(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).
Το τελευταίο μέρος αυτού του Επιλόγου (β4) είναι μια σύνοψη των τριών πρώτων κειμένων αυτής της σειράς (Επίλογος β1,β2,β3,) όπου αναφέρθηκα στην «ιστορική συνωμοσία» μεταξύ της Βυζαντινής πολιτικής εξουσίας, της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, για να υπονομεύσουν, να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές αρχές, όπως και τους ιστορικούς θεσμούς του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή.
Θα ξεκινήσουμε συγκρίνοντας ακόμη μία φορά τις σημαντικές ιστορικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές διαφορές μεταξύ του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του Παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού των 2,500 χρόνων.
Η πιο σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών είναι το γεγονός ότι ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός δεν εγκαθίσταται, συναρμολογείται και εξελίσσεται μέσα από «μεταφυσικές» ή «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά μέσα από τις «ελεύθερες πρωτοβουλίες» και την «ελεύθερη δημιουργικότητα» θνητών, ανταποκρινόμενων στις κοινωνικές ανάγκες και στα αισθητικά κριτήρια της εποχής τους. Αυτά υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά κίνητρα για την «κοσμογονική» και «ραγδαία» πολιτιστική και ιστορική εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους.
Αντιθέτως, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό πολιτισμό των 2,5000 χρόνων, οι φιλοσοφικές προδιαγραφές του και οι ιδεολογικές του αρχές είχαν καθοριστεί από την έναρξή του, μέσα από «θεϊκές παρεμβάσεις» και «θεϊκές οδηγίες», δηλαδή ήταν στοιχεία «θεόπνευστα», «απόλυτα», «τέλεια» και «μη παραβιάσιμα». Αυτό σήμαινε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, την «απόλυτη υποταγή» των Εβραίων σε αυτό το «θεϊκό σκιαγράφημα», με καμιά πιθανότητα ιστορικής εξέλιξης, εφόσον οι άνθρωποι είναι οι μόνοι δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες που συνθέτουν τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές εξελίξεις, ανταποκρινόμενοι στις συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις των καιρών τους!!! Σαν συνέπεια, ο Παραδοσιακός Εβραϊκός Πολιτισμός παραμένει «στάσιμος», τη στιγμή που κοινωνικά δεν λειτουργούσαν τα φιλοσοφικά αξιώματα της «διαλεκτικής σκέψης» και της «ελεύθερης επιλογής»!!!
Ο Φίλων ο Ιουδαίος (20 π.χ.- 45 μ.χ.), που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την εποχή του Ιησού Χριστού, προερχόμενος από μια εύπορη και αριστοκρατική Εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, είχε σπουδάσει σε ελληνικά σχολεία (γυμνάσια), διέθετε τους προσωπικούς Έλληνες δάσκαλους , ενώ μιλούσε μόνο ελληνικά. Στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β3), εξετάσαμε αναλυτικά το βιογραφικό του Φίλωνα, γιατί αντιπροσώπευε μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που επηρέασε την θεολογία όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Θεωρείται ο πρώτος θεολόγος της Χριστιανικής θρησκείας από τους ίδιους τους Πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, γιατί όλες οι θεολογικές αναλύσεις του βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη όπως και ο Χριστιανισμός, με «εξαίρεση» την Οικουμενική Πνευματική Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αν και ο ίδιος ήταν ένας εκπαιδευμένος Εβραίος Ραβίνος!!!
Ο Φίλων υπήρξε ιστορικός, φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και πολιτικός. Οι φιλοσοφικές και οι ιδεολογικές του θέσεις βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη και στους Εβραίους Προφήτες, πάντα κάτω από την καθοδήγηση και τις εντολές του Ιερατείου της Ιουδαίας και του Εβραϊκού Θρησκευτικού κατεστημένου της Αιγύπτου. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν «η διαστρέβλωση» και «η υπονόμευση» της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρώπινων συστατικών και δημιουργημάτων που τον συναρμολογούσαν. Ο Φίλων στη διδασκαλία του και στα γραπτά του στήριζε απόλυτα τη θέση, ότι οι φιλοσοφικές και οι πολιτικές έννοιες, οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις, όπως και η γραμματεία των Αρχαίων Ελλήνων λογίων, στηριζόντουσαν στις «θεόπνευστες» αποκαλύψεις, αρχές και διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης!!! Αυτές όμως οι υπερβολικές πολιτιστικές και ιδεολογικές του θέσεις, πέρασαν δίχως αμφισβήτηση από το πλατύ ακροατήριό του, τη στιγμή που τον αποδεχόντουσαν ως τον πιο σημαντικό θεολόγο του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού!!!
Σαν συνέπεια, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό, θα πρέπει να απευθυνθούμε πρώτα «αποκλειστικά» στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτοντας και εξακριβώνοντας τις βασικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προτεραιότητες των Εβραίων και του Πολιτισμού τους!!!
Πιστεύω προσωπικά, πως η πιο σημαντική φιλοσοφική και ιδεολογική αρχή της Εβραϊκής θρησκευτικής Παράδοσης βρίσκεται στο Βιβλίο της Γένεσης, πρώτα στο Δεύτερο Κεφάλαιο όπου ο θεός εντοπίζεται στον κήπο της Εδέμ, δίνοντας οδηγίες στον Αδάμ, τον πρώτο άνθρωπο που έπλασε. Συνοπτικά και ουσιαστικά του καθορίζει ποια θα πρέπει να είναι η όλη συμπεριφορά του απέναντι σε Αυτόν. Ο Θεός των Εβραίων απαιτεί από τον Αδάμ την «απόλυτη υπακοή» του σε όλες τις διαταγές του, αναιρώντας στον Αδάμ την «ελεύθερη κρίση» και την «αυτογνωσία»!!! Λοιπόν, ο θεός μεταφορικά και συμβολικά του εξαγγέλλει τα εξής: «Εσύ μπορείς να φας ελεύθερα από τους καρπούς όλων των δέντρων του κήπου, εκτός από το δέντρο της Γνώσης του καλού και του κακού, γιατί αν το φας τότε θα πεθάνεις!!!» (μετάφραση από τα Αγγλικά, Κεφάλαιο 2, στίχοι 16 και 17).
Στη συνέχεια, ο θεός των Εβραίων έπλασε την γυναίκα, την Εύα, έτσι ώστε ο Αδάμ να έχει συντροφιά στον Κήπο της Εδέμ. Κάποια στιγμή, το φίδι απεσταλμένο από τον Σατανά, εισχώρησε στον Κήπο της Εδέμ, προσεγγίζοντας την Εύα, ζητώντας πληροφορίες για τις οδηγίες του θεού που απέκλειαν εκείνη και τον Αδάμ να γευτούν τον καρπό από το Δέντρο της Γνώσης. Στο Κεφάλαιο 3 του Βιβλίου της Γένεσης, στίχοι 4 και 5, το φίδι διευκρινίζει στην Εύα τα εξής: «Δεν θα πεθάνεις γιατί ο θεός γνωρίζει ότι όταν εσύ φας τον καρπό, τα μάτια σου θα ανοίξουν και εσύ θα είσαι σαν τον θεό, αναγνωρίζοντας το καλό και το κακό!!!» (μετάφραση από τα Αγγλικά).
Η Εύα έφαγε από τον καρπό του Δέντρου της Γνώσης και μετά τον έδωσε στον Αδάμ να τον γευτεί. Ο θεός τους εντόπισε που έτρωγαν τον απαγορευμένο καρπό και ουσιαστικά τους καταράστηκε να ζήσουν μια «γήινη» ή «φυσιολογική» ζωή με όλες τις αντιξοότητες, τη σωματική ταλαιπωρία, τη σκληρή επιβίωση και την ψυχολογική φθορά των προσωπικών τους συγκρούσεων και ανταγωνισμών. Αμέσως μετά, ο θεός τους έδιωξε από τον Κήπο της Εδέμ ή τον Παράδεισο όπως αναφέρεται παραδοσιακά!!!
Πρακτικά, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό η μυθολογική ανθρώπινη προϊστορία ξεκινάει με μια «θεϊκή κατάρα» για μια καθημερινή, εφιαλτική ανθρώπινη ζωή, γεμάτη από απέραντες δυσκολίες επιβίωσης, ανθρώπινης θνησιμότητας και διαπροσωπικών αιματηρών συγκρούσεων!!! Μακριά από τον Παράδεισο, ως θεϊκή τιμωρία για την ανυπακοή του Αδάμ και της Εύας στους θεϊκούς κανόνες και στις θεϊκές εντολές.
Στη Χριστιανική θρησκεία, η αμαρτωλή πράξη του Αδάμ και της Εύας ονομάστηκε «προπατορικό αμάρτημα», με τη Θεϊκή Καταδίκη του Ανθρώπου να περιπλανιέται και να ταλαιπωρείται σε όλη του τη ζωή, δίχως να μπορεί να αλλάξει αυτή την τραγική υπαρξιακή πορεία αφού ο θεός ήταν αυτός που είχε αποφασίσει και καθορίσει τις προδιαγραφές του ανθρώπινου βίου μέχρι τα «έσχατα του χρόνου»!!! Κάτω από αυτούς τους θεϊκούς υπαρξιακούς περιορισμούς, ο Άνθρωπος δεν είχε καμία επιλογή να δημιουργήσει και να διαμορφώσει τις δομές της ζωής του και της κοινωνίας του. Δεν υπήρχε το πλαίσιο ούτε η δυνατότητα για ελευθερία σκέψης, δηλαδή την ελευθερία δημιουργίας, για μια πιο ποιοτική ζωή, κοινωνικά, οικονομικά, αισθητικά και πολιτιστικά!!! Ο θεός των Εβραίων είχε φέρει τον Πολιτισμό τους σε ένα «ιστορικό αδιέξοδο» και σε μία «πολιτιστική αδράνεια» που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα!!!
Σε αντίθεση, βλέπουμε έναν Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό μέσα από τη «Θεογονία», έργο του Ησιόδου που τον κατατάσσουν δεύτερο σε σπουδαιότητα αρχαίο Ποιητή ή Ραψωδό μετά τον Όμηρο, που έζησε τον 8ο με 7ο αιώνα π.χ., όπου την δημιουργία του Σύμπαντος δεν την προκάλεσε μια Κεντρική θεότητα ή Κεντρικές θεότητες. Στη «Θεογονία», ο Ησίοδος διατυπώνει πως το Σύμπαν δημιουργήθηκε από το Χάος, μια Πολυδιάστατη Ευεργετική Οντότητα. Στη συνέχεια γεννήθηκαν η Γη, ο Τάρταρος και ο Έρωτας, και μετά η Γη γέννησε τον Ουρανό με τον οποίο απέκτησε τον Ωκεανό, τους Τιτάνες, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες. Μέσα από το ζευγάρωμα των διαφόρων θεοτήτων, δημιουργήθηκαν άλλοι θεοί και άλλες θεές, όπως ο Προμηθέας, ο Τιτάνας που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς του Ολύμπου και την παρέδωσε στους ανθρώπους για να βελτιώσουν τον τρόπο επιβίωσής τους. Μέσα από τις περιγραφές των Θεών και των ημίθεων του Ησιόδου, διαπιστώνουμε ένα σκηνικό συνεχών ανταγωνισμών και συμμαχιών, παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει στις καθημερινές ζωές των θνητών (σελ. 1-2, https://el.wikipedia.org/wiki/Ησίοδος).
Στην αφήγησή του για την Αρχαία Ελληνική Θεογονία ή την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, ο Ησίοδος δίνει μεγάλη έμφαση στον ρόλο της θεάς Θέμις για την εφαρμογή της «φυσικής τάξης», της «ηθικής τάξης» και των «διαπροσωπικών ισορροπιών» μέσω της εθιμοτυπίας, που αφορούσαν όχι μόνο τους θνητούς αλλά και όλες τις θεότητες, όσο ισχυρές και αν αυτές ήταν στην ιεραρχία των θεοτήτων!!!
Η Θέμις στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία είναι εκείνη που θεσμοθετεί το δίκαιο που είναι «ιερό» και όχι «θεόπνευστο», ενώ είναι ανώτερο ακόμη και από τη βούληση των θεοτήτων!!! Μέσα από τις θυγατέρες της, την Ευνομία, τη Δίκη και την Ειρήνη, η Θέμις επιβάλλει την «ηθική τάξη», γιατί μεταφορικά και συμβολικά είναι οι βασικοί συντελεστές μίας ισορροπημένης και σταθερής κοινωνίας. Παράλληλα, οι άλλες κόρες της, οι Μοίρες, εκπροσωπούν το πεπρωμένο του κάθε ανθρώπου, μέσω των οποίων ο πατέρας τους, ο Δίας, σύζυγος της μητέρας τους της Θέμις, διανέμει στους ανθρώπους τα αγαθά που τους αντιστοιχούν. Τέλος, μέσα από τις κόρες της τις Νύμφες, η Θέμις προαναγγέλλει όλες τις προφητείες!!! ( σελ. 1-2, https://el.wikipedia.org/wiki/Θέμις ).
Πριν, διατυπώσαμε ότι ο Ησίοδος υπήρξε ο δεύτερος σε σπουδαιότητα αρχαίος ποιητής μετά τον Όμηρο και ότι έζησε την ίδια εποχή με τον Όμηρο, δηλαδή γύρω στο 750 με 650 π.χ. Το χαρακτηριστικό αυτών των πρώτων λογίων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, που τους διαφοροποιεί από τις «θεόπνευστες γραφές» της Παλαιάς Διαθήκης είναι το γεγονός ότι στις προφορικές καταθέσεις τους ως ποιητές και ραψωδοί, ενέργησαν ως «δημιουργικές ανθρώπινες οντότητες» που επεδίωκαν να συνεισφέρουν «προσωπικά» στην ανάλυση και στην αξιολόγηση των θεμάτων τους, δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα μεταφυσικές παρεμβάσεις!!!
Για παραδείγματα μπορούμε να απευθυνθούμε στο έργο του Ομήρου, ο οποίος θεωρείται ο Δημιουργός της Πρώτης Λογοτεχνίας της Ευρώπης, ενώ στην «Πολιτεία του Πλάτωνα», ο φιλόσοφος τον ονομάζει «πρώτο διδάσκαλο της τραγωδίας», «ηγεμόνα της παιδείας» και «εκείνον που εκπαίδευσε την Ελλάδα»!!! (σελ. 1, https://en.wikipedia.org/wiki/Homer) Από ό,τι φαίνεται, ο Αρχιεπίσκοπος της Ελλάδας Ιερώνυμος, δεν γνωρίζει πολύ καλά τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό, γιατί τον Ιούλιο του 2009, στην Πνύκα κάτω από την Ακρόπολη, αναφερόμενος στην προσφορά τού Αγίου Παύλου στον πολιτισμό της Ευρώπης είπε τα εξής: «… Οι Αθηναίοι, οι Έλληνες, οι Ευρωπαίοι, πρέπει να ευχαριστούνε περισσότερο από όλους τον Παύλο…» και στη συνέχεια πρόσθεσε για τον Άγιο Παύλο ότι «… είναι ο δάσκαλός μας. Είναι ο κήρυκας της Αγάπης, είναι ένας κοινωνικός εργάτης…»!!! (σελ. 1, http://sfrang.blogspot.gr/2009/07/blog-post_15.Rtml).
Μόνο για να γνωρίζουμε καλύτερα ποιες είναι οι επίσημες θέσεις της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, σχετικά με τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, εκείνο τον Πολιτισμό που έχει προσδιορίσει τα πολιτιστικά, πολιτικά, επιστημονικά και καλλιτεχνικά σημεία αναφοράς της Σύγχρονης Δύσης!!!
Ο Όμηρος ήταν ο Πρώτος Δάσκαλος των Ελλήνων, γιατί μέσα από τα δύο διάσημα έπη του, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, όχι μόνο περιέγραψε το Ελληνικό Πάνθεον, δηλαδή την ταυτότητα των Ελληνικών Θεοτήτων και τις σχέσεις μεταξύ τους, αλλά επίσης τις σχέσεις και τις παρεμβάσεις αυτών των Θεοτήτων στις πρωτοβουλίες και στις πρακτικές των θνητών. Μερικές θεότητες ταυτίζονται με κάποιους θνητούς και συμμαχούν μαζί τους, για να ανταγωνιστούν άλλες θεότητες που στηρίζουν τους αντιπάλους τους. Οι συγκρούσεις δεν γίνονται μόνο μεταξύ θνητών , αλλά και μεταξύ των θεοτήτων για χάρη των θνητών που στηρίζουν. Τελικά όμως, επικρατεί κάποια τάξη, γιατί ο ανώτερος Έλληνας Θεός, ο Δίας, δεν επιθυμεί καμία πλευρά να έχει την αποκλειστικότητα στον έλεγχο των εξελίξεων, είτε αυτοί είναι θεοί είτε θνητοί, ενώ η «υπέρβαση» της ισορροπίας δυνάμεων τιμωρείται από τον ίδιο μέσω της συζύγου του, της Θέμις.
Έτσι βλέπουμε στον Τρωικό πόλεμο τη θεά Αθηνά και τον θεό Απόλλωνα να στηρίζουν τους Αχαιούς ή τους Έλληνες, ενώ ο θεός Ποσειδώνας και η θεά Αφροδίτη στήριζαν τους Τρώες. Στην Οδύσσεια, ο θεός Ποσειδώνας προσπαθεί στην πορεία επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη, δηλαδή στην πατρίδα του και στο βασίλειό του, να του βάζει φοβερά εμπόδια γιατί ο ίδιος είχε τυφλώσει τον Κύκλωπα Πολύφημο, στο νησί των ανθρωποφάγων, ο οποίος ήταν γιος του θεού Ποσειδώνα. Μέσα από τις τεράστιες αντίξοες συνθήκες που προκάλεσε ο ίδιος ο Ποσειδώνας για να καταστείλει ή ακόμα και για να εξουδετερώσει οριστικά τον Οδυσσέα, ο τελευταίος μετά από επτά χρόνια σκληρών περιπετειών, τελικά κατάφερε να επιστρέψει στην πατρίδα του αλλά μόνο μέσω της διαμεσολάβησης και της παρέμβασης της θεάς Αθηνάς, του θεού Ερμή, ακόμη και του ίδιου του Δία, της πιο ισχυρής θεότητας του Ολύμπου!!! (σελ. 1, http://el.ancientgreekmythology.wikia.com/wiki/Οδυσσέας).
Στα έργα του Ησιόδου, το διδακτικό στοιχείο είναι πολύ πιο ξεκάθαρο από αυτό του Ομήρου, γιατί εισάγει τις προσωπικές του ανθρώπινες δυνατότητες, την εμπειρική αντίληψη, την κρίση, τη σοφία και τη λογική. Για παράδειγμα, στο έργο του «Έργα και Ημέραι», ο Ησίοδος καταθέτει τα προσωπικά του κριτήρια για τον τρόπο που θα πρέπει να ζουν οι άνθρωποι, επιδιώκοντας να πείσει τον ακροατή του να γίνει πιο καλός και σώφρων στην καθημερινή του ζωή και στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του. Προτρέπει τους ανθρώπους να εργάζονται σκληρά και να αγαπούν την εργασία που κάνουν, γιατί για τον ίδιο η εργασία προσφέρει τις προϋποθέσεις για επιτυχία και για ευτυχία. Στη συνέχεια, ο Ησίοδος περιγράφει με λεπτομέρεια το πώς πρέπει οι αγρότες να καλλιεργούν τη γη για να έχουν καλύτερες σοδειές. (σελ. 1, https://el.wikipedia.org/wiki/Ησίοδος).
Ο Ησίοδος είναι αναλυτικός και μεθοδικός, προσφέροντας «επιστημονικές πληροφορίες» για τις τεχνικές της γεωργίας, για την οικονομική οργάνωση μιας κοινωνίας, για τις πρακτικές πλευρές της αστρονομίας στις καθημερινές εργασίες και ασχολίες των ανθρώπων, όπως και μεθόδους να υπολογίζουν τον χρόνο. Ο Ησίοδος θεωρείται από πολλούς στη Δύση ως ο πρώτος οικονομολόγος στην Ιστορία!!! (σελ. 1, https://en.wikipedia.org/wiki/Hesiod).
Στις «θεόπνευστες ιδεολογικές αρχές» του παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού, τα πάντα είναι καταγεγραμμένα στην Παλαιά Διαθήκη και θα πρέπει να τηρηθούν «απόλυτα» από τους θρησκευόμενους Εβραίους, δίχως παραλλαγές και παρερμηνείες από τους ίδιους, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή, την επιβίωση και τη μονιμότητα του Εβραϊκού έθνους και της Εβραϊκής Φυλής. Αντιθέτως, ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός συναρμολογείται από τις προσωπικές πρωτοβουλίες, τις προσωπικές πράξεις και τα προσωπικά έργα των Ελλήνων θνητών και θεοτήτων!!!
Στην Ελληνική Μυθολογία υπάρχουν κάποιες προσωπικότητες που συμβολίζουν την «υπαρξιακή τάση» να διαμορφώνουν και να καθορίζουν τη δική τους πορεία στη ζωή αλλά και τις εξελίξεις της κοινωνίας τους, σε αντίθεση πολλές φορές με τις «θεϊκές απαιτήσεις» του Δία, που εφαρμόζει η θεά Θέμις, η σύζυγός του, που καθορίζουν τη «φυσική τάξη» και την «ηθική τάξη» του Σύμπαντος!!!
Ο Οιδίποδας, γιος του βασιλιά της Θήβας Λάιου και της Ιοκάστης, ήρθε σε σύγκρουση με τους Ολύμπιους θεούς όταν οι ίδιοι επιβάλλοντας τη «φυσική» και την «ηθική» τάξη στους κατοίκους των Θηβών, έστειλαν τη Σφίγγα, ένα μυθικό τέρας που τιμωρεί, προξενώντας τρόμο και καταστροφές στους ανθρώπους και στο φυσικό τους περιβάλλον που τους συντηρούσε. Η Σφίγγα αντιπροσώπευε μια «θεϊκή μάστιγα» για την ασέβεια των Θηβαίων προς τη «φυσική» και την «ηθική» τάξη του Δία στην καθημερινή τους ζωή!!!
Ο μόνος τρόπος για να υποκύψει η Σφίγγα, ήταν αν κάποιος θνητός που θα τη συναντούσε, απαντούσε στον γρίφο της, διαφορετικά τον σκότωνε. Ο γρίφος της Σφίγγας ήταν ο εξής: «Ποιο ον το πρωί στέκεται στα τέσσερα, το μεσημέρι στα δύο και το βράδυ στα τρία;;;». Ο Οιδίποδας συνάντησε τη Σφίγγα για να απαντήσει τον γρίφο και να σώσει τους Θηβαίους από αυτή τη θεϊκή μάστιγα. Ο Οιδίποδας δεν γνώριζε τότε ότι ο ίδιος ήταν γιος του Λάιου, του βασιλιά της Θήβας, τον οποίο και σκότωσε σε λογομαχία στο ταξίδι του από την Κόρινθο προς τους Δελφούς, γιατί ήθελε να μάθει ποιοι ήταν οι πραγματικοί του γονείς.
Ο Βασιλιάς Λάιος είχε εκτοπίσει από το βασίλειό του τον Οιδίποδα, όταν αυτός ήταν μικρό παιδί, γιατί το Μαντείο των Δελφών τον είχε πληροφορήσει ότι θα αποκτούσε έναν γιο που τελικά θα τον σκότωνε. Ο Οιδίποδας λοιπόν υιοθετήθηκε από τον βασιλιά της Κορίνθου Πόλυβο και τη γυναίκα του Μερόπη, όταν ένας βοσκός βρήκε το παιδί στην ύπαιθρο και τους το παρέδωσε, γνωρίζοντας πως οι ίδιοι δεν είχαν δικά τους παιδιά. Ο Οιδίποδας φυσικά μεγάλωσε σαν ένα βασιλόπουλο και ήταν ο κληρονόμος του Κορινθιακού θρόνου.
Καταλήγοντας, θα μπορούσαμε να επισημάνουμε ότι ο Οιδίποδας μη γνωρίζοντας ότι είναι Θηβαίος και γιος του Βασιλιά των Θηβών Λάιου, πήρε την απόφαση να αντιμετωπίσει τη Σφίγγα με κίνδυνο την ίδια του τη ζωή αν δεν απαντούσε σωστά στον δύσκολο γρίφο της, ενώ αν απαντούσε σωστά θα αντιμετώπιζε το μένος των θεοτήτων του Ολύμπου, ιδιαίτερα το μένος του Δία, γιατί η «θεϊκή μάστιγα» θα είχε εξοντωθεί με την παρέμβαση ενός θνητού!!! Ο Οιδίποδας μπήκε σε αυτή τη ριψοκίνδυνη διαδικασία γιατί ήθελε να σώσει τους Θηβαίους από τη δυστυχία και την τρομοκρατία πους τους είχαν επιβάλει οι Ολύμπιοι Θεοί για να ενισχύσουν τη «φυσική» και «ηθική» τάξη του Δία και της συζύγου του, της Θέμις!!!
Ο Οιδίποδας απάντησε σωστά στον γρίφο της Σφίγγας, διευκρινίζοντας ότι ο άνθρωπος είναι εκείνο το ον, που το ξημέρωμα της ζωής του, ως βρέφος, κινείται στα τέσσερα, το βράδυ της ζωής του, στα γεράματα, στα τρία, με τη βοήθεια του μπαστουνιού, ενώ στο μεσοδιάστημα (μεσημέρι) της ζωής του, κινείται με σιγουριά στα δύο. Μετά τη λύση του γρίφου, η Σφίγγα έπεσε από γκρεμό και σκοτώθηκε!!! (σελ. 1-2, http://www.eleftheria.gr/απόψεις/άρθρα/item/90165…).
Μετά τον άθλο του Οιδίποδα, ο προσωρινός βασιλιάς των Θηβών, ο Κρέοντας, παρέδωσε τον θρόνο της πόλης στον Οιδίποδα και την αδελφή του Ιοκάστη ως σύζυγό του, που ήταν η χήρα του Λάιου και ταυτόχρονα η μητέρα του ίδιου του Οιδίποδα. Εκείνη τη στιγμή, κανείς δεν γνώριζε για τις πραγματικές «παράνομες» οικογενειακές σχέσεις των κύριων μετόχων, μια μυθική ιστορία που εξελίχθηκε στην πρώτη γραπτή Ελληνική Τραγωδία!!!
Φυσικά, οι θεοί του Ολύμπου ανταποκρίθηκαν με σκληρότητα στις ενέργειες του Οιδίποδα να ακυρώσει τη «θεϊκή μάστιγα» της Σφίγγας, προκαλώντας έναν θανατηφόρο και καταστροφικό λοιμό που διήρκησε επτά χρόνια, όσα και τα χρόνια της βασιλείας του Οιδίποδα στη Θήβα. Οι Θηβαίοι μέσα από τα μαντεία είχαν πληροφορηθεί ότι η αιτία του λοιμού ήταν ο Οιδίποδας, γιατί στις προσωπικές του σχέσεις είχε απαρνηθεί τους ηθικούς κανόνες των θεών. Οι Θηβαίοι τελικά εξόρισαν τον Οιδίποδα από την πόλη τους!!!
Ο Οιδίποδας είναι μία πολύ σημαντική προσωπικότητα στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία και στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό γιατί με τις προσωπικές του επιλογές και παρεμβάσεις σχετικά με την Οικουμενική Τάξη των Ελλήνων θεοτήτων, προκάλεσε τη μετάβαση της Ύπαρξης του Ανθρώπου από το «μυθικό» στο «ιστορικό»!!! Όταν ο Οιδίποδας πήρε ο ίδιος την απόφαση να αντιμετωπίσει τη Σφίγγα και να απαντήσει στον γρίφο της με σκοπό να σώσει τους Θηβαίους από αυτή τη «θεϊκή μάστιγα», όχι μόνο αμφισβήτησε τη «φυσική» και «ηθική» τάξη της θεάς Θέμις και των Ολύμπιων θεών, αλλά επίσης θεώρησε τον εαυτό του σαν υπερασπιστή της ποιότητας ζωής τους!!!
Ο Οιδίποδας στη συνάντησή του με τη Σφίγγα χρησιμοποίησε τις ανθρώπινες ιδιότητές του για να εξορκίσει τον μυθικό της ρόλο του «τιμωρού» που εφαρμόζει τις «οικουμενικές ισορροπίες» των θεοτήτων. Παράλληλα, ο Οιδίποδας αναίρεσε την αποκλειστικότητα των Ελληνικών θεοτήτων να επιβάλλουν τα δικά τους ηθικά κριτήρια στα δρώμενα και στις αξιώσεις των ανθρώπων. Ο Οιδίποδας με τη Σφίγγα χρησιμοποίησε τη λογική, τη σοφία, την ευσπλαχνία, την ευφυΐα και την τόλμη για να την εξουδετερώσει!!! Ο Οιδίποδας με τις πρωτοβουλίες του και τις προκλήσεις του κάνει τον άνθρωπο ενεργό συντελεστή στην ατομική του εξέλιξη, που σημαίνει ότι ο άνθρωπος γράφει τη δική του ιστορία δίχως την επιβολή και την παρέμβαση του Θεϊκού!!!
Η δεύτερη σημαντική προσωπικότητα στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία που αντιστέκεται στη «φυσική» και «ηθική» τάξη των θεών για να υπερασπίσει τον εαυτό του και τους συντρόφους του είναι ο Οδυσσέας, που τον γνωρίζουμε μέσα από τα δύο έπη του Ομήρου, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Ο Οδυσσέας ήταν ο βασιλιάς της Ιθάκης όταν οι Αχαιοί ή οι Έλληνες αποφάσισαν να επιτεθούν στην Τροία, για να φέρουν πίσω την Ωραία Ελένη που ήταν η σύζυγος του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου, αδερφού του Αγαμέμνονα, βασιλιά των Μυκηνών. Την Ωραία Ελένη την είχε απαγάγει ο Πάρις, πρίγκιπας της Τροίας και γιος του Πριάμου, βασιλιά της Τροίας. Ο Οδυσσέας ήταν ένας από τους Αχαιούς ήρωες στον Τρωικό Πόλεμο, ενώ οι άλλοι ήταν ο Αχιλλέας, ο Αγαμέμνονας, ο Μενέλαος και ο Νέστωρας, βασιλιάς της Πύλου.
Ο Οδυσσέας ήταν ένας ανδρείος πολεμιστής, συνετός βασιλιάς, πιστός σύντροφος και πολυμήχανος αρχηγός. Είναι ένα άτομο που συνέχεια σκέφτεται και αναλύει τις προσωπικότητες και τον ψυχισμό των ατόμων με τα οποία συνεργάζεται. Είναι ευθύς, γενναίος και τολμηρός, ενώ σέβεται τους νέους πολεμιστές όπως τον Αχιλλέα. Επίσης είναι προστατευτικός και ευέλικτος με τους συντρόφους του από την Ιθάκη, ελέγχοντας τα συναισθήματά του όταν αυτοί λόγω της νεαρής τους ηλικίας πολλές φορές δεν τον υπακούουν, με συνέπειες που είναι καταστροφικές για όλους!!! Τελικά, ο Οδυσσέας μέσα από τις περιπέτειές του στον Τρωικό Πόλεμο και το οδυνηρό ταξίδι επιστροφής στην πατρίδα του την Ιθάκη, που διήρκησε επτά χρόνια, έπαψε να εμπιστεύεται τη σοφία και την αντικειμενικότητα των θεών!!! (σελ. 2, http://el.ancientgreekmythology.wikia.com/wiki/Odysseas).
Θα περιγράψουμε δύο γεγονότα από τις εμπειρίες του Οδυσσέα την εποχή του Τρωικού Πολέμου και μετέπειτα, που αναδεικνύουν τις πρωτοβουλίες που ο ίδιος πήρε ενάντια στη «φυσική» και «ηθική» Τάξη των θεοτήτων για να προστατέψει τα συμφέροντα των Αχαιών, τα συμφέροντα των συντρόφων του, και φυσικά τα δικά του προσωπικά συμφέροντα που είχαν άμεση σχέση με το ταξίδι επιστροφής του στην πατρίδα του και στην οικογένειά του.
Θα ξεκινήσουμε με τη διεξαγωγή του Τρωικού Πολέμου που είχε διαρκέσει δέκα χρόνια και που καμία από τις δύο πλευρές δεν είχε καταφέρει να πετύχει μια οριστική νίκη για να λήξει αυτός ο πόλεμος. Οι δύο αντιμαχόμενοι στρατοί, δηλαδή οι Τρώες και οι Αχαιοί είχαν εξουθενωθεί δίχως κανένα αποτέλεσμα. Ο Οδυσσέας που ήταν ένας έξυπνος και πολυμήχανος άντρας, που του άρεσε να μηχανεύεται διάφορες λύσεις για τα προβλήματα που τον απασχολούσαν,κατασκεύασε τον Δούρειο Ίππο για να μπορέσει να εισχωρήσει με έναν αριθμό Αχαιών Πολεμιστών στα τείχη της Τροίας που ήταν απροσπέλαστα μέχρι τότε. Λοιπόν, κάτω από τις οδηγίες του Οδυσσέα, οι Αχαιοί φτιάξανε αυτό το πελώριο ξύλινο άλογο το οποίο στηριζόταν πάνω σε τεράστιες ξύλινες ρόδες. Το σώμα του αλόγου ήταν κούφιο και υπήρχε μια κρυφή καταπακτή όπου μπορούσαν να μπουν αρκετοί Αχαιοί πολεμιστές με τα όπλα τους, και να μείνουν κρυμμένοι όσο χρόνο χρειαζόταν για να κάνουν την έφοδό τους την κατάλληλη στιγμή!!!
Οι Αχαιοί θα προσποιούνταν ότι είχαν αποδεχθεί την ήττα τους από τους Τρώες και θα έβαζαν πλώρη με τα καράβια τους για να επιστρέψουν στις πατρίδες τους στην Πελοπόννησο. Πριν όμως αναχωρήσουν «εικονικά» από την Τροία, τοποθέτησαν τον Δούρειο Ίππο στην πύλη της πόλης σαν «δήθεν» λάφυρο για τους Τρώες για τη «δήθεν» τελική τους νίκη επί των Ελλήνων. Οι Αχαιοί εγκατέλειψαν προσωρινά την Τροία με τα καράβια τους, ενώ οι Τρώες σύντομα άρχισαν να πιστεύουν ότι πράγματι αυτοί ήταν τελικά οι νικητές του Τρωικού Πολέμου και ότι οι Αχαιοί είχαν αποδεχθεί τη στρατιωτική τους ήττα, εγκαταλείποντας οριστικά το βασίλειό τους!!!
Μετά από μερικές μέρες, όταν οι Τρώες διαπίστωσαν ότι τα Ελληνικά πολεμικά καράβια είχαν εξαφανιστεί από τον ορίζοντα, αποδέχθηκαν ότι ήταν τελικά οι νικητές και άνοιξαν τις πύλες της πόλης τους, σέρνοντας τον Δούρειο Ίππο στο εσωτερικό της πόλης. Οι Τρώες τότε ξεκίνησαν ξέφρενα γλέντια με πολύ ποτό όλη την ημέρα. Όταν έπεσε η νύχτα και οι πολίτες της Τροίας βρισκόντουσαν σε κατάσταση μέθης και νάρκης, οι κρυμμένοι οπλίτες του Οδυσσέα μέσα στον Δούρειο Ίππο, εξόρμησαν και κατάφεραν να καταλάβουν την απροστάτευτη πόλη σχετικά εύκολα και με λίγη αντίσταση.
Μετά τη νίκη τους, οι Αχαιοί έπραξαν ακρότητες, σκοτώνοντας πολλούς αμάχους, γυναίκες και παιδιά, αλλά και αιχμάλωτους στρατιώτες. Την κύρια ευθύνη για αυτή τη στρατηγική και πολιτική των Αχαιών την είχε ο Οδυσσέας, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αυτός που διηύθυνε όλες τις επιχειρήσεις των Αχαιών, από την αρχή μέχρι το τέλος (σελ 3, http://el.ancientgreekmythology.wikia.com/wiki/Οδυσσέας).
Ο Οδυσσέας με τις επιλογές του και τους σχεδιασμούς του, χρησιμοποιώντας τον Δούρειο Ίππο για να εισβάλει στην πόλη της Τροίας με υποχθόνιες και ύπουλες μεθόδους, είχε παραβιάσει και αγνοήσει την «ηθική» και «φυσική» τάξη των θεοτήτων. Πρώτα απ’ όλα, ο τρόπος που επιτέθηκαν οι Αχαιοί στους Τρώες μέσα από την κρυψώνα τους στον Δούρειο Ίππο, ενώ οι Τρώες δεν ήταν σε θέση να αμυνθούν και να πολεμήσουν ισότιμα του Αχαιούς, εφόσον ήταν σε κατάσταση μέθης, παραβίαζε τους καθιερωμένους κανόνες μάχης μεταξύ αντιπάλων, που απαιτούν οι μαχητές να βρίσκονται «αντιμέτωποι» ο ένας με τον άλλον και να είναι ισοδύναμοι.
Δεύτερο, οι Αχαιοί παραβίασαν τους «κανόνες πολέμου» όταν, ως νικητές, έπραξαν ακρότητες. Οι θεοί θεώρησαν τις πολεμικές παραβιάσεις του Οδυσσέα και των Αχαιών σαν «ύβρις». Ως συνέπεια, έπαψαν να στηρίζουν τους ηγέτες των Αχαιών, ιδιαίτερα τον Οδυσσέα στο ταξίδι επιστροφής του στην Ιθάκη. Επίσης, ο Οδυσσέας αντιμετώπισε φοβερά εμπόδια στο ταξίδι επιστροφής του στην πατρίδα του, λόγω της κατάρας του θεού Ποσειδώνα να μη φτάσει ποτέ στην Ιθάκη γιατί είχε τυφλώσει τον γιο του, τον Κύκλωπα Πολύφημο. Μόνο προς το τέλος του ταξιδιού του, βλέπουμε τη θεά Αθηνά με τον θεό Ερμή να παρεμβαίνουν για να διευκολύνουν το ταξίδι του Οδυσσέα, πείθοντας τον Δία και το συμβούλιο των Ολύμπιων θεών να τον στηρίξουν πρακτικά!!!(σελ. 2, http://el.ancientgreekmythology.wikia.com/wiki/Οδυσσέας).
Εδώ θα ήθελα να σταθώ και να επισημάνω το τίμημα που πλήρωσαν οι Αχαιοί Ηγέτες για την πολιτική τους στον Τρωικό Πόλεμο, παραβιάζοντας τις ισορροπίες της «φυσικής» και της «ηθικής» τάξης του Δία και των Ολύμπιων θεοτήτων. Κανένας από αυτούς τους δοξασμένους Αχαιούς Ηγέτες, όπως ο Αχιλλέας, ο Αγαμέμνων, ο Μενέλαος και ο Νέστωρ, δεν πέθανε από φυσικό θάνατο. Ακόμη και ο Οδυσσέας σκοτώθηκε από τον δεύτερο γιο του τον Τηλέγονο, που είχε ο ίδιος αποκτήσει με τη μάγισσα Κίρκη!!! (σελ. 2, http://el.ancientgreekmythology.wikia.com/wiki/Οδυσσέας).
Το τρίτο πρόσωπο στην Ελληνική Μυθολογία που ενέργησε ενάντια στην οικουμενική Τάξη των θεών για χάρη των θνητών ήταν ο Προμηθέας, ένας Τιτάνας, παιδί του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Κλυμένης. Οι Τιτάνες αντιπροσώπευαν τις παλιές θεότητες των Ελλήνων προτού οι δώδεκα θεοί του Ολύμπου επιβληθούν δυναμικά στη θεογονία των Ελλήνων με την Τιτανομαχία. Ο Δίας, γιος του Κρόνου, του ανώτερου θεού των Τιτάνων, σκότωσε τον πατέρα του και ανέλαβε τα πρωτεία και την ηγεσία όλων των Ελλήνων θεών και ημίθεων.
Ο Προμηθέας αν και παλιά θεότητα, είχε επαφές με όλους τους θεούς του Ολύμπου, όπως και με τον Δία. Ο Προμηθέας λοιπόν γνώριζε ότι αυτοί οι Ολύμπιοι θεοί διέθεταν τη φωτιά για δική τους χρήση, ένα στοιχείο της φύσης που δεν επέτρεπαν στους ανθρώπους να το χρησιμοποιήσουν για να βελτιώσουν την καθημερινή τους ζωή και να εξελιχθούν σαν μια οργανωμένη κοινωνία. Οι Έλληνες θεοί θέλανε τον άνθρωπο αδύναμο και καθυστερημένο, προστατεύοντας έτσι την εξουσία τους και το κύρος τους πάνω στους θνητούς!!!
Ο Προμηθέας όπως και η θεά Θέμις, δύο παιδιά Τιτάνων, αναζητούσαν την αναβάθμιση του βίου των θνητών, έτσι ο Προμηθέας έκλεψε τη φωτιά από τον Όλυμπο και την έδωσε στους ανθρώπους. Ο Προμηθέας είχε παραβιάσει τους κανόνες των θεοτήτων και ιδιαίτερα του Δία που είχαν αποκλείσει τους θνητούς από τη χρήση της φωτιάς.
Ο Δίας τιμώρησε τον Προμηθέα, αν και θεός, δένοντάς τον στην κορυφή ενός γκρεμού, όπου κάθε μέρα ερχόταν ένας αετός και του έτρωγε το συκώτι του, ενώ αμέσως μετά το συκώτι του Προμηθέα αναγεννιόταν. Αυτή η θεϊκή τιμωρία του Προμηθέα κράτησε για πάρα πολλά χρόνια, όπου κάποια στιγμή ο θεός Ερμής παρενέβη γιατί τον λυπήθηκε, πείθοντας τον Δία να τον αφήσει ελεύθερο και να τον εντάξει στους θεούς του Ολύμπου. Εδώ θα ήθελα να κάνω μία επισήμανση σχετικά με τη «θεογονία» των Αρχαίων Ελλήνων, αναφέροντας ότι οι ισχυρές θεότητες του Ολύμπου από τη «φύση» τους και την «ιδιοσυγκρασία» τους ήθελαν τον Άνθρωπο, τους κατώτερους θεούς και τους ημίθεους υποταγμένους και ανασφαλείς για να μπορούν έτσι να ελέγχουν την εξουσία τους και να νιώθουν ανώτεροι από τους υπόλοιπους!!!
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τη διαφορά της «υπαρξιακής φιλοσοφίας» μεταξύ των Αρχαίων Ελλήνων και των Παραδοσιακών Εβραίων, θα συγκρίνουμε τη συμπεριφορά των μαθητών τού Σωκράτη με αυτή των μαθητών τού Ιησού Χριστού, όταν οι δάσκαλοί τους είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τα δικαστήρια των κοινοτήτων τους που στήριζαν τα συμφέροντα του κατεστημένου των κοινωνιών τους.
Ας ξεκινήσουμε με τον Σωκράτη (469 π.χ.-399 π.χ.) που γεννήθηκε και έζησε στην Αθήνα. Ο Σωκράτης αναγνωρίζεται ως ένας από τους φιλοσόφους που συνέβαλε καθοριστικά για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη φιλοσοφία, επηρεάζοντας σχεδόν όλες τις υπόλοιπες φιλοσοφικές σχολές της Δύσης μέχρι σήμερα. Ο Σωκράτης αντιπροσωπεύει μία από τις σημαντικότερες ιστορικές φυσιογνωμίες του Ελληνικού και Παγκόσμιου Πνεύματος και Πολιτισμού, ενώ θεωρείται ένας από τους Ιδρυτές της Δυτικής φιλοσοφίας!!!
Ο Σωκράτης ήταν Αθηναίος πολίτης που σήμαινε ότι ήταν ιδιοκτήτης γης, παρ’ όλα αυτά ήταν σε γενικές γραμμές φτωχός γιατί τα τεμάχια της γης που του ανήκαν ήταν πενιχρά και μη κερδοφόρα, ενώ ο ίδιος δεν χρέωνε για τη διδασκαλία του στους νέους!!! Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μαθητές του κατάγονταν από αριστοκρατικές οικογένειες, ο Σωκράτης δεν διέθετε τη δική του σχολή εφόσον δεν δίδασκε συστηματικά, αλλά διαλεγόταν σε κάθε σημείο της πόλης, με άτομα κάθε κοινωνικής τάξης. Γύρω του είχε αποκτήσει έναν όμιλο πιστών νέων μαθητών που τον λάτρευαν, γιατί μέσα από τη σοφία του και τις απέραντες γνώσεις του, αυτοί οι νέοι μπορούσαν να συζητήσουν και να μορφωθούν για θέματα κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά και θρησκευτικά!!!
Ο Σωκράτης μέσα από τη διδασκαλία του ήταν κοινωνικά, ιδεολογικά και φιλοσοφικά ανατρεπτικός αλλά και διαλεκτικός, κατακρίνοντας τη μη δημοκρατική πολιτική της διοίκησης του Δήμου των Αθηναίων και τα οικονομικά προνόμια της άρχουσας τάξης σε βάρος του απλού πολίτη. Σαν συνέπεια, το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο της πόλης των Αθηνών, το 399 π.χ. διατύπωσε εναντίον του την κατηγορία της «ασέβειας προς τους θεούς» και της «διαφθοράς των νέων»!!! Με βάσει αυτές τις κατηγορίες ο Σωκράτης καταδικάστηκε σε θάνατο από το δικαστήριο των Αθηναίων, με διαφορά τριάντα μόνο ψήφων επί πεντακοσίων ψηφισάντων!!! (σελ. 3, http://www.paraskhnio.gr/san-simera-o-sokratis-ipie-to-koneio/) .
Οι μαθητές του Σωκράτη που ήταν νέα άτομα από αριστοκρατικές οικογένειες, έμειναν κοντά του μέχρι το τέλος, προτείνοντάς του την οικονομική τους βοήθεια για να αποδράσει από τη φυλακή. Οι μαθητές του με τη θέση τους και τις κινήσεις τους, είχαν έρθει σε προσωπική σύγκρουση με τις προνομιούχες οικογένειές τους και τα προσωπικά τους κοινωνικά συμφέροντα, όλα για χάρη της αγάπης τους και της ευγνωμοσύνης τους προς τον Σοφό και Αγαπημένο Δάσκαλό τους!!! Ο Σωκράτης, σαν νομοταγής πολίτης και αληθινός φιλόσοφος, ήπιε το κώνειο όπως πρόσταζε ο νόμος των Αθηναίων και ξεψύχησε!!! (σελ. 2, http://www.Paraskhnio.gr/san-simera-o-sokratis-ipie-to-koneio/).
Σε αντίθεση με το τραγικό ιστορικό συμβάν του Σωκράτη και την αφοσίωση των μαθητών του στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, έχουμε το ιστορικό παράδειγμα (τα 4 Ευαγγέλια) της συμπεριφοράς των μαθητών του Ιησού Χριστού όταν ο ίδιος καταδικάστηκε σε θάνατο από το Ρωμαϊκό Δικαστήριο των Ιεροσολύμων με «ομοφωνία» του πλατύ κοινού των Εβραίων κατοίκων αυτής της πόλης, ιδιαίτερα των Φαρισαίων, της άρχουσας θρησκευτικής τους τάξης!!!
Ο Ιησούς Χριστός είχε ζήσει στις αρχές του 1ου αιώνα μ.χ. και σταυρώθηκε όταν αυτός ήταν γύρω στα 30 του, δηλαδή πολύ νέος. Ο πατέρας του Ιησού Χριστού ήταν μαραγκός από τη Ναζαρέτ όπου μεγάλωσε ο Ιησούς και εξάσκησε το επάγγελμα του πατέρα του στα νιάτα του. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ξάδελφος του Ιωάννη του Βαπτιστή και είχαν σχεδόν την ίδια ηλικία. Η Μαρία, μητέρα του Ιησού, ήταν πρώτη ξαδέλφη της μητέρας του Ιωάννη του Προδρόμου. Ο Ιησούς Χριστός ανήκε στον οίκο του Βασιλιά Δαβίδ από τη μεριά της μητέρας του και είχε εκπαιδευθεί να γίνει ραβίνος στα Ιεροσόλυμα!!!
Ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας πεφωτισμένος ραβίνος που αναζητούσε την ανατροπή του Θρησκευτικού Κατεστημένου των Εβραίων, ιδιαίτερα της κοινωνικής ομάδας των Φαρισαίων που αντιπροσώπευαν τη θρησκευτική αριστοκρατία της Εβραϊκής κοινότητας της Παλαιστίνης. Ο Ιησούς Χριστός θεωρούσε πως οι Φαρισαίοι είχαν διαστρεβλώσει τις αρχές του θεού τους και των Εβραίων προφητών για πολιτικούς και για οικονομικούς λόγους, συνεργαζόμενοι με τη Ρωμαϊκή Διοίκηση της Παλαιστίνης σε βάρος των Εβραίων πολιτών, για να εξασφαλίσουν έτσι τα θρησκευτικά(τελετουργικά), οικονομικά και πολιτικά τους προνόμια!!!
Το μήνυμα του Χριστού ήταν η λέξη Αγάπη σε όλες τις διαστάσεις της. Αγάπη για τον θεό, αγάπη για τον συνάνθρωπό σου, αγάπη για τη φύση και τα ζώα, αγάπη για την αλήθεια και αγάπη για τον ίδιο σου τον εαυτό. Ήταν ο πρώτος λόγιος και φιλόσοφος στην ανθρώπινη ιστορία που όλη η ιδεολογία του βασιζόταν στο ανθρώπινο συναίσθημα της Αγάπης, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι η Αγάπη είναι κοινωνικά ριζοσπαστική σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Η Αγάπη του Χριστού ενίσχυσε μια ποιότητα ανθρώπινης συμπεριφοράς που δεν ήταν καθοδηγούμενη, ούτε ελεγχόμενη, αλλά πηγαία μέσα από την ανθρώπινη συνείδηση και την ανθρώπινη ψυχή!!!
Οι μαθητές του Χριστού είχαν βιώσει προσωπικά την Αγάπη του Χριστού και την αφοσίωσή του προς αυτούς. Υπήρξαν μάρτυρες αυτής της Αγάπης σε όλες τις περιοδείες που έκαναν με τον Ιησού Χριστό σε διάφορες πόλεις και χωριά της Παλαιστίνης, μεταφέροντας το μήνυμα της Αγάπης στους Εβραίους κατοίκους και κάνοντας θαύματα μέσα από τη θετική της δύναμη και ενέργεια!!!
Τη στιγμή που το Ρωμαϊκό Δικαστήριο των Ιεροσολύμων αποφάσισε την καταδίκη του Ιησού Χριστού σε θάνατο με σταύρωση, έπρεπε οι Ρωμαίοι στρατιώτες σε συνεργασία με τη φρουρά των Φαρισαίων να εντοπίσουν τον Ιησού Χριστό για να τον οδηγήσουν στην εκτέλεσή του. Ο Ιούδας, ο πιο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, ο πιο νέος, ο πιο μορφωμένος και ο πλουσιότερος, διευκόλυνε τον εντοπισμό του Ιησού Χριστού μετά τη δωροδοκία του των τριάντα ταλάντων από τους Φαρισαίους. Ο Ιούδας εκείνη την ώρα γνώριζε πολύ καλά που βρισκόταν ο Χριστός γιατί είχε προγραμματιστεί συνάντηση με όλους τους μαθητές του, δηλαδή τους συντρόφους του!!!
Όταν οι Ρωμαίοι στρατιώτες με τους Φαρισαίους οπλίτες έφτασαν στην τοποθεσία που τους είχε υποδείξει ο Ιούδας, αυτοί άρχισαν να ρωτάνε τους μαθητές του Ιησού Χριστού αν τον γνώριζαν και αν βρισκόταν ανάμεσά τους. Οι μαθητές του Ιησού Χριστού έδειξαν ανήξεροι και τους απάντησαν πως δεν τον γνώριζαν. Κάποια στιγμή, ο Ιούδας με κάποια προαποφασισμένη κίνηση (φιλί), αποκάλυψε τον Χριστό και οι Ρωμαίοι στρατιώτες όπως και οι Φαρισαίοι οπλίτες τον συνέλαβαν.
Αρχικά, τον οδήγησαν πρώτα στο «στημένο συνέδριο» των Εβραίων Θρησκευτικών Πρεσβυτέρων των Ιεροσολύμων για να νομιμοποιήσουν την καταδίκη του Χριστού σε θάνατο, προσωποποιώντας την Εβραϊκή Θρησκευτική Δικαιοσύνη. Εκείνες τις κρίσιμες ώρες, οι μαθητές του Χριστού είχαν σκορπιστεί για να μην υποβληθούν σε ανακρίσεις και κατηγορηθούν από το Εβραϊκό Ιερατείο των Ιεροσολύμων για «ηθική ασέβεια» απέναντι στους παραδοσιακούς θρησκευτικούς θεσμούς των Εβραίων!!!
Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, στίχοι 55 και 56, ο Ευαγγελιστής περιγράφει εκείνες τις δραματικές στιγμές στη δίκη του Χριστού από τους Εβραίους αρχιερείς καταγράφοντας τα εξής: «…Γύρισε ύστερα στο πλήθος ο Ιησούς και είπε, Ληστής είμαι, και βγήκατε να με συλλάβετε με ξίφη και με ρόπαλα;;; Κάθε μέρα καθόμουνα στον ναό και δίδασκα, κι όμως δε με συλλάβατε. Αυτό όμως έγινε για να βγουν αληθινές οι προφητείες της Γραφής». Τότε οι μαθητές του τον εγκατέλειψαν όλοι και έφυγαν!!!
Όλοι οι μαθητές του Χριστού τον πρόδωσαν στο τέλος της ζωής του, αγνοώντας το βάθος και το πλάτος της πνευματικής και κοινωνικής προσφοράς του και των καθημερινών του πράξεων Αγάπης. Οι μαθητές του Χριστού δεν διέθεταν το πολιτιστικό υπόβαθρο για να κατανοήσουν και για να σεβαστούν τα φιλοσοφικά και ιδεολογικά ιδανικά του Χριστού όπως οι Έλληνες μαθητές του Σωκράτη με τον δάσκαλό τους!!!
Τελικά, όλοι οι μαθητές του Ιησού Χριστού αποδείχθηκαν δειλοί, ρηχοί, φιλοτομαριστές, υποκριτές και αγνώμονες, τα ανθρώπινα «υπαρξιακά χαρακτηριστικά» που έχουν διαμορφώσει την προσωπικότητα του Σύγχρονου Ανθρώπου, ιδιαίτερα στον Δυτικό Κόσμο!!!
Όλοι οι μαθητές του Ιησού Χριστού μετά την σταύρωσή του είχαν το «θράσος» και την «αναίδεια» να διδάξουν τον Λόγο Αγάπης του Δασκάλου τους στον κόσμο, ενώ ο Ματθαίος και ο Ιωάννης, που υπήρξαν δύο μαθητές του, αντιπροσωπεύουν δύο από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές που περιέγραψαν τη ζωή, τις πράξεις και τη φιλοσοφία του Ιησού Χριστού. Όλο αυτό το «ιστορικό σκηνικό» δεν είναι υπαρξιακά οξύμωρο;;;
(Το κείμενο συνεχίζεται… )