Το όνομα του νέου είναι Ορφέας (ψευδώνυμο). Ήταν 24 χρονών μέχρι την δεύτερη βδομάδα του Απριλίου , 2019, όταν βρέθηκε νεκρός σε μια παραλία της Αττικής. Συγγενείς και αστυνομία τον γυρεύανε για 2 μέρες. Βίωνε ακόμη μια φορά την υπαρξιακή κρίση, την θολούρα της ψυχικής απόγνωσης, την ψυχασθενική φοβία του κατατρεγμού και την διάλυση ταυτότητας.
Τον Ορφέα τον ξέρω από μωρό, όπως και τον μεγαλύτερο αδερφό του. Τους γονείς τους γνώρισα πριν αυτά ακόμη γεννηθούν, στο Λονδίνο, όπου σπούδαζα μεταξύ το 1983 και το 1986.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είχα προβλέψει πως ο Ορφέας τελικά θ’αυτοκτονούσε, γιατί ήταν ένα άτομο πολύ ευαίσθητο και σιωπηλό , με παρουσιαστικό ενός χλωμού λιγνού αγγέλου που από την αρχή της ζωής του βίωνε με δύο ‘’ανήθικους’’ και ‘’σκοτεινούς’’ γονείς. Αυτοί οι εγκληματίες , τον θέλανε τεμαχισμένο και παθητικό, ένα όμορφο παιχνίδι στα χέρια τους, που θα κάλυπτε τις αρρωστημένες φαντασιώσεις τους, τον εθισμό τους για πλούτη και για υλικά αγαθά, όπως και για τους προσωπικούς παιδικούς εφιάλτες τους. Έτρωγαν τις σάρκες των παιδιών τους για να μην φάνε τις δικές τους , σαν τους πρωτόγονους ανθρώπους Neanderthal. Κοινά κοινωνικά χαρακτηριστικά στις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες, ξεκινώντας από την δική μου Ελληνική οικογένεια, τις οικογένειες των Ελλήνων συγγενών μου και των Ελλήνων φίλων και γνωστών.
Όπως ανέφερα, ο Ορφέας έχει ένα αδερφό περίπου 4 χρόνια μεγαλύτερο, διαλυμένος και αυτός όπως τον Ορφέα, αλλά όχι τόσο ευαίσθητο και ανεξάρτητο όπως τον μικρότερο αδερφό του. Έχει τον χαρακτήρα ν’αντέχει την ψυχική πανωλεθρία των γονιών του, την ψυχολογική και σωματική τους βία, όπως και τις σαδιστικές ρουτίνες τους. Ο αδερφός του Ορφέα έχει μάθει ν’ασχολείτε σχεδόν αποκλειστικά με τον εαυτό του και τις προσωπικές του ανάγκες, παίζοντας το σχιζοφρενικό θέατρο των γονιών του για ν’αντέξει και για να επιβιώσει , την στιγμή που είναι οικονομικά αλλά και ψυχολογικά εξαρτημένος από αυτούς. Του παρέχουν όλα τα οικονομικά μέσα και τ’αγαθά να ζει μια πλούσια και ανέμελη ζωή , όπως οι γονείς του, που διαθέτουν μεγάλη περιουσία από κληρονομιά παππούδων.
Ο Ορφέας πιο ισορροπημένος και πράος από τον αδερφό του , ήταν πάντα σιωπηλός και σχεδόν αμέτοχος απέναντι στα σκοτεινά και καταστροφικά παιχνίδια των γωνιών του, μια διανοητική άμυνα που τελικά δεν πέτυχε γιατί υπήρχε τόση ανθρώπινη ασχήμια στο σπίτι του. Ήταν τέτοια η ψυχική και η οικονομική εξάρτηση στους θύτες του, δηλαδή στους γονείς του, που τελικά η ίδια η ψυχή του δεν το άντεξε και το μυαλό του δεν διέθετε πλέον την διαλεκτική νοητική ευελιξία και δύναμη για ν’αποθήσει συστηματικά το απόλυτο υπαρξιακό κενό της οικογένειας. Έτσι ο Ορφέας, πιο τολμηρός, αληθινός και ηθικός από τον αδερφό του , προτίμησε να εγκαταλείψει για πάντα την κοινωνία που δεν τον σεβόταν, γιατί αυτή ποτέ δεν σεβάστηκε τον άνθρωπο και την ζωή!!!
Πριν ρίξω μια τελευταία ματιά στην μεγάλη εικόνα του κοινωνικού αίσχους και της κοινωνικής ανηθικότητας που στιγματίζουν τις περισσότερες Ελληνικές οικογένειες με επίκεντρο τα νέα τους παιδιά, θα ήθελα ν’αναφέρω κάποια άρθρα που έχω γράψει στην ιστοσελίδα μου τα τελευταία 10 χρόνια με θέμα την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι νέοι και οι νέες μέσα στην ‘’δήθεν’’ ηθική, φιλελεύθερη και χριστιανική Ελληνική κοινωνία τους. Κάποια από αυτά τα άρθρα είναι τα εξής:
1 – Ένα γράμμα σε μια καλή φίλη (2008, 2009)
2 – Ένα μήνυμα πρόκλησης και αγάπης για τα νέα παιδιά του σήμερα (2008)
3 – Παιδιά και γονείς (2008)
4 – Ο Ψυχισμός των νέων σήμερα (2009)
5 – Το παιδί μας (2009)
6 – Απόψεις ενός αναγνώστη για τις σχέσεις του Αριστοτέλη Ωνάση με τον ‘μονάκριβο’ γιο του, τον Αλέξανδρο (2011)
Αυτά τα άρθρα τα έγραψα κατά διαστήματα για δύο συγκεκριμένους λόγους.
Ο πρώτος λόγος είναι ότι εγώ προσωπικά αντιμετώπισα και ακόμη αντιμετωπίζω στα 69 μου χρόνια, πολύ μένος και εχθρική συμπεριφορά από την Ελληνική οικογένειά μου, από τους Έλληνες γνωστούς και ‘’φίλους’’, όπως και από το Ελληνικό κοινωνικό μου περιβάλλον , γιατί από πολύ νεαρή ηλικία επέλεξα να ζω και να λειτουργώ ελεύθερα , με βάση την προσωπικότητά μου, την ανθρώπινη φύση μου και τον σεβασμό μου για τις πολλαπλές διαστάσεις της ζωής και όχι της κοινωνίας.
Ο δεύτερος λόγος είναι το γεγονός ότι για σχεδόν 40 χρόνια , παράλληλα με τις άλλες επαγγελματικές μου ασχολίες, λειτούργησα σαν δάσκαλος σε νέα παιδιά, σε φροντιστήρια και σε ιδιαίτερα μαθήματα. Έζησα από κοντά τα προσωπικά υπαρξιακά αδιέξοδα των παιδιών που προσπαθούσαν να βιώσουν ελεύθερα , δημιουργικά και ερωτικά, κάτω από την τυραννική, απάνθρωπη και διεστραμμένη επιρροή των γονιών τους. Από μικρή ηλικία αυτά τα παιδιά αντιμετώπιζαν αυτή την απόλυτη ψυχολογική καταπίεση καλυμμένη όμως με μια κοινωνική νομιμοφροσύνη και κοινωνικούς θεατρινισμούς. Αναχρονιστικές κοινωνικές παραδόσεις και στημένους κοινωνικούς ρόλους που βασίζονται σε εγωκεντρικές υπαρξιακές προτεραιότητες κοινωνικής ισχύς λόγω προσωπικών ψυχολογικών ανασφαλειών και μιας αιμομικτικής οικογενειακής σχέσης απόλυτης ψυχικής εξάρτησης, ναρκισσισμού και αλληλεξόντωσης. Το τραγικό θεατρικό σκηνικό της Ελληνικής οικογένειας στο εφιαλτικό μεγαλείο της!!!
Η πραγματική προσωπική αφοσίωση στην καθημερινότητα των περισσοτέρων Ελληνίδων και Ελλήνων είναι απέναντι στον ‘’εαυτούλη’’ τους, δηλαδή απέναντι στο τομάρι τους , και στα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτουν νόμιμα ή ‘’παράνομα’’- να τα βάλουν στον κώλο τους!!! Μετά βεβαίως από τους ίδιους, παίζεται η ‘’θεατρική εμπάθεια’’, όχι η αγάπη, για τα παιδιά τους, τον σύντροφό τους, και τελικά τους ‘’κλειστούς φίλους’’ και συγγενείς. Αυτά τα άτομα που δείχνουν πως ενδιαφέρονται είναι απόλυτα αναγκαία στην καθημερινή τους ζωή γιατί καλύπτουν τις υπαρξιακές ανασφάλειές τους, τις ενοχές τους και φυσικά προστατεύουν την κοινωνική τους εικόνα και το κοινωνικό τους κύρος, δηλαδή το τίποτα, κούφια πράγματα!!! Επιδιώκουν να είναι δυναμικά κοινωνικά αρπακτικά και κοινωνικά πετυχημένοι, αλλά κοινωνικά καλυμμένοι και ασφαλείς!!!
Νομίζω λοιπόν, ότι είναι πλέον καιρός να βάλουμε λίγη ποιότητα και αξιοπρέπεια στην ζωή μας και να σεβαστούμε την ελευθερία των άλλων, ιδιαίτερα των παιδιών. Να πάψουμε να είμαστε δειλοί και υποκριτές, και να βάλουμε λίγη πραγματική χαρά στην ζωή μας, όχι την στημένη χαρά απόκτησης αγαθών, των θρησκευτικών και πατριωτικών τελετών, και βεβαίως των διάσημων Ελληνικών τσιμπουσίων, αλλά την αυθόρμητη χαρά που νιώθει ένα άτομο γιατί είναι ζωντανό και μπορεί να βιώσει ελεύθερα την μαγεία της θνητής ύπαρξής του, όπως τα μικρά παιδιά πριν η ψυχή τους βιαστεί από τους διεστραμμένους και ανήθικους ενήλικες!!!
Ένας Άγγελος από τον Ιταλό ζωγράφο Sandro Botticelli (1445-1510)