Η Ελληνική “κρίση” του 2012- ένα τέχνασμα εξωγενών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων με την συμβολή ενδογενών αρπακτικών του Ελληνικού Κατεστημένου (το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους) (Μέρος Α’)
Είναι τώρα ένας χρόνος που έχω να γράψω στην ιστοσελίδα μου γιατί απλά βίωνα τον ψυχισμό μιας ολόκληρης Κοινωνίας, της “δικιά μας” Ελληνικής Κοινωνίας που κυριολεκτικά αναζητά την διάλυση της και τον “θάνατό” της σχηματικά και δομικά, εφόσον στην πλειοψηφία της δεν θέλει, ακόμη και σήμερα, να λειτουργήσει συλλογικά, με μια πραγματική πολιτική, κοινωνική και εθνική συνείδηση. Τα φαινόμενα μιας Καθημερινής Ελληνικής Πραγματικότητας δείχνουν πως ο Δυτικός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα δεν έχει αγγίξει ακόμη τις ψυχές, τις σκέψεις και τις πράξεις των Ελλήνων Πολιτών, διαιωνίζοντας ουσιαστικά κοινωνικές συνήθειες και πρότυπα μιας Οθωμανικής επαρχίας του 18ου αιώνα.
Είναι βέβαιο πως εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τα κοινωνικά πρότυπα και παραδείγματα που ο μέσος Έλληνας πολίτης λάμβανε από τις αυτόχθονες κυρίαρχες τάξεις της χώρας, είτε αυτοί ήταν οι πολιτικοί της, είτε οι εκπρόσωποι μιας “δήθεν” αστικής τάξης (κοτζαμπάσηδες, κρατικοδίαιτοι μεσάζοντες, τοκογλύφοι τραπεζίτες), οι “αλαζόνες” ακαδημαϊκοί της, και πιο σημαντικά οι “ιεροί πατέρες” της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας (που ελέγχει άμεσα και έμμεσα ένα σημαντικό μέρος του εγχώριου πλούτου και φυσικά τα πολιτικά δρώμενα του κράτους), αντανακλούσαν τον “ραγιαδισμό”* μιας άλλης εποχής , της Οθωμανικής Εποχής. Ένα “ραγιαδισμό” όπου τα πάντα πρέπει να λειτουργούν μέσα από το “ρουσφέτι”**, την απόλυτη υποταγή στους κοινωνικά ισχυρούς, αφοσίωση στο “σόι” και στον τόπο καταγωγής, πάντα θέτοντας σαν κύρια υπαρξιακή προσδοκία την προσωπική απόκτηση και συσσώρευση υλικού πλούτου με όποια μέσα, ακόμη και αν αυτά τα μέσα πολλές φορές έθιγαν την ευημερία και την εξέλιξη της ίδιας της τοπικής κοινότητας, της κοινωνίας γενικότερα ή του Ελληνικού Κράτους. Μέσα σε αυτό το κοινωνικο-οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο δεν υπήρχαν ποτέ οι κατάλληλες πολιτισμικές προϋποθέσεις για αξιοκρατία, για κοινωνική κινητικότητα, για αφομοίωση νέων ιδεών και αξιών- τελικά δεν υπήρχαν εκείνες οι πολιτισμικές προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός πραγματικά σύγχρονου έθνους-κράτους και μιας σύγχρονης και εξελισσόμενης κοινωνίας. Εδώ θα πρέπει να σταθώ και να επισημάνω πως ένας άλλος σημαντικός κοινωνικός συντελεστής που συνέβαλε ουσιαστικά στην νομιμοποίηση και στην επικράτηση αυτού του απαρχαιωμένου και αρτηριοσκληρωτικού πολιτισμικού συστήματος ήταν και οι κοινωνικές αξίες και αξιώσεις των περισσοτέρων Ελληνικών Οικογενειών που διαμόρφωναν την προσωπικότητα του κάθε παιδιού, ιδιαίτερα όσον αφορά τα “κοινά”, δηλαδή το “συμφέρον” και την “εξέλιξη” όλων. Αξίες και αξιώσεις που θα έπρεπε να μετριάζουν κάπως τον “ατομισμό” μας, την “έπαρσή” μας, το “προσωπικό συμφέρον”, τον “εγωισμό” μας και την διάθεση μας να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν “το επίκεντρο του σύμπαντος”.
*ραγιαδισμός- δουλική συμπεριφορά που χαρακτηρίζει τον ραγιά, υποτέλεια, δουλοπρέπεια
**ρουσφέτι- δωροδοκία του πολίτη σε πολιτικό ή σε δημόσιο υπάλληλο για την προσωπική του εξυπηρέτηση
Ακόμη και σήμερα, την στιγμή που η χώρα βουλιάζει και αργοπεθαίνει, και ενώ το κράτος πρόνοιας και η δημόσια ασφάλεια του πολίτη είναι σε διάλυση, η πλειοψηφία των Ελλήνων όλων των ηλικιών και τάξεων βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάθλιψη (ψυχική και σωματική δυσλειτουργία). Την στιγμή επίσης που οι ξένοι οικονομικο-πολιτικοί παράγοντες προετοιμάζονται με τέλεια μαεστρία και με υποχθόνιες μηχανορραφίες να αρπάξουν ότι είναι πολύτιμο σε αυτή τη χώρα “για ένα κομμάτι ψωμί”, οι εγχώριοι μεσάζοντες αυτών των “ξένων αρπακτικών” κάνουν τα πάντα για να εξασφαλίσουν για “τον μίζερο εαυτούλη τους”, άλλων δεκάδων ή εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε βάρος του μέλλοντος και της προόδου του “έθνους” τους. Όλοι αυτοί οι αντιπρόσωποι του Ελληνικού Κατεστημένου που έχω κατονομάσει, δηλαδή οι πολιτικοί, οι εκπρόσωποι μιας “δήθεν” αστικής τάξης, η ακαδημαϊκή κοινότητα και η ηγεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, “σφυρίζουν στον αέρα” σαν να μην συνέβαινε τίποτα σε αυτήν την ταλαιπωρημένη χώρα- συνεχίζοντας αμέριμνα τις σκοτεινές και σάπιες ρουτίνες τους, και καταστρατηγώντας τις όποιες κινήσεις του κόσμου για μια ελπιδοφόρα κοινωνική αλλαγή και ανανέωση. Παράλληλα, υπάρχει και ο μέσος Έλληνας Πολίτης που από την μια πλευρά συνεχίζει να ασχολείται εντατικά και σε καθημερινή βάση με το τι θα αγοράσει, πως θα διασκεδάσει, τι το πιο νόστιμο θα φάει και που ακριβώς θα περάσει τις καλοκαιρινές του διακοπές, δηλαδή “όλοι στην τρελή χαρά”!!! Ενώ στον αντίποδα, ο ίδιος μέσος Έλληνας Πολίτης προβάλλει την προσωπική του ζωή σαν μια τραγωδία, με έμφαση των προσωπικών του οικονομικών απωλειών και των μελλοντικών οικονομικών απειλών λόγω της κρίσης, αγνοώντας πως αυτή η τραγική κοινωνική κατάσταση είναι μια Συλλογική Εθνική Τραγωδία όπου ο κάθε ένας έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης.
Το κείμενο που τώρα γράφω, θέλω να είναι η αντανάκλαση μιας προσωπικής ανάλυσης αυτής της “τραγικής ιστορικής στιγμής” και των διαφόρων οικονομικο-πολιτικών δεδομένων που οδήγησαν την χώρα σε αυτήν την οδυνηρή κατάσταση. Δεν επιθυμώ να αναφερθώ σε πηγές πληροφοριών και σε σχόλια εμπειρογνωμόνων, απλά θα χρησιμοποιήσω την κρίση μου και τις εκτιμήσεις μου με βάση αυτά που έχω διαβάσει, ακούσει και αναλογιστεί. Δηλαδή αυτό που θέλω να πω είναι ότι αναλαμβάνω όλη την ευθύνη για τα όποια κενά, για τις όποιες παρερμηνείες, για τις όποιες υπερβολές και για τις όποιες μεροληψίες.
Θα ήθελα να ξεκινήσω την ανάλυσή μου με κάποιες παρατηρήσεις που έκανε ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο Γιώργος Παπανδρέου (ο Γιωργάκης μας), στο Αμερικανικό περιοδικό “Time” τον Μάη του 2012. Σε αυτή την συνέντευξη, ο ίδιος επισήμανε ότι η Ελλάδα αναδείχθηκε σαν το “πειραματόζωο” μιας ανεπτυγμένης Ευρωπαϊκής χώρας σε βαθιά οικονομική κρίση και ύφεση, προσθέτοντας πως όλα εκείνα τα επώδυνα κοινωνικά μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί στους Έλληνες Πολίτες τα 2 τελευταία χρόνια ήταν αναπόφευκτα, γιατί ήταν το μόνο αντάλλαγμα για τα δάνεια διάσωσης που προσέφεραν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) στην Ελλάδα. Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι ένας Έλληνας πρωθυπουργός αποκαλεί την χώρα του “πειραματόζωο”, ένα ιστορικό συμβάν που ξεκίνησε στην δική του σύντομη πρωθυπουργία (2009-2011), όπως επίσης δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι η Ελλάδα σήμερα είναι πολύ πιο ευάλωτη οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά από ότι ήταν πριν η χώρα και η κοινωνία της υποστούν τους εκβιαστικούς προγραμματισμούς των ξένων δανειστών της. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ένα οικονομικό δεδομένο που δεν έχω καμία διάθεση να το στοιχειοθετήσω, και αυτό είναι ότι μεγάλες ξένες ιδιωτικές και κρατικές τράπεζες, ιδιαίτερα στην Γερμανία, όπως και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, έβγαλαν και ακόμη βγάζουν μεγάλα κέρδη μέσω των Ελληνικών Δανείων και των Ελληνικών Ομολόγων, την στιγμή που οι τόκοι δανεισμού και η υπεραξία των Ελληνικών Ομολόγων έχουν υπερβεί κατά πολύ τις φυσιολογικές ή τις κανονικές τιμές της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς. Όπως έχω ήδη αναφέρει, δεν με εντυπωσίασε καθόλου η “εθνική στάση” και οι “εθνικές μηχανορραφίες” του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας, του Γιώργου Παπανδρέου, δηλαδή μια πολιτική υπέρ των ξένων συμφερόντων και αντίθετη στην οικονομική αυτοδιαχείριση, την πολιτική ανεξαρτησία, την ευημερία και την πρόοδο της χώρας του και των πολιτών της. Δυστυχώς, από την εγκαθίδρυση του “σύγχρονου” Ελληνικού κράτους το 1830, η μεγάλη πλειονότητα της πολιτικής ηγεσίας, όπως και των ηγεσιών της δημόσιας διοίκησης, του δικαστικού σώματος και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας, λειτούργησαν και λειτουργούν ακόμη, με γνώμονα τις κατευθυντήριες γραμμές ξένων οικονομικο-πολιτικών κέντρων που κυριαρχούν μέχρι σήμερα στην χώρα μας, φυσικά πάντα εξυπηρετώντας και προστατεύοντας τα ατομικά τους συντεχνιακά εφόδια. Αυτοί είναι και οι κύριοι ιστορικοί και πολιτισμικοί λόγοι που η Ελλάδα δεν εξελίχθηκε ποτέ σε ένα πραγματικά ανεξάρτητο και σύγχρονο έθνος-κράτος, διαιωνίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές δομές μιας εξαρτώμενης ανατολικής επαρχίας του 18ου αιώνα.
Όπως υπογραμμίζω στον τίτλο του κειμένου αυτού, η σημερινή οικονομικο-πολιτική και κοινωνική κρίση στην χώρα μας είναι ένα τέχνασμα που επινοήθηκε από ξένα συμφέροντα, αλλά πάντα με την στήριξη και την διαπλοκή του εγχώριου Ελληνικού Κατεστημένου, που ελέγχει σχεδόν όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής των Ελλήνων Πολιτών. Αν δεν υπήρχε αυτή η “αντι-εθνική διαπλοκή” των διαφόρων ηγετών μας και ηγεσιών μας, τα ξένα “αρπακτικά” και οι ξένοι “τοκογλύφοι” δεν θα επιχειρούσαν να υλοποιήσουν με τόση άνεση και θράσος τους επεκτατικούς τους στόχους. Θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί τα ίδια παγκόσμια οικονομικά κέντρα έχουν δυσκολία “επεκτατικής πρόσβασης” σε χώρες όπως τον Ισημερινό και την Βενεζουέλα στην Νότιο Αμερική, τις Σκανδιναβικές χώρες στην Ευρώπη ή το Ιράν στην Μέση Ανατολή;
Η σημερινή κρίση στην Ελλάδα είναι το τελευταίο στάδιο ενός μακρόπνοου σχεδίου με πολύ συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους που θα εξετάσουμε προς το τέλος αυτής της ανάλυσης. Θα μπορούσα να πω ότι στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, η συγκεκριμένη ξένη επεκτατική στρατηγική ξεκινάει από την εποχή του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1967, απλά μεταλλασσόταν στις λεπτομέρειες και στα εργαλεία με βάση των τρεχουσών πολιτικών συγκυριών και ισορροπιών, και φυσικά αυτή συνεχίζεται μέχρι αυτή την στιγμή, ακόμη πιο έντονα, πιο δυναμικά και πιο επιθετικά. Θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι η στρατηγική των ξένων παγκοσμίων οικονομικών συμφερόντων σε σχέση με την Ελλάδα,
σχεδόν πάντα λειτουργούσε μέσω πολιτικών μέσων ή μέσω πολιτικών συνομωσιών, ενώ οι πραγματικές επιδιώξεις τους ήταν σε τελευταία ανάλυση το κέρδος, δηλαδή η συσσώρευση και ο έλεγχος του παγκόσμιου κεφαλαίου, ή πιο απλά η συσσώρευση και ο έλεγχος των “χρυσών φλουριών” που κυκλοφορούν στις παγκόσμιες αγορές. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτής της στρατηγικής που ουσιαστικά είναι οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, σε μεγάλο βαθμό ελέγχονται από συγκεκριμένες οικογένειες και “σόια”, όπως για παράδειγμα των δυναστειών των Rockefeller στην Αμερική, των Rothchild στην Ευρώπη και των Mitsubishi στην Ιαπωνία, αν και επίσημα, η παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα προβάλλεται διαφορετικά μέσα από τα καλά ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η πολιτική στρατηγική και κατ’ επέκταση η οικονομική στρατηγική των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών συμφερόντων για την Ελλάδα, είχαν από την εποχή της ίδρυσής της το 1830, τρεις συγκεκριμένες προσδοκίες ή επιδιώξεις. Η πρώτη ήταν ένα ευάλωτο κράτος ή ένα ευάλωτο κρατικό μηχανισμό, η δεύτερη ήταν μια ευάλωτη κοινωνία πολιτικά και οικονομικά, και η Τρίτη επιδίωξη ήταν η απομόνωση της χώρας γεωπολιτικά αλλά και πολιτισμικά, ιδιαίτερα σε σχέση με την Δύση και τα ανεπτυγμένα Δυτικά κράτη.
Για να έρθουμε τώρα στην πιο σύγχρονη ιστορία μας, το στρατιωτικό πραξικόπημα που εκτελέστηκε το 1967 στην Ελλάδα με την έμμεση στήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ, επιβάλλοντας με στρατιωτική βία μια μη-δημοκρατική κυβέρνηση για 7 ολόκληρα χρόνια (1967-1974), είχε σαν σκοπό την αποκοπή της πολιτικής ανόδου των δημοκρατικών και των αριστερών πολιτικών δυνάμεων της χώρας (μια εναλλακτική εκσυγχρονιστική και δημοκρατική κοινωνικο-πολιτική εξέλιξη), ενώ μέσω της απολυταρχικής πολιτικής εξουσίας των Ελλήνων Συνταγματαρχών θα υπονομεύονταν η ανεξάρτητη και δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στην Κύπρο που στήριζε μια διεθνής πολιτική στάση “ουδετερότητας” σε σχέση με τον πολιτικό ανταγωνισμό και τον “ψυχρό πόλεμο” που τότε βρισκόντουσαν σε έξαρση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Οι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί που στην πλειονότητά τους άνηκαν στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης , αναζητούσαν την δημιουργία και την επικράτηση ενός γεωπολιτικού πλαισίου στην Ανατολική Μεσόγειο συναινετικό προς τις επεκτατικές πολιτικές επεμβάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή, με κύριο στρατιωτικό εκτελεστή το κράτος του Ισραήλ, ελέγχοντας έτσι τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της περιοχής. Η πολιτική προέκταση αυτής της επεκτατικής στρατηγικής των Δυτικών οικονομικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή ήταν η πρώτη στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Αττίλας Ι) στις 20 Ιουλίου του 1974, υπονομεύοντας και αμφισβητώντας έτσι την εθνική κυριαρχία της Κύπρου όπως και το πολιτικό κύρος του προέδρου και “εθνάρχου” της, τον “πολιτικά ατίθασο” Αρχιεπίσκοπο Μακάριο.
Οι συνταγματάρχες της Ελληνικής Χούντας που βασικός γνώμονας της “πολιτικής ιδεολογίας” τους ήταν η υπεράσπιση του Ελληνικού Έθνους σε όλα τα επίπεδα (κράτος, οικογένεια, θρησκεία), στην πράξη εφάρμοσαν σε μεγάλο βαθμό τις τρεις προσδοκίες των παγκοσμίων χρηματοπιστωτικών συμφερόντων για την Ελλάδα, δηλαδή μια ευάλωτη κοινωνία, ένα ευάλωτο κράτος και την οικονομική, πολιτική και πολιτισμική απομόνωση της χώρας. Λοιπόν, οι συνταγματάρχες της Χούντας και η πλειονότητα του Ελληνικού Κατεστημένου που συνεργάστηκε με αυτούς, διατέλεσαν τους μεσάζοντες αυτών των ξένων συμφερόντων και φυσικά λειτούργησαν σαν υπονομευτές του Ελληνικού Έθνους. Στις 23ης Ιουλίου του 1974 πέφτει η Χούντα, και στις 24ης Ιουλίου επιστρέφει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας που βρισκόταν σε εξορία στην Γαλλία, για να αποκαταστήσει την κοινοβουλευτική δημοκρατία στην χώρα του. Τα παγκόσμια χρηματοπιστωτικά συμφέροντα είχαν αποφασίσει ότι η στρατιωτική κυβέρνηση στην Ελλάδα είχε πλέον λήξει την προθεσμία της σαν μεσάζοντάς τους, την στιγμή που η λαϊκή της βάση και ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός της βρισκόντουσαν σε αποσύνθεση. Θεωρητικά και ιστορικά (η επίσημη εκδοχή της ιστορίας), ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποκατάστησε το δημοκρατικό πολίτευμα στην Ελλάδα, επαναφέροντας τον κοινοβουλευτισμό και νομιμοποιώντας όλα τα οργανωμένα πολιτικά κόμματα , ακόμη και το Κομουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, αλλά κατά την προσωπική μου άποψη, όλο αυτό το τεχνητό πολιτικό σκηνικό ήταν στην ουσία “στάχτη στα μάτια” της πολιτικά ταλαιπωρημένης Ελληνικής Κοινωνίας. Εκφράζω αυτή τη θέση γιατί από ότι γνωρίζω και έχω διαβάσει, στις 14ης Αυγούστου του 1974, η Τουρκία πραγματοποίησε την δεύτερη στρατιωτική της εισβολή στην Κύπρο (Αττίλας ΙΙ), αυτή την φορά πολύ πιο οργανωμένα στρατιωτικά, κατακτώντας το 37% του εδάφους μιας “ανεξάρτητης” Κύπρου. Ο τότε “δημοκρατικά” εκλεγμένος πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, ακολουθώντας “πιστά” (ραγιάς) τις κατευθυντήριες γραμμές των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ, δεν έστειλε στρατιωτικές ενισχύσεις που του είχε ζητήσει η “ανεξάρτητη κυπριακή κυβέρνηση”, και έτσι η εδαφική διχοτόμηση της Κύπρου έγινε “de facto” μια ιστορική πραγματικότητα, κάτι που ισχύει μέχρι σήμερα.
Από ότι έχω μάθει από την “πραγματική” Ελληνική Ιστορία, οι Κύπριοι Έλληνες αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του Ελληνικού Έθνους, όπως παλιά οι Κρητικοί, οι Μακεδόνες και οι Έλληνες Μικρασιάτες πριν την εγκαθίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Επίσης, ότι Κύπριοι Έλληνες πολέμησαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, για να απελευθερωθεί η Ελλάδα από τον Οθωμανικό ζυγό. Λοιπόν, όταν ο αρχηγός μιας χώρας, της Ελλάδας, που αντιπροσωπεύει ένα Έθνος, το Ελληνικό Έθνος, είναι διατεθειμένος και έτοιμος να “πετσοκόψει” αυτό το Έθνος για να είναι αρεστός στους ξένους προστάτες του, πως θα έπρεπε να τον ονομάσει ή πως θα έπρεπε να τον αποκαλέσει η πραγματική και αντικειμενική Ελληνική Ιστοριογραφία, “εθνάρχη” ή “προδότη του Έθνους”;;;
“Τίποτα αληθινό δεν βλέπω σ’αυτή την κοινωνία,
μόνο το βλέμμα ενός παιδιού!!!” (Αύγουστος 2012)
Η Ελλάδα σε ανακύκλωση !!!!