« … Είναι αλήθεια: Αγαπούμε τη ζωή, όχι γιατί συνηθίσαμε τη ζωή, παρά γιατί συνηθίσαμε την αγάπη. Πάντα υπάρχει λίγη παραφροσύνη στην αγάπη. Μα πάντα υπάρχει και λίγο λογικό στην παραφροσύνη. Και σε μένα, επίσης, που αισθάνομαι θαυμάσια στη ζωή, μου φαίνεται πως οι πεταλούδες και οι σαπουνόφουσκες κι όσοι από τους ανθρώπους τους μοιάζουν, γνωρίζουν περισσότερο από τους άλλους την ευτυχία …»

Τον Φρειδερίκο Νίτσε (1844 – 1900) πολλοί τον θεωρούν σαν τον πιο σημαντικό σύγχρονο δυτικό φιλόσοφο. Αυτός αμφισβήτησε τη νομιμότητα και την αξιοπιστία των περισσότερων δυτικών θεσμών, θρησκειών και πολιτικών ιδεολογιών με κριτήριο ότι εκμηδενίζουν τις φυσικές δυνατότητες των ανθρώπων να είναι πραγματικά δημιουργικοί και κριτικοί. Δημιουργικοί και κριτικοί με αναφορά τις βαθύτερες διαστάσεις της ύπαρξής τους και σε αρμονία με τη φύση τους να είναι μοναδικοί και εξαιρετικοί. Για το Νίτσε, η σύγχρονη δυτική κοινωνία αντιπροσώπευε μια τρελή ανθρώπινη συνωμοσία που αναιρούσε τα φυσικά δικαιώματα των ανθρώπων να ζουν ελεύθεροι για την ίδια τη ζωή και όχι για την «εικονική πραγματικότητα» της κοινωνίας που τους είχε ευνουχίσει.