(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενό μας άρθρο(Μέρος Ε’) στην σειρά κειμένων για την Ελληνική “κρίση” του 2012, ο Θεόδωρος Β. Καρατζάς(1930-2004) στην διάρκεια της επαγγελματικής του θητείας σαν Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας(1996-2004), είχε ανακηρυχθεί επίσημα από “οικονομικούς εμπειρογνώμονες” του Διεθνές Επιχειρηματικού και Τραπεζικού Κατεστημένου σαν ένας από τους πλέον πετυχημένους διευθύνοντες συμβούλους(CEO) επιχειρήσεων και οικονομικών οργανισμών σε όλη την υφήλιο. Επίσης, σε αυτό το συγκεκριμένο άρθρο, αναφέραμε ότι αυτή η επίσημη διεθνή αναγνώριση του Θεόδωρου Καρατζά αποφασίστηκε αγνοώντας “εσκεμμένα” την παράνομη(νομικά, συνταγματικά) συμμετοχή του στην “παραποίηση” των οικονομικών στατιστικών δεδομένων του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους το 2000, την “μονοδιάστατη” απελευθέρωση του πιστωτικού συστήματος των Ελληνικών Τραπεζών με σημείο αναφοράς τα “φτηνά” και “εύκολα” καταναλωτικά δάνεια προς όλους τους Έλληνες Πολίτες, την άμεση προσωπική επαγγελματική συμβολή του στην “διάλυση” του Ελληνικού Χρηματιστηρίου το 1999, όπως και για τις προσωπικές επαγγελματικές του ευθύνες(τραπεζικές στρατηγικές) για την “σταδιακή αποδυνάμωση” του Ελληνικού Τραπεζικού Χώρου που διήρκησε μέχρι τα τέλη του 2010!!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Η  πρώτη  “ιστορική συγκυρία”  που βοήθησε την  Ελληνική κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη να μην γίνει “επίσημα”  αντιληπτή η  “παραποίηση” των δεδομένων του Δημόσιου Ελλείμματος της  Ελλάδας ήταν το γεγονός ότι από τότε, δηλαδή από το  1998, και  μέχρι το 2008, υπήρχε μια αποδιοργάνωση και μια επαγγελματική χαλαρότητα(λόγω εκτάκτων συνθηκών ή και λόγω εσκεμμένων ενεργειών)  στις  υπηρεσίες  της  Eurostat, ενός  επίσημου Ευρωπαϊκού   επιστημονικού ελεγκτικού  σώματος που είχε αναλάβει να  εναρμονίσει τις στατιστικές των κρατών μελών της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να  συλλάβει και να καταγράψει  επίσημα  και επιστημονικά  τα οικονομικά  μεγέθη σε  Ευρωπαϊκή κλίμακα. Αυτές οι στατιστικές πληροφορίες της  Eurostat,  αποτελούσαν τους δείκτες-κλειδιά  για την επεξεργασία  της  παρακολούθησης του προϋπολογισμού της  Ευρωπαϊκής Ένωσης και της νομισματικής πολιτικής της  Ευρωπαϊκής Κεντρικής  Τράπεζας. Την περίοδο  του  Ελληνικού “μασκαρέματος”  ή  του  “μαγειρέματος” του Ελληνικού Δημόσιου Χρέους, δηλαδή το 2000, λόγω μιας  πολιτικής  αναταραχής ενός εσωτερικού οικονομικού σκανδάλου, οι διεργασίες  της  Eurostat  είχαν σχεδόν τελματώσει, έτσι οι  υπεύθυνοι αυτού του ελεγκτικού οικονομικού οργάνου της  Ευρωπαϊκής Ένωσης  δεχόντουσαν σαν “de facto” τους  οικονομικούς δείκτες  και τις “επίσημες”  οικονομικές  εκτιμήσεις που τους  παρείχε  η  Ελληνική  Κυβέρνηση του  Κώστα  Σημίτη, ακριβώς όπως  και  “εφαρμόστηκε” μετέπειτα, με την  Ελληνική  Κυβέρνηση  του  Κώστα  Καραμανλή (2004-2009)!!!

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Το επόμενο “μαργαριτάρι” της σύγχρονης Ελληνικής Πολιτικής είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος διατέλεσε  Πρωθυπουργός  της Ελλάδας  από το 1996 μέχρι το 2004. Όπως  και η αρχή έτσι και το τέλος της πρωθυπουργίας του, παρουσιάζουν  ανορθόδοξα και αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά μέσα στα πλαίσια μιας ομαλής πολιτικής εξέλιξης ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος- χαρακτηριστικά που επίσης τα ταυτίζω  με τον ρόλο του Κώστα  Σημίτη σαν πολιτική φυσιογνωμία  και  πολιτικού  ηγέτη. Στις 18 Ιανουαρίου 1996, ο Κώστας Σημίτης εξελέγη Πρωθυπουργός της Ελλάδας  από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ  μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από αυτό το αξίωμα για λόγους υγείας(τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν σχεδόν ανάπηρος, αλλά ο  Ρωμαίικος ανδρικός εγωισμός του δεν τον άφηνε να απαρνηθεί την  εξουσία  και την  δόξα). Στις 7 Ιανουαρίου  2004, ο Κώστας Σημίτης ανακοίνωσε επίσημα την παραίτησή του από την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (κάτω από τις πιέσεις του “αμερικανόφιλου” Γιώργου Παπανδρέου και της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος που τον στήριζε), και φυσικά τον διαδέχθηκε ο Γιώργος  Παπανδρέου στις 8 Φεβρουαρίου 2004.

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Το κρατικό οικοδόμημα που κατασκεύασε ο Ανδρέας Παπανδρέου σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας, φυσικά κάτω από τις οδηγίες και τις κατευθυντήριες γραμμές των “ξένων μεντόρων” του, αντιπροσωπεύει σε μεγάλο βαθμό το “πελατειακό κράτος” που ισχύει μέχρι σήμερα στην χώρα μας. Οι επόμενοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας, είτε αυτοί προερχόντουσαν από το “σοσιαλιστικό” πολιτικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ, είτε από το “νεοφιλελεύθερο συντηρητικό” πολιτικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, απλά πρόσθεσαν “ένα μικρό λιθαράκι” έτσι ώστε αυτό το “θεσμικό τερατούργημα” που όλοι εμείς οι Έλληνες Πολίτες το γνωρίζουμε και το αποδεχόμαστε σαν το Ελληνικό Κράτος, να είναι ακόμη πιο εύθραυστο, αναχρονιστικό, μη λειτουργικό, και τελικά καταδικασμένο κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, να παύσει να υπάρχει σαν μια οικονομικά και πολιτικά αυτόνομη και ανεξάρτητη θεσμική οντότητα. Έχουμε ήδη αναφέρει πολλές φορές, πως από την εποχή της εγκαθίδρυσης της Ελλάδας σαν κράτος το 1830, οι επεκτατικές στρατηγικές των “ξένων χρηματοπιστωτικών οργανισμών” για τον Ελλαδικό χώρο, διέθεταν τρία κριτήρια για να εφαρμόσουν τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη εκμετάλλευση της χώρας.

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Η  δεκαετία του 1970, με ένα ισχυρό προεδρικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα  και με όλα τα εκλεγμένα πολιτικά κόμματα να  συμμετέχουν ισότιμα και ελεύθερα στις  νομοθετικές διαδικασίες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, επέφερε μια σχετική ομαλότητα  στην Ελληνική Κοινωνία που απέδωσε καρπούς. Σημειώθηκε οικονομική ανάπτυξη, περισσότερα θεσμικά μέσα και προστασίες για μια πιο ελεύθερη πολιτική και πολιτισμική έκφραση των Ελλήνων Πολιτών, μια  καλύτερη οργάνωση των εργαζομένων όλων των κλάδων για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, και τελικά και πιο σημαντικά, για μια ακόμη φορά, υπήρξε μια  σημαντική άνοδος των δημοκρατικών και αριστερών πολιτικών δυνάμεων στην χώρα. Η  τελευταία αυτή κοινωνικο-πολιτική εξέλιξη είχε επιτευχθεί  λόγω της πιο διαδεδομένης παιδείας  σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, και λόγω μιας  πιο οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής συνείδησης μέσω των πολιτικών κομμάτων, του ελεύθερου τύπου και της ανάπτυξης εκδοτικών  οίκων όλων των αποχρώσεων γνώσης και ιδεολογιών. Αυτές οι δημοκρατικές και αριστερές κοινωνικο-πολιτικές  δυνάμεις της χώρας “ακόμη μια φορά”, αλλά και με πιο έντονο και πραγματιστικό λόγο, διεκδικούσαν πλέον, “εδώ και τώρα”, ένα  “σύγχρονο” και  πραγματικά  “πλουραλιστικό”  κράτος που θα εξυπηρετούσε και θα προστάτευε τα συμφέροντα και τις καθημερινές ανάγκες όλων των πολιτών,  με κριτήρια  ενός σύγχρονου  έθνους-κράτους, όπως  αυτά που δέσποζαν στις ανεπτυγμένες χώρες της  Δύσης.

(περισσότερα…)

Η Ελληνική “κρίση” του  2012- ένα  τέχνασμα  εξωγενών  οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων με την συμβολή ενδογενών αρπακτικών του Ελληνικού Κατεστημένου (το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους  εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους) (Μέρος Α’)

Είναι τώρα  ένας χρόνος που έχω να γράψω στην ιστοσελίδα μου γιατί απλά βίωνα τον ψυχισμό  μιας ολόκληρης Κοινωνίας, της “δικιά μας” Ελληνικής  Κοινωνίας που κυριολεκτικά αναζητά  την διάλυση της  και τον “θάνατό” της  σχηματικά και δομικά,  εφόσον στην πλειοψηφία της δεν θέλει, ακόμη και σήμερα, να λειτουργήσει συλλογικά, με μια πραγματική πολιτική, κοινωνική και εθνική συνείδηση. Τα φαινόμενα  μιας Καθημερινής Ελληνικής Πραγματικότητας δείχνουν πως ο Δυτικός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα δεν έχει αγγίξει ακόμη τις ψυχές, τις σκέψεις και τις πράξεις των Ελλήνων Πολιτών, διαιωνίζοντας ουσιαστικά κοινωνικές συνήθειες και πρότυπα μιας Οθωμανικής επαρχίας του 18ου αιώνα.

(περισσότερα…)