Τα τελευταία 25 χρόνια που κάνω ιδιαίτερα μαθήματα σε μικρούς και μεγάλους,από παιδιά με ιδικές ανάγκες μέχρι και νέα άτομα που θέλουν να κάνουν ανώτερες σπουδές σε ξένη γλώσσα,ανακάλυψα ένα κοινό σημείο μεταξύ όλων αυτών των νέων ανθρώπων.Είναι ένα πολύτιμο στοιχείο για να κατανοήσω καλύτερα την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του κάθε μαθητή και της κάθε μαθήτριας.Το στοιχείο αυτό είναι το εξής:Στην διάρκεια του μαθήματος, πολλά από τα παιδιά κάνουν αφηρημένα σχέδια ή σκίτσα πάνω σε κομμάτια από χαρτί,πάνω σε σελίδες τετραδίου, ακόμα και πάνω στα πακέτα των τσιγγάρων μου ή και πούρων μου.Αυτά τα σχέδια έχουν αξία γιατί είναι αυθόρμητες ή και στιγμιαίες δημιουργίες του παιδιού που περιγράφουν την ψυχολογική του κατάσταση ή διάθεσή του.
Είναι το υποσυνείδητο που εκφράζεται ,δηλαδή το πλέον δημιουργικό και αποκαλυπτικό μέρος της ανθρώπινης προσωπικότητας, ακριβώς όπως τα όνειρα. Οι πρώτοι μεγάλοι δάσκαλοι της ψυχιατρίας ,όπως ο Freud,o Jung και ο Adler,υποστήριζαν ότι το υποσυνείδητο στον άνθρωπο είναι το πιό εφευρετικό και δημιουργικό εργαλείο της ανθρώπινης έκφρασης, εκείνο το υγιές και αρχεγονικό κομμάτι του ανθρώπου που λάθος παραμερίστηκε για χάρη ενός “αφύσικα οργανωμένου ανθρώπινου πολιτισμού”. Γι΄αυτούς τους μεγάλους επιστήμονες (της ανθρώπινης ψυχής) και σοφούς ,ήταν αυτός ο παραμερισμός του υποσυνείδητου που δημιούργησε τις ψυχώσεις ,την αυτοκαταστροφική βία και την αποξένωση του ατόμου από τις φυσικές του ισορροπίες.Παραδόξως όμως ,οι περισσότεροι ψυχίατροι παγκοσμίως σήμερα,για χάρη της “εικονικης πραγματικότητας” της κοινωνίας τους(θέμα επιβίωσης), κάνουν τα πάντα για να πείσουν τους “άμοιρους ασθενείς” τους να μην επηρεάζονται από τα μυνήματα και τις ψυχολογικές πιέσεις του υποσυνείδητου, γιατί είναι πολύ πιο σημαντικό ν΄ακολουθούν τους ρόλους και τους κανόνες της κοινωνίας τους, όσο αφύσικοι και ανθυγιεινοί και άν είναι αυτοί.Είναι θέμα επιβίωσης και όχι αλήθειας. Αυτό το κομμάτι οι ψυχίατροι το καταφέρνουν χρησιμοποιώντας την”επιστημονική” τους πειθώ,τον εκφοβισμό της διαφορετικότητας ή απλά με τα θαυματουργά φάρμακα την ψυχική και νοητική αποχαύνωση. Στο μυαλό μου τώρα έρχεται η εικόνα του ψυχίατρου πατέρα του Φαίδρου,του νέου παιδιού με τις φοβίες για την πραγματική του ταυτότητα.Σ΄αυτές τις περιπτώσεις, το άτομο πρέπει να δεχθεί “συνειδητά” (όσο μπορεί) την καθημερινή ανθρώπινη τρέλλα και τις αφύσικες ισορροπίες της κοινωνίας,κατακερματίζοντας την δημιουργική του σκέψη,τις συναισθηματικές του διαθέσεις και την διαίσθησή του για το οικουμενικό. Για να μπορέσεις να ενταχθείς πραγματικά στην κοινωνία ,θα πρέπει ν΄απαρνηθείς την μοναδικότητά σου και φυσικά τα αρχεγονικά αρχέτυπα του υποσυνείδητου.Γι΄αυτό και εγώ έχω μαζέψει δεκάδες από αυτά τα “αυθόρμητα” σχέδια των μαθητών μου.
Το σχέδιο που θα εκθέσω στην ιστοσελίδα μου το έφτιαξε φέτος η μαθήτριά μου η Χαρά.Η Χαρά είναι 26 χρονών, μορφωμένη,έξυπνη,ευπαρουσίαστη,δυναμική,απλή αλλά κομψή. Έχει υπεύθυνη θέση σε μεγάλη ιδιωτική εταιρία,θέση που πρέπει και μπορεί να χρησιμοποιήσει όλες τις γνώσεις της και ικανότητές της αποτελεσματικά.Η Χαρά δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κανένα.Το σχέδιο που θα προβάλλω λίγο πιο κάτω,και που μπορεί να μεγυνθεί για να φανούν καλύτερα οι λεπτομέρειες,το εφτιαξε η Χαρά αυθόρμητα στην διάρκεια του μαθήματος στο σπίτι μου. Αυτό το σχέδιο αντιπροσωπεύει όλους μας,ειδικά τα άτομα μετά την ηλικία των 5 με 6 χρονών,όταν πλέον αρχίζουν ν΄αλλοιώνουν την προσωπικότητά τους για χάρη της κοινωνικής τους ένταξης.Την ανάλυση θα την κάνω ακριβώς μετά το σχέδιο.
Όπως βλέπουμε,στο σχέδιο υπάρχει ένας εσωτερικός πυρήνας,δηλαδή η ουσία της προσωπικότητας και ταυτότητας της Χαράς.Αυτόν τον πυρήνα τον διαγράφει με κάθετες γραμμές,και τον διαγράφει για να μπορέσει ν΄αφομοιωθεί στην κοινωνία και στο κοινωνικό της περιβάλλον.Πρέπει να επιβιώσει και όχι να ζήσει την δικιά της πραγματικότητα. Την στιγμή που αναιρεί τον πυρήνα της ταυτότητάς της, νιώθει ανασφαλείς, και έτσι δημιουργεί χαρακώματα και άμυνες. Παρατηρούμε το πρώτο τείχος άμυνας ακριβώς γύρω από τον διεγραμμένο πυρήνα της,και μετα υπάρχει ένα μεγαλύτερο και πιό πολυσύνθετο τείχος άμυνας.Το όνομά της βρίσκεται μέσα σ΄αυτόν τον κλοιό χαρακωμάτων,και νιώθει απόλυτα εγκλωβισμένη και αποξενωμένη από μια φυσική ζωή και από τον εαυτό της. Αυτό που αναζητά βαθιά μέσα της(υποσυνείδητο),είναι να βρεθεί έξω από αυτά τα χαρακώματα και έξω από την κοινωνική της πραγματικότητα. Θα ήθελε να είναι ένα ανθισμένο λουλούδι (φύση),ελεύθερο και απλωμένο,που να μπορεί ν΄αγαπά ελεύθερα τον εαυτό της και όλους τους ανθρώπους γύρω της-όλες αυτές οι στρογγυλές βούλες σκόρπιες κοντά της.