(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).
Θα επιστρέψουμε τώρα στα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όταν η «πολιτιστική συνωμοσία» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας, της εκκλησιαστικής εξουσίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου θεμελιώθηκε, και στη συνέχεια εξελίχθηκε και εμπεδώθηκε.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο(272 μ.χ.-337 μ.χ.), γιο του Ρωμαίου Καίσαρα Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου και της συζύγου του της Ελένης. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός, εισάγοντας το θεσμό της «τετραρχίας», όρισε το 293 μ.χ., τον Κωνστάντιο Α’ Χλωρό, Καίσαρα της Γαλατίας, της Ισπανίας και της Βρετανίας, δηλαδή των δυτικών επαρχιών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο γιος του, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 312 μ.χ. μέχρι το 324 μ.χ., και μονοκράτορας από το 324 μ.χ. μέχρι το 337 μ.χ.
Ο Μέγας Κωνσταντίνος εφήρμοσε τρεις κοσμοϊστορικές αποφάσεις που θα διαμόρφωναν καθοριστικά την πολιτική, ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα του Βυζαντίου μέχρι την πτώση του στα μέσα του 15ου αιώνα μ.χ.
Πρώτα από όλα υπέγραψε το Διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνο) το 313 μ.χ., ως αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θεσπίζοντας την αρχή της «ανεξιθρησκίας», νομιμοποιώντας έτσι τον χριστιανισμό ως «επιτρεπόμενη θρησκεία» που θα βρισκόταν κάτω από την προστασία του αυτοκράτορα. Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’, είναι εκείνος που με διάταγμα που υπέγραψε στις 28 Φεβρουαρίου του 380 μ.χ. στη Θεσσαλονίκη, αναγνώρισε τον χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακολουθώντας τις Αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας του 325 μ.χ.
Η δεύτερη κοσμοϊστορική απόφαση που έβαλε σε εφαρμογή ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν η επίσημη μεταφορά της αυτοκρατορίας του από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ουσιαστικά ιδρύοντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Τελικά, συγκάλεσε την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.χ., που ιστορικά αποδείχθηκε η πλέον καθοριστική για τη μετέπειτα εξέλιξη της Παγκόσμιας Χριστιανικής Εκκλησίας, διαμορφώνοντας, επισημοποιώντας και θεσπίζοντας τα διάφορα χριστιανικά δόγματα, τους εκκλησιαστικούς θεσμούς και την κοινωνικο-πολιτική θέση και ταυτότητα της Εκκλησίας σε σχέση με τις εξουσίες του Αυτοκράτορα, της αυλής του και των τοπικών διοικήσεών του.
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρξε μια εικονική αντιγραφή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν μια εικονική αντιγραφή της πολιτικής και πολιτιστικής κουλτούρας των Ελλήνων ή των Ελληνικών πόλεων- κρατών. Η πολιτική, πολιτιστική και θεσμική συνοχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν «τεχνητή» και όχι το προϊόν μιας συνεχόμενης ιστορικής εξέλιξης!!!
Η Βυζαντινή πολιτική ηγεσία λειτουργούσε τις περισσότερες φορές αυθαίρετα και ολοκληρωτικά, γιατί «εξ αρχής» δεν είχαν θεσπιστεί εκείνοι οι πολιτικοί θεσμοί όπως ένα επίσημα καθιερωμένο σύνταγμα και μια νόμιμη πολιτική αντιπολίτευση που να ελέγχει τις όποιες πολιτικές αποφάσεις και νομοθεσίες. Η Βυζαντινή πολιτική ηγεσία, και πιο συγκεκριμένα ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας, οι αυλικοί του και οι αξιωματούχοι του, εξασκούσαν μια πολιτειακή νομιμότητα μέσω της βίας και του άνομου αυταρχισμού, πάντα όμως με τη θρησκευτική στήριξη και κάλυψη της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας!!!
Η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία μέσω των αρχιεπισκόπων της, των επισκόπων της, των κληρικών της και των μοναχών της, επεδίωξε την απόλυτη πολιτική υποταγή του απλού χριστιανού πολίτη, χρησιμοποιώντας τη «θρησκευτική τρομοκρατία», δηλαδή τις θρησκευτικές διώξεις, την κοινωνική περιθωριοποίηση και τον αφορισμό. Όπως με την Πολιτική Ηγεσία του Βυζαντινού Κράτους έτσι και με την Εκκλησιαστική της Ηγεσία, τα ζητούμενα ήταν η συσσώρευση πλούτου και τα μέσα να ελέγχουν και να καθορίζουν τις ζωές και τις πράξεις των πολιτών τους!!!
Την πραγματική εικόνα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ως πολίτευμα και ως πολιτική κουλτούρα την απέδωσαν οι Μεγάλοι Λόγιοι του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού τον 17ο και τον 18ο αιώνα όπου τα βασικά τους αναλυτικά εργαλεία ήταν ο ορθολογισμός και η διαλεκτική σκέψη. Ο A. A Vasiliev, διάσημος Ρώσος βυζαντινολόγος, στο βιβλίο του, <Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 324-1453>, σελίδες 16 και 17, εκφράζει τα εξής: « … η εποχή του ορθολογισμού με χαρακτηριστικά την άρνηση του παρελθόντος, τον θρησκευτικό σκεπτικισμό και τη δυναμική κριτική της εξουσίας του κλήρου και της δεσποτικής μοναρχίας, δεν μπορούσε να βρει κάτι το ενδιαφέρον στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία… Ο Βολταίρος, κρίνοντας την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσθέτει, <υπάρχει μια άλλη ιστορία πιο γελοία από την ιστορία της Ρώμης, από την εποχή του Τάκιτου, είναι η ιστορία του Βυζαντίου. Αυτή η ανάξια συλλογή δεν περιλαμβάνει τίποτα άλλο, εκτός από δημηγορίες και θαύματα. Είναι μια ντροπή για την ανθρώπινη σκέψη> »!!! (Vasiliev, A.A., <Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 324-1453>, σελ. 16-17, Μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2006, University Press, 1928-1929).
Θα συνεχίσουμε με μία «ιστορική εξαγγελία» που έκανε η κυρία Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ σε μια συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Νίκο Μπακουνάκη για την Ελληνική εφημερίδα το «Βήμα», και που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2010. Η κυρία Αρβελέρ είναι μια παγκοσμίως αναγνωρισμένη βυζαντινολόγος, που διατέλεσε Αντιπρύτανης (1970-1973) και το 1976, εξελέγη Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Σορβόννης. Επίσης διατέλεσε Πρύτανης των Πανεπιστημίων των Παρισίων από το 1976 και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Κέντρου Georges Pompidou-Beaubourg.
Ο τίτλος της συνέντευξης της κυρίας Αρβελέρ είναι <Είμαστε όλοι Βυζαντινοί>, ενώ μέσα από τις διάφορες απαντήσεις της και τις ιστορικές της θέσεις, προσπαθεί να πείσει το Ελληνικό κοινό της ότι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία λειτούργησε σαν «ιστορικός σωτήρας» του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής Γλώσσας. Αυτή τη «στημένη» ιστορική επισήμανση της Κυρίας Αρβελέρ εμείς θα προσπαθήσουμε να τη διαψεύσουμε μέσα από αυθεντικά ιστορικά στοιχεία και με αντικειμενικές ιστορικές παραπομπές από «έντιμους» μελετητές , ακαδημαϊκούς και λόγιους. Με αυτή τη διαδικασία, θα αποκαλύψουμε τον «σκοτεινό ακαδημαϊκό ρόλο» της Κυρίας Αρβελέρ να νοθεύει την ιστορική πραγματικότητα για να νομιμοποιήσει την πολιτιστική προπαγάνδα του Χριστιανικού Κλήρου και του Εβραϊκού Διεθνούς Κατεστημένου, παράλληλα υποβαθμίζοντας το ιστορικό κύρος του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και την καθοριστική συνεισφορά του στη διαμόρφωση των θεσμών της Σύγχρονης Δύσης!!!
Η Κυρία Αρβελέρ στη συνέντευξή της στο «Βήμα» τον Απρίλιο του 2010, απαντώντας στο ερώτημα του δημοσιογράφου της εφημερίδας στο γιατί μας (Ελληνικό κοινό) ενδιαφέρει σήμερα τόσο πολύ το Βυζάντιο; Η Κυρία Αρβελέρ σαν «καλός διπλωμάτης» και όχι σαν «καλή ακαδημαϊκός» έδωσε την εξής απάντηση: <Γιατί το Βυζάντιο είναι η ελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία, δηλαδή τα δύο βασικά συστατικά της ελληνοσύνης. Βέβαια το Βυζάντιο ήταν μια πολυεθνική αυτοκρατορία, αλλά ήταν μια αυτοκρατορία ελληνόφωνη. Το ότι το Βυζάντιο ήταν ελληνόφωνο έσωσε όλον τον ελληνικό πολιτισμό!!!> (σελ. 1, http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=324009).
Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει η Κυρία Αρβελέρ, γνωρίζοντας τον «ανθελληνικό ρόλο» που έχει παίξει και παίζει ακόμα, διαστρεβλώνοντας τις ιστορικές και πολιτιστικές εξελίξεις του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής κάτω από τις διάφορες αυταρχικές και βάναυσες πολιτικές ηγεσίες του Βυζαντίου όπως και των εκκλησιαστικών ηγεσιών της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας!!!
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει μια διαφορετική αξιολόγηση για τον ρόλο που έπαιξαν οι βυζαντινές πολιτικές ηγεσίες και οι ηγεσίες της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την πολιτιστική ταυτότητα του Ελληνικού Έθνους ή των «Εθνικών» υπηκόων της. Αυτή η διαφορετική εκτίμηση προέρχεται από αξιόλογους Έλληνες Βυζαντινολόγους όπως τον Νικόλαο Τωμαδάκη, καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ο Νικόλαoς Τωμαδάκης στο έργο του, <Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογία> τόμος Α’, τεύχος Α’, μας εκφράζει τα εξής: « … ο Χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και σκέψεως… Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενέργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι ήν κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του Ειδωλολάτρης…» (σελ. 9, http://cloudconnected.pblogs.gr/2014/01…).
Η Κυρία Αρβελέρ, μία παγκοσμίως διάσημη βυζαντινολόγος, «ρίχνοντας στάχτη» στα μάτια των Ελλήνων αναγνωστών της στο βιβλίο της, <Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας>, περιγράφει τις διώξεις των Ελλήνων ή των «Εθνικών» υπηκόων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από την πολιτική της ηγεσία και τον κλήρο της σαν κινήσεις εναντίον ειδωλολατρών, περιθωριοποιώντας με αυτόν τον τρόπο το πολιτιστικό υπόβαθρο των Ελλήνων. Παράλληλα, η Κυρία Αρβελέρ ταυτίζεται απόλυτα με την «ανιστόρητη» γραμμή του Χριστιανικού Εκκλησιαστικού Κατεστημένου ότι οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν ειδωλολάτρες και φυσικά «πνευματικά ατελείς»!!!
Στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία δεν υπήρξε η λατρεία ειδώλων, μόνο η λατρεία της φύσης σε όλες τις μορφές της. Η ειδωλολατρία ήταν μόνιμο τελετουργικό χαρακτηριστικό όλων των θρησκειών της Μέσης Ανατολής και της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβάνοντας και την Παραδοσιακή Θρησκεία των Εβραίων που την είχαν υιοθετήσει αποσπασματικά από τις διάφορες κοινότητες και φυλές της Χαναάν!!!
Η Κυρία Αρβελέρ στο βιβλίο της, <Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας> περιγράφει τα εξής: «…Εναντίον των ειδωλολατρών εφαρμόσθηκαν μέτρα, που συχνά πήραν το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύθηκαν. Τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς και οι ιερείς υποχρεώθηκαν να σιγήσουν ή να αποθάνουν- όπως γράφει ο Λιβάνιος…». (Γλύκατζη- Αρβελέρ, Ελένη, <Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας>, σελ. 17, εκδόσεις Ψυχογιός, Αθήνα 1988).
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη «συνωμοσία» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας με έδρα της την Κωνσταντινούπολη, και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, θα απευθυνθούμε στον τελευταίο «παγανιστή» Βυζαντινό Αυτοκράτορα, τον Ιουλιανό, ο οποίος στην περίοδο που κυβέρνησε, (πρώτα ως Καίσαρας με τον πρώτο ξάδερφό του τον Κωνστάντιο Β’, από το 355 μ.χ. μέχρι το 360 μ.χ. , και μόνος του ως Αύγουστος, από το 361 μ.χ. μέχρι το 363 μ.χ.), προσπάθησε με την πολιτική του να επαναφέρει τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, όταν οι Ιουδαιοχριστιανοί Βυζαντινοί υπήκοοι καθόριζαν και επιτηρούσαν σε μεγάλο βαθμό την πολιτική κουλτούρα της Αυτοκρατορίας!!! (σελ. 1, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-).
Ο Ιουλιανός ήταν ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κωνσταντίνειας δυναστείας και ο μοναδικός παγανιστής μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο (272 μ.χ.-337 μ.χ. ). Ο Ιουλιανός ήταν πρώτος ξάδερφος του Κωνστάντιου Β’ και γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 331 μ.χ. Αμέσως μετά τον θάνατο του Μέγα Κωνσταντίνου, ο στρατός λυντσάρισε τους ετεροθαλείς αδελφούς του, τον Ιούλιο(πατέρα του Ιουλιανού και του Γάλλου) όπως και τον Δαλμάτιο, τον μεγαλύτερο αδελφό του Ιουλιανού, όπως και άλλους συγγενείς και υποστηρικτές του πατέρα του. Η επίσημη ιστορική εκδοχή είναι ότι ο στρατός ενέργησε αυθόρμητα και δυναμικά με την υπόνοια ότι τα αδέλφια του Μέγα Κωνσταντίνου τον είχαν δηλητηριάσει, αλλά οι πιθανότητες μαρτυρούν ότι ο Κωνστάντιος Β’ , ο γιος του ήταν το πρόσωπο που οργάνωσε τη δολοφονία των συγγενών του Ιουλιανού για να μπορέσει να ελέγξει απόλυτα την πολιτική ηγεμονία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. (σελ. 1, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Όλη η οικογένεια του Ιουλιανού δολοφονήθηκε από τον Κωνστάντιο Β’ μέσα σε μια νύχτα, εκτός από τον ίδιο και τον μικρό του αδερφό, τον Γάλλο. Ο Κωνστάντιος τους χάρισε τη ζωή γιατί αυτά ήταν ακόμα πολύ νεαρά παιδιά και δεν απειλούσαν την εξουσία του. Ο Ιουλιανός μεγάλωσε μακριά από τη βασιλική αυλή και τις δολοπλοκίες της, ενώ στάλθηκε πρώτα στη Νικομήδεια και αργότερα στην Καππαδοκία, όπου μελέτησε τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό με Έλληνες (Εθνικούς) δασκάλους. Σε ηλικία 11 ετών, τη μόρφωση του Ιουλιανού και του Γάλλου την ανέλαβε ο επίσκοπος Γεώργιος Καππαδοκίας, όπου όχι μόνο μελέτησε τα χριστιανικά κείμενα, αλλά και μη χριστιανικά κείμενα από την πλούσια βιβλιοθήκη του Γεωργίου.
Το 348 μ.χ., ο Ιουλιανός επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη και μαθήτευσε με τον «Εθνικό» δάσκαλο Νικοκλή και τον «Χριστιανό» δάσκαλο Εκηβόλιο. Το 350 με 351 μ.χ. πήγε στην Πέργαμο της Μικράς Ασίας όπου μαθήτευσε κοντά στον φιλόσοφο Αιδέσιο, και εκεί γνωρίστηκε με τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Μάξιμο. Με τη βοήθεια της γυναίκας του Κωνστάντιου Β’, της Αυτοκράτειρα Ευσέβειας, που τον εκτιμούσε και τον συμπαθούσε, απέφυγε την εκτέλεση από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα, ο οποίος είχε καθαιρέσει και εκτελέσει τον αδερφό του Γάλλο. Ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β’ είχε διορίσει Καίσαρα τον Γάλλο ως επικεφαλής των ανατολικών επαρχιών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά ο τελευταίος είχε αποτύχει ως κυβερνήτης και ως στρατιωτικός. (σελ. 1, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Μετά την εκτέλεση του αδερφού του Γάλλου, το 354 μ.χ., ο Ιουλιανός με τη βοήθεια και τη στήριξη της Αυτοκράτειρας Ευσέβειας, πήγε στην Αθήνα και φοίτησε στις Σχολές των Αθηνών, με συμμαθητές τον Γρηγόριο τον Θεολόγο και τον Μέγα Βασίλειο, δύο από τους τρεις Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το 355 μ.χ., ο Ιουλιανός διορίσθηκε Καίσαρας των Δυτικώς επαρχιών της Αυτοκρατορίας από τον πρώτο ξάδερφό του, τον Αυτοκράτορα Κωνστάντιο Β’, ενώ τον ονόμασε διάδοχό του πριν πεθάνει τον Νοέμβριο του 361 μ.χ.
Τον Δεκέμβριο του 361 μ.χ., ο Ιουλιανός μπήκε ως Αυτοκράτορας στη Κωνσταντινούπολη, και αμέσως μετά έβαλε σε εφαρμογή το πολιτικό του πρόγραμμα να αναβιώσει και να προστατεύσει την Ελληνική και Ρωμαϊκή θρησκεία, την Ελληνική παιδεία και μόρφωση, όπως και τον Ελληνικό Πολιτισμό γενικότερα!!! Την πολιτική αυτή του Ιουλιανού που ερχόταν σε σύγκρουση με την πολιτιστική επιρροή και τα οικονομικά και πολιτικά προνόμια της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας, την πολέμησαν ανελέητα οι πρώην συμμαθητές του από τις Σχολές των Αθηνών, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Μέγας Βασίλειος, ως ισχυροί πλέον κληρικοί του Εκκλησιαστικού Κατεστημένου του Βυζαντίου!!! (Τσώλης Μιχάλης, <ο Άγιος Γρηγόριος>, σελ. 37-38, εκδόσεις «ορθοδόξου τύπου», Αθήναι 1957).
Από την εποχή που ο Ιουλιανός λειτούργησε ως πολιτικός ηγέτης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, πρώτα ως Καίσαρας με τον Κωνστάντιο Β’ από το 355 μ.χ. μέχρι το 360 μ.χ., και μετά ως μονοκράτορας ή Αύγουστος από το 361 μ.χ. μέχρι το 363 μ.χ., η Ηγεσία της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας με τους συνηγόρους της, το Πολιτικό Κατεστημένο της Βυζαντινής Αυτοκρατορία και το Διεθνές Εβραϊκό Κατεστημένο, του απέδωσα τα «παρατσούκλια» του Παραβάτη και του Αποστάτη. Αυτή η εχθρική αντιμετώπιση δεν αφορούσε μόνο στην επίσημη πολιτική του Ιουλιανού να αναβιώσει τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, δηλαδή την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, την Αρχαία Ελληνική Παιδεία, τον Αρχαίο Ελληνικό Φιλοσοφικό τρόπο σκέψης, τις Αρχαίες Ελληνικές Τέχνες και Επιστήμες, αλλά και στην «αμαύρωση» του σαν ένα μη-ηθικό, μη-δημοκρατικό, μη-συναινετικό και ψυχολογικά μη- ισορροπημένο πολιτικό!!!
Η προπαγάνδα σχετικά με την ηθική και ψυχική ακεραιότητα του Ιουλιανού ήταν από την αρχή μόνιμη και ανελέητη, μια στάση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα από Εκκλησιαστικούς Συγγραφείς και Θεολόγους «… θέλοντας δε οι Ιουδαιοχριστιανοί να <λερώσουν> το όνομα του Ιουλιανού, δεν δίστασαν να του χρεώσουν ανυπόστατες φήμες που είχαν ως κοινή πηγή τον Βυζαντινό χρονογράφο και μοναχό, Γεώργιο Κερδηνό, ο οποίος έζησε προς το τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα μ.χ. . Χάρις λοιπόν στον Κερδηνό, μαθαίνουμε ότι ο Ιουλιανός τελούσε σπονδές προς τους θεούς, ξεκοιλιάζοντας μωρά και έγκυες γυναίκες για να κάνει οιωνοσκοπίες με τα σπλάχνα τους…» (σελ. 4, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-).
Καταξιωμένοι Έλληνες ιστορικοί όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, η καθηγήτρια Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, στη Βυζαντινή της ιστορία, ο ακαδημαϊκός Ιωάννης Καραγιαννόπουλος που γράφει για τον Ιουλιανό στον πρώτο τόμο της Ιστορίας του Βυζαντινού κράτους, όπως και η Πολύμνια Αθανασιάδου, Διδάκτωρ Ιστορικός, περιγράφοντας με λεπτομέρεια τη ζωή και την προσωπικότητα του Ιουλιανού, όπως και το πολιτικό και πολιτιστικό του έργο, δίνουν μεγάλη έμφαση στην ψυχοσύνθεση του Ιουλιανού. Αυτός ο κοινός ιστορικός παρανομαστής δεν είναι καθόλου τυχαίο, τη στιγμή που περνάνε στους αναγνώστες τους το μήνυμα ότι ο Ιουλιανός λόγω των τραυματικών εμπειριών που έζησε σε ηλικία μόλις 6 ετών (337 μ.χ.), όταν σχεδόν όλη η οικογένειά του είδε δολοφονηθεί από τους στρατιώτες του Καίσαρα Κωνστάντιου Β’, εμπόδισαν την ωρίμανση του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του!!!
Η εστίαση αυτή των ιστορικών στην ψυχοσύνθεση του Ιουλιανού από τα παιδικά του χρόνια, τους παρέχει το τεκμήριο για να αμφισβητήσουν τη συγκρότηση σκέψης και συμπεριφοράς στην εφαρμογή της πολιτικής του, όπου φιλοδοξούσε στην αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Όπως επίσης και στην περιθωριοποίηση της επιρροής της Ορθόδοξης Εκκλησίας και των Ιουδαιο-Χριστιανών οπαδών της πάνω στην πολιτική κουλτούρα, στη θρησκεία, στην παιδεία και στον φιλοσοφικό τρόπο σκέψης που ήταν σε μεγάλο βαθμό βασισμένα στην Εβραϊκή Πολιτιστική και Θρησκευτική Παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης και των Εβραίων Προφητών!!!
Για παράδειγμα διατυπώνεται σε βιογραφικό κείμενο ότι «… ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος δίνει μεγάλη σημασία στα δύσκολα παιδικά χρόνια του Ιουλιανού. Με σπουδή και διάθεση κατανόησης, αποδίδει την εχθρική στάση του Ιουλιανού απέναντι στη νέα θρησκεία, όχι μόνο σε ψυχολογικούς και προσωπικούς λόγους, αλλά και στην επίδραση που άσκησε σε αυτόν το λαμπρό κάλλος των έστω παρηκμασμένων Αθηνών…» Στη συνέχεια, στο ίδιο κείμενο αφιερωμένο στον Ιουλιανό, διαβάζουμε ότι «… η Καθηγήτρια Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, στη Βυζαντινή της Ιστορία, αναφέρεται πολλές φορές στον Αυτοκράτορα (Ιουλιανό)…. Η Χριστοφιλοπούλου δεν παραλείπει να αναφερθεί και στα γεγονότα των παιδικών χρόνων του Αυτοκράτορα… Μεγάλη σημασία αποδίδει η ιστορικός στην ψυχολογική επίδραση των τόσων δολοφονιών σε ένα μικρό παιδί..» (σελ. 3, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Στο ίδιο βιογραφικό κείμενο υπάρχουν επισημάνσεις για τον Ιουλιανό από τον ιστορικό Ιωάννη Καραγιαννόπουλο, ο οποίος στον πρώτο τόμο <Της Ιστορίας του Βυζαντίου>, περιγράφει ότι , «…στον πολιτικό τομέα και ειδικά στη διαμάχη του με τον Κωνστάντιο, ο Ιουλιανός παρουσιάζεται κατεχόμενος από ανησυχία και φόβο, έναν σχεδόν προληπτικό φόβο, προϊόντα όμως των συνθηκών… Ως άνθρωπος παρουσιάζεται ψυχικά υπερευαίσθητος και ασταθής, ευγενικός και προσηνής, αγαπητός στο περιβάλλον του και τον απλό κόσμο, φιλομαθής και με λαμπρή παιδεία. Η θρησκευτική του πολιτική χαρακτηρίζεται «ανεδαφική» και ο ίδιος «ρομαντικός» αυτοκράτωρ…» (σελ. 3, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Τελικά στο ίδιο κείμενο, υπάρχει παραπομπή στην Πολύμνια Αθανασιάδου, Διδάκτωρ Ιστορικός, όπου στο έργο της <Ιστορία του Ελληνικού Έθνους>, χαρακτηρίζει τον Ιουλιανό, «…ως <ένα ασυνήθιστα προικισμένο παιδί> και κάνει εκτενή αναφορά στις επιδράσεις -θετικές και αρνητικές- που άσκησαν πάνω του οι δάσκαλοί του, καθώς και στον φόβο που επιβάρυνε τον ψυχισμό του και καθόρισε την συμπεριφορά του…» (σελ. 3, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Από τις ιστορικές περιγραφές αυτών των σύγχρονων και αξιόλογων Ελλήνων Ιστορικών σχετικά με την προσωπικότητα και το έργο του Ιουλιανού, παρατηρούμε από τη μία πλευρά να τον θεωρούν έναν προικισμένο πολιτικό, διανοητικά και μορφωτικά, από την άλλη πλευρά όμως τον περιγράφουν σαν ασταθή, ιδεαλιστή και ρομαντικό, που σημαίνει μη ρεαλιστή και μη πραγματιστή. Με αυτή την ιστορική προσέγγιση, αυτοί οι ακαδημαϊκοί αμφισβητούν έμμεσα την πολιτική του Ιουλιανού για την αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στο Βυζάντιο και την εκτόπιση του Ορθόδοξου Εκκλησιαστικού Κατεστημένου, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά αλλά και οικονομικά!!!
Το πόσο ασταθής ψυχολογικά, μη συγκροτημένος διανοητικά και ρομαντικός ή φαντασιόπληκτος ιδεολογικά, θα το ανακαλύψουμε από τις ίδιες τις πράξεις και τα λεγόμενα του Ιουλιανού.
Έχουμε ήδη αναφέρει ότι στις περιόδους της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, όταν τα αρχαία ελληνικά ιδεώδη όπως του ορθολογισμού, της διαλεκτικής σκέψης, της ισονομίας και της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, θεωρήθηκαν «ιερά» για την αισθητική και την ποιότητα ζωής γενικότερα, οι «πνευματικοί θεμελιωτές» τους, στιγμάτισαν το Βυζάντιο σαν μια κρατική οντότητα δίχως πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική συνοχή, δηλαδή δίχως ιστορική ταυτότητα!!! Αντίθετα την πολιτική του Αυτοκράτορα Ιουλιανού τη θεώρησαν μια φωτεινή ιστορική εξαίρεση και μια πνευματική παρένθεση στην αυταρχική και ληστρική διοίκηση των Βυζαντινών Αυτοκρατόρων και στον ιδεολογικό και πνευματικό «σκοταδισμό» της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου που τη στήριζε και την προωθούσε, πολιτιστικά αλλά και οικονομικά!!! (σελ. 2, http://www.mixanitouxronou.gr/san-simera-gia-afrio-ioulianos-).
Στο βιβλίο του <Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 324-1453>, ο Α. Α. Vasiliev διατυπώνει τα εξής: «… O Geffeken τονίζει (για τον Ιουλιανό) ότι <ο ενθουσιώδης αυτός φίλος του Ελληνισμού, είναι κατά το ήμισυ Ανατολίτης>, ενώ ένας άλλος βιογράφος του λέει ότι <ο Ιουλιανός παρουσιάζεται στον ορίζοντα σαν ένα φευγαλέο και φωτεινό σημάδι, πίσω από το οποίο είχε ήδη εξαφανισθεί το αστέρι της Ελλάδος, της χώρας εκείνης δηλαδή, την οποία ο Αυτοκράτωρ θεώρησε ως την Άγια χώρα του πολιτισμού, την μητέρα του καλού και του ωραίου, της Ελλάδος, την οποία ονόμαζε, με υιική αφιέρωση και ενθουσιασμό, μοναδική του πατρίδα>…» (Vasiliev, A.A., <Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, 324-1453>, σελ. 104, Μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2006, University Press, 1928-1929).
Οι δημιουργοί της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης και του Διαφωτισμού αναγνώριζαν τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό σαν ήρωα, ανατρεπτικό, διαβασμένο φιλόσοφο και ικανό ηγέτη, που είχε αδικηθεί από την εποχή του και το πολιτικό σινάφι του. Μέσα από τις αντικειμενικές ιστορικές αναλύσεις τους, βασισμένοι στον ορθολογισμό, στην ανεξιθρησκία και στη διαλεκτική κριτική της εξουσίας του κλήρου και της απολυταρχίας της πολιτικής ηγεσίας, εξήγησαν ότι αυτή η εχθρική στάση της πολιτικής και εκκλησιαστικής ηγεσίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που λειτουργούσαν συνωμοτικά και συντεχνιακά, ήταν η ανορθόδοξη πολιτική του Ιουλιανού που έθιγε το κύρος τους και τα συμφέροντά τους «… αποκαλούν παραβάτη έναν αληθινά μεγάλο άνθρωπο γιατί τους εμπόδισε να κάνουν πλιάτσικο στην αυτοκρατορία. Γιατί τους εμπόδισε να καταστρέψουν την φιλοσοφία, τα γράμματα, τις τέχνες και τον ελληνικό φιλοσοφικό τρόπο σκέψης, ζωής, ελευθερίας. Σε έναν κόσμο που προήγαγαν τα σκοτάδια, την αμορφωσιά και τον χριστιανισμό, όπως σήμερα…» (σελ. 1, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-…)
Ο Έλληνας ιστορικός, Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, στην Ιστορία του για το Ελληνικό Έθνος, σχολιάζει ότι παρά το γεγονός ότι ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός θέσπισε την πολιτική της «ανεξιθρησκίας» του Μέγα Κωνσταντίνου, η επίσημη Ελληνική Ιστορία και η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έπαψαν να τον χαρακτηρίζουν «αποστάτη» και «παραβάτη», τη στιγμή που ο ίδιος απέβαλε επίσημα τον Χριστιανισμό σαν πίστη του και κατάργησε τα κρατικά προνόμια του Χριστιανικού κλήρου. Όπως και με τον Μέγα Κωνσταντίνο, η επιβολή της «ανεξιθρησκίας», στην Αυτοκρατορία του, σήμαινε ότι όλες οι θρησκείες ήταν προστατευόμενες από τις πολιτικές αρχές, εφόσον δεν έθιγαν ή δεν υπομόνευαν την πολιτική συνοχή και την πολιτική σταθερότητα του Βυζαντινού Κράτους.
Με σχεδόν την ίδια λογική της εφαρμογής της «ανεξιθρησκίας» του Μέγα Κωνσταντίνου, ο Ιουλιανός ενέργησε πολιτικά, με τη μόνη διαφορά ότι γι’ αυτόν η όποια θρησκεία που εμπόδιζε ή διαστρέβλωνε τα σχέδιά του για την αναβίωση και την καθιέρωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού ως αντιπροσωπευτικού σε όλους τους τομείς του κράτους και της κοινωνίας γενικότερα, έπρεπε να περιοριστεί και να αποδυναμωθεί!!! Για τον Ιουλιανό αυτή η θρησκεία ήταν ο Χριστιανισμός, γιατί πρώτα από όλα, αυτή ερχόταν σε σύγκρουση πολιτιστικά και ιδεολογικά με τον Ελληνικό Πολιτισμό που ο ίδιος είχε ενστερνιστεί μέσα από την Ελληνική του παιδεία και μόρφωση, όπως επίσης και για την «ασυδοσία» των Χριστιανών κληρικών και τον πλουτισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Ιουλιανός είχε διαπιστώσει πως τα οικονομικά κρατικά προνόμια που απολάμβανε η Ορθόδοξη Εκκλησία μέσα από τις οικονομικές χορηγήσεις και τις φοροαπαλλαγές στα περιουσιακά της στοιχεία και στα εισοδήματά της, επιβάρυναν οικονομικά τα κρατικά ταμεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Παράλληλα, για τον Ιουλιανό, η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο κλήρος της, αποδυνάμωναν την οικονομική αυτοσυντήρηση, και φυσικά τις εξουσίες των τοπικών βουλών και διοικήσεων, ενώ το κράτος διέθετε στον κλήρο τα μέσα, δηλαδή «τα χρυσά φλουριά», να εξαγοράζουν συνειδήσεις των κρατικών φορέων , ελέγχοντας έτσι τις πολιτικές των τοπικών αρχών. (σελ. 2, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/343-o-ioulianos-pragmatikos-…).
Μέσα από την κρατική νομοθεσία της «ανεξιθρησκίας», ο Ιουλιανός έδωσε γενική αμνηστία και επέστρεψε τις περιουσίες των διωχθέντων Ορθόδοξων Χριστιανών από τον «αρειανιστή» (Χριστιανική αίρεση) Κωνστάντιο, ενώ προσπάθησε να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες μερίδες των Χριστιανών και να αποτρέψει συγκρούσεις ανάμεσα σε εθνικούς και χριστιανούς!!! (σελ. 2, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-…).
Ακόμη και με την Εβραϊκή κοινότητα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το 363 μ.χ. , προτού ξεκινήσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του κατά της Περσίας των Σασσανιδών, ο Ιουλιανός επέτρεψε στους Βυζαντινούς Εβραίους να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη, διευκρινίζοντας σε αυτούς «…πως ανταποκρίνονταν στη βαθιά τους ιστορική και θρησκευτική επιθυμία να επανέλθουν στην ιερή τους πόλη των Ιεροσολύμων , που λαχταρούσαν τόσα χρόνια να ανοικοδομήσουν…». Παράλληλα, επέτρεψε σε αυτούς να ανακαινίσουν τον Ιερό Ναό του Σολομώντα!!! (μετάφραση από το Αγγλικό κείμενο). (σελ. 6, http://en.wikipedia.org/wiki/Jewish_history).
Ο Ιουλιανός δεν προέβη σε διωγμούς Χριστιανών γιατί από τις εμπειρίες του στην δημόσια ζωή του Βυζαντίου ως κυβερνητικός αξιωματούχος , γνώριζε πολύ καλά ότι οι Χριστιανοί μάρτυρες ενίσχυαν το θρησκευτικό κύρος και τη λαϊκή απήχηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας που «θεωρητικά» η ιδεολογία της και οι αρχές της δεν περιλάμβαναν τη θρησκευτική βία. Παρά το γεγονός ότι ο Ιουλιανός ως Βυζαντινός Αυτοκράτορας δεν επιθυμούσε να προκαλέσει διωγμούς των Χριστιανών υπηκόων του λόγω του κρατικού θεσμού της «ανεξιθρησκίας», ο ίδιος έθεσε αυστηρούς όρους σχετικά με τις όποιες ενέργειες των Χριστιανών που θα υπονόμευαν τη δημόσια τάξη για να προστατεύσουν τα προσωπικά τους οικονομικά συμφέροντα και προνόμια σε βάρος της αυτοσυντήρησης του απλού πολίτη και των κρατικών φορέων και θεσμών!!!
Στην επιστολή του προς τους κατοίκους της Βόστρας, ο Ιουλιανός απευθυνόμενος προς τους χριστιανούς κατοίκους αυτής της πόλης της Μικράς Ασίας, λέει τα εξής: «…Αντί να χαίρονται που έμειναν ατιμώρητοι για τις κακές τους πράξεις, ποθούν την παλιά τους εξουσία, κι επειδή δεν μπορούν πια να δικάζουν, να γράφουν διαθήκες, να βάζουν στο χέρι ξένες κληρονομιές και να τα χαρίζουν όλα στον εαυτό τους, κινούν τα νήματα για να προκαλέσουν αταξία, ρίχνουν λάδι στη φωτιά και πάνω στα παλιά δεινά τολμούν να συσσωρεύουν καινούρια, οδηγώντας τον λαό σε διχόνοια. Σκέφτηκα λοιπόν πως έπρεπε να αναγγείλω στους κατοίκους όλων των πόλεων με το διάταγμα αυτό, ότι απαγορεύεται να ξεσηκώνονται μαζί με τους κληρικούς, να παρασύρονται απ’ αυτούς και να σηκώνουν πέτρες δείχνοντας απείθεια στους άρχοντες… Έχουν το ελεύθερο να συγκεντρώνονται όποτε θέλουν, να προσεύχονται για τον εαυτό τους όπως επιθυμούν. Αν όμως κάποιοι προσπαθούν να τους πείσουν να ξεσηκωθούν –δήθεν-για τα συμφέροντά τους , ας μη συμμετέχουν σε ταραχές για να μη τιμωρηθούν…» (σελ. 4, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-) .
Η πολιτική και στρατηγική αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού από τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό δεν αφορούσε μόνο τον περιορισμό της θρησκευτικής, πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής επιρροής της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας και των Χριστιανών οπαδών της, πάντα με παρασκήνιο το Εβραϊκό Διεθνές Κατεστημένο, αλλά και την επαναφορά της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας και των θεσμών της, την ανάδειξη και την κατοχύρωση της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας και των Αρχαίων Ελληνικών Επιστημών στην παιδεία, και τελικά, την εφαρμογή της Αρχαίας Ελληνικής Αγωγής στην ανατροφή και στη διάπλαση των νέων!!! (σελ. 3, https://el.wikipedia/wiki/Ιουλιανός).
Ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός για να σιγουρευτεί και για να εξασφαλίσει ότι η Αρχαία Ελληνική Παιδεία και η Αρχαία Ελληνική Αγωγή θα διοχετεύονταν αντικειμενικά και θα επικρατούσαν δυναμικά στα σχολεία και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εξέδωσε διάταγμα αποκλεισμού των χριστιανών δασκάλων από την παιδεία, θεωρώντας πως οι ίδιοι θα διαστρέβλωναν το υλικό διδασκαλίας τους, ενισχύοντας έτσι τη χριστιανική τους προπαγάνδα και την εξάπλωση του χριστιανισμού στα σχολεία και στη Βυζαντινή κοινωνία γενικότερα!!!
Τη στιγμή που η «κινητήρια δύναμη» της διάδοσης και της εδραίωσης της Ιουδαιο-Χριστιανικής θρησκείας στο Βυζάντιο ήταν η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία με έδρα την Κωνσταντινούπολη, ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός με διάφορα διατάγματα, «…βάζει φρένο στην ασυδοσία των κληρικών και τον πλουτισμό της Εκκλησίας, χωρίς ωστόσο να προχωρήσει σε διώξεις εναντίον της… απαγορεύει τα κληροδοτήματα προς τις εκκλησίες και υποχρεώνει τους χριστιανούς να επανορθώσουν τις ζημιές που είχαν προξενήσει στα ιερά των εθνικών…». (σελ. 2, http//www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-).
Δικαιολογώντας τη θέση του για την απαγόρευση Χριστιανών δασκάλων να διδάσκουν στις σχολές και στα σχολεία, ο Αυτοκράτορας Ιουλιανός στην επιστολή του προς τους κατοίκους της Έδεσσας γράφει τα εξής: «…Σωστή παιδεία, νομίζω δε σημαίνει το να χειρίζεσαι τις λέξεις και τη γλώσσα με ευρυθμία, αλλά το να σε διακρίνει η υγιής νοητική διάθεση να σκέφτεσαι λογικά , να ‘χεις σωστές απόψεις για το καλό και το κακό, το ωραίο και το αισχρό. Αυτός λοιπόν, που άλλα πιστεύει και άλλα διδάσκει σ’ όσους μαθητεύουν πλάι του, νομίζω έχει απομακρυνθεί τόσο από την παιδεία όσο και από την τιμιότητα… Και αν η διαφορά ανάμεσα στις σκέψεις και στα λόγια αφορά σε μικροζητήματα, τότε είναι κάπως υποφερτό το κακό. Στα μεγάλα ζητήματα όμως, αν κάποιος διδάσκει τα αντίθετα απ’ αυτά που πιστεύει, πώς να μη θεωρηθεί άνθρωπος πανούργος, κάθε άλλο παρά έντιμος και ευσυνείδητος, που μιλάει με πολύ καλά λόγια για πράγματα που τα θεωρεί τιποτένια, εξαπατώντας και δελεάζοντας με επαίνους εκείνους στους οποίους επιδιώκει να μεταδώσει τις δικές του ασχήμιες… Όσοι λοιπόν θέλουν να επαγγέλλονται τον δάσκαλο, πρέπει να είναι άνθρωποι δίκαιοι και λογικοί, και οι ιδέες που έχουν ενστερνιστεί να μην έρχονται σε σύγκρουση με το δημόσιο λειτούργημά τους…» (σελ. 2-3, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-).
Ο Μέγας Βασίλειος, ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος της Καισαρείας της Καππαδοκίας, και ο Γρηγόριος ο θεολόγος, ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης, υπήρξαν συμμαθητές με τον Ιουλιανό στις Εθνικές Σχολές των Αθηνών, όταν ο Ιουλιανός κυβερνούσε ως Καίσαρας, δηλαδή γύρω στο 354 με 355 μ.χ. Οι δύο αυτοί Πατέρες της Εκκλησίας προσπάθησαν με φιλοσοφικές συζητήσεις και με θρησκευτικά επιχειρήματα να πείσουν τον Ιουλιανό να μη βάλει σε εφαρμογή την Αναβίωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και την Παγανιστική Θρησκείας των Αρχαίων Ελλήνων, που γι’ αυτούς ήταν μια «ειδωλολατρική θρησκεία». Τελικά, δεν κατάφεραν να τον πείσουν, και πλέον ως μονοκράτορας και αυτοκράτορας από το 361 μ.χ. , ο Ιουλιανός επανέφερε τον πολιτισμό και την θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων στο Βυζάντιο, ενώ οι πρώην συμμαθητές του ως ισχυροί πλέον κληρικοί της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας τον πολέμησαν βάναυσα και ασύστολα, μέσα από τη θρησκευτική τους προπαγάνδα στις εκκλησίες, στις επισκοπές και στα μοναστήρια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!!!
Σε έναν από τους λόγους τού Γρηγορίου τού Θεολόγου κατά του Ιουλιανού, τον ταυτίζει με τα εξής υποτιμητικά επίθετα, «…ασεβέστατο, διώκτη, προδότη, κουφότατο, απληστότατο, κακό δογματιστή και σοφιστή, χριστιανοκτόνο, μισόθεο, δράκοντα, αποστάτη, γουρούνι κυλισμένο στη λάσπη, κοινών απάντων εχθρών κλπ…»(σελ. 38, Τσώλης Μιχάλης, Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Εκδόσεις Ορθόδοξου Τύπου, 1997 Αθήνα).
Η ιστορικός Πολύμνια Αθανασιάδου, στο συλλογικό έργο τής Εκδοτικής Αθηνών, <Ιστορία του Ελληνικού Έθνους>, παρουσιάζει την δεκαεξάμηνη βασιλεία του Ιουλιανού ως θετική με βάση την πολιτική του υπέρ της ανάπτυξης των πόλεων, το μεταρρυθμιστικό του έργο και τις αλλαγές που αφορούσαν στο στράτευμα και τη δικαιοσύνη. Η Διδάκτωρ Αθανασιάδου χαρακτηρίζει τον Αυτοκράτορα Ιουλιανό ως «… μια από τις πιο προικισμένες, ευγενείς και αξιολάτρευτες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας…» (σελ. 3, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός). Ενώ σύμφωνα με τον Γάλλο ιστορικό Victor Lousin, στο βιβλίο <Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας>, επισημαίνει, «… ότι ολόκληρος ο κόσμος της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας τερματίσθηκε ουσιαστικά με τον θάνατο του Ιουλιανού…» (σελ. 2, https://el.wikipedia.org/wiki/Ιουλιανός).
Αμέσως μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, τον Ιούνιο του 363 μ.χ. , «…κύμα τρομοκρατίας ξέσπασε στην Ανατολική Αυτοκρατορία. Σχεδόν αμέσως πυρπολήθηκε από χριστιανούς η βιβλιοθήκη της Αντιόχειας. Ακολούθησαν ομαδικοί διωγμοί και βίαιοι θάνατοι φιλοσόφων, καταδίκες για μαγεία των πιστών του αρχαίου Πάνθεου, καταστροφές αρχαίων ναών αλλά και εστιακών σημείων του Ελληνισμού που δεν είχαν λατρευτικό χαρακτήρα, όπως τα γυμνάσια και τα μουσεία- με τελική κατάληξη την απαγόρευση της αρχαίας θρησκείας από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο (Νοέμβριος 392) και την σχεδόν ταυτόχρονη απαγόρευση των Ολυμπιακών Αγώνων…» (σελ. 5, http://www.theasis.gr/koinonia/art-new/313-o-ioulianos-pragmatikos-).
Από τους τρεις Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχουμε αναφερθεί στον Μέγα Βασίλειο και στον Γρηγόριο τον Θεολόγο σχετικά με τον Θρησκευτικό πόλεμο που κάνανε κατά του Αυτοκράτορα Ιουλιανού για την πολιτική του να αναβιώσει τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία στο Βυζάντιο. Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο τρίτος Πατέρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διορίσθηκε Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αρκάδιο, στις 15 Δεκεμβρίου του 398 μ.χ, ο οποίος αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικός και πολύ πιο ακραίος στους αγώνες του κατά των Εθνικών, γιατί διέθετε την απόλυτη πολιτική στήριξη και συμπαράσταση του Αυτοκράτορα Αρκάδιου όπως και της πολιτικής ηγεσίας της Αυτοκρατορίας. Έτσι λοιπόν, θα παραθέσουμε κάποια ιστορικά σχόλια και κάποια ιστορικά δεδομένα που αφορούν άμεσα τις θέσεις και τις κινήσεις του Ιωάννη του Χρυσόστομου που αναιρούσαν τις θρησκευτικές ελευθερίες των Εθνικών, όπως και τους πολιτιστικούς τους θεσμούς και τις πολιτικές τους παραδόσεις που πήγαζαν από τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό!!!
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατακρίνοντας την ιδεολογία των Εθνικών και των Ελλήνων φιλοσόφων, διατυπώνει τα εξής: «…Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών (των Ελλήνων φιλοσόφων), τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο) και πάντα τα δόγματά τους βρίθουν σκωλήκων. Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από των φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης…». (σελ. 2-3, http://apollonios.blogs.gr/2015/06/oi-anthellhnes-orthodoxoi-patere…).
Στην επόμενη αφήγησή του, ο Χρυσόστομος συγκρίνοντας την ποιότητα του ανθρώπου που είναι πιστός Χριστιανός και του Έλληνα (Εθνικός) που ταυτίζεται με το Αρχαίο Ελληνικό πνεύμα λέει τα ακόλουθα: «… Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας, τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα… Ούτος ο (πιστός) βάρβαρος, την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε… και ενώ πάντα τα των Ελλήνων σβήνουν και αφανίζονται, τούτου (του πιστού βάρβαρου) καθ’ έκαστη λαμπρότερα γίνονται…». (σελ. 2-3, http://apollonios.blogs.gr/2015/06/oi-anthellhnes-orthodoxoi-patere…).
Ο Χρυσόστομος μετά εκφράζει την απέχθειά του για τις Εθνικές βιβλιοθήκες όπως τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, παρομοιάζοντας τα βιβλία τους και τις γνώσεις που αυτά εμπεριέχουν με «δαίμονες». «…Τι λοιπόν, άγιος έσται ο ναός του Σεράπιδος (Αλεξανδρινή βιβλιοθήκη) δια τα βιβλία; Μη γένοιτο…. αλλά δαίμονες οικούσι τον τόπον…. Μάλλον δε και αυτών (των Ελλήνων) όντων δαιμόνων… και παρ’ αυτών βωμός στέκει απάτης αόρατος εις τον οποίον ψυχάς ανθρώπων θυσιάζουσι… κατάλαβε λοιπόν και φανέρωσε ( διέδωσε) ότι δαίμονες κατοικούν εκεί…». (σελ. 2-3, http://apollonios.blogs.gr/2015/06/oi-anthellhnes-orthodoxoi-patere…).
Το επόμενο σύντομο κείμενο είναι ένα εκκλησιαστικό διάταγμα του Χρυσόστομου ως Αρχιεπισκόπου της Κωνσταντινούπολης, που θέτει τους όρους ονομασίας των παιδιών των Χριστιανών όταν αυτά βαπτιστούν στην Εκκλησία. Η επιλογή θα πρέπει να είναι ένα Εβραϊκό όνομα και όχι ένα Ελληνικό. «…Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του, των (Ελλήνων) προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων (της Παλαιάς Διαθήκης)…». (σελ. 2-3, http://apollonios.blogs.gr/2015/06/oi-anthellhnes-orthodoxoi-patere…).
Σαν τελευταίο ιστορικό τεκμήριο για το μίσος και τη μισαλλοδοξία που έτρεφε ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης, για όσα στοιχεία της Βυζαντινής Κοινωνίας είχαν σχέση με τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, θα αναφερθούμε ακόμη μια φορά σε ένα από τα εκκλησιαστικά διατάγματά του, σταλμένο στον έπαρχο των Ανατολικών επαρχιών της Αυτοκρατορίας, για την κατεδάφιση αρχαίων ελληνικών ναών και τη χρήση των μαρμάρων τους για την κατασκευή Χριστιανικών εκκλησιών και οικιών ευπόρων xριστιανών υπηκόων.
Το αυθεντικό έγγραφο του διατάγματος του Ιωάννη του Χρυσόστομου, παρουσιάζεται σε μία εργασία που πραγματοποιήθηκε από τις καθηγήτριες, Αγγελική Βλαχάκη-Δημητρίου και Μαρία Δράκου, και τον καθηγητή Χρήστο Ρηγόπουλο το 2013, χρηματοδοτούμενη από τον Δήμο Γαλατσίου της Αττικής. Ο τίτλος της εργασίας είναι, <Ασβεστοκάμινα και Νταμάρια-σύμβολα πολιτισμού στο Γαλάτσι και όχι μόνο>.
Μέρος του κειμένου καταγράφει τα εξής: «…Τα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, και συγκεκριμένα την 13η Ιουλίου του 399, εκδόθηκε διάταγμα προς τον έπαρχον της ανατολής (από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινούπολης) που διατύπωνε <τη ενεργία Ιωάννου του Χρυσοστόμου(347-407), υπό του Αυτοκράτορος Αρκαδίου(395-408), και διέτασσεν ίνα, υπάρχουσιν ακόμη εν ταις εξοχαίς , ναοί όρθιοι, κατεδαφισθώσιν αθορύβως ώστε να, εξαφανισθή μετ’ αυτών και η τελευταία τροφή δισειδαιμονίας>…».
Μετά οι ακαδημαϊκοί σχολιάζοντας τα ιστορικά δεδομένα εκείνης της «σκοτεινής εποχής» λένε τα εξής: «… Έτσι λοιπόν όλα τα μάρμαρα των αρχαίων ναών που δεν τα χρησιμοποιούσαν για την οικοδομή των εκκλησιών και οικιών, τα μετέφεραν κρυφά στα αδηφάγα καμίνια των ασβεστουργών». Τι Πολιτισμικό Έγκλημα από τη Χριστιανική Βυζαντινή Εκκλησία, κάτι παρόμοιο με τους Μουσουλμάνους Φανατικούς σήμερα που καταστρέφουν συστηματικά αρχαίους ναούς, παλιές εκκλησίες, μοναστήρια και τζαμιά που τα θεωρούν κέντρα ειδωλολατρίας σε σχέση με τα αυστηρά θρησκευτικά κριτήρια του Αρχαίου Ισλαμικού Δόγματος που λένε πως ακολουθούν. Τότε και τώρα!!! (Βλαχάκη-Δημητρίου, Αγγελική, Δράκου, Μαρία, Ρηγόπουλος, Χρήστος, <Ασβεστοκάμινα και Ντουμάρια- σύμβολα πολιτισμού στο Γαλάτσι και όχι μόνο>, σελ. 13, Δήμος Γαλατσίου, 2013).
Υ.Γ.
Σε όλους εύχομαι καλή χρονιά και μια ουσιαστική αυτοκριτική, και στον παλιό μου φίλο που αφιέρωσα ένα ολόκληρο κείμενο στο παρελθόν, λιγότερη αφοσίωση στο facebook του και στο πόσο σημαντικός είναι, και περισσότερη στον ψυχισμό του, για να μη χρειάζεται να παίρνει ψυχοφάρμακα κάθε μέρα.
Με αγάπη,
Αλέξανδρος II