Οι Ελληνικές Βουλευτικές Εκλογές του 2009, ο καθρέφτης της σημερινής “Πολιτικής Κουλτούρας” της χώρας. (Μέρος Α’)
Πριν εξετάσουμε τις διάφορες κοινωνικό-πολιτικές διαστάσεις που απορρέουν από το όλο πολιτικό σκηνικό των Ελληνικών Βουλευτικών Εκλογών του Οκτωβρίου του 2009, θα ήθελα ν’ αναφερθώ σ’ ένα σύγχρονο πολιτικό όρο που χρησιμοποιείται κατά καιρούς για να καταγραφούν “εμπειρικά” και “σχηματικά” εκείνες οι κοινωνικο -πολιτικές συνιστώσες που αντανακλούν το “πολιτικό γίγνεσθαι” μιας κοινωνίας ή μιας χώρας. Αυτός ο σύγχρονος πολιτικός όρος στα ελληνικά είναι μετάφραση του αγγλικού πολιτικού όρου “political culture”, και που μεταφράζεται σε “πολιτική κουλτούρα”. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η λέξη “κουλτούρα” δεν έχει ρίζες στην ελληνική γλώσσα αλλά στην λατινική(cultura, culturae), ενώ αργότερα υιοθετήθηκε από τις σύγχρονες λατινογενείς γλώσσες όπως τα Ισπανικά και τα Ιταλικά, αλλά και από τις μη-λατινογενείς σύγχρονες γλώσσες όπως είναι τ’Αγγλικά και τα Γερμανικά.
Αφήσαμε την “Ολυμπιακή Αεροπορία” για τον επίλογο, γιατί πιστεύω πως είναι εκείνη η επιχειρηματική πράξη του Ωνάση που εκθέτει περισσότερο την “μονοδιάστατη” και “στυγνή” προσωπικότητα του “έλληνα εφοπλιστή” (Neanderthal), αλλά και την μανία των σύγχρονων Ελλήνων να μυθοποιούν την “μετριότητα” και το “ψέμα”. Αναλύοντας τα διάφορα στοιχεία για την “Ολυμπιακή Αεροπορία”, θα διαπιστώσουμε το μεγάλο χάσμα που υπάρχει μεταξύ τις “σύγχρονες ελληνικές μυθοπλαστίες” και την “σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα” (σε όλα τα μήκη και πλάτη), όπως επίσης και τις απέραντες διαστάσεις “υποκρισίας” και “αμοραλισμού”* που ο ίδιος ο Ωνάσης διέθετε, εφόσον πάντα το έπαιζε πολύ “Ρωμιός”, που λάτρευε τον ελληνικό πολιτισμό (αρχαίο και σύγχρονο), που σεβόταν το “ελληνικό γένος” του και που ήταν βαθιά ερωτευμένος με τα φυσικά κάλη της Ελλάδας. Νομίζω ότι αυτήν την “υπερλατρεία” του ελληνικού στοιχείου την εκφράζουν σχεδόν όλοι οι σύγχρονοι Έλληνες-το πόσο αυθεντικό και πηγαίο είναι αυτό το συναίσθημα, ας το ρωτήσουν οι ίδιοι στον εαυτό τους.
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ξεκινά ουσιαστικά τις ναυτιλιακές του επιχειρήσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στην Αργεντινή, όταν επενδύει τα πρώτα του λεφτά αγοράζοντας δύο παλιά ατμόπλοια, τα οποία και τα ονομάζει “Σωκράτη” και “Πηνελόπη” προς τιμή των γονιών του. Σ΄αυτές τις “επιδερμικές οικογενειακές συναισθηματικές εκδηλώσεις”, εμείς οι Έλληνες είμαστε πάντα “πρώτοι”!! Σύντομα όμως ο Ωνάσης συνειδητοποιεί πως οι μεγάλες απολαβές μελλοντικά βρίσκονται στην μεταφορά πετρελαίου από θάλασσα. Έτσι μετέπειτα, οι περισσότερες κινήσεις του στην ναυσιπλοία θα ήταν τα δεξαμενόπλοια μεταφοράς πετρελαίου, ιδιαίτερα από τις χώρες παραγωγής πετρελαίου της Μέσης Ανατολής.
Την πιο ακριβή και ολοκληρωμένη περιγραφή όσον αφορά την “φιλοσοφία ζωής” του Ωνάση την διατύπωσε ο στενότερος συνεργάτης του και πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, ο Στέλιος Παπαδημητρίου. Ο ίδιος είπε τα εξής για τον Αριστοτέλη Ωνάση: “Οι επιχειρηματικές βλέψεις και φιλοδοξίες του ήταν μεγάλες. Είχε από νωρίς καταλάβει ότι η ζωή ανήκει στους δυνατούς που τολμούν, όχι στους τολμηρούς που είναι αδύναμοι, ή στους δυνατούς που κάθονται φρόνιμα. Είχε μια λατρεία στο θάρρος και τη δύναμη του ανθρώπου, και άπλωνε το χέρι του όσο πιο μακριά μπορούσε. Με προσοχή όμως για να μην του το κόψουν” (σελ. 8 –