανάγκης, λόγω της κοινωνικο-οικονομικής τους κατάστασης, που δεν τους παραχωρούσε τα κίνητρα εξέλιξης σε σχέση με τους Λευκούς Αμερικανούς.’’…Παρά το γεγονός ότι σήμερα το στράτευμα αποτελείται από εθελοντές, οι κριτικοί αναφέρουν πως αυτοί οι εθελοντές προέρχονται από μειονότητες και από λευκούς χαμηλών κοινωνικο-οικονομικών τάξεων. Οι ίδιοι οι κριτικοί επίσης τονίζουν ότι ‘αν οι συγκυρίες ήταν ίσες’, αυτοί θα μπορούσαν να είχαν μεταβεί από το γυμνάσιο στο κολλέγιο ή θα μπορούσαν να είχαν βρει καλές δουλειές στον ιδιωτικό τομέα…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://baltimoresun.com)

Αυτή η διαφορά μεταξύ των Αφροαμερικανών και των Λευκών Αμερικανών για την πολιτική στήριξη του Πολέμου του Ιράκ, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει αν λάβουμε υπόψη ότι από το 2,000 , μια περίοδο όπου συνέβησαν οι τρομοκρατικές επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, και η έναρξη του Πολέμου στο Ιράκ το 2003, παρατηρούμε μια μείωση του αριθμού των Αφροαμερικανών εθελοντών στις ένοπλες δυνάμεις της Αμερικής. Το 2007, στατιστικές από το Υπουργείο Αμύνης της Αμερικής, δείχνουν ότι ο αριθμός των νέων Αφροαμερικανών εθελοντών είχε μειωθεί 58% από το 2,000.

Οι Αφροαμερικανοί που θεωρούσαν τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας σαν ένα σίγουρο μέσο για ν’αποδείξουν τις ικανότητές τους και για να ενισχύσουν την κοινωνικο-οικονομική τους θέση, άρχισαν να επανεξετάζουν αυτή την μακροχρόνια θεσμική τους σχέση. Το 2007, ο Michael O’Hanlon, στρατιωτικός αναλυτής για της Οργάνωση Brookings, ένα ιδεολογικά φιλελεύθερο ερευνητικό κέντρο, σχολίασε ότι, ‘’…σίγουρα ισχύει το γεγονός ότι η μαύρη κοινότητα των Ηνωμένων Πολιτειών αντιμετώπιζε την υπηρεσία στο στράτευμα σαν πρωτοβουλία πολιτιστικά αξιόλογη και την προωθούσε . Όλη αυτή η κουλτούρα και το σύστημα αξιών της, σήμερα ταλαντεύονται στην μαύρη κοινότητα. Αυτή είναι μια μεγάλη, μεγάλη αλλαγή…’’.(μετάφραση στα ελληνικά)(https://archive.boston.com)

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει,το 43% των 1.3 εκατομμυρίων γυναικών και ανδρών που υπηρετούν στις Ένοπλες Δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ‘’έγχρωμοι’’, δηλαδή μη-λευκοί όπως οι Αφροαμερικανοί και οι Ισπανόφωνοι, παρ’όλα αυτά, τα άτομα που παίρνουν τις κρίσημες αποφάσεις στο στράτευμα, όπως τον αριθμό των στρατιωτών που θα συμμετέχουν στο Αφγανιστάν ή στην Συρία, είναι κυρίως Λευκοί Αμερικανοί. Από τους 41 ανώτερους στρατιωτικούς , δηλαδή αυτοί με βαθμό των τεσσάρων αστέρων, στον Στρατό, στην Πολεμική Αεροπορία, στους Πεζοναύτες και στην Ακτοφυλακή,μόνο δύο είναι Αφροαμερικανοί.

Οι ανώτερες στρατιωτικές ακαδημίες που προετοιμάζουν αξιωματικούς για τις Ένοπλες Δυνάμεις, όπως το West Point στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, η Ναυτική Ακαδημία στην πόλι της Annapolis , της πολιτείας της Maryland, και η Ακαδημία της Πολεμικής Αεροπορίας στην πόλη Springs, της πολιτείας του Colorado, έχουν αυξήσει τις εγγραφές εθελοντών Αμερικανών μειονοτήτων,αλλά σε μεγάλο βαθμό, αυτοί που συμμετέχουν σ’αυτές τις ακαδημίες είναι Λευκοί Αμερικανοί.

Αυτά τα κρίσιμα δεδομένα, αποκαλύπτουν ξεκάθαρα πως στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις ακόμη υπάρχει έντονος ‘συστηματικός ρατσισμός’(systemic racism). Αλλά ακόμη και όταν Αφροαμερικανοί διορίζονται αξιωματικοί, τους κατευθύνουν σε τομείς που ασχολούνται με την επιμελητεία και τις μεταφορές, αντί σε μάχιμες μονάδες που οδηγούν στις ανώτερες θέσεις του στρατεύματος.(www.nytimes.com)

Στον Πόλεμο του Ιράκ, 1 Μετάλλιο Τιμής(Medal of Honor) απονεμήθηκε σε Αφροαμερικανό στρατιώτη!!!