(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).

Θα επιστρέψουμε τώρα στα πρώτα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όταν η «πολιτιστική συνωμοσία» μεταξύ της πολιτικής ηγεσίας, της εκκλησιαστικής εξουσίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου θεμελιώθηκε, και στη συνέχεια εξελίχθηκε και εμπεδώθηκε.

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ιδρύθηκε από τον Μέγα Κωνσταντίνο(272 μ.χ.-337 μ.χ.), γιο του Ρωμαίου Καίσαρα Φλάβιου Βαλέριου Κωνστάντιου και της συζύγου του της Ελένης. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Διοκλητιανός, εισάγοντας το θεσμό της «τετραρχίας», όρισε το 293 μ.χ., τον Κωνστάντιο Α’ Χλωρό, Καίσαρα της Γαλατίας, της Ισπανίας και της Βρετανίας, δηλαδή των δυτικών επαρχιών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο γιος του, ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 312 μ.χ. μέχρι το 324 μ.χ., και μονοκράτορας από το 324 μ.χ. μέχρι το 337 μ.χ.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος εφήρμοσε τρεις κοσμοϊστορικές αποφάσεις που θα διαμόρφωναν καθοριστικά την πολιτική, ιστορική και πολιτιστική ταυτότητα του Βυζαντίου μέχρι την πτώση του στα μέσα του 15^ου αιώνα μ.χ.

Πρώτα από όλα υπέγραψε το Διάταγμα των Μεδιολάνων (Μιλάνο) το 313 μ.χ., ως αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, θεσπίζοντας την αρχή της «ανεξιθρησκίας», νομιμοποιώντας έτσι τον χριστιανισμό ως «επιτρεπόμενη θρησκεία» που θα βρισκόταν κάτω από την προστασία του αυτοκράτορα.  Ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α’, είναι εκείνος που με διάταγμα που υπέγραψε στις 28 Φεβρουαρίου του 380 μ.χ. στη Θεσσαλονίκη, αναγνώρισε τον χριστιανισμό ως την επίσημη θρησκεία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ακολουθώντας τις Αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας του 325 μ.χ.

Η δεύτερη κοσμοϊστορική απόφαση που έβαλε σε εφαρμογή ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν η επίσημη μεταφορά της αυτοκρατορίας του από τη Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη, ουσιαστικά ιδρύοντας την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

(περισσότερα…)

(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).

Το τελευταίο μέρος αυτού του Επιλόγου (β4) είναι μια σύνοψη των τριών πρώτων κειμένων αυτής της σειράς (Επίλογος β1,β2,β3,) όπου αναφέρθηκα στην «ιστορική συνωμοσία» μεταξύ της Βυζαντινής πολιτικής εξουσίας, της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, για να υπονομεύσουν, να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές αρχές, όπως και τους ιστορικούς θεσμούς του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή.

Θα ξεκινήσουμε συγκρίνοντας ακόμη μία φορά τις σημαντικές ιστορικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές διαφορές μεταξύ του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του Παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού των 2,500 χρόνων.

Η πιο σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών είναι το γεγονός ότι ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός δεν εγκαθίσταται, συναρμολογείται και εξελίσσεται μέσα από «μεταφυσικές» ή «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά μέσα από τις «ελεύθερες πρωτοβουλίες» και την «ελεύθερη δημιουργικότητα» θνητών, ανταποκρινόμενων στις κοινωνικές ανάγκες και στα αισθητικά κριτήρια της εποχής τους. Αυτά υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά κίνητρα για την «κοσμογονική» και «ραγδαία» πολιτιστική και ιστορική εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους.  

Αντιθέτως, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό πολιτισμό των 2,5000 χρόνων, οι φιλοσοφικές προδιαγραφές του και οι ιδεολογικές του αρχές είχαν καθοριστεί από την έναρξή του, μέσα από «θεϊκές παρεμβάσεις» και «θεϊκές οδηγίες», δηλαδή ήταν στοιχεία «θεόπνευστα», «απόλυτα», «τέλεια» και «μη παραβιάσιμα». Αυτό σήμαινε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, την «απόλυτη υποταγή» των Εβραίων σε αυτό το «θεϊκό σκιαγράφημα», με καμιά πιθανότητα ιστορικής εξέλιξης, εφόσον οι άνθρωποι είναι οι μόνοι δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες που συνθέτουν τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές εξελίξεις, ανταποκρινόμενοι στις συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις των καιρών τους!!!  Σαν συνέπεια, ο Παραδοσιακός Εβραϊκός Πολιτισμός παραμένει «στάσιμος», τη στιγμή που κοινωνικά δεν λειτουργούσαν τα φιλοσοφικά αξιώματα της «διαλεκτικής σκέψης» και της «ελεύθερης επιλογής»!!!

Ο Φίλων ο Ιουδαίος (20 π.χ.- 45 μ.χ.), που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την εποχή του Ιησού Χριστού, προερχόμενος από μια εύπορη και αριστοκρατική Εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, είχε σπουδάσει σε ελληνικά σχολεία (γυμνάσια), διέθετε τους προσωπικούς  Έλληνες δάσκαλους , ενώ μιλούσε μόνο ελληνικά. Στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β3), εξετάσαμε αναλυτικά το βιογραφικό του Φίλωνα, γιατί αντιπροσώπευε μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που επηρέασε την θεολογία όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Θεωρείται ο πρώτος θεολόγος της Χριστιανικής θρησκείας από τους ίδιους τους Πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, γιατί όλες οι θεολογικές αναλύσεις του βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη όπως και ο Χριστιανισμός, με «εξαίρεση» την Οικουμενική Πνευματική Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αν και ο ίδιος ήταν ένας εκπαιδευμένος Εβραίος Ραβίνος!!!

Ο Φίλων υπήρξε ιστορικός, φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και πολιτικός. Οι φιλοσοφικές και οι ιδεολογικές του θέσεις βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη και στους Εβραίους Προφήτες, πάντα κάτω από την καθοδήγηση και τις εντολές του Ιερατείου της Ιουδαίας και του Εβραϊκού Θρησκευτικού κατεστημένου της Αιγύπτου. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν «η διαστρέβλωση» και «η υπονόμευση» της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρώπινων συστατικών και δημιουργημάτων που τον συναρμολογούσαν. Ο Φίλων στη διδασκαλία του και στα γραπτά του στήριζε απόλυτα τη θέση, ότι οι φιλοσοφικές και οι πολιτικές έννοιες, οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις, όπως και η γραμματεία των Αρχαίων Ελλήνων λογίων, στηριζόντουσαν στις «θεόπνευστες» αποκαλύψεις, αρχές και διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης!!! Αυτές όμως οι υπερβολικές πολιτιστικές και ιδεολογικές του θέσεις, πέρασαν δίχως αμφισβήτηση από το πλατύ ακροατήριό του, τη στιγμή που τον αποδεχόντουσαν ως τον πιο σημαντικό θεολόγο του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού!!!

Σαν συνέπεια, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό, θα πρέπει να απευθυνθούμε πρώτα «αποκλειστικά» στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτοντας και εξακριβώνοντας τις βασικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προτεραιότητες των Εβραίων και του Πολιτισμού τους!!!

(περισσότερα…)

(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους, πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους)

Ας επανέλθουμε ακόμη μια φορά στην “στρατηγική” Οικειοποίησης κουλτούρων, κοινοτήτων, κοινωνιών και εθνών που έβαλαν σε εφαρμογή “οι περιφερόμενοι” Εβραίοι σε πολλά μέρη της γης εδώ και 2.500 χρόνια, καταλαμβάνοντας όλα τα “ιστορικά Προσόντα” τους και “φυλετικά ταλέντα” τους (DNA), όχι μόνο για να επιβιώσουν αλλά και για να κυριαρχήσουν στους γεωπολιτικούς χώρους που διέμεναν!!!

Θα ξεκινήσουμε με το Βασίλειο των Χαζάρων (650-1048) το οποίο και εξετάσαμε αναλυτικά στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β2), γιατί ήταν το “τέλειο ιστορικό παράδειγμα” οικειοποίησης από Εβραίους Μετανάστες ενός Ισχυρού Βασιλείου στον Καύκασο που δεν διέθετε κανένα κοινό χαρακτηριστικό με τους ίδιους, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και φυλετικά. Παρ΄όλα αυτά, από τον 8ο αιώνα μ.Χ. που εγκαταστάθηκαν αυτοί οι Εβραίοι Μετανάστες στο Βασίλειο των Χαζάρων, διωκόμενοι από τις κρατικές αρχές του Βυζαντίου και των Αραβικών Βασιλείων για θρησκευτικούς λόγους, κατάφεραν μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να προσηλυτίσουν την Βασιλική Οικογένεια των Χαζάρων και την Άρχουσα Τάξη της χώρας, οι οποίοι στην συνέχεια επέβαλαν στους υπηκόους τους να υιοθετήσουν την Εβραϊκή Θρησκεία, αναιρώντας την παραδοσιακή τους θρησκεία των χιλιάδων χρόνων που αντιπροσώπευε ένα Αρχαϊκό Ασιατικό Παγανισμό!!! Οι αυτόχθονες Χαζάροι αναγκάστηκαν όχι μόνο να αποδεχθούν τον Εβραϊσμό σαν την Θρησκευτική τους Λατρεία, αλλά επίσης και να αφομοιώσουν τα πολιτιστικά στοιχεία της Εβραϊκής Ιστορικής Παράδοσης όπως και να χρησιμοποιούν την Εβραϊκή Γλώσσα επαγγελματικά αλλά και στις δημόσιες υπηρεσίες!!!

Τον 13ο αιώνα μ.Χ. οι Μογγολικές Ορδές προερχόμενες από την Κεντρική Ασία, κατέκτησαν το Βασίλειο των Χαζάρων όπως και πολλές άλλες περιοχές του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας, αναγκάζοντας πολλούς Χαζάρους Πολίτες να μεταναστεύσουν στην Ουκρανία και στην Ρωσία (σελ. 11, http://jfjfp.com/?p=41092). Η μεγάλη πλειοψηφία των Χαζάρων που διέφυγαν σε Αλβανικές Σλαβικές Περιοχές ήταν αυτόχθονες που είχαν “μεταλλαχθεί” σε Εβραίους, ενώ υπήρχαν πολύ λίγοι Εβραίοι Χαζάροι με Σημιτική Φυλετική Καταγωγή!!! Οι Εβραίοι Χαζάροι που μετανάστευσαν στην Ανατολική Ευρώπη, αποτελούν τον “βασικό ιστορικό πυρήνα” της Φυλής των Εβραίων Ashkenazi, που όπως διευκρινίσαμε στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (επίλογος β2), δεν διαθέτουν “σε μεγάλο βαθμό” Σημιτική φυλετική Καταγωγή, αλλά είναι ένα φυλετικό μίγμα (DNA) Καυκάσιων και Σλάβων!!! (σελ. 6-7, http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Ashekenazi).

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Προς το τέλος του προηγούμενου κειμένου μας για την Χριστιανική Εκκλησία, και ιδιαίτερα για την Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, διατυπώσαμε τα εξής: ‘ Τώρα, ας ερευνήσουμε και ας ανακαλύψουμε τις “πραγματικές” ιστορικές και πολιτισμικές συνιστώσες του Εβραϊκού Έθνους και της Εβραϊκής Φυλής , έτσι ώστε να τις συγκρίνουμε με αυτές του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής’. Με αυτή την επισήμανση σαν σημείο αναφοράς , θα συνεχίσουμε το Δεύτερο Μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β2) σχετικά με τον “καταστροφικό ρόλο” που έπαιξε η Χριστιανική Εκκλησία γενικότερα και η Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ειδικότερα, σε σχέση με την ιστορική, πολιτιστική και κοινωνική “ταυτότητα” και “συνοχή” του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής!!!

Το δεύτερο “πραγματικό ιστορικό στοιχείο” που θα ήθελα να επισημάνω είναι το γεγονός ότι στην “θρησκευτική παράδοση” των Εβραίων υπάρχουν πολλές θεότητες!!!

Στην αρχή, “πρωτεύοντα ρόλο” στο Πάνθεον τους έπαιξε ο Αρχαιότερος και ο Ισχυρότερος Θεός των Σημιτικών Φυλών της Χαναάν , «ο Ελ» , παρ’ όλα αυτά, η Ισραηλίτικη Φυλή επέλεξε από αυτό το Πάνθεον τον θεό Ιεχωβά να τους αντιπροσωπεύει ως Έθνος και ως Φυλή!!!(σελ.1-3, ‘Yahweh’, http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Yahweh). Δεν είναι τυχαία η αναφορά στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου που περιγράφει τα τελευταία λόγια του Ιησού Χριστού πριν ξεψυχήσει πάνω στον Σταυρό, καταγράφοντας τα εξής: ‘κραυγάζοντας με δυνατή φωνή λέει,’ Ελί, Ελί, λαμά σαβαχθανέ;;;’ δηλαδή, ‘Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;;;’.(σελ.78, ‘Κατά Ματθαίον’ 27,46, Η Καινή Διαθήκη, Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα 2003). Ο Ιησούς Χριστός στο τέλος της “γήινης ζωής” του δεν απευθύνθηκε στον Ιεχωβά σαν την Ανώτερη Θεότητα των Εβραίων και Θεό του Αβραάμ, αλλά στον «Eλ» ή στον «Ελί», την Αρχαιότερη Θεότητα στο Πάνθεον των Σημιτικών Φυλών της Χαναάν!!!

Η Ισραηλίτικη Φυλή ή το Εβραϊκό Έθνος, αποδεχόντουσαν την “ύπαρξη άλλων θεοτήτων” που αντιπροσώπευαν άλλες φυλές και άλλα έθνη, όπως τον « Ένκι» των Βαβυλωνίων, τον «Μπαάλ» των Χαναανητών, την θεά του πολέμου «Ανάτ» στην ιστορική εποχή του Εβραϊκού Βασιλείου του Δαβίδ, την “σύζυγο” του Ιεχωβά , την θεά «Ασίρα» , όπως και τον θεό «Μαρτούκ» των Βαβυλωνίων, που τελικά νίκησε τον θεό Ιεχωβά σε μια σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών, στην “ιστορική εποχή” της Παντοκρατορίας της Αυτοκρατορίας της Βαβυλωνίας στην Μέση Ανατολή!!!(σελ.1-3,http://www.patheos.com/blogs/crossexamined/2013/02/polytheism-i…). 

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και πρώην μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Για μένα προσωπικά “ο Μεγαλύτερος Εχθρός” του Ελληνισμού σαν Φυλή και σαν Έθνος, όπως επίσης και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, ξεκινώντας από την Ελληνική Αρχαϊκή Ιστορική Εποχή μέχρι την Ελληνιστική και Ελληνο-Ρωμαϊκή Εποχή , είναι η Χριστιανική Εκκλησία με την αρχική “εμφύτευσή” της στον Μεσογειακό γεωπολιτικό χώρο από τον Άγιο Παύλο(15μ.Χ.- 68μ.Χ.) και τον Άγιο Πέτρο(4μ.Χ- 67μ.Χ) τον 1ο αιώνα μ.Χ, αλλά και μετέπειτα!!!

Έχω μελετήσει “σε βάθος και σε πλάτος” τις ιστορίες πολλών εθνών και κρατών, συμπεριλαμβάνοντας τους πιο παλιούς πολιτισμούς της ανθρωπότητας όπως αυτών των Αραμαίων, των Αιγυπτίων, των Βαβυλωνίων, των Κινέζων και των Ινδών, όπως επίσης και των μεταγενέστερων αρχαίων πολιτισμών σαν αυτών των Ασσύριων, των Περσών, των Ελλήνων, των Ιουδαίων, των Ρωμαίων, κλπ. Μέσα από όλα αυτά τα ιστορικά δεδομένα και ιστορικά γεγονότα που καταλήγουν στην Σημερινή Σύγχρονη Εποχή, ανακάλυψα ότι πολλές φορές “Συνωμοσίες” από καλά εναρμονισμένες και καλά οργανωμένες ομάδες ανθρώπων με “κοινά συμφέροντα”, είτε αυτά είναι πολιτικά, οικονομικά, εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά( η επέκταση και η επικράτηση της συγκεκριμένης θρησκείας στις ανθρώπινες κοινωνίες), διαμόρφωσαν την πολιτισμική πορεία και την ιστορική εξέλιξη των διαφόρων ανθρώπινων κοινοτήτων, κρατών και εθνών!!!

Κάποια “τρανταχτά” ιστορικά παραδείγματα για τον κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό ρόλο της “Συνωμοσίας” σχετικά με ανατροπές και υπερβάσεις των καθιερωμένων και εντεταλμένων πολιτειακών αρχών και θεσμών είναι ο φόνος του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας(382π.Χ- 336π.Χ) και πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου(356π.Χ-323π.Χ) το 336π.Χ., από στενούς πολιτικούς συνεργάτες της Βασίλισσας Ολυμπιάδος(373π.Χ-316π.Χ.) ,της συζύγου του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και μητέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου. Αυτή η “ιστορική πολιτική συνωμοσία” δημιούργησε εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση, την εδραίωση και την επέκταση της Ελληνιστικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου στον Ελλαδικό χώρο, στα Βαλκάνια, στην Μέση Ανατολή, στην Ασία και στην Μεσόγειο!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Σε ένα από τους στίχους μου γραμμένος με ερέθισμα την Σημερινή Ελληνική Πραγματικότητα, διατύπωσα τα εξής: ‘ Θα τα πω όλα πριν φύγω από αυτή την ζωή!!! Τι έχω να χάσω;;;’. Αυτή την θέση έχω προσπαθήσει να την εφαρμόσω μέσα από τα κείμενά μου στην ιστοσελίδα μου, περιγράφοντας και αναλύοντας διάφορα θέματα που αφορούν την Ανθρώπινη Κοινωνία γενικότερα. Σαν συνέπεια, με τον “επίλογό” μου για την Ελληνική Κρίση του 2012, θα επιδιώξω να είμαι ακόμα πιο καυστικός, πιο αληθινός, πιο αποκαλυπτικός και πιο ευθύς!!! Θα ήθελα εδώ να επισημάνω πως στον επίλογό μου κάποιες φορές θα επαναλαμβάνω συγκεκριμένες λέξεις ή σύντομες φράσεις παρά πάνω από μία φορά στο ίδιο σημείο της διατύπωσης, αν θεωρώ πως αυτό είναι επιτακτικό έτσι ώστε ο αναγνώστης ή η αναγνώστρια να μπορέσει να συνειδητοποιήσει το βάρος αυτής της λέξης ή αυτής της σύντομης φράσης σχετικά με την νοηματική κατεύθυνση του συγκεκριμένου γραπτού μου λόγου.

Θα ήθελα να ξεκινήσω τον “επίλογό” μου που σε γενικές γραμμές αναφέρεται στις πολιτικές, ιστορικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνιστώσες που έχω ήδη περιγράψει με λεπτομέρεια σε προηγούμενα κείμενά μου σχετικά με την Σημερινή Ελληνική Πολιτισμική Πραγματικότητα, εντοπίζοντας και διευκρινίζοντας ‘μονολεκτικά’ τα καθημερινά ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά των “σύγχρονων” Ελλήνων και Ελληνίδων όταν οι ίδιοι ή οι ίδιες βιώνουν δύο διαφορετικές υπαρξιακές φάσεις ή καταστάσεις. Πρώτα απ’ όλα, όταν οι Έλληνες και οι Ελληνίδες συμπεριφέρονται και λειτουργούν μέσα από μια καθημερινή πραγματικότητα υπαρξιακής και κοινωνικής “ανισορροπίας” και δεύτερο , όταν τα ίδια άτομα συμπεριφέρονται καθημερινά μέσα από υπαρξιακές και κοινωνικές “ισορροπίες”. Εδώ θα πρέπει να είμαστε πολύ σκληροί αλλά και αντικειμενικοί, αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι η “μεγάλη πλειοψηφία” των Ελλήνων ή Ελληνίδων, είτε κατοικούν στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, “τον περισσότερο χρόνο” αποτελούν ανθρώπινες οντότητες που ο βίος τους και ο χαρακτήρας τους καθορίζονται από υπαρξιακές και κοινωνικές “ανισορροπίες”!!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Σε αυτό το κείμενο που ακόμη μια φορά θα εξετάσουμε τα ιστορικά αίτια για την Ελληνική οικονομική και πολιτική κρίση του 2012, θα επανέρθουμε στην εποχή όταν ο Κώστας Σημίτης “διέπρεψε” σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας, δηλαδή μεταξύ το 1996 και το 2004, γιατί πιστεύω ότι αυτή είναι η “πιο κρίσιμη” σύγχρονη Ελληνική ιστορική περίοδος όπου θεμελιώθηκαν ολοκληρωτικά και αμετάκλητα εκείνες οι οικονομικές και πολιτικές συνιστώσες για την “διαγραφή” της Ελλάδας σαν ένα σύγχρονο και αυτόνομο έθνος-κράτος. Ένα “εξελιγμένο” Δυτικό έθνος-κράτος που να διαθέτει εκείνα τα κοινωνικά μέσα και τις κρατικές υποδομές που θα προστάτευαν την ασφάλεια των πολιτών της και της εθνικής επικράτειας, την οικονομική πρόνοια και την οικονομική εξέλιξη της κοινωνίας “στο σύνολό της”, όπως επίσης και την θέση της χώρας διεθνώς!!!!!
Στο κείμενό μας θα καλύψουμε “πολιτικά στιγμιότυπα” και “ιστορικές αποκαλύψεις” που δεν αναφέραμε στα προηγούμενα άρθρα μας σχετικά με την Ελληνική Κρίση του 2012, παρουσιάζοντας έτσι μια πιο “σφαιρική” και “πλήρη” εικόνα για το πόσο “διεφθαρμένο” και “σάπιο” είναι το Ελληνικό Κοινωνικό Κατεστημένο, όπως επίσης και για το πόσο “ραγιάδες” και “πουλημένοι” είναι η Πολιτική Ηγεσία της χώρας μας!!!!

Πριν όμως ασχοληθώ με εκείνα τα άτομα που πρωτοστάτησαν στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική “εξαθλίωση” της Ελλάδας, δηλαδή της Ελλαδίτσας μας, θα ήθελα να καταγράψω κάποια επίθετα και κάποιες επονομασίες που ταιριάζουν απόλυτα με το “υπαρξιακό υπόβαθρο” αυτών των “υποκειμένων” ή και των “παραμορφωμένων ατόμων”. Οι περιγραφικές λέξεις γι’ αυτές τις “μεταλλαγμένες ανθρώπινες οντότητες” είναι οι εξής: Ψυχοπαθείς, συναισθηματικά ανασφαλείς, υπαρξιακά κουτές, αυτοκαταστροφικές, ψυχολογικά διπολικές, κοινωνικά δυσλειτουργικές, εγωκεντρικές, ναρκισσιστικές, κτητικές, ασεβείς, ασυνείδητες, σκοτεινές, αφύσικες, ανέντιμες, ανήθικες, προδοτικές, υλιστικές, αχόρταγες, ψυχικά μίζερες και ερωτικά ανεπαρκείς!!!! Λοιπόν, κάθε φορά που θα αναφέρομαι σε κάποια προσωπικότητα σε αυτό το κείμενο, να θυμάστε αυτές τις περιγραφικές λέξεις, γιατί σας υπόσχομαι ότι όλα αυτά τα “κοινωνικά πρόσωπα” είναι σχεδόν ταυτόσημα , δηλαδή “εφήμερα ανθρώπινα τέρατα”!!!!

Για να καταγράψουμε ουσιαστικά και αντικειμενικά το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σκηνικό της Ελλάδας στην διάρκεια της Ελληνικής Πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη(1996-2004), θα ξεκινήσουμε με κάποιες αναλυτικές διατυπώσεις από το Μέρος Ε’ της σειράς κειμένων μας που αφορούν την Ελληνική Κρίση του 2012. Σε αυτές τις πολιτικές αλλά και ιστορικές περιγραφές αναφέραμε τα εξής, ‘… Το δεύτερο ιστορικό γίγνεσθαι που διευκόλυνε την “παραποίηση” των οικονομικών δεδομένων του Δημόσιου Ελλείμματος της Ελλάδας(το 2000, για να καταφέρει η χώρα να εισαχθεί σαν μόνιμο μέλος στην Ευρωζώνη τον Ιανουάριο του 2001) ίσχυε η κοινωνικο-πολιτική καθημερινή Ελληνική πραγματικότητα που καταδείκνυε ένα Πρωθυπουργό, τον Κώστα Σημίτη, να κυβερνάει ένα “πελατειακό κράτος”, το Ελληνικό Κράτος, που σήμαινε ότι διαιωνιζόταν ένα “σάπιο κρατικό οικοδόμημα” που διέθετε σε Αυτόν και στους “στενούς συνεργάτες” του, της όποιας “επαγγελματικής” ή “κοινωνικής” προέλευσης, τα εργαλεία και τις διασυνδέσεις “να λύνουν και να δένουν”, δίχως ουσιαστικά να λογοδοτούν είτε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, είτε στην Ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά τελικά ούτε στην ίδια την Ελληνική Κοινωνία. Η σχεδόν απόλυτη απουσία ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος!!!! Ο Κώστας Σημίτης σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας λειτούργησε σαν “γενικός δερβέναγας” ή σαν “φεουδάρχης” σε μια Οθωμανική Επαρχία του 18ου αιώνα, ακριβώς όπως είχε συμπεριφερθεί ηγετικά και “ο πολιτικός μέντοράς του”, ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν ο τελευταίος διατέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας τα προηγούμενα χρόνια(1981-1989), (1993-1996)…’ !!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Στο προηγούμενο μέρος(Μέρος Ζ’) της σειράς κειμένων αφιερωμένη στην “Ελληνική Κρίση του 2012”, αναφέραμε περιληπτικά για τα κρατικά αξιώματα, για τις διοικητικές οικονομικές θέσεις και για τα διεθνή επίσημα εύσημα που είχαν λάβει ο Λουκάς Παπαδήμος (1947- ), Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας(1994-2002), και ο Θεόδωρος Καρατζάς(1930-2004), Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (1996-2004), που οι ίδιοι είχαν υπηρετήσει σε αυτές τις νευραλγικές κρατικές τραπεζικές θέσεις επί Πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη(1996-2004), με το “σοσιαλιστικό” κοινοβουλευτικό πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ. Αυτοί οι δύο “αξιόλογοι” και “έμπειροι” οικονομολόγοι και τεχνοκράτες, απέκτησαν όλες αυτές τις ισχυρές διοικητικές θέσεις και τα επίσημα διεθνή εύσημα λόγω της “επαγγελματικής” τους ταύτισης(ραγιάδες) με τα επεκτατικά συμφέροντα και των στρατηγικών επιδιώξεων του Διεθνές Οικονομικού και Πολιτικού Καταστημένου, ιδιαίτερα του Διεθνές Αμερικανικού Οικονομικού και Πολιτικού Καταστημένου.

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενό μας άρθρο(Μέρος Ε’) στην σειρά κειμένων για την Ελληνική “κρίση” του 2012, ο Θεόδωρος Β. Καρατζάς(1930-2004) στην διάρκεια της επαγγελματικής του θητείας σαν Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας(1996-2004), είχε ανακηρυχθεί επίσημα από “οικονομικούς εμπειρογνώμονες” του Διεθνές Επιχειρηματικού και Τραπεζικού Κατεστημένου σαν ένας από τους πλέον πετυχημένους διευθύνοντες συμβούλους(CEO) επιχειρήσεων και οικονομικών οργανισμών σε όλη την υφήλιο. Επίσης, σε αυτό το συγκεκριμένο άρθρο, αναφέραμε ότι αυτή η επίσημη διεθνή αναγνώριση του Θεόδωρου Καρατζά αποφασίστηκε αγνοώντας “εσκεμμένα” την παράνομη(νομικά, συνταγματικά) συμμετοχή του στην “παραποίηση” των οικονομικών στατιστικών δεδομένων του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους το 2000, την “μονοδιάστατη” απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος των Ελληνικών Τραπεζών με σημείο αναφοράς τα “φτηνά” και “εύκολα” καταναλωτικά δάνεια προς όλους τους Έλληνες Πολίτες, την άμεση προσωπική επαγγελματική συμβολή του στην “διάλυση” του Ελληνικού Χρηματιστηρίου το 1999, όπως και για τις προσωπικές επαγγελματικές του ευθύνες(τραπεζικές στρατηγικές) για την “σταδιακή αποδυνάμωση” του Ελληνικού Τραπεζικού Χώρου που διήρκησε μέχρι τα τέλη του 2010!!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Η  πρώτη  “ιστορική συγκυρία”  που βοήθησε την  Ελληνική κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη να μην γίνει “επίσημα”  αντιληπτή η  “παραποίηση” των δεδομένων του Δημόσιου Ελλείμματος της  Ελλάδας ήταν το γεγονός ότι από τότε, δηλαδή από το  1998, και  μέχρι το 2008, υπήρχε μια αποδιοργάνωση και μια επαγγελματική χαλαρότητα(λόγω εκτάκτων συνθηκών ή και λόγω εσκεμμένων ενεργειών)  στις  υπηρεσίες  της  Eurostat, ενός  επίσημου Ευρωπαϊκού   επιστημονικού ελεγκτικού  σώματος που είχε αναλάβει να  εναρμονίσει τις στατιστικές των κρατών μελών της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να  συλλάβει και να καταγράψει  επίσημα  και επιστημονικά  τα οικονομικά  μεγέθη σε  Ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτές οι στατιστικές πληροφορίες της  Eurostat,  αποτελούσαν τους δείκτες-κλειδιά  για την επεξεργασία  της  παρακολούθησης του προϋπολογισμού της  Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νομισματικής πολιτικής της  Ευρωπαϊκής Κεντρικής  Τράπεζας. Την περίοδο  του  Ελληνικού “μασκαρέματος”  ή  του  “μαγειρέματος” του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους, δηλαδή το 2000, λόγω μιας  πολιτικής  αναταραχής ενός εσωτερικού οικονομικού σκανδάλου, οι διεργασίες  της  Eurostat  είχαν σχεδόν τελματώσει, έτσι οι  υπεύθυνοι αυτού του ελεγκτικού οικονομικού οργάνου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης  δεχόντουσαν σαν “de facto” τους  οικονομικούς δείκτες  και τις “επίσημες”  οικονομικές  εκτιμήσεις που τους  παρείχε  η  Ελληνική  Κυβέρνηση του  Κώστα  Σημίτη, ακριβώς όπως  και  “εφαρμόστηκε” μετέπειτα, με την  Ελληνική  Κυβέρνηση  του  Κώστα  Καραμανλή (2004-2009)!!!

(περισσότερα…)