Πολλοί ιστορικοί που ασχολούντε με τον ανθρώπινο πολιτισμό, στηρίζουν μέσα από τις αναλύσεις τους ότι ο αυθεντικός πρόδρομος του Χριστού “ιδεολογικά” δεν είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής όπως μας διδάσκουν στα σχολεία και στις θεολογικές σχολές, αλλά ο Σωκράτης- που έζησε περίπου 4 αιώνες πριν τον Χριστό στην Αθήνα. Με λίγα λόγια, θα μπόρουσαμε να πούμε πως αυτοί οι μελετητές της ανθρώπινης πολιτιστικής εξέλιξης έχουν διαπιστώσει ότι και οι δύο αυτές πεφωτισμένες προσωπικότητες πρώτα απ΄όλα στήριξαν τα “πιστεύω” τους πάνω σε “αρχεγονικές” ανθρώπινες αξίες που ενίσχυαν όχι μόνο την αρμονική κοινωνική συνοχή των ατόμων, αλλά και τις φυσικές δυνατότητες του κάθε ατόμου για ελεύθερη κρίση, ελεύθερη έκφραση και ελεύθερη δημιουργική δράση.
Παράλληλα, και οι δύο αυτές ιστορικές προσωπικότητες υπήρξαν αντικαθεστωτικές με την έννοια ότι για χάρη των “αρχεγονικών”τους αξιών και για την “λύτρωση” του ανθρώπινου είδους(από μια ανισσόροπη εικονική κοινωνική πραγματικότητα), ήταν διατεθημένοι ν΄αμφισβητήσουν τους πιό “ιερούς” θεσμούς των κοινωνιών τους, που μόνο “εικονικά” στήριζαν την ανθρώπινη δημιουργική υπόσταση, αξιοπρέπεια και ακεραιότητα. Τελικά, και οι δύο αυτοί έντιμοι φιλόσοφοι θυσίασαν συνειδητά και με τόλμη το πολυτιμότερο αγαθό της ύπαρξής τους, δηλαδή την ζωή τους, αποκαλύπτοντας έτσι στους ομοθρήσκους τους το δημιουργικό μεγαλείο του Ανθρώπου, ακόμα και στον θάνατο!!! Θα ήθελα λοιπόν πολύ απλά και άμεσα, να παρουσιάσω δύο αποσπάσματα από “το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον” όπου ακούμε τον ίδιο τον Χριστό ν΄αμφισβητεί δυναμικά και απόλυτα “ιερούς” θεσμούς της Εβραικής Κοινωνίας του, πάντα με γνώμονα τον έντιμο, αληθινό και δημιουργικό βίο των ανθρώπων. Το πρώτο απόσπασμα είναι από το Κεφάλαιο 12, στίχοι 46-49, όπου ο Χριστός διατυπώνει την “αρχή” ότι η πραγματική συντροφικότητα και αγάπη μεταξύ των ανθρώπων δεν βασίζονται σε συγγένεια αίματος, αλλά σε συγγένεια αξιών και οραμάτων.
“Ενώ ο Ιησούς μιλούσε στο πλήθος, η μητέρα του και τ΄αδέρφια του ήρθαν και στάθηκαν έξω από το σπίτι, και ήθελαν να του μιλήσουν. Του λέει κάποιος:”Η μητέρα σου και τ΄αδέρφια σου στέκουν έξω και θέλουν να σε δουν. ” Εκείνος απάντησε σ΄αυτόν που του το είπε: “Ποιά είναι η μητέρα μου και ποια είναι τ΄αδέρφια μου;” Και δείχνοντας με το χέρι του τους μαθητές του είπε: “Να η μητέρα μου και τ΄αδέρφια μου. Γιατί όποιος εφαρμόζει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα μου, αυτός είναι αδερφός μου και αδερφή και μητέρα μου. “” (Μτ. 12, 46-49)
Το δεύτερο απόσπασμα ειναι από το Κεφάλαιο 21, στίχοι 12-13. Σ΄αυτό το απόσπασμα, ο Χριστός που θεωρήτε ραββίνος(ιερατική κάστα) και απόγονος του βασιλιά Δαβίδ(ιστορικός θεμελιωτής του Εβραικου Έθνους), αμφισβητεί την ακεραιότητα του συμβολικού πυρήνα του Εβραικού Πολιτισμού και της Εβραικής Θρησκείας που είναι ο Μέγας Ναός των Ιεροσολύμων. Αμφισβητεί, γιατί ο Ναός δεν αποτελεί πλέον τον πυλώνα, της σοφίας, της δικαιοσύνης και της πνευματικής έμπνευσης της Εβραικής Κοινωνίας, αλλά Κέντρο Συνωμοσίας για την ανθρώπινη απληστεία και έπαρση.
“Ο Ιησούς μπήκε στο ναό του θεού και έδιωξε όλους αυτούς που πουλούσαν και αγόραζαν στο χώρο του ναού, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πουλούσαν περιστέρια. Και τους είπε:”Η Γραφή λέει:΄Ο οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής΄, εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών. “”(Μτ. 21, 12-13)
Τελικά θα ήθελα να καταγράψω για όλους μας ένα λόγο ελπίδας του Χριστού.
“Κοιτάξτε τα πουλιά που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν αγαθά σε αποθήκες, κι όμως ο ουράνιος Πατέρας σας τα τρέφει-εσείς δεν αξίζετε πολύ περισσότερο απ΄αυτά;Κι έπειτα, ποιος από σας μπορεί με το άγχος του να προσθέσει ένα πήχυ στο ανάστημά του;Και γιατί τόσο άγχος για το ντύσιμό σας;Ας σας διδάξουν τα αγιόκρινα πώς μεγαλώνουν:δεν κοπιάζουν ούτε γνέθουν, κι όμως σας βεβαιώνω πως ούτε ο Σολομών σ΄όλη του τη μεγαλοπρέπεια δεν ντυνόταν όπως ένα από αυτά. “(Μτ. 7, 26-29)