(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και πρώην μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)
Για μένα προσωπικά “ο Μεγαλύτερος Εχθρός” του Ελληνισμού σαν Φυλή και σαν Έθνος, όπως επίσης και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, ξεκινώντας από την Ελληνική Αρχαϊκή Ιστορική Εποχή μέχρι την Ελληνιστική και Ελληνο-Ρωμαϊκή Εποχή , είναι η Χριστιανική Εκκλησία με την αρχική “εμφύτευσή” της στον Μεσογειακό γεωπολιτικό χώρο από τον Άγιο Παύλο(15μ.Χ.- 68μ.Χ.) και τον Άγιο Πέτρο(4μ.Χ- 67μ.Χ) τον 1ο αιώνα μ.Χ, αλλά και μετέπειτα!!!
Έχω μελετήσει “σε βάθος και σε πλάτος” τις ιστορίες πολλών εθνών και κρατών, συμπεριλαμβάνοντας τους πιο παλιούς πολιτισμούς της ανθρωπότητας όπως αυτών των Αραμαίων, των Αιγυπτίων, των Βαβυλωνίων, των Κινέζων και των Ινδών, όπως επίσης και των μεταγενέστερων αρχαίων πολιτισμών σαν αυτών των Ασσύριων, των Περσών, των Ελλήνων, των Ιουδαίων, των Ρωμαίων, κλπ. Μέσα από όλα αυτά τα ιστορικά δεδομένα και ιστορικά γεγονότα που καταλήγουν στην Σημερινή Σύγχρονη Εποχή, ανακάλυψα ότι πολλές φορές “Συνωμοσίες” από καλά εναρμονισμένες και καλά οργανωμένες ομάδες ανθρώπων με “κοινά συμφέροντα”, είτε αυτά είναι πολιτικά, οικονομικά, εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά( η επέκταση και η επικράτηση της συγκεκριμένης θρησκείας στις ανθρώπινες κοινωνίες), διαμόρφωσαν την πολιτισμική πορεία και την ιστορική εξέλιξη των διαφόρων ανθρώπινων κοινοτήτων, κρατών και εθνών!!!
Κάποια “τρανταχτά” ιστορικά παραδείγματα για τον κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό ρόλο της “Συνωμοσίας” σχετικά με ανατροπές και υπερβάσεις των καθιερωμένων και εντεταλμένων πολιτειακών αρχών και θεσμών είναι ο φόνος του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας(382π.Χ- 336π.Χ) και πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου(356π.Χ-323π.Χ) το 336π.Χ., από στενούς πολιτικούς συνεργάτες της Βασίλισσας Ολυμπιάδος(373π.Χ-316π.Χ.) ,της συζύγου του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και μητέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου. Αυτή η “ιστορική πολιτική συνωμοσία” δημιούργησε εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση, την εδραίωση και την επέκταση της Ελληνιστικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου στον Ελλαδικό χώρο, στα Βαλκάνια, στην Μέση Ανατολή, στην Ασία και στην Μεσόγειο!!!
Μια άλλη σημαντική ιστορική περίπτωση “πολιτικής συνωμοσίας” που διαφοροποίησε ενεργά και ουσιαστικά την πολιτική και πολιτισμική εξέλιξη ενός έθνους και ενός κράτους είναι “ο οργανωμένος φόνος” το 44π.Χ. του Ιούλιου Καίσαρα(100π.Χ-44π.Χ), του “απόλυτου πολιτικού κυρίαρχου” της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τότε, από στενούς φίλους και πολιτικούς συνεργάτες του όπως ο Βρούτος(85π.Χ-42π.Χ) και ο Κάσιος(87π.Χ-42π.Χ.) . Αυτοί οι σημαντικοί Ρωμαίοι πολιτικοί αξιωματούχοι και στρατιωτικοί που λάτρευαν τον Ιούλιο Καίσαρα “σαν πατέρα”, ήθελαν να προστατέψουν την Ρωμαϊκή Δημοκρατία από τις καλά προγραμματισμένες ολιγαρχικές πολιτικές επιδιώξεις του Ιούλιου Καίσαρα, ενώ άθελά τους, με την “εγκληματική πράξη” τους έπληξαν την πολιτική, πολιτειακή και κοινωνική “συνοχή” της πατρίδας τους!!!!!
Πολύ αργότερα ιστορικά, παρατηρούμε την “συλλογική πολιτική συνωμοσία” σημαντικού μέρους της Γαλλικής Αστικής Τάξης ενάντια στην Πολιτική Απολυταρχία της Γαλλικής Βασιλείας, της Γαλλικής Αριστοκρατίας και της Γαλλικής Καθολικής Εκκλησίας. Αυτή η “συλλογική πολιτική συνωμοσία” της Γαλλικής Αστικής Τάξης τότε, που εκφράστηκε δυναμικά, οργανωμένα και αποτελεσματικά μέσα από διάφορα πολιτικά όργανα, “νόμιμα” και “μη νόμιμα”, από τις τέχνες και τις επιστήμες, αλλά και τελικά μέσα από πολεμικές συγκρούσεις, έφερε στο προσκήνιο εκείνα τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά δεδομένα για την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης το 1789 και για την εγκατάσταση της 1ης μη Βασιλεύουσας Γαλλικής Δημοκρατίας το 1792!!!
Άλλη μια πολύ διάσημη “ιστορική πολιτική συνωμοσία” είναι αυτή που αφορά την Ρωσική Λαϊκή Επανάσταση του 1917, της οποίας ο πολιτικός, κοινωνικός, οικονομικός και πολιτισμικός σκοπός ήταν “η ανατροπή” της ολοκληρωτικής και απολυταρχικής πολιτικής εξουσίας της Ρωσικής Βασιλικής Οικογένειας ή των Τσάρων, της Ρωσικής Αριστοκρατίας και της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και της εγκατάστασης μιας μη Βασιλεύουσας Συνταγματικής Δημοκρατίας!!!
Μετά “ την πετυχημένη Ρωσική Επανάσταση”, η πρώτη προσωρινή Ρωσική Κυβέρνηση με επικεφαλής τον Ρώσο Σοσιαλιστή Πολιτικό Κερένσκι(1881-1970) που με τους Σοσιαλιστές βουλευτές του αντιπροσώπευαν την πλειοψηφία στο νεοσύστατο αλλά και προσωρινό Ρωσικό Κοινοβούλιο, επεδίωξαν να ψηφιστεί ένα Αστικό Φιλελεύθερο Σύνταγμα με πρότυπο τα Συντάγματα των Ανεπτυγμένων Δυτικών Έθνων-Κρατών. Παρ ’όλα αυτά, η μειοψηφία των Κομμουνιστών βουλευτών ή Μπολσεβίκων, με επικεφαλής τον Λένιν(1870-1924), κατάφερε να ανατρέψει τα ιστορικά δεδομένα της στιγμής μέσα από πολιτικές “ίντριγκες” και “συνωμοσίες” και τελικά να ελέγξει και να καθορίσει “ριζοσπαστικά” και “παράνομα” τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις της χώρας, μετατρέποντας “οριστικά” την πολιτισμική και ιστορική φυσιογνωμία της Ρωσίας!!!
Οι Ρώσοι Κομμουνιστές ή οι Μπολσεβίκοι, διέλυσαν το Αστικό Ρωσικό Κοινοβούλιο και εγκατέστησαν την Κομμουνιστική Κυβέρνηση των Σοβιέτ , εγκαθιδρύοντας έτσι το Ανεξάρτητο Ρωσικό Κράτος της Σοβιετικής Ένωσης. Στο “νεοσύστατο” αυτό απέραντο κράτος, οι πολιτικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί και πολιτισμικοί θεσμοί και συντελεστές πλέον καθοριζόντουσαν από τις Κομμουνιστικές Ιδεολογικές Αρχές του Γερμανού Πολιτικού Φιλοσόφου Καρλ Μάρξ(1818-1883) όπως και πολλών άλλων Αριστερών Ευρωπαίων Πολιτικών Φιλοσόφων του 19ου και του 20ου αιώνα, ενώ η λαϊκή της βάση απαρτιζόταν σε μεγάλο βαθμό από το προλετάριο των αστικών κέντρων της χώρας(μισθωτοί εργαζόμενοι σε εργοστάσια και σε επιχειρήσεις) και από τους μη-προνομιούχους αγρότες της Ρωσικής υπαίθρου!!!!
Μέσα από τα τόσα ιστορικά βιβλία και ιστορικά συγγράμματα που έχω διαβάσει, ξεκινώντας από τις αρχαίες ιστορικές εποχές μέχρι σήμερα, ανακάλυψα και διαπίστωσα μια “εξαιρετική” και “ιδιόμορφη” ιστορική περίπτωση μιας “πολιτικής” αλλά και “πολιτισμικής” Συνομωσίας που έχει λειτουργήσει δυναμικά και αποτελεσματικά τα τελευταία 2,000 χρόνια, υιοθετώντας διάφορες “ανθρωπολογικές μορφές” σαν τον Χαμαιλέοντα, ανάλογα με τις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές συγκυρίες ή “κενά” του συγκεκριμένου γεωπολιτικού χώρου και της συγκεκριμένης ιστορικής εποχής. Αυτή η “ιστορικά εξέχουσα” Συνομωσία των τελευταίων 2,000 χρόνων, διαμόρφωσε σημαντικό μέρος του Δυτικού Πολιτισμού, επηρεάζοντας επίσης και τα ιστορικά και πολιτισμικά δρώμενα του Μεσογειακού γεωπολιτικού χώρου!!! Διάχυτη σε “γεωγραφική επέκταση” και σε “ιστορικό χρόνο”, η “συγκεκριμένη” Παγκόσμια Πολιτική και Πολιτισμική Συνομωσία πρωτοστάτησε “συγκροτημένα”, “μεθοδευμένα” αλλά και “μεταμφιεσμένα” στις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ , δηλαδή την εποχή της Ρωμαϊκής Παντοκρατορίας, μετά την έλευση του Άγιου Παύλου στην Μέση Ανατολή, στην Μικρά Ασία και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο!!!!
Εδώ είναι πολύ σημαντικό ιστορικά να αναφέρουμε ότι ο Άγιος Παύλος(5μ.Χ- 67μ.Χ) που το πραγματικό του Εβραϊκό όνομα είναι Σαούλ, γεννημένος στην Ταρσό της Ρωμαϊκής επαρχίας της Κιλικίας, περιοχή του Νοτίου μέρους της Μικρά – Ασίας, γεννήθηκε Ρωμαίος Πολίτης την στιγμή που ο πατέρας του ήταν Ρωμαίος Πολίτης. Ο Άγιος Παύλος ήταν Εβραίος Φαρισαίος, δηλαδή ανήκε στην “ άρχουσα θρησκευτική τάξη” των Εβραίων της Μέσης Ανατολής, μορφωμένος μέσα από μια Ελληνική και Εβραϊκή Κλασσική Παιδεία, ανήκοντας σε εύπορη Εβραϊκή οικογένεια της Ταρσούς, ενός σημαντικού εμπορικού και πολιτιστικού αστικού κέντρου της Ανατολικής Μεσογείου. Επίσης υπηρέτησε σαν αξιωματικός στον Ρωμαϊκό Στρατό που κυβερνούσε τις Ρωμαϊκές Επαρχίες της Μέσης Ανατολής, αλλά που επίσης “καταδίωκε αυστηρά” όποιο πολίτη αντιστεκόταν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορική Τάξη(Pax Romana) όπως τους Εβραίους Χριστιανούς και τους Εβραίους Εθνικιστές.
Λοιπόν, από τα ιστορικά δεδομένα που αναφέραμε , βλέπουμε ένα Άγιο Παύλο ή ένα Σαούλ από την Ταρσό, πριν “μυστηριακά” και “θεόπνευστα” αποδεχθεί να γίνει ιεραπόστολος της Χριστιανικής Θρησκείας, να αποδέχεται “συνειδητά ” και “υπαρξιακά” όχι μόνο το Ρωμαϊκό Πολιτικό και Κοινωνικό Κατεστημένο, αλλά και την Εβραϊκή Θρησκευτική Αριστοκρατία της Μέσης Ανατολής και της οικογένειάς του !!!!(el.wikipedia.org/wiki/Απόστολος_Παύλος)
Ο Άγιος Παύλος αντιπροσωπεύει τον πιο σημαντικό “πολιτικό πρωτεργάτη” και “πολιτισμικό συνωμότη” σχετικά με την εγκαθίδρυση και εδραίωση της Χριστιανικής Εκκλησίας στον Ελλαδικό, στον Ελληνιστικό και στον Ελληνο-Ρωμαϊκό γεωπολιτικό χώρο εκείνη την εποχή!!! Μια “συνωμοτική στρατηγική” , θρησκευτική αλλά και κοινωνικο-πολιτική, που συνεχίζεται μεθοδικά, εντατικά και υποχθόνια μέχρι σήμερα σε όλη την υφήλιο!!!!
Αυτή η “ιδιαίτερη” και “ιδιόμορφη” Ιστορική Πολιτική και Πολιτισμική Συνωμοσία ήταν εφεύρεση των Εβραίων Ρωμαίων Πολιτών προερχόμενοι σε μεγάλο βαθμό από την Μέση Ανατολή, όπως και των μη-Εβραίων Ρωμαίων Πολιτών ή “των εθνικών” που είχαν να κερδίσουν οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά ταυτίζοντας τον εαυτό τους και το βίος τους με αυτή την Σκοτεινή Παγκόσμια Συνωμοσία “των εκλεκτών” και “των ισχυρών” της Εβραϊκής Φυλής!!! Είναι μια Εθνοκεντρική Ιστορική Δυναμική που λειτουργεί μέχρι σήμερα, αποτελεσματικά και ολοκληρωτικά σε “όλα τα μήκη και πλάτη της γης” μέσα από Παντοδύναμες Διεθνείς Μασονικές Στοές !!!
Από την εποχή του Άγιου Παύλου και μετέπειτα, αυτή η “πολιτική” και “πολιτισμική” Συνωμοσία βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο των Εβραίων παγκοσμίως, ιδιαίτερα των κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά ισχυρών Εβραίων!!!! Κύριος ιστορικός τους στόχος είναι η υπονόμευση, η ακύρωση και η εξουδετέρωση του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, ενός “οικουμενικού ιστορικού προτύπου” κοινωνικών αξιών, πολιτικών θεσμών, ανθρωπίνων γνώσεων και ιδιαίτερα μιας ποιότητας ανθρώπινης αισθητικής και σκέψης στην καθημερινή ανθρώπινη συμπεριφορά και δημιουργικότητα!!!!
Για να διευκρινίσουμε και για να αποσαφηνίσουμε “αντικειμενικά” και “διαλεκτικά” την Ιστορική Συνωμοσία της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους, όπως και κατά του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού που συνεχίζεται εντατικά μέχρι σήμερα, δηλαδή τα τελευταία 2,000 χρόνια, θα πρέπει να αναφερθούμε σε “τεκμηριωμένα” ιστορικά γεγονότα και στιγμιότυπα, ξεκινώντας από την εποχή του Άγιου Παύλου τον 1ο αιώνα μ.Χ..
Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι μελέτησα αρκετά ιστορικά βιβλία και θρησκευτικά συγγράμματα, σύντομες αλλά ολοκληρωμένες ιστορικές βιογραφίες, όπως επίσης και ιστορικές και πολιτισμικές αναφορές που ανακάλυψα μέσα από το Διαδίκτυο(Internet), υλικό που καλύπτει τα 2,000 χρόνια της ιστορικής εξέλιξης της Χριστιανικής Εκκλησίας, ιδιαίτερα της Χριστιανικής Εκκλησίας της Ανατολής, δηλαδή της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Θα ονομάσω λοιπόν εδώ μερικές από τις πηγές που χρησιμοποίησα για να τεκμηριώσω αυτή την Ιστορική Πολιτισμική Στρατηγική της Χριστιανική Εκκλησίας ενάντια του Ελληνικού Εθνικού και Πολιτισμικού Στοιχείου τα τελευταία 2,000 χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα, μια “κύρια πηγή” είναι η Καινή Διαθήκη με τα τέσσερα Ευαγγέλια, δηλαδή του Ματθαίου, μαθητή του Ιησού, του Μάρκου, συνεργάτη του Άγιου Πέτρου και του Άγιου Παύλου, του Λουκά, μαθητή και ακόλουθου του Άγιου Παύλου, και του Ιωάννη, μαθητή του Ιησού Χριστού. Επίσης μέσα στην Καινή Διαθήκη είναι γραμμένες οι Πράξεις των Αποστόλων που παρουσιάζουν τις πρώτες θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές προσωπικές κινήσεις των Αποστόλων μετά τον “θάνατο” του Ιησού Χριστού για την διάδοση του Λόγου του Χριστού στην Μέση Ανατολή, στην Μικρά Ασία και στον Μεσογειακό γεωπολιτικό χώρο.
Μετά αναγράφονται οι Επιστολές του Άγιου Παύλου, απευθυνόμενες προς Χριστιανικές Επισκοπές που είχαν ιδρυθεί στην Μέση Ανατολή, στην Μικρά Ασία, στον Ελλαδικό χώρο και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, όπως επίσης και προσωπικές επιστολές σταλμένες στους πιο σημαντικούς Αποστόλους του. Μέσα σε αυτές τις Επιστολές, ο Άγιος Παύλος διατυπώνει σε μεγάλο βαθμό τις προσωπικές του “εντολές” και “οδηγίες” για ένα καλύτερο συντονισμό των Τοπικών Χριστιανικών Οργανώσεων, ιδικά στον οικονομικό και κοινωνικό τομέα(καθημερινή πρακτική προκαθορισμένων κοινωνικών και θρησκευτικών αρχών και αξιών). Παράλληλα, παρουσιάζει “επίσημα” και “αναλυτικά” τις κατευθυντήριες γραμμές για πιο αποτελεσματικές διαδικασίες και στρατηγικές σε σχέση με τον θρησκευτικό προσηλυτισμό των τοπικών κοινωνιών παντού, βοηθώντας οικονομικά τους μη- προνομιούχους μέσα από “φιλανθρωπικά ιδρύματα” και στηρίζοντας πολιτικά και κοινωνικά τους “καλά επιλεγμένους” εύπορους και ισχυρούς πολίτες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Άγιος Παύλος τότε, λειτουργούσε ακριβώς όπως ένα Διευθυντικό Στέλεχος(CEO) μιας “πολυεθνικής εταιρίας” σήμερα!!!!
Τελικά έχουμε την Αποκάλυψη του Ιωάννη, μαθητή του Ιησού Χριστού, ο οποίος μέσα από μεσσιανικές μυθικές και φαντασιακές περιγραφές που “σε μεγάλο βαθμό” προέρχονται από την Εβραϊκή Μυστικιστική Θρησκευτική Παράδοση όπως αυτή καταγράφεται στην Καμπάλα, στο Δευτερονόμιο και σε άλλα “ιερά” Μυστικιστικά Εβραϊκά Έγγραφα, προαναγγέλλοντας το τέλος του κόσμου και την επαναφορά του Ιησού Χριστού σε Απόλυτο Θεϊκό Κυρίαρχο όλων των εξελίξεων του Ανθρώπινου Είδους. Με αυτή την Σκοτεινή και Τρομακτική Περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας, που μοιάζει με τα “επιστημονικά έργα τρόμου” του σημερινού κινηματογράφου, ο Απόστολος Ιωάννης ήθελε να “τρομοκρατήσει” τους Χριστιανούς στις διάφορες κοινότητες και κοινωνίες γιατί υπήρχαν τότε διάφορες τάσεις διάσπασης της Οικουμενικής Χριστιανικής Εκκλησίας. Υπήρξαν τότε δεκάδες αντιμαχόμενα Χριστιανικά Δόγματα που στήριζαν διάφορες μορφές το πως ένα άτομο θα πρέπει να βιώνει καθημερινά τις “νεογέννητες” Χριστιανικές θρησκευτικές και κοινωνικές αξίες του !!! Θα ήθελα εδώ να επισημάνω ότι είναι η δεύτερη φορά που διαβάζω την Καινή Διαθήκη!!!
Τα επόμενα σημαντικά ιστορικά έγγραφα που σχετίζονται άμεσα με το περιεχόμενο της αφήγησής μου για την Χριστιανική Εκκλησία είναι οι τρείς σύντομες αλλά ολοκληρωμένες βιογραφίες των τριών Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, δηλαδή του Ιωάννη του Χρυσόστομου(347μ.Χ-407μ.Χ), του Γρηγορίου του Θεολόγου(329μ.Χ-374μ.Χ) και του Μέγα Βασιλείου(330μ.Χ-379μ.Χ), οι οποίοι έζησαν τον 4ο αιώνα μ.Χ. στην Μικρά Ασία, ήταν Ελληνικής καταγωγής και από “εύπορες κοινωνικές τάξεις”, ενώ λειτούργησαν σαν “επίσκοποι” της Χριστιανικής Εκκλησίας και στη Χριστιανοσύνη στο σύνολό της θεωρούνται σαν “πρωτεργάτες” της Χριστιανικής Θεολογίας!!!
Το επόμενο ιστορικό έντυπο ή βιβλίο που χρησιμοποίησα και που αντιπροσωπεύει ένα κλασσικό ιστορικό έργο για το Βυζάντιο, είναι ‘Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,324-1453’ από τον Ρώσο Ιστορικό και Βυζαντινολόγο, A.A.Vasiliev, σε Ελληνική μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη.
Τελικά, μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα τα δεκάδες ιστορικά άρθρα, αρκετές ιστορικές βιογραφίες και ιστορικές αναφορές, αλλά και σχετικές συνεντεύξεις , υλικό προερχόμενο από το Διαδίκτυο(Internet) που θα ήταν πολύ δύσκολο και χρονοβόρο να το εντοπίσω μέσα από διάφορα έντυπα σε κυκλοφορία.
Πριν ξεκινήσω την αγόρευσή μου για την “πολιτισμική συνωμοσία” της Χριστιανικής Εκκλησίας κατά του Ελληνικού Έθνους και κατά της Ελληνικής Φυλής, όπως επίσης και κατά του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω την θέση μου και τα πιστεύω μου σε σχέση με την στάση ζωής του Ιησού Χριστού όπως αυτή μεταφέρεται στους λόγους του και στις καθημερινές κοινωνικές πράξεις του μέσα από τα Τέσσερα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, δηλαδή των Αποστόλων Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννη, παράλληλα αγνοώντας τα θρησκευτικά διδάγματα του Άγιου Παύλου και των διαφόρων Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίας μετέπειτα!!!
Η βασική “πολιτισμική” και “θρησκευτική” μέριμνα του Άγιου Παύλου και των Πατέρων της Χριστιανικής Εκκλησίας δεν ήταν η “διάδοση” του απλού, ανθρωπιστικού και οικουμενικού Λόγου του Ιησού Χριστού, αλλά μια “καλά καλυμμένη” επαναφορά της Εβραϊκής Θρησκευτικής Παράδοσης του Μωυσή και της Παλιάς Διαθήκης. Με αυτή την “πολιτισμική στρατηγική” αλλά και “πολιτισμική συνωμοσία” επεδίωξαν να αποδυναμώσουν και να ακυρώσουν τον βασικό τους Πολιτισμικό Ιστορικό Αντίπαλο που ήταν ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός- τον Πολιτισμό που συναρμολογούσε σε “μεγάλο βαθμό” τις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές συνιστώσες και θεσμούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας!!!
Οι Ρωμαίοι Εβραίοι Πολιτικοί Συνωμότες, πάντα “μεταμφιεσμένοι κοινωνικά” και “ανώνυμοι πολιτικά” αναζητούσαν μέσα από κοινωνικά ισχυρούς Χριστιανούς μεσάζοντες ή πουλημένους “εθνικούς” αξιωματούχους, να αναβαθμίσουν “οικουμενικά” αλλά και “ιστορικά” τον Εβραϊκό Φυλετικό Παράγοντα μέσα από την άμεση ή και έμμεση επιρροή τους στις πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές εξελίξεις των κοινοτήτων, των κοινωνιών, των εθνών και των κρατών που βρισκόντουσαν κάτω από την πολιτική Ηγεμονία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας!!!
Για να γίνω πιο κατανοητός και έγκυρος σχετικά με τις ιστορικές μου παρατηρήσεις όσον αφορά αυτή την Πολιτισμική Συνομωσία των Εβραίων κατά του Ελληνικού Ιστορικού Παράγοντα, θα αναφερθώ σε κάποια ιστορικά δεδομένα που επιβεβαιώνουν αυτές τις πολιτισμικές μου αντιλήψεις.
Πρώτα απ’ όλα, θα παρουσιάσω μια προσωπική θέση που μπορεί να ακούγεται “τραβηγμένη” και “υπερβολική” με βάση την Ιστορία του Εβραϊκού Έθνους όπως αυτή έχει καταγραφεί από πολλά “καλά ελεγχόμενα” βιβλία της Παγκόσμιας Ιστορίας τα τελευταία 2,000 χρόνια!!! Για τον Άγιο Παύλο, τους Αποστόλους του Ιησού Χριστού και όλους εκείνους τους “κοινωνικά ισχυρούς” Εβραίους Ρωμαίους Πολίτες που έπρατταν δυναμικά “στο παρασκήνιο”, παρεμβαίνοντας άμεσα ή και έμμεσα στις πολιτικές και πολιτισμικές εξελίξεις της Ρωμαϊκής και μετέπειτα της Βυζαντινής Επικράτειας, το Χριστιανικό Στοιχείο στις κοινότητες και στις κοινωνίες που βρισκόντουσαν κάτω από Ρωμαϊκή Πολιτική Διοίκηση αντιπροσώπευε μια “ πέμπτη φάλαγγα” γι’ αυτούς, όπως είναι σήμερα για τους ίδιους οι Ευαγγελιστές και οι Προτεστάντες παγκοσμίως!!!
Η “ιστορική εξήγηση” είναι πολύ απλή αν αναλογίσουμε ότι μέσα από αυτή την ανερχόμενη Χριστιανική Θρησκεία με τις Εκκλησίες της και τις Επισκοπές της, όπως και με τα Μοναστήρια της, υποβαθμίστηκε και ανατράπηκε ο “καθιερωμένος πολιτισμός” του Μεσογειακού γεωπολιτικού χώρου που βασιζόταν στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό με συντελεστές τις πολιτικές του αρχές, την θρησκεία του, τις τέχνες του και τις επιστήμες του, αλλά πιο σημαντικά μια συγκεκριμένη αισθητική ζωής. Στην θέση αυτού του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, οι “Εβραίοι Ρωμαίοι Συνωμότες” τελικά κατάφεραν να επιβάλλουν θρησκευτικά κριτήρια και θρησκευτικές τελετουργίες που πήγαζαν από την Εβραϊκή Θρησκευτική Παράδοση και Μυθολογία(όχι από τον θρησκευτικό Λόγο του Ιησού Χριστού),όπως και αφύσικους και μονοδιάστατους Εβραϊκούς κανόνες και αξίες στην καθημερινή ανθρώπινη συμπεριφορά και σκέψη, με πολιτισμικά σημεία αναφοράς την ορθοδοξία, τον συντηρητισμό και την ψυχική λύτρωση του ανθρώπου από μια δεδομένη “αμαρτωλή γήινη ζωή”!!!!
Οι Εβραίοι πολίτες των Ελληνιστικών Αυτοκρατοριών μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου το 323π.Χ , της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και αργότερα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, απολάμβαναν σε μεγάλο βαθμό όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια ενός ελεύθερου πολίτη σε όλα τα επίπεδα, ειδικά στην ελευθερία να εξασκούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα αν και η θρησκεία τους ήταν τελείως “διαφορετική” και “ξένη” σε σχέση με την Επίσημη Θρησκεία των διαφόρων κρατών και αυτοκρατοριών που τα κύρια μεταφυσικά της χαρακτηριστικά και οι πολιτισμικές της συνιστώσες πήγαζαν “άμεσα” από την Αρχαία Ελληνική Θεογονία και την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία!!!
Πολλοί από αυτούς τους Εβραίους πολίτες του Μεσογειακού γεωπολιτικού χώρου είχαν “διαχρονικά”, “συστηματικά”, “μεθοδευμένα” και “καλά οργανωμένα” κατακτήσει ισχυρές θέσεις κοινωνικής επιρροής και εξουσίας σε όλους τους τομείς , όπως στον κυβερνητικό μηχανισμό, στην δημόσια διοίκηση, στην στρατιωτικές ηγεσίες, αλλά ιδιαίτερα στους οικονομικούς συντελεστές του κράτους και της κοινωνίας γενικότερα, λειτουργώντας σαν έμποροι μεσάζοντες , σαν επιχειρηματίες και σαν τραπεζίτες!!!
Εδώ θα διατυπώσω ένα “εξαιρετικό ιστορικό παράδειγμα” σχετικά με την διοικητική, οικονομική αλλά και πολιτισμική επιρροή των Εβραίων πολιτών σε αυτές τις Αυτοκρατορικές Επικράτειες, αναφέροντας την περίπτωση του Φίλωνα του Ιουδαίου(15π.Χ-50μ.Χ), ο οποίος θεωρείτε “επίσημα” σαν τον πιο σημαντικό θεολόγο της Σύγχρονής Εβραϊκής Θρησκευτικής Παράδοσης και που επεδίωξε να νομιμοποιήσει “νοητικά” και “ιδεολογικά” τις Θρησκευτικές Εβραϊκές Αρχές της Παλιάς Διαθήκης μέσω της “διαλεκτικής σκέψης” του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, των νεο- Πυθαγορείων, όπως και των Ελλήνων Κυνικών και Στωικών φιλοσόφων!!!(σελ.2, Philo Judaeus, www.britannica.com/biography/Philo-Judaeus).
Ο Φίλωνας ο Ιουδαίος, καταγόταν από μια “οικονομικά εύπορη” και “κοινωνικά ισχυρή” Εβραϊκή Οικογένεια της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου, που τότε ανήκε στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αντιπροσώπευε το εμπορικό αλλά και το πολιτισμικό της κέντρο και πυρήνα!!! Ο αδερφός του Φίλωνα τότε, ο Αλέξανδρος Λυσίμαχος, εξασκούσε “επίσημα” την θέση του Γενικού Εφοριακού του Ρωμαϊκού Κράτους, υπεύθυνος για τα Τελωνειακά Τέλη της Αλεξάνδρειας, ενώ υπήρξε τότε ο πλουσιότερος Ρωμαίος Πολίτης της Αλεξάνδρειας και ένας από τους πιο πλούσιους Ρωμαίους Πολίτες σε όλη την Ρωμαϊκή Επικράτεια!!!(σελ.1, Philo Judaeus, www.britannica.com/biography/Philo-Judaeus).
Για τον Φίλωνα τον Ιουδαίο θα αναφερθούμε ξανά αργότερα στο κείμενό μας , την στιγμή που ο ίδιος αντιπροσωπεύει μια από τις πιο σημαντικές ιστορικές προσωπικότητες Εβραϊκής Φυλετικής Καταγωγής, που μέσα από το σημαντικό θεολογικό και φιλοσοφικό του έργο “συνωμότησε” έμπρακτα για να “διαστρεβλώσει” και για να “υποβαθμίσει” την Πολιτισμική Αυθεντικότητα και την Ιστορική Ταυτότητα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και της Αρχαίας Ελληνικής Σκέψης και Αισθητικής!!!!
Οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες αντιμετωπίστηκαν από τον κρατικό μηχανισμό και τις διάφορες κυβερνήσεις σε μεγάλο βαθμό όπως αυτό ίσχυε με τους Εβραίους Ρωμαίους Πολίτες. Οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες απολάμβαναν και εξασκούσαν όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια ενός Ρωμαίου Πολίτη σε όλους τους τομείς της Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Επικράτειας, όπως επίσης και την “ελεύθερη” και “νόμιμη” εξάσκηση του Χριστιανικού Θρησκευτικού Δόγματος αν και αυτό διέφερε “θεολογικά” και “τελετουργικά” από την επίσημη Θρησκεία του Ρωμαϊκού Κράτους. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το “ιστορικό γεγονός” ότι μέσω του επιθετικού θρησκευτικού προσηλυτισμού τους και των κατευθυντήριων πολιτικών γραμμών και στρατηγικών τους, οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες “ανοιχτά αμφισβητούσαν” θεσμικά αλλά και ιδεολογικά την Ιστορική Νομιμότητα και την Πολιτισμική Ταυτότητα της Ρωμαϊκής Επικράτειας σαν “θεματοφύλακας” της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού που γι’ αυτούς συμβόλιζαν την “ειδωλολατρία” και τον “παγανισμό”!!! (σελ.1, ‘Persecution in the Early Church’, www.religionfacts.com/persecution-of-early-church)
Παρ’ όλα αυτά, σαν τους Εβραίους Ρωμαίους Πολίτες έτσι και οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες εκμεταλλεύτηκαν τις “πλουραλιστικές πολιτικές αρχές” και τους “δημοκρατικούς θεσμούς” του Ρωμαϊκού Πολιτεύματος για να διεκδικήσουν και να αναλάβουν θέσεις πολιτικής εξουσίας και οικονομικής επιρροής σε όλους τους κοινωνικούς τομείς της Ρωμαϊκής Επικράτειας όπως αυτό ακριβώς συνέβαινε με τους Εβραίους Ρωμαίους Πολίτες!!!!
Νομίζω ότι αυτή η ιστορική εξέλιξη δεν είναι “τυχαία”, γιατί πιστεύω προσωπικά ότι οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες “πρακτικά” και “ενεργά” εξυπηρετούσαν έμμεσα το Εβραϊκό Ρωμαϊκό Κατεστημένο, ταυτίζοντας την θρησκεία τους και τις κοινωνικές τους αρχές και αξίες με την Εβραϊκή Πολιτισμική Παράδοση ενάντια στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και ενάντια στο Ελληνικό Φυλετικό Στοιχείο!!!! Αυτή η Πολιτισμική και Θρησκευτική προσέγγιση των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών με την Εβραϊκή Ιστορική Παράδοση δεν ήταν θέμα Πίστης στον Ιησού Χριστό που είχε ένα απλό, ανθρωπιστικό και οικουμενικό Λόγο, κατακρίνοντας την υποκρισία, την σκληρότητα και τον συντηρητισμό του Εβραϊκού Θρησκευτικού Δόγματος, αλλά προερχόταν από τις υπαρξιακές φιλοδοξίες τους με “ερέθισμα” και “γνώμονα” την προσωπική τους οικονομική, πολιτική και κοινωνική υπόσταση και “καριέρα”!!!!
Αν και το μεγαλύτερο ποσοστό των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών δεν ήταν Εβραϊκής Φυλετικής Καταγωγής, οι ίδιοι λειτούργησαν κοινωνικά σαν “ενταγμένα μέλη” ισχυρών Εβραϊκών οικονομικών και πολιτικών κέντρων επιρροής μέσα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως σήμερα συμβαίνει στην Δύση γενικότερα με τους μη-Εβραίους Μασόνους που ανήκουν “ψυχή και σώματι” σε Διεθνείς Μασονικές Στοές που ελέγχονται “άμεσα” από Διεθνή Εβραϊκά Οικονομικά και Πολιτικά Συμφέροντα!!!!
Για εκείνη την ιστορική εποχή, δηλαδή στις πρώτες “επεκτατικές” πολιτισμικές αλλά και πολιτικές κινήσεις της Χριστιανικής Εκκλησίας, το “τέλειο ιστορικό παράδειγμα” σχετικά με την “ιστορική κατάληξη” που αφορά άμεσα τον Ελληνικό Πολιτισμό και την Ελληνική Φυλή, είναι ο βίος και το πολιτιστικό έργο των Τριών Πατέρων της Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, δηλαδή του Ιωάννη του Χρυσόστομου(347μ.Χ-407μ.Χ) , του Γρηγόριου του Θεολόγου(329μ.Χ-391μ.Χ) και του Μέγα Βασιλείου(330μ.Χ-379μ.Χ), οι οποίοι αν και Ρωμαίοι Πολίτες της Μικρά Ασίας με την Ελληνιστική της Κουλτούρα , Ελληνικής Καταγωγής και έχοντας σπουδάσει σε “καθιερωμένα” Ελληνικά Πανεπιστήμια τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία, στον επαγγελματικό και θρησκευτικό τους βίο σαν Σημαντικοί Επίσκοποι Χριστιανικών Εκκλησιών της Μικρά Ασίας, εμφανίστηκαν οι πλέον “δογματικοί” και “φανατικοί” υποστηρικτές της αναίρεσης και της κατάργησης του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στην Ρωμαϊκή και Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Παράλληλα, αυτοί οι “Άγιοι Πατέρες” κινήθηκαν σαν “πρωταγωνιστές” μιας κρατικής και κυβερνητικής δίωξης των “εθνικών” Ρωμαίων Πολιτών, οι οποίοι στήριζαν τον δικό τους Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και που στην πλειοψηφία τους ήταν Ελληνικής Φυλετικής και Εθνικής Καταγωγής!!!
Λοιπόν, σαν “ιστορικό συμπέρασμα” θα μπορούσαμε να κάνουμε τον υπαινιγμό ότι οι Πρώτοι Πατέρες της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας ήταν “προδότες” της Ελληνικής Φυλής τους και της Ελληνικής Κουλτούρας τους για χάρη οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών “προσωπικών συμφερόντων”!!! Τέτοιους “ραγιάδες” και τέτοιους “εθνικούς προδότες” έχει καταγράψει πάρα πολλούς η “αληθινή” Ελληνική Ιστορία των τελευταίων 2,000 χρόνων , ιδιαίτερα προερχόμενοι από τον Ελληνορθόδοξο Κλήρο!!!
Σε ένα στοίχο μου εμπνευσμένο από την Σημερινή Ελληνική Πραγματικότητα έγραψα τα εξής: ‘Για τα λεφτά πουλάς την ψυχή σου, αλλά και το παιδί σου!!!’. Στην περίπτωση των Ελλήνων Ρωμαίων Χριστιανών σχετικά με την ιδεολογική τους κοινωνική στάση ενάντια στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό θα μπορούσα να πω τα εξής: ‘ Για τα λεφτά πουλάς την ψυχή σου, αλλά και την Φυλή σου!!!’.
Για να αποσαφηνίσουμε καλύτερα μέσα από ιστορικά δεδομένα τον “συνωμοτικό ρόλο” των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών παίρνοντας σαν παράδειγμα τον “συνωμοτικό ρόλο” και των Εβραίων Ρωμαίων Πολιτών, θα αναφερθούμε στην εποχή που ο Μέγας Κωνσταντίνος, Ρωμαίος θρακικής-ιλλυρικής φυλετικής καταγωγής, κυβέρνησε σαν Ρωμαίος Αυτοκράτορας από το 306μ.Χ μέχρι το 337μ.Χ . Ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε Αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 312μ.Χ μέχρι το 324μ.Χ , και Μονοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 324μ.Χ μέχρι το 337μ.Χ(σελ.1, ‘Κωνσταντίνος Α’‘ , el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’). Αυτή η ιστορική περίοδος βρίσκεται χρονικά σχεδόν 300 χρόνια μετά τις “πολιτικές προσπάθειες” του Άγιου Παύλου να δημιουργήσει τις πρώτες Χριστιανικές Εκκλησίες στην Μέση Ανατολή, στην Μικρά Ασία και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο!!!!
Την “ιστορική εποχή” που ο Μέγας Κωνσταντίνος υπήρξε Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Επικράτειας, η “μεγάλη πλειοψηφία” των Ρωμαίων Πολιτών ταυτιζόντουσαν με την “επίσημη θρησκεία” και τον “επίσημο πολιτισμό” του Ρωμαϊκού Κράτους, των οποίων οι κύριοι κοινωνικοί και ιστορικοί συντελεστές βασιζόντουσαν στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και στην Θεογονία των Αρχαίων Ελλήνων!!!Τότε, οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες αποτελούσαν “ λιγότερο από το ένα δέκατο” του όλου πληθυσμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας(σελ.68, ‘Η Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,324-1458’,A.A.Vasiliev, ελληνική μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη, εκδόσεις Πελεκάνου, Αθήνα 2006). Παρ’ όλα αυτά, παρατηρούμε ότι ακόμη και μετά τους μεγάλους διωγμούς των Ρωμαίων Χριστιανών κάτω από τις Ρωμαϊκές Πολιτικές Ηγεσίες των Αυτοκρατόρων Καλιγούλα(37μ.Χ-41μ.Χ), Νέρωνα(54μ.Χ-68μ.Χ) και Μάρκου Αυρήλιου(161μ.Χ-180μ.Χ), οι οποίοι επεδίωξαν δυναμικά να προστατεύσουν τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό επειδή οι ίδιοι προσωπικά τον θαύμαζαν και τον θεωρούσαν σαν τον “βασικό πολιτισμικό ιστό” της Ρωμαϊκής Ιστορικής Ταυτότητας (σελ.1, ‘Persecution in the Early Church’,www.religionfacts.com/persecution-of-early-church), οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες κάτω από την Ρωμαϊκή Πολιτική Ηγεσία του Μέγα Κωνσταντίνου, εξάσκησαν μεγάλη επιρροή σε όλα τα επίπεδα της Ρωμαϊκής Επικράτειας , ιδιαίτερα στον κυβερνητικό μηχανισμό, στο στράτευμα και στους οικονομικούς θεσμούς του κράτους και της κοινωνίας γενικότερα!!!
Θα ήθελα εδώ να σταθώ για λίγο και να μιλήσω σχετικά με τις κυβερνητικές διώξεις των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών, που σε μεγάλο βαθμό δεν ξεκινούσαν από μια “επίσημη πολιτική γραμμή” της Κεντρικής Κυβέρνησης της Ρώμης, αλλά από Τοπικούς Κυβερνητικούς Φορείς σε όλη την Ρωμαϊκή Επικράτεια. Με αιτία αυτές τις κυβερνητικές διώξεις των Ρωμαίων Χριστιανών, η Ηγεσία της Χριστιανικής Εκκλησίας σκαρφίστηκε το “τυχοδιωκτικό θρησκευτικό φαινόμενο” των Χριστιανών Μαρτύρων, δηλαδή όλα αυτά τα άτομα, άντρες και γυναίκες, που θυσίαζαν την ζωή τους για να προστατέψουν και για να στηρίξουν την Χριστιανική τους Πίστη!!!(σελ.1, ‘Persecution in the Early Church’,www.religionfacts.com/persecution-of-early-church). Τα πτώματα των νεκρών Χριστιανών Μαρτύρων, γίνανε “ιερά λείψανα”, τα “ιερά λείψανα” γίνανε “ιεροί τάφοι”, και τελικά οι “οι ιεροί τάφοι” γίνανε χώροι θρησκευτικής λατρείας. Οι Χριστιανοί προσκυνητές σε αυτούς τους “ιερούς χώρους” ήθελαν να εκφράσουν την λατρευτική προσήλωσή τους στο “μεταφυσικό θρησκευτικό μεγαλείο” των Χριστιανών Μαρτύρων , αφήνοντας ταυτόχρονα και κάποια “χρυσά φλουριά” στο Μεγάλο Παγκάρι της Χριστιανικής Εκκλησίας. Ένα “ειδωλολατρικό” και “σατανικό” κοινωνικό φαινόμενο που λειτουργεί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα, αν και έχουμε μπει στον 21ο αιώνα!!! Ας είναι καλά “η ιεροσύνη” της Ηγεσίας της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδας!!! Να τους χαιρόμαστε!!!
Εκείνη την εποχή, μια παρόμοια “σκοτεινή θρησκευτική πρωτοβουλία” ενεργοποιήθηκε από την Χριστιανική Εκκλησιαστική Ηγεσία που ήταν η ανέγερση πολλών Χριστιανικών Μοναστηριών και η “επίσημη κοινωνική ένταξη” πολλών Χριστιανών Μοναχών που λειτούργησαν και ακόμη λειτουργούν σαν “μεσάζοντες” των “πολιτικών εξουσιών”, της “ιδεολογικής προπαγάνδας” και του “θρησκευτικού φανατισμού” της Χριστιανικής Εκκλησίας σε σχέση με το “ποίμνιο της”!!!
Σχετικά με τα Χριστιανικά Μοναστήρια και την Χριστιανική Μοναχική Ζωή, θα ήθελα να αναφερθώ ιστορικά στην “πολύ στενή φιλία” μεταξύ των δύο Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Μέγα Βασίλειου(330μ.Χ-379μ.Χ) και του Γρηγορίου του Θεολόγου(329μ.Χ-374μ.Χ). Οι δύο αυτοί Χριστιανοί Εκκλησιάρχες προερχόντουσαν από “εύπορες” Ελληνικές Οικογένειες της Μικρά Ασίας και “αγαπήθηκαν” όταν συναντήθηκαν σαν σπουδαστές στις Ελληνικές Σχολές των Αθηνών. Πριν αυτοί οι δύο “στενοί φίλοι” και “στενοί συνεργάτες” εξελιχθούν σε Ισχυροί Επίσκοποι της Χριστιανικής Εκκλησίας της Μικρά Ασίας, είχαν “συμβιώσει” πολλές φορές σαν “ασκητές” σε διάφορα Χριστιανικά Μοναστήρια του Πόντου.(σελ.23-24, ‘Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος’, συντάκτης Μιχάλης Τσώλης, Εκδόσεις Ορθόδοξου Τύπου, Αθήνα 1997).
Για να χαλαρώσουμε τώρα λιγάκι, θα σας πω ένα Ελληνικό Λαϊκό Ρητό που αφορά τον “ιερό κοινωνικό βίο” των δικών μας Ελλήνων Χριστιανών Μοναχών τότε αλλά και τώρα. Το λαϊκό ρητό λέει τα εξής:’ Για να γίνεις ηγούμενος πρέπει να σε πηδήξει ο προηγούμενος’!!!. Όπως παρατηρώ καμιά φορά μέσα από τα διαβάσματά μου , ο απλός Έλληνας πολίτης κατέχει μεγάλη γνωστικότητα για όλα τα “κοινωνικά” και “εκκλησιαστικά” ευτράπελα που συμβαίνουν γύρω του, παρ ‘όλα αυτά είναι “πολύ δειλός” και “πολύ συντηρητικός” για να τα εκφράσει ανοιχτά και να αλλάξει το “σάπιο” Κοινωνικό και Πολιτισμικό Εποικοδόμημα της πατρίδας του και του Έθνους του!!!
Όλοι αυτοί οι “τεχνητοί” θρησκευτικοί θεσμοί της Χριστιανικής Εκκλησίας έχουν κάτι το κοινό με τις “ανθρώπινες αξίες” και την “κοινωνική ηθική” του Ιησού Χριστού;;;; Επαναλαμβάνω, όλοι αυτοί οι “τεχνητοί” θρησκευτικοί θεσμοί έχουν κάτι το κοινό με τις “ανθρώπινες αξίες” και την “κοινωνική ηθική” του Ιησού Χριστού;;;; Μόνο για να ξέρουμε!!!!
Αυτή η “σημαντική κοινωνική επιρροή” των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών σε όλα τα επίπεδα της Ρωμαϊκής Επικράτειας ανάγκασαν τον Μέγα Κωνσταντίνο τον Φεβρουάριο του 313μ.Χ στα Μεδιόλανα της Ιταλίας(σημερινό Μιλάνο) να υπογράψει με τον Αύγουστο Λικίνιο(308μ.Χ-324μ.Χ) , Ρωμαίος Αυτοκράτορας της Ανατολικής Ευρώπης και Ιταλίας και μέλος της “ τετραρχίας” των Καισάρων που διοικούσε την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο σύνολό της(σελ.1,’Valerius Licinius Licinianus’,www.roman-empire.net/decline/licinius.html),μια κοινή κυβερνητική συμφωνία για θρησκευτικά θέματα, κατοχυρώνοντας στο Ρωμαϊκό Πολίτευμα την ανεξιθρησκία και την θρησκευτική ελευθερία, ενώ ο Χριστιανισμός αναγνωρίστηκε σαν “επίσημη” και “προστατευόμενη” θρησκεία του Ρωμαϊκού Κράτους!!! Ο Μέγας Κωνσταντίνος τώρα, σαν ο Ανώτερος Αύγουστος προστάτευσε έμπρακτα τις Χριστιανικές Κοινότητες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με οικονομικές επιχορηγήσεις, την επιστροφή των δημευμένων τόπων λατρείας και των κτημάτων των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών, όπως και την απαλλαγή του κλήρου τους από κρατικούς φόρους(σελ.8-9,’Κωνσταντίνος Α‘ ‘,el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’).
Ο Μέγας Κωνσταντίνος σαν ένας πολύ “φιλόδοξος” και “πραγματιστής” πολιτικός αλλά και στρατιωτικός ηγέτης επεδίωξε να εδραιώσει την “απόλυτη πολιτική κυριαρχία” του σε όλη την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και αυτό “εν μέρει” το κατάφερε μέσα από ένα πολιτικό και πολιτισμικό “αλισβερίσι” με τους Χριστιανούς Ρωμαίους Πολίτες, οι οποίοι διέθεταν και έλεγχαν άμεσα ή έμμεσα πολλούς κοινωνικούς πυρήνες “επιρροής” και “εξουσίες” στην Ρωμαϊκή Επικράτεια , κάτι σαν “νεοφύτευτες μασονικές στοές”!!! Η “ιδεολογική ταύτιση” και η “υπαρξιακή ταύτιση” του Μέγα Κωνσταντίνου με τους Ρωμαίους Χριστιανούς δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με την πίστη του στον Ιησού Χριστό ούτε με τις ηθικές και πνευματικές αρχές του Χριστού, απλά συνδέονταν με τις “προσωπικές φιλοδοξίες” του και την “υπαρξιακή εμμονή” του για απόλυτη πολιτική εξουσία, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος, ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Ναπολέοντας. Τρελαμένες Ιστορικές Προσωπικότητες!!!!
Βεβαίως , το “πολιτικό γλείψιμο” του Μέγα Κωνσταντίνου προς τους Χριστιανούς Ρωμαίους Πολίτες με τον χρόνο αναβαθμίστηκε. Έχουμε ήδη αναφέρει την “επίσημη κυβερνητική συμφωνία” στα Μεδιόλανα της Ιταλίας το 313μ.Χ, όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος με τον Αύγουστο Λικίνιο, κατοχύρωσαν Συνταγματικά την ανεξιθρησκία και την θρησκευτική ελευθερία, ενώ ο Χριστιανισμός αναγνωρίστηκε σαν “επίσημη” και “προστατευόμενη” θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος πλέον προστατεύει “δυναμικά” και “πρακτικά” τα πολιτειακά δικαιώματα και τα κοινωνικά συμφέροντα των Χριστιανικών Κοινοτήτων σε όλη την Ρωμαϊκή Επικράτεια(σελ.8-9, ‘Κωνσταντίνος Α’ ‘,el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’).
Μετά, ο Μέγας Κωνσταντίνος επέβαλε στον Αύγουστο Λικίνιο(308μ.Χ-324μ.Χ), μέλος της “τετραρχίας” των Ρωμαίων Καισάρων, να υιοθετήσει “επίσημα” την πολιτική του υπέρ των Χριστιανών Ρωμαίων Πολιτών και στις πολεμικές του εκστρατείες να χρησιμοποιεί το “έμβλημα” της Χριστιανική Θρησκείας(σελ.2, www.roman-empire.net/decline/licinius.html), ακριβώς όπως ο ίδιος το είχε πράξει όταν το 312μ.Χ είχε μπει θριαμβευτικά στην Ρώμη νικώντας τις στρατιωτικές δυνάμεις του Αύγουστου Μαξέντιου(306μ.Χ-312μ.Χ). Ο Μέγας Κωνσταντίνος τότε είχε στρατολογήσει ντόπιους κατοίκους, “εθνικούς” και “χριστιανούς”, δίχως διακρίσεις , ενώ στην νικηφόρα είσοδό του στην Ρώμη, το “σύμπλεγμα” Χ και Ρ, δηλαδή το “χριστόγραμμα” είχε μπει στις ασπίδες των στρατιωτών του, και αργότερα, ο Μέγας Κωνσταντίνος έβαλε αυτό το “σταυροειδές σύμβολο” και στο στέμμα του(σελ.6-7, ‘Κωνσταντίνος Α’ ‘,el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’).
Άλλα κυβερνητικά μέτρα που ο Μέγας Κωνσταντίνος πήρε σταδιακά, ευνοώντας την “κοινωνική υπόσταση” και την “κοινωνική θέση” των Ρωμαίων Χριστιανών ήταν η ολοκληρωτική επιστροφή της δημευμένης περιουσίας τους από προηγούμενες περιόδους των διωγμών τους, την δυνατότητα να αυξήσουν αυτή την περιουσία, όπως και το δικαίωμα να κληροδοτήσουν την ιδιοκτησία τους στην Εκκλησία, η οποία ξανά αποκτούσε το δικαίωμα της κληρονομιάς(σελ.12,’Κωνσταντίνος Α’ ‘,el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’).
Όπως λοιπόν παρατηρούμε, οι Χριστιανοί Ρωμαίοι Πολίτες ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για τα “περιουσιακά δικαιώματά” τους παρά για τα “λατρευτικά δικαιώματά” τους σε σχέση με την Χριστιανική Θρησκεία τους, όπως και για την δικαιοδοσία της Χριστιανικής Εκκλησίας να ελέγχει τις κληροδοσίες των Ρωμαίων Χριστιανών. Μια “ζοφερή πολιτισμική κατάσταση” που δεν έχει ποτέ αλλάξει και που συνεχίζεται μέχρι σήμερα από Έλληνες Χριστιανούς και από την Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, αλλά και πιο πέρα!!!!
Αργότερα, όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος πλέον διοικούσε σαν “μονοκράτορας” της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αναγνωρίστηκε μέσω κυβερνητικών διατάξεων η “νομική υπόσταση” της κάθε Χριστιανικής Κοινότητας στην Ρωμαϊκή Επικράτεια, ενώ επίσης ενισχύθηκε η “θεσμική” και η “πνευματική” θέση των Χριστιανών Επισκόπων στις κοινωνίες τους, παραχωρώντας σε αυτούς το δικαίωμα να επιλύουν ιδιωτικές διαφορές των κοινοτήτων τους, όχι σαν δικαστές, αλλά σαν “επίσημα αναγνωρισμένοι” από το κράτος διαιτητές. Οι αποφάσεις των Επισκοπικών Δικαστηρίων αναγνωριζόντουσαν από το Ρωμαϊκό Κράτος ακόμη και για θέματα μη εκκλησιαστικά. Τελικά, ο Μέγας Κωνσταντίνος εφάρμοσε κανόνες σε όλη την Ρωμαϊκή Επικράτεια για την απαγόρευση της εργασίας την Κυριακή όπως και σε Μεγάλες Γιορτές των Χριστιανών, ενώ πιο σημαντικό για τους Ρωμαίους Χριστιανούς Πολίτες, ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ καταχώρησε “κυβερνητικές χορηγίες” για την ανέγερση Χριστιανικών Ναών(σελ.11-12,’Κωνσταντίνος Α’ ‘,el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’).
Ο Μέγας Κωνσταντίνος παρέμεινε “ ειδωλολάτρης” μέχρι τον τελευταίο χρόνο της ζωής του!!! Βαφτίστηκε Χριστιανός “μόνο στο κρεβάτι του θανάτου του”, από τον Επίσκοπο Νικομήδειας Ευσέβιο!!! Επίσης, ο Μέγα Κωνσταντίνος έκανε τα παιδιά του Χριστιανούς!!!(σελ.80,’Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,324-1453’,A.A.Vasiliev, ελληνική μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2006).
Θα πρέπει τώρα να “κάνω μια παρένθεση” σχετικά με την Χριστιανική Ηθική και τις Χριστιανικές Ανθρώπινες Αξίες του Μέγα Κωνσταντίνου, όπως και της μητέρας του, της Αυτοκράτειρας Ελένης ή της “Αγίας Ελένης” όπως εμείς οι “κουτοί” και “υποκριτές” Χριστιανοί Έλληνες Πολίτες την αποκαλούμε μέχρι σήμερα, όπως και τον γιό της τον Μέγα Κωνσταντίνο, που η “καλά στημένη” Ελληνική Ιστορία τον ονόμασε “Μέγα” και η Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία τον ανακήρυξε “άγιο” και “ισαπόστολο”(σελ.15,’Κωνσταντίνος Α’ ‘, el.wikipedia.org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’). Εδώ θα πρέπει να ειπωθούν κάποια ιστορικά δεδομένα της εποχής εκείνης με το όνομά τους!!!
Το 325μ.Χ, ο Μέγας Κωνσταντίνος ή ο “Άγιος” Κωνσταντίνος διέταξε να “εκτελεστεί” ο μεγαλύτερος γιός του, ο Κρίσπος, γιός της πρώτης του συζύγου, της Μενερβίνης , ενώ επίσης την ίδια χρονιά, “εκτέλεσε” την δεύτερη σύζυγό του την Φαύστα με εντολή της “Άγιας Μητέρας” του, της Αυτοκράτειρας Ελένης(σελ.14,’Κωνσταντίνος Α’ ‘,el.wikipedia-org/wiki/Κωνσταντίνος_Α’). Όλοι εμείς οι “θρησκευόμενοι” Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί να μας χαιρόμαστε που αποκαλούμε αυτά τα “σάπια ιστορικά υποκείμενα” Άγιους και Αγίες, και τους δοξάζουμε κάθε χρόνο με “επίσημες” ονομαστικές γιορτές και πανηγύρια σε όλη την Ελληνική Επικράτεια αλλά και πιο πέρα!!!!
Τελικά, είναι ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Θεοδόσιος(379μ.Χ-395μΧ), ο Μέγας Θεοδόσιος, ή καλύτερα ο “ Άγιος Θεοδόσιος”, ο Σφαγέας των Εθνικών ή των Ρωμαίων Πολιτών που στήριζαν τον παραδοσιακό Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό τους και την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία τους( μεγάλο μέρος ήταν Ελληνικής Φυλετικής Καταγωγής), που υποχρέωσε τους Εθνικούς Ρωμαίους Πολίτες να υιοθετήσουν το Χριστιανικό Θρησκευτικό Δόγμα, ενώ ταυτόχρονα, “θεσμοθέτησε ” την Χριστιανική Θρησκεία σαν την “επίσημη θρησκεία” της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας(σελ.107-108, ‘Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας,324-1453,’A.A.Vasiliev,ελληνική μετάφραση του Δημοσθένη Σαβράμη, Εκδόσεις Πελεκάνος, Αθήνα 2006).
Οι “κοινωνικά καλυμμένοι” και “πολιτικά ανώνυμοι” Εβραίοι Ρωμαίοι Συνωμότες, φιλοδοξούσαν και προγραμμάτιζαν με ένα “υποχθόνιο” αλλά και “ανατρεπτικό” πολιτικό τρόπο να επιβάλλουν την δική τους “φυλετική πολιτισμική εξουσία”, μεταλλαγμένη όμως, για να μπορέσουν να προσεγγίσουν και να ελέγξουν την “λαϊκή βάση” ιδεολογικά αλλά και το Πολιτικό, Οικονομικό και Κοινωνικό Κατεστημένο των κοινωνιών, των εθνών και των κρατών αυτής της τεράστιας γεωπολιτικής περιοχής!!! Αυτό το πέτυχαν, μέσα από οικονομικές και πολιτικές “συναλλαγές” και “διαπλοκές”, όπως συμβαίνει σήμερα παγκοσμίως μέσα από Διεθνείς Μασονικές Στοές που καθορίζουν σε “μεγάλο βαθμό” όλες τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις των περισσοτέρων κοινωνιών, εθνών και κρατών στην υφήλιο!!!
Σήμερα, αυτές οι Διεθνείς Μασονικές Στοές βρίσκονται σε “μεγάλη έκταση” κάτω από την “άμεση εποπτεία” ισχυρών προσωπικοτήτων της Εβραϊκής Φυλής και του Εβραϊκού Έθνους διεθνώς , όπως ακριβώς αυτό συνέβαινε με τις πρώτες Χριστιανικές Επισκοπές στην Μέση Ανατολή, στην Μικρά Ασία, στον Ελλαδικό γεωπολιτικό χώρο και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο!!! Ουσιαστικά, οι πρώτες Χριστιανικές Επισκοπές αντιπροσώπευαν ιστορικά τις Πρώτες Μασονικές Στοές που ο πολιτικός και ο οικονομικός τους σκοπός ήταν η εδραίωση και η εξάπλωση του Εβραϊκού Πολιτισμικού Στοιχείου σε “παγκόσμιο επίπεδο”, αλλά με τα κοινωνικά εργαλεία “μεταμφίεσης” του Χαμαιλέοντα, δηλαδή πιο ουμανιστικό, πιο ιδεατό και πιο οικουμενικό!!!
Για να αποσαφηνίσουμε ιστορικά καλύτερα τον “συντεχνιακό θρησκευτικό ρόλο” των Πρώτων Χριστιανικών Επισκοπών θα πάρουμε σαν παράδειγμα το ιστορικό βιογραφικό του Μέγα Βασιλείου(330μ.Χ-379μ.Χ). Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε και έζησε τον περισσότερο χρόνο της ζωής του στην Καισαρεία της Μικρά Ασίας. Προερχόταν από την Άρχουσα Ελληνική Τάξη της Καππαδοκίας, ενώ τα μέλη της οικογένειάς του και οι συγγενείς του λειτουργούσαν επαγγελματικά σαν “υψηλά ιστάμενοι” κρατικοί υπάλληλοι και μεγαλοτσιφλικάδες!!! Ο Μέγας Βασίλειος το 369μ.Χ χειροτονήθηκε Επίσκοπος της Καισαρείας μέσα από την προσωπική παρέμβαση του Επισκόπου της σημαντικής γειτονικής πόλης Ναζιανζού, του Γρηγορίου, πατέρα του Γρηγορίου του Θεολόγου, του πιο “στενού” φίλου και συνεργάτη του Μέγα Βασιλείου από τα νεανικά του χρόνια!!!(σελ.19,’ Ο Μέγας Βασίλειος, ο οικουμενικός δάσκαλος’, σύνταξη του Ευάγγελου Π. Λέκκου, εκδοτική παραγωγή «Σαίτης»)
Η Β’ Οικουμενική Σύνοδος οργανώθηκε το 381μ.Χ , κάτω από την εποπτεία του Γρηγορίου του Θεολόγου, Επισκόπου της Κωνσταντινουπόλεως(380μ.Χ-382μ.Χ), και με την “επίσημη έγκριση” του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Θεοδόσιου(379μ.Χ-395μ.Χ), του Βυζαντινού Αυτοκράτορα που είχε “θεσμοθετήσει” να γίνει η Χριστιανική Θρησκεία η “επίσημη θρησκεία” του Βυζαντίου!!! Σε αυτή την Β’ Οικουμενική Σύνοδο που θα καθόριζε τα θρησκευτικά και τα εκκλησιαστικά ζητήματα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, συμμετείχαν εκτός από το Βυζαντινό Αυτοκράτορα Θεοδόσιο, 150 ιεράρχες και επίσκοποι, ενώ ανάμεσά τους παραβρέθηκαν και τα δύο αδέρφια του Μέγα Βασιλείου, ο Επίσκοπος Νύσσας της Καππαδοκίας Γρηγόριος και ο Επίσκοπος Σεβάστειας Πέτρος(σελ.83,’Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος’, σύνταξη του Μιχάλη Τσώλη, εκδόσεις «Ορθόδοξου Τύπου»,1997).
Όπως λοιπόν διαπιστώνουμε “ιστορικά”, συγγενείς και φίλοι ελέγχουν τις Πρώτες Χριστιανικές Επισκοπές, είναι Ελληνικής Καταγωγής και από “εύπορες” Ελληνικές Οικογένειες της Μικρά Ασίας , αλλά τελικά “προγραμματισμένοι” ή “εξαγορασμένοι” να πολεμήσουν τους Έλληνες Εθνικούς ή τους “δήθεν ειδωλολάτρες”, ειδικά τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό τους, “μέχρι το τέλος” !!!!
Λοιπόν, ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, τα αδέρφια του Μέγα Βασιλείου όπως και οι οικογένειές τους, λειτούργησαν σαν “θρησκευτικές συντεχνίες” ή σαν “θρησκευτικές μασονικές στοές” για να προστατεύσουν και για να ενισχύσουν τα ιδιωτικά τους οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά συμφέροντα, “σε βάρος” του Πολιτισμού τους, της Φυλής τους και του Έθνους τους!!! Εύγε σε αυτούς τους “Άγιους” Έλληνες Προδότες!!!!
Εδώ θα πρέπει να ξεκινήσουμε ιστορικά σχεδόν “από το μηδέν”, για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε και για να κατανοήσουμε “σε κάποιο βαθμό” τις ρίζες ή τις αιτίες της Πολιτισμικής Αντιπαράθεσης μεταξύ των Εβραίων γενικότερα και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, όπως και με τους Έλληνες σαν “ιστορικό” Έθνος και σαν “ιστορική” Φυλή. Οι ιστορικές αντιπαραθέσεις και οι κοινωνικές συγκρούσεις μεταξύ Εβραίων και Ελλήνων δεν πηγάζουν μόνο μέσα από τις “ετερόκλητες” και “ασυμβίβαστες” διαφορές των Παραδοσιακών Πολιτισμών τους σε πολιτιστικό, θρησκευτικό, πολιτικό, ιδεολογικό και υπαρξιακό επίπεδο, αλλά επίσης υπάρχει το πολύ “κρίσιμο ιστορικό θέμα” μιας πολύ Πετυχημένης Επεκτατικής Πολιτικής σε “μεγάλη κλίμακα” χρόνου και χώρου του Ελληνικού Φυλετικού Στοιχείου!!! Μια “επεκτατική πολιτική” που επηρέασε καθοριστικά τις πολιτιστικές, πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις στο μεγαλύτερο μέρος του Μεσογειακού γεωπολιτικού χώρου και στο μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής για τουλάχιστον 1,500 χρόνια “πραγματικής ιστορίας”, μέχρι την γέννηση του Χριστού!!!!
Ιστορικά, αυτή την “διαδεδομένη” Ελληνική Πολιτισμική Επιρροή την διαπιστώνουμε αρχικά με την Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία των Δωριέων της Πελοποννήσου, ξεκινώντας από τον 14ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 10ο αιώνα π.Χ. !!! Η Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία και ο Μυκηναϊκός Πολιτισμός βασισμένα στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και στην Αρχαία Ελληνική Πολιτιστική Παράδοση σταδιακά επεκτάθηκαν μέχρι την Κρήτη, τα νησιά της Ανατολικής Μεσογείου, την Μικρά Ασία και την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας!!!
Μετά χρονικά, έχουμε την Αθηναϊκή Συμμαχία Ελληνικών πόλεων-κρατών που “πρακτικά” και “ουσιαστικά” ήταν μια Αθηναϊκή Αυτοκρατορία που ιστορικά διήρκησε σχεδόν 2 αιώνες, δηλαδή από τον 6ο μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ.!!! Η Αθηναϊκή Συμμαχία έλεγχε άμεσα μεγάλο αριθμό Ελληνικών πόλεων-κρατών που βρισκόντουσαν στον Ελλαδικό γεωπολιτικό χώρο φθάνοντας μέχρι την Μαύρη Θάλασσα, και από την Ανατολική Μεσόγειο μέχρι τα παράλια της Ιταλίας!!!
Το επόμενο Καθοριστικό Ιστορικό Βήμα για την “εξάπλωση” του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής Φυλής ήταν η Οικουμενική Ελληνική Αυτοκρατορία του Μέγα Αλέξανδρου που σχηματίστηκε στο “δεύτερο ήμισυ” του 4ου αιώνα π.Χ.!!! Αυτή η Ελληνική Οικουμενική Αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιελάμβανε “απέραντα σε μέγεθος” εδάφη, από τις Ινδίες μέχρι την Μέση Ανατολή, και από την Βόρειο Αφρική μέχρι την Μικρά Ασία, όπως επίσης και από τον Ελλαδικό γεωπολιτικό χώρο και την Κεντρική Ευρώπη μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο!!!
Μετά τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου το 323π.Χ. , αυτή η απέραντη σε έκταση Οικουμενική Ελληνική Αυτοκρατορία, διασπάστηκε σε πολύ ισχυρά Ελληνικά ή καλύτερα σε πολύ ισχυρά “Ελληνιστικά Βασίλεια” που πλέον ανήκαν στους πιο σημαντικούς στρατηγούς του Αλέξανδρου και οι οποίοι τα διεκδίκησαν σαν “φυσικοί διάδοχοί” του. Αυτά τα “Ελληνιστικά Βασίλεια” είχαν μια ιστορική διάρκεια σχεδόν τριών αιώνων, ενώ από τους ιστορικούς ονομάστηκαν “Ελληνιστικά” και όχι “Ελληνικά” Βασίλεια γιατί “η διάρθρωσή” τους είχαν σαν πολιτικό γνώμονα την Οικουμενική Πολιτισμική Ιδεολογία του Μέγα Αλέξανδρου. Αυτές οι “Ελληνιστικές” κρατικές οντότητες αντιπροσώπευαν “ένα πάντρεμα” μεταξύ της τοπικής πολιτικής κουλτούρας όπως και του παραδοσιακού πολιτισμού των κοινωνιών, των εθνών και των κρατών που είχαν κατακτηθεί από τον Μακεδονικό Στρατό του Μέγα Αλέξανδρου, και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού!!! Οι κατευθυντήριες γραμμές αυτού του Επεκτατικού Ελληνικού Πολιτισμού αφορούσαν την κατασκευή ενός “σύγχρονου” και “αποτελεσματικού” κρατικού οικοδομήματος με βασικές συνιστώσες την κυβερνητική διοίκηση, την οικονομία και την άμυνα, αλλά ιδιαίτερα την ανθρώπινη διανόηση, τις επιστήμες και τις τέχνες!!!!
Τα 3 σημαντικότερα Ελληνιστικά Βασίλεια ήταν πρώτα από όλα αυτό της Αιγύπτου, με πολιτική ηγεσία την Δυναστεία των Πτολεμαίων, που εκτός από την Αίγυπτο, έλεγχε εδάφη στην Νοτιοανατολική και Βόρειο Αφρική, μέρος της Μέσης Ανατολής, της Μικρά Ασίας και της Αραβίας, όπως και σημαντικά νησιά στην Ανατολική Μεσόγειο. Μετά έχουμε το Ελληνιστικό Βασίλειο της Συρίας με πολιτική ηγεσία την Δυναστεία των Σελευκιδών που έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής μέχρι τα σημερινά σύνορα του Πακιστάν και του Αφγανιστάν. Τελικά βλέπουμε το Ελληνιστικό Βασίλειο της Μακεδονίας, με πολιτική ηγεσία τον Κάσσανδρο και τους συγγενείς του, και μετέπειτα τους απογόνους τους. Το Ελληνιστικό Βασίλειο της Μακεδονίας έλεγχε μεγάλο μέρος του Ελλαδικού γεωπολιτικού χώρου και μέρος της Μικρά Ασίας!!!(σελ.1-3, www.greek-thesaurus.gr/hellenistic-kingdoms.html).
Τώρα ας ερευνήσουμε και ας ανακαλύψουμε τις “πραγματικές” ιστορικές και πολιτισμικές συνιστώσες του Εβραϊκού Έθνους και της Εβραϊκής Φυλής, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τις συγκρίνουμε “ποιο αντικειμενικά” με αυτές του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής. Εδώ θα πρέπει να αναφερθούμε σε “ιστορικά στοιχεία” που πολύς κόσμος δεν τα γνωρίζει, γιατί για τουλάχιστον 2,000 χρόνια, ισχύει μια “παραποιημένη αφήγηση” των ιστορικών δεδομένων από πολιτιστικά κέντρα και πολιτιστικές πηγές των ίδιων των Εβραίων όπως και από πολιτιστικά κέντρα και πολιτιστικές πηγές των Ηγεσιών όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών, με “πρωτεργάτες” την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία, την Καθολική Εκκλησία και την Προτεσταντική Εκκλησία!!! Τα δύο αυτά ισχυρά κοινωνικο-πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα διάταξης , δηλαδή το Εβραϊκό Διεθνές Κατεστημένο και το Χριστιανικό Εκκλησιαστικό Κατεστημένο Παγκοσμίως, αντιπροσώπευαν και ακόμη αντιπροσωπεύουν τους “κύριους ιστορικούς πρωταγωνιστές” άμεσα ή έμμεσα , όχι μόνο στην Ιστορική Πολιτιστική και Πολιτική Συνωμοσία κατά του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους, αλλά επίσης και στην “απόλυτη ενίσχυση” της πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής επιρροής του Εβραϊκού Έθνους “διεθνώς” και “διαχρονικά”, αν και κατά καιρούς υπήρχαν διώξεις Εβραίων Πολιτών από τις Πολιτικές Ηγεσίες των κρατών όπου διέμεναν, ιδιαίτερα σε Δυτικές χώρες!!!!
Θα ήθελα εδώ να σταθώ και να αναφέρω ένα “πραγματικό ιστορικό στιγμιότυπο” που επαληθεύει την ουσιαστική και προνομιακή κοινωνική και οικονομική θέση που κατείχαν οι Εβραίοι Πολίτες της Ανατολικής αλλά και της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Η αρχική διάσπαση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ξεκίνησε το 331μ.Χ., όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος(306μ.Χ.-337μ.Χ.) ίδρυσε την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πάνω στην Αρχαία Ελληνική Πόλη του Βυζαντίου με το επίσημο όνομα της Νέας Ρώμης, αλλά τελικά, η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας(324μ.Χ.-1453μ.Χ.) ή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας έμεινε γνωστή ως Κωνσταντινούπολη!!!
Η Δεύτερη Οικουμενική Σύνοδος το 381μ.Χ. , αναγνώρισε την Επισκοπή της Κωνσταντινουπόλεως σαν Πατριαρχείο και της έδωσε την “δεύτερη θέση” μετά το Πατριαρχείο της Ρώμης στα πρεσβεία. Τελικά, η Τέταρτη Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας το 451μ.Χ., αναγνώρισε το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως σαν την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή του Βυζαντίου, αλλά το Πατριαρχείο της Ρώμης συνέχισε να έχει “τα εκκλησιαστικά πρωτεία” σε μια Οικουμενική Χριστιανική Εκκλησία!!!
Το Μεγάλο Σχίσμα μεταξύ των δύο Εκκλησιών, δηλαδή της Καθολικής Εκκλησίας της Ρώμης αντιπροσωπεύοντας την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την Οικουμενική Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολις, αντιπροσωπεύοντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή την Βυζαντινή Αυτοκρατορία έγινε το 1054μ.Χ.. Υπήρξε ένα Θρησκευτικό Σχίσμα μεταξύ των Καθολικών Λατίνων της Δύσης και των Ελληνορθόδοξων της Ανατολής, ενώ παράλληλα αυτό το Θρησκευτικό Σχίσμα είχε πολύ σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις, όπως στρατιωτικές συγκρούσεις, πολιτισμικές αντιπαραθέσεις και επεκτατικές στρατηγικές!!! Ουσιαστικά, την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την διοικούσε ο Πάπας ή ο Πατριάρχης της Ρώμης από το Βατικανό, με την πολιτική και στρατιωτική στήριξη Ηγετών Χριστιανικών Ευρωπαϊκών Κρατών, ενώ την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή την Βυζαντινή Αυτοκρατορία την διοικούσαν ο Ελληνορθόδοξος Βυζαντινός Αυτοκράτορας, “μαζί” με τον Ελληνορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως!!!(σελ.1-4,’Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως’, https://el.wikipedia.org/wiki/Οικουμενικό_Πατριαρχείο-Κωνσταντινουπόλεως ).
Μέσα από νομικές και πολιτικές διατάξεις του Πατριαρχείου της Ρώμης ή του Βατικανού, που “πρακτικά” έλεγχε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πολιτικά , οικονομικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά αλλά και “στρατιωτικά”, οι Εβραίοι Πολίτες αυτής της “τεράστιας” γεωπολιτικής περιοχής, “εξασφάλισαν συνωμοτικά” για τον εαυτό τους την αποκλειστικότητα(μονοπώλιο) των επαγγελμάτων του “εισπράκτορα φόρων” και του “δανειστού χρημάτων” με υψηλό τόκο ή πιο λαϊκά του “τοκογλύφου”!!!! Αυτή η “Συνωμοτική Συνεννόηση” μεταξύ του Εβραϊκού Καταστημένου και της Καθολικής Εκκλησίας όπου το Βατικανό θα διέθετε αυτά τα “επαγγελματικά μονοπωλιακά προνόμια” σε Εβραίους Πολίτες βασιζόντουσαν στην “επίσημη εκκλησιαστική αναφορά” του Χριστιανικού Δόγματος που θεωρούσε την “είσπραξη φόρων” και τον “δανεισμό χρημάτων με τόκο” σαν “αμαρτωλές” Πρακτικές απαγορευμένες σε Χριστιανούς. Αυτή την “βρώμικη δουλειά” έπρεπε να την κάνουν οι “αμαρτωλοί Εβραίοι”!!!
Από τις χρηματικές εισπράξεις, δηλαδή “τα χρυσά φλουριά” των Εβραίων “εισπρακτόρων φόρων” και των Εβραίων “τοκογλύφων”, μεγάλο μερίδιο πήγαινε στα Ταμεία του Βατικανού που έλεγχε άμεσα αυτούς του Εβραίους “επαγγελματίες”!!! Με αυτό το Σατανικό Θεσμικό Κόλπο και οι δύο αυτές Κοινωνικές Ομάδες τελικά πλούτισαν!!!
Λοιπόν όπως διαπιστώνουμε, με την Εβραϊκή Φυλή και το Εβραϊκό Έθνος, τα ιστορικά και κοινωνικά τους “τεκταινόμενα” ποτέ δεν είναι Τυχαία και Άστοχα!!!!
Ας εξετάσουμε τώρα πια είναι “τα πραγματικά χαρακτηριστικά” του Εβραϊκού Έθνους και της Εβραϊκής Φυλής, ιστορικά, πολιτιστικά, πολιτικά, κοινωνικά, αλλά και “θρησκευτικά”!!! Θα αναφερθούμε σε “πραγματικά ιστορικά δεδομένα” και παράλληλα στα αναρίθμητα “παραποιημένα ιστορικά δεδομένα” όπως αυτά έχουν καταγραφεί τα τελευταία 2,500 χρόνια από Εβραίους Ιστορικούς και Λόγιους , από Πατέρες και θεολόγους όλων των Χριστιανικών Εκκλησιών, και επίσης από μη-Εβραίους Ιστορικούς και Αρχαιολόγους της Δύσης που φιλοδοξούσαν και ακόμη φιλοδοξούν για προσωπικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά συμφέροντα μέσω των Διεθνών Μασονικών Στοών που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από το Διεθνές Εβραϊκό Κατεστημένο!!! Όλες αυτές οι “πουλημένες” επιστημονικές και ακαδημαϊκές κοινωνικές ομάδες είχαν “ εντολές εκ των άνω”, να διατυπώσουν και να πιστοποιήσουν ένα Αυθεντικό Εβραϊκό Πολιτισμό “σε βάθος χρόνου και χώρου”, που όμως “αντικειμενικά” και “ιστορικά” ποτέ δεν υπήρξε!!! Απλά στήριζαν “εικονικά” και ταυτόχρονα δόξαζαν “πολιτιστικά” ένα Πλασματικό Εβραϊκό Πολιτισμό!!!
Πρώτα από όλα, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τον “ιστορικό μύθο” που στηρίζει πως οι πρώτες Ισραηλίτικες κοινότητες ή οι πρώτες Ισραηλίτικες φυλές αναχώρησαν από την Μεσοποταμία γύρω στο 1,400 π.Χ. και τελικά εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Χαναάν, ένας γεωγραφικός χώρος που καλύπτει το σημερινό κράτος του Ισραήλ, τα “κατεχόμενα” από το Ισραήλ Παλαιστινιακά Εδάφη της Γάζας και της Ανατολικής Όχθης του Ιορδάνη ποταμού , όπως και τα σημερινά κράτη της Ιορδανίας και του Λιβάνου.(σελ.1, ‘Canaan’, https://en.wikipedia.org/wiki/Canaan). Μέσα από αυτόν “ τον τεχνητά κατασκευασμένο ιστορικό μύθο”, ο θεός του Αβραάμ, δηλαδή ο Ιεχωβάς, κληροδότησε στην Ισραηλίτικη Φυλή, στον “επίλεκτο” και “προνομιούχο” Λαό του, τα εδάφη της Χαναάν στην Μέση Ανατολή!!!(σελ.1, ‘Abraham’, https://en.wikipedia.org/wiki/Abraham).
Αυτή η “πλαστή μυθική ιστορία” για τον Εκλεκτό Λαό του Ιεχωβά, που κληρονομεί “την γη της επαγγελίας”, δηλαδή την Χαναάν, γράφτηκε από Εβραίους Θρησκευτικούς Λόγιους στην Βαβυλώνα, όταν μετά την κατάκτηση αυτού του γεωπολιτικού χώρου από τους Βαβυλώνιους, πολλοί Ισραηλίτες κάτοικοί της εξορίστηκαν, ειδικά η άρχουσα τάξη της στην Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας τους, γύρω στον 6ο αιώνα π.Χ. !!! Ήταν σε εκείνη “την ιστορική περίοδο“ που συντάχθηκε το κύριο περιεχόμενο της μετέπειτα Παλιάς Διαθήκης, δηλαδή της Εβραϊκής Βίβλου ή το Ταλμούδ της Βαβυλώνας(σελ.5-6,’History of ancient Israel and Judah’, https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_ancient_Israel_and_Judah).
Οι “πρακτικές” ή οι “πραγματιστικές” αιτίες για την σύνταξη της Εβραϊκής Βίβλου ή του Ταλμούδ από Εβραίους Θρησκευτικούς Εμπειρογνώμονες στην Βαβυλώνα τον 6ο αιώνα π.Χ., ήταν η “έγκριτη παραποίηση” της Ιστορίας των Εβραίων ή των Ισραηλιτών για ιστορικούς, πολιτικούς και πολιτιστικούς σκοπούς!!!
Πρώτα από όλα, με την “μυθική ιστορία” του Αβραάμ σαν Πατριάρχη όλων των Σημιτικών Φυλών της Μέσης Ανατολής μέσω των παιδιών του, των εγγονών του και των απογόνων του, η Ισραηλίτικη Φυλή ή η Εβραϊκή Φυλή διαιωνίζεται “νόμιμα” μέσα από τον “νόμιμο” Πρωτότοκο Γιο του Αβραάμ, τον Ισαάκ, που είχε ο ίδιος αποκτήσει όταν αυτός ήταν 100 χρονών, με την “νόμιμη” σύζυγό του την Σάρα, την ετεροθαλή αδελφή του, που ήταν τότε πάνω από 80 χρονών!!!(σελ.7,’Abraham’,https://en.wikipedia.org/wiki/Abraham). Τώρα όλα αυτά είναι “σοβαρά ιστορικά δεδομένα”;;; Θεέ και Κύριε!!! Παρ ’όλα αυτά, ο “πραγματικός πρωτότοκος γιός” του Αβραάμ ήταν ο Ισμαήλ, τον οποίο απέκτησε με μια Αιγύπτια σκλάβα του, την Χαγκάρ, 15 χρόνια νωρίτερα, μέσα από τις υποδείξεις και τις προσωπικές πιέσεις της Σάρας , της “νόμιμης συζύγου” του, γιατί η ίδια δεν ήταν πλέον σε ηλικία να “κυοφορήσει”. Ο Ισμαήλ που ο Αβραάμ απέκτησε με την Αιγύπτια σκλάβα του την Χαγκάρ, αντιπροσωπεύει τον Ιδρυτή της Αραβικής Σημιτικής Φυλής, ενώ ένας Άγγελος του θεού του Αβραάμ, ανακοίνωσε στην μητέρα του Ισμαήλ ότι ο γιός της όπως και οι απόγονοί του θα ιδρύσουν στο μέλλον ένα “πανίσχυρο έθνος”!!!(σελ.4-7,’Abraham’,https://en.wikipedia.org/wiki/Abraham).
Μέσα από αυτές τις “εικονικές ιστορικές διατυπώσεις” στο Ταλμούδ της Βαβυλώνας στην Αραμαική Γλώσσα και αργότερα στην Παλιά Διαθήκη που συναρμολογήθηκε στην Ελληνιστική Αλεξάνδρεια από ντόπιους Ελληνόφωνους Εβραίους Ιστορικούς στην Ελληνική Γλώσσα, δίνεται “μεγάλη πολιτική έμφαση” στην Μυθική Ιστορική Εποχή του Πατριάρχη Αβραάμ ξεκινώντας από τον 12ο αιώνα π.Χ., όπως επίσης και στα “θρησκευτικά πρωτεία” και στα “περιουσιακά δικαιώματα” που θα πρέπει να ανήκουν “αποκλειστικά” στην Φυλή των Ισραηλιτών ή των Εβραίων και όχι στις άλλες Σημιτικές φυλές της Χαναάν όπως ήταν οι Φιλισταίοι , οι Αραμαίοι , οι Αδόμητες, οι Μωαβίτες, κλπ. Όλες αυτές οι φυλές ήταν μόνιμοι κάτοικοι της Χαναάν και Σημιτικής φυλετικής προέλευσης όπως και οι Ισραηλίτες!!!(σελ.3, ‘Canaan’,https://en.wikipedia.org/wiki/Canaan).
Επίσης, σε αυτές τις “ δήθεν ιστορικές γραπτές αφηγήσεις” στο Ταλμούτ της Βαβυλώνας(6ο αιώνα π.Χ.) ή της μετέπειτα Παλιάς Διαθήκης της Χριστιανικής Βίβλου, υπάρχουν καταγεγραμμένες “ιστορικές αναφορές” για τον Μωυσή σαν πρίγκιπα της τότε Φαραωνικής Αιγύπτου, και για την Μεγάλη Έξοδο των Ισραηλιτών κατοίκων της Αιγύπτου με Αρχηγό τους το Μωυσή σαν Προφήτη τους και Κύριο Εκτελεστή των Οδηγιών του θεού του Αβραάμ για την εγκατάσταση των Ισραηλιτών για δεύτερη φορά στην Χαναάν. Έτσι λοιπόν βλέπουμε για δεύτερη φορά, οι Ισραηλίτες να διεκδικούν την “εδαφική κληρονομιά” τους μέσω των “θεϊκών διατάξεων” και της “θεϊκής προστασίας” του Ιεχωβά, του θεού του Αβραάμ και των Ισραηλιτών ή των Εβραίων!!! Το “δήθεν” ιστορικό γεγονός της Μεγάλης Εξόδου των Ισραηλιτών από την Φαραωνική Αίγυπτο “θεωρητικά” συνέβηκε γύρω στο 1,200 π.Χ.!!!!
Σύγχρονοι “επαγγελματίες” Ιστορικοί και Αρχαιολόγοι απορρίπτουν την “ιστορική εκδοχή” του Πατριάρχη Αβραάμ των Ισραηλιτών και τις μετέπειτα μετακινήσεις των Ισραηλιτών από την Μεσοποταμία για να εγκατασταθούν στην Χαναάν!!! Επίσης οι ίδιοι Εμπειρογνώμονες αμφισβητούν το “ιστορικό γεγονός” της Μεγάλης Εξόδου των Ισραηλιτών από την Φαραωνική Αίγυπτο κάτω από την “θρησκευτική” και “πολιτική” ηγεσία του Μωυσή σαν Προφήτη τους, που στην συνέχεια τους παρέδωσε τις 10 Εντολές του Ιεχωβά για να διαμορφώσουν τα “αντιπροσωπευτικά” και “θεόπνευστα” κοινωνικά κριτήρια μιας “ηθικής”, “εκλεκτής” και “αποκλειστικής” ανθρώπινης κοινότητας που θα υπερέχει πολιτιστικά, θρησκευτικά και πολιτικά όλων των άλλων Σημιτικών Φυλών της Χαναάν!!!(σελ.3-5,’Canaan’,https://en.wikipedia.org/wiki/Canaan).
Ο Ιεχωβάς αντιπροσώπευε μια από τις πιο ισχυρές θεότητες στο Πάνθεον των Φυλών και των Εθνών που κατοικούσαν στην Χαναάν , όπως και διαφόρων κρατών της Μέσης Ανατολής. Για τους Ισραηλίτες ο Ιεχωβάς συμβόλιζε την πιο “δημοφιλή θεότητα” των Χαναναίων , και επειδή από “την φύση τους” οι Εβραίοι είναι “πραγματιστές” και Πολιτιστικοί Χαμαιλέοντες, επέλεξαν τον Ιεχωβά σαν την “αντιπροσωπευτική” και “αποκλειστική” τους θεότητα ως Φυλή και Έθνος, μεταλλάσσοντας την πολιτιστική και θρησκευτική τους ταυτότητα από μια Ισραηλίτικη Σημιτική Φυλή σε ένα Ανεξάρτητο Εβραϊκό Έθνος!!!(σελ.1-4,’Yahweh’,http://newworldencyclopedia.org/entry/Yahweh).
Για τους “σύγχρονους” και “επαγγελματίες” ιστορικούς και αρχαιολόγους, δεν υπάρχουν “πραγματικές” ιστορικές και αρχαιολογικές “αποδείξεις” ή “ενδείξεις” που να πιστοποιούν ή να τεκμηριώνουν όλα αυτά τα “στημένα”, “παραποιημένα” και “εικονικά” ιστορικά γεγονότα όπως αυτά έχουν διατυπωθεί στο Ταλμούτ από Εβραίους Λογίους στην Βαβυλώνα τον 6ο αιώνα π.Χ. και στην Παλιά Διαθήκη “της δικής μας Βίβλου” όπως διατυπώθηκαν από Ελληνοφώνους Εβραίους Θρησκευτικούς Εμπειρογνώμονες στην Ελληνιστική Αλεξάνδρεια στα τέλη του 2ου αιώνα π.Χ.!!!(σελ.1,’Abraham’,https://en.wikipedia.org/wiki/Abraham).Μέσα από τις παρατηρήσεις και τις αναλύσεις αυτών των “αντικειμενικών” και “αυθεντικών” μελετητών του Ανθρώπινου Πολιτισμού και της Ανθρώπινης Ιστορίας γενικότερα, το πιο “πιθανό ιστορικό σενάριο” είναι ότι οι Ισραηλίτες σαν Σημιτική Φυλή και αργότερα σαν Εβραϊκό Έθνος με βάση την “αποκλειστική θρησκεία” τους και την “αποκλειστική μυθολογία” τους, πάντα κατοικούσαν στην Χαναάν και πάντα λειτουργούσαν με βάση τις παραδοσιακές θρησκευτικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτιστικές “αρχές” των μονίμων κατοίκων αυτής της περιοχής της Μέσης Ανατολής, που αντιπροσώπευαν πολλές Σημιτικές Φυλές!!!(σελ.3, ‘Jewish History’,https://en.wikipedia.org/wiki/Jewish_History).
Κάποια στιγμή, γύρω στον 11ο αιώνα π.Χ. , η Χαναανίτικη Σημιτική Φυλή των Ισραηλιτών, επέλεξε την δικιά της θρησκεία, την προσωπική τους θεότητα, δηλαδή τον Ιεχωβά, που αντιπροσώπευε θρησκευτικά μια από τις πιο ισχυρές θεότητες στο Πάνθεον των Χαναανιτών , επικρατώντας πολιτικά και πολιτιστικά σε αυτό τον συγκεκριμένο γεωπολιτικό χώρο, διώκοντας ταυτόχρονα , πολλούς από τους μόνιμους κατοίκους αυτής της περιοχής!!!(σελ.2-4,’History of ancient Israel and Judah’, https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_ancient_Israel_and_Judah). Έτσι λοιπόν μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι “εικονικές” ιστορικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές και φυλετικές ρίζες των Εβραίων όπως αυτές καταγράφονται στην Εβραϊκή Βίβλο, δηλαδή στο Ταλμούδ , και στην δική μας Χριστιανική Βίβλο, καταχωρημένη σαν Παλιά Διαθήκη, είναι “επιστημονικά” άκυρες και δημιουργήματα μιας “εσκεμμένης” Ανθρώπινης Φαντασίας και μιας “εσκεμμένης” Ανθρώπινης Ιστορικής Πλαστογράφησης !!!!
Όλο αυτό το “Εβραϊκό Ιστορικό Παραμύθι” έπρεπε εμείς οι Έλληνες “παγανιστές”, οι Έλληνες “εθνικοί”, οι Έλληνες “ειδωλολάτρες”, οι Έλληνες “αμαρτωλοί” να το “καταπιούμε” και να το “χωνέψουμε” σαν Πολιτισμική μας Παράδοση τα πρώτα 300 χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας(324μ.Χ. – 1453μ.Χ.), κάτω από θρησκευτικές και πολιτικές Διώξεις των Ορθοδόξων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως , των Ορθοδόξων Επισκόπων, των Ορθοδόξων Κληρικών και των Ορθοδόξων Μοναχών!!! Μια απόλυτη Ιστορική και Πολιτισμική Διαστροφή και Σχιζοφρένια για τους “παραδοσιακούς” και “αυθεντικούς” Έλληνες Πολίτες του Βυζαντίου!!!
Για 300 χρόνια μετά από την ανέγερση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 324μ.Χ. , όλοι αυτοί οι ισχυροί θρησκευτικοί, πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες του Βυζαντίου επέβαλαν και διαιώνισαν ένα κοινωνικό περιβάλλον “φόβου και τρομοκρατίας” για τους Εθνικούς, δηλαδή εκείνους τους Βυζαντινούς Πολίτες που πίστευαν και ήταν πιστοί στον “παραδοσιακό” τους Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και στην “παραδοσιακή” τους Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, καταδιώκοντάς τους “πολιτικά”, αφορίζοντάς τους “θρησκευτικά” και σφάζοντας τους “σωματικά”!!! Επίσης οι ίδιοι Χριστιανικοί Βυζαντινοί Κοινωνικοί Παράγοντες, “κατέστρεψαν” και “εξάλειψαν” τις Αρχαίες Ελληνικές Πολιτιστικές Υποδομές και τα Αρχαία Ελληνικά Πολιτιστικά Σύμβολα, όπως τα Αρχαία Ελληνικά Πανεπιστήμια, τα Αρχαία Ελληνικά Θέατρα, τους Αρχαίους Ελληνικούς Ναούς, τις Αρχαίες Ελληνικές Βιβλιοθήκες, τα Αρχαία Ελληνικά Γλυπτά και επίσης τις Αρχαίες Ελληνικές Θρησκευτικές Τελετές που λειτουργούσαν μέσα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις Αρχαίες Ελληνικές Θεατρικές Παραστάσεις!!! Παράλληλα, υποβάθμισαν την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα και την Αρχαία Ελληνική Σκέψη, ιδιαίτερα την Διαλεκτική Σκέψη και την Λογική!!!
Εκείνη την ιστορική εποχή του “Εβραϊκού Θρησκευτικού Δογματισμού” και της “Εβραϊκής Υλιστικής Ιδεολογίας”(τα χρυσά φλουριά), όλοι αυτοί οι Φανατικοί Χριστιανοί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας(324μ.Χ.-1453μ.Χ.) λειτούργησαν πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και στρατιωτικά, ακριβώς όπως οι σημερινοί Φανατικοί Ισλαμιστές στην Μέση Ανατολή, “θρυμματίζοντας” και “κατακρεουργώντας” ανθρώπινες ζωές και ανθρώπινα πολιτιστικά δημιουργήματα που δεν εναρμονιζόντουσαν με την “ολοκληρωτική”, “μονοδιάστατη” και “μη-κοσμοπολίτικη” υπαρξιακή φιλοσοφία τους!!! Η Χριστιανική μας Εκκλησία με την “οικουμενική στήριξη” του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, “κατακερμάτισε” την ιστορική συνείδηση, την πολιτιστική ταυτότητα και την πολιτική, πνευματική και ερωτική “ελευθερία” των Ελλήνων!!! Τελικά, πόσο “υπαρξιακά δειλοί” φανήκαμε στην “σύγχρονη ιστορία” μας σαν Ελληνικό Έθνος, όταν αποδεχτήκαμε μέσα από το “Παπαδιλίκη μας” τον Εβραϊκό Πολιτισμικό Σκοταδισμό σαν το “υπόβαθρο” της Λαϊκής μας Κουλτούρας!!! Τι ντροπή για όλους εμάς!!!
(το κείμενο συνεχίζεται…)