Πρίν ασχοληθούμε με τον Κοσμοπολιτισμό τον οποίο προήγαγε η σκηνοθέτις Mira Nair μέσα από την πρώτη κινηματογραφική της ταινία “Salaam Bombay”(Χαιρετίσματα στην Βομβάη) το 1988, και αργότερα με άλλες ταινίες, “ντοκιουμαντέρ” και πολιτιστικές ασχολίες στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες, θα ήθελα να δώσω μιά τελευταία πληροφορία, αποκαλύπτοντας ακόμη μιά φορά πόσο “αισχροί”, “αδίστακτοι” και “μακιαβελικοί” μπορούν να είναι οι “μεσάζοντες” της Πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης όταν θέλουν να προστατέψουν τα συμφέροντά τους(οικονομικά και ιδεολογικά), από άτομα που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τους παγκόσμιους σχεδιασμούς τους.

Στα πρώτα δύο μέρη του άρθρου μας σχετικά με το κινηματογραφικό έργο “Χαμίνι Εκατομμυριούχο” και την Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση, διευκρινίσαμε πως η “σημερινή” Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση μέσα από την συγκεκριμένη ταινία κατάφερε να διαστρεβλώσει την πραγματική κοινωνικο-πολιτιστική εικόνα ενός αρχαίου λαού, σ΄αυτήν την περίπτωση των Ινδών, με γνώμονες το “χρηματικό κέρδος” και τον “πολιτισμικό επεκτατισμό”. Όπως επίσης, πως τα άτομα που ήταν υπεύθυνα για την δημιουργία και την διανομή αυτού του έργου, λόγω “απληστείας” και μιας έντονης “αρπακτικής” διάθεσης, προσπάθησαν να “εκμεταλευτούν” δύο μικρά παιδιά ηθοποιούς, την Rubina Ali Qureshi, εννέα χρόνων, και τον Azharrudin Mohammed, δέκα χρόνων, και τα δύο πολύ φτωχά “παιδάκια” που συνεχίζουν και ζουν σήμερα στις τρωγλοσυνοικίες της Βομβάης(Mumbai) των Ινδιών.

Την στιγμή που οι συγκεκριμένες σκανδαλώδεις λεπτομέρειες αποκαλύφτηκαν από τα διάφορα μέσα ενημέρωσης και επαληθεύτηκε πόσο “ανήθικα” και “άσπλαχνα” λειτούργησαν οι πρωτεργάτες της ταινίας απέναντι στα δύο αυτά φτωχά παιδάκια των Ινδιών, η κατακραυγή του κοινού ήταν τόσο έντονη, που οι πρωταγωνιστές, δηλαδή ο Βρετανός σκηνοθέτης Danny Boyle, ο Αμερικανός παραγωγός Christian Colson, και η Αμερικανική εταιρία διανομής Fox Searchlight, αναγκάστηκαν ν΄απαντήσουν στα μέσα ενημέρωσης με “μισόλογα” για να “κουκουλώσουν την υπόθεση”. Παρ΄όλα αυτά, το σκάνδαλο ήταν τόσο αληθοφανές και ακραίο, που δεν έπληξε μόνο το “κύρος” των πρωταγωνιστών, αλλά πιό σημαντικά “αμαύρωσε” και “υπονόμευσε” το “ιδεατό εικονικό προσωπείο” της σημερινής Πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης. Η Δυτική Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση έπρεπε με “όποια μέσα”, ν΄αφοπλίσει άμεσα τους πραγματικούς εμπνευστές αυτών των κατηγοριών, δηλαδή των γονιών αυτών των δύο μικρών παιδιών, πριν “τα πράγματα ξεφύγουν”. Έπρεπε οι μεσάζοντες της Πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης, ν΄αποδείξουν σε όλους πως άτομα “απεγνωσμένα”, “αμόρφωτα”, “φτωχά” και “μη-προερχόμενα από την Δύση” φαίρονται “άπληστα” και “αδίστακτα”, όχι μόνο σαν μονάδες, αλλά και σαν αντιπρόσωποι μιας ολόκληρης μη-δυτικής κοινωνίας -της οποίας οι καθημερινές κοινωνικές αξίες και αρχές είναι κατακριτέες. Σαν συνέπεια, αυτοί οι πρωταγωνιστές και μεσάζοντες της Πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης ενορχήστρωσαν ένα σκάνδαλο που θ΄ακύρωνε την “ακεραιότητα” και την “αξιοπιστία” των γονιών αυτών των παιδιών, αποδυναμώνοντας έτσι την ισχύ των κατηγοριών τους, των απαιτήσεών τους και των προσδοκιών τους.

Ένας δημοσιογράφος της Βρετανικής εφημερίδας “News of the World”(την ισχυρότερη εφημερίδα της βιομηχανίας του θεάματος), προσποιούμενος τον μεσολαβητή ενός πλούσιου Άραβα πρίγκιπα που ήθελε να “υιοθετήσει” την μικρή ηθοποιό του έργου, την Rubina Ali Qureshi, επικοινώνησε με τον πατέρα της, τον Rafiq Qureshi, για να συζητήσουν το “οικονομικό θέμα” σε περίπτωση που θα συμφωνούσε. Από την ιστορία αυτή που τυπώθηκε σε “συνεχή επισόδεια” στην Βρετανική εφημερίδα “News of the World”, και που σύντομα την μετέδωσαν τα διάφορα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως, ειδικά τα μέσα ενημέρωσης της “Δύσης”, μαθεύτηκε πως ο πατέρας της Rubina αρχικά ζήτησε 75,000 δολάρια αμερικάνικα για ν΄αφήσει την κόρη του να φύγει, ενώ στην δεύτερη επικοινωνία με τον Βρετανό δημοσιογράφο, ο πατέρας ανέβασε την τιμή στα 300,000 δολάρια αμερικάνικα. Στην εφημερίδα του, ο Βρετανός δημοσιογράφος έγραψε πως στις οικονομικές διαπραγματεύσεις συμμετείχε επίσης και ο θείος της Rubina, ενώ πατέρας και θείος θεωρούσαν την τελική τιμή πολύ λογική, εφόσον η Rubina ήταν πλέον μεγάλο αστέρι του παγκόσμιου κινηματογράφου και η οικογένεια βρισκόταν σε άθλια οικονομική κατάσταση που συνέχιζε να ζει στις τρωγλοσυνοικίες της Βομβάης(σελ. 2. www.femalefirst.co.uk/entertainment/Slumdog+Millionaire-66… ). Όταν η όλη ιστορία πρωτοδημοσιεύτηκε στην Βρετανική εφημερίδα “News of the World”, η αστυνομία της Βομβάης ανέκρινε την Rubina και τον πατέρα της, τον Rafiq Qureshi, αλλά δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία(σελ. 1. www.gather.com/view/Article.action?articleId=281474977661… ). Το σκάνδαλο που ενορχήστρωσαν οι αντιπρόσωποι της Πολιτισμικής Παγκοσμιοποίησης ήταν τελικά μια πολύ “πετυχημένη” και “αποτελεσματική” στρατηγική. Έχουμε καταλήξει σ΄αυτό το συμπέρασμα, παρατηρώντας τις διάφορες ιστοσελίδες του Διαδυκτίου που σχετίζονται με το κινηματογραφικό έργο “Χαμίνι Εκατομμυριούχο”. Οι περισσότερες από αυτές τις ιστοσελίδες, ειδικά αυτές που ασχολούνται με την “βιομηχανία του θεάματος”, σχολιάζουν περισσότερο για το πόσο “εξαιρετική” είναι η ταινία, το πόσο “άσπλαχνες” και “ανήθικες” ήταν οι πρακτικές του πατέρα της Rubina και το πόσο “άδικα” τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης αντιμετώπισαν τους πρωτεργάτες της ταινίας, και λιγότερο για την “μονοδιάστατη” και “αρπακτική” συμπεριφορά των δυτικών πρωταγωνιστών απέναντι σ΄αυτά τα δύο απλά αλλά ταλαντούχα παιδάκια των Ινδιών και τον πλούσιο και πολυσύνθετο πολιτισμό που εκπροσωπούν.

Άς ρίξουμε τώρα μια ματιά στην “υγιή” και “δημιουργική” πλευρά της καλιτεχνικής έκφρασης των ανθρώπων μέσα στα κοινωνικά πλαίσια ενός Κοσμοπολιτισμού και όλων εκείνων των κοινωνικο-οικονομικών παραμέτρων που τον στηρίζουν και τον προωθούν. Ο Κοσμοπολιτισμός στην ανθρώπινη ιστορική εξέλιξη δεν υπήρξε ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση-όσο πιο πίσω χρονικά πάμε στην ιστορία, τόσο περισσότερο αυξάνεται η παρουσία και η συχνότητα των Κοσμοπολιτισμών, ειδικά στην αρχαιότητα. Ο Κοσμοπολιτισμός αποτελεί το μόνο κοινωνικό περιβάλλον που επέτρεψε στο “ανθρώπινο είδος” να εξασφαλίσει την εσωτερική του συνοχή και λογική, όπως και την οικουμενική του προοδευτική ορμή για μια πιο δυναμική και δημιουργική ανθρώπινη ύπαρξη. Στην κοινωνική δομή του, ο Κοσμοπολιτισμός είναι πολυ-πολιτισμικός όπου οι διάφοροι πολιτισμοί αλληλεπιδρούν ισότιμα, επιτρέποντας και ενισχύοντας έτσι τα μοναδικά ταλέντα ατόμων, κοινωνιών και κουλτούρων, ανεξαρτήτως εθνότητας, θρησκείας, χρώματος ή ακόμη και ισχύος. Η Ελληνιστική Αλεξάνδρεια, για περισσότερο από 500 χρόνια (300 π.Χ. -200 μ.Χ. ), ακόμη και μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από την Ρώμη(λίγο πριν την γέννηση του Χριστού), συντηρούσε και προωθούσε έναν Κοσμοπολιτισμό όπου οι γνώσεις και τα ταλέντα των διαφόρων λαών ή εθνών, όπως των Αιγυπτίων, των Ελλήνων, των Σημιτών, των Ρωμαίων και άλλων, αξιοποιώντουσαν και ανθούσαν, ενισχύοντας την κάθε δημιουργική ανθρώπινη προσπάθεια, από τις θετικές επιστήμες ως την αρχιτεκτονική, και από την φιλοσοφία και την ποίηση ως την ζωγραφική και γλυπτική. Μετά τον 2ο αιώνα μ.Χ., ένας μονοδιάστατος, δογματικός και επεκτατικός Χριστιανισμός(καμία σχέση με την φιλοσοφία ζωής του Χριστού), έβαλε τέλος σ΄αυτό το κοινωνικό περιβάλλον-ένα περιβάλλον που επέτρεπε την ελεύθερη ανθρώπινη έκφραση και το σέβας προς την μοναδικότητα ταλέντων ατόμων, λαών και πολιτισμών. Παρόμοιο Κοσμοπολιτισμό παρατηρούμε στην πόλη της Βαγδάτης, όταν αυτή υπήρξε πρωτεύουσα της Ισλαμικής Δυναστείας των Αββασίδων (750- 1268 μ.Χ.), στην Βενετία την εποχή της Ευρωπαικής Αναγέννησης, στο Παρίσι μετά την Γαλλική Επανάσταση (1789-1799), και στην Νέα Υόρκη των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα. Αυτά είναι μερικά ιστορικά σημεία αναφοράς για τον Κοσμοπολιτισμό, ενώ υπήρξαν πολλά τέτοια σημεία στην διάρκεια την ανθρώπινης ιστορικής εξέλιξης σε όλη την υφήλιο. Άν έπρεπε ν΄απομονώσουμε το πλέον δυναμικό στοιχείο του Κοσμοπολιτισμού, θα λέγαμε ότι είναι το κοινωνικό περιβάλλον που παρέχει εκείνες τις δραστηριοποιημένες ανθρώπινες ιδιότητες και ανθρώπινα κίνητρα που υπερθεματίζουν ή αναδεικνύουν όλα τα οικουμενικά ανθρώπινα στοιχεία που υπερβαίνουν ιστορικά, πολιτιστικά ή εθνικά σύνορα.

Η Mira Nair, η “γυναίκα” σκηνοθέτις του κινηματογραφικού έργου “Salaam Bombay” (1988), γεννήθηκε στις Ινδίες στις 15 Οκτωβρίου, 1957, και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Νέου Δελχί και επίσης στο Πανεπιστήμιο του Harvard στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν η μικρότερη από τρία παιδιά μιας μεσο-αστικής οικογένειας Ινδουιστών(θρησκεία της μεγάλης πλειοψηφίας των Ινδών). Ο πατέρας της ήταν ανώτερος δημόσιος υπάλληλος και η μητέρα της κοινωνικός λειτουργός(σ. 1-2. http://en.wikipedia.org/wiki/Mira_ Nair).

Στο Πανεπιστήμιο του Νέου Δελχί, η Mira Nair σπούδασε κοινωνιολογία, ενώ ήταν και ενεργό μέλος του “πολιτικού θεάτρου των γειτονιών” της πόλης, και εξελίχθηκε σε ηθοποιός ενός ερασιτεχνικού θιάσου. Το 1976, σε ηλικία 19 ετών, έφυγε για τις Ηνωμένες Πολιτείες με υποτροφία για το διάσημο Πανεπιστήμιο του Harvard. Στο πανεπιστήμιο συνέχισε τις σπουδές της στην κοινωνιολογία, όπου και συνάντησε τον πρώτο σύζηγό της, τον Εβραιο-Αμερικάνο φωτογράφο Mitch Epstein, όπως και την μελλοντική μόνιμη σεναριογράφο των ταινιών της, την Sooni Taraporevala, μια Ινδή οπαδή του Ζωροαστρισμού (αρχαία θρησκεία των Περσών). Η Mira Nair σύντομα άρχισε να κάνει ταινίες “ντοκιμαντέρ” με κοινωνικο-πολιτικό περιεχόμενο. Η πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία ήταν το έργο “Salaam Bombay” (Χαιρετίσματα στην Βομβάη) το 1988, με σεναριογράφο την Sooni Taraporevala. Αυτό το έργο όπως και με το “Χαμίνι Εκατομμυριούχο” (Slumdog Millionaire) 20 χρόνια αργότερα, περιγράφει τις ζωές μικρών παιδιών που προέρχονται από τις τρωγλοσυνοικίες της Βομβάης των Ινδιών. Όλοι οι ηθοποιοί της ταινιας ζούν σ΄αυτές τις άθλιες συνοικίες, ενώ δεν υπάρχουν και επαγγελματίες ηθοποιοί όπως στην ταινία “Χαμίνι Εκατομμυριούχο”. Η πλοκή της ιστορίας δεν έχει καμία σχέση με κάτι το “εξαιρετικό” (τηλεπαιχνίδι) ή το “εξωτικό”(δυτικό μιούζικαλ) στα πλαίσια μιας Ινδικής πολιτιστικής παράδοσης. Το έργο περιγράφει “αληθινά” και “δημιουργικά” τις “τρομακτικές ταλαιπωρίες”, αλλά και την “εφευρετικότητα” εστερημένων και σχεδόν άστεγων μικρών παιδιών, που προσπαθούν να επιβιώσουν και “ν΄αντέξουν” όσο μπορούν μέσα σ΄ένα “διεφθαρμένο” και “άδικο” κοινωνικό περιβάλλον(σελ. 1-2. http://en.wikipedia.org/wiki/Salaam_Bombay!). Τα μικρά αυτά παιδιά της ταινίας θα μπορούσαμε να τα συναντήσουμε σε διάφορα σημεία της γής, από την Νέα Υόρκη μέχρι την Μόσχα, και από το Rio de Janeiro της Βραζιλίας μέχρι την πόλη του Banghok στην Ταιλάνδη. Το συγκεκριμένο κινηματογραφικό έργο είναι πλούσιο σε κοινωνικο-πολιτικά μυνήματα σχετικά με την “ανθρώπινη υπόσταση” μέσα σ΄ένα “απάνθρωπο κόσμο”, όχι όμως πλούσιο σε “εικονικές υπερβολές” σαν στην ταινία “Χαμίνι Εκατομμυριούχο”. Η ταινία κέρδισε πολλά διεθνή βραβεία όπως τα βραβεία “Golden Camera” και “Audience Award” στις Κάννες, και επίσης ήταν υποψήφια για Oscar στην κατηγορία Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Το ίδιο το έργο ήταν μία συμπαραγωγή μεταξύ των “χωρών” των Ινδιών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, ενώ είχε μεγάλη διεθνή απήχηση, και σαν συνέπεια έκανε ΄μεγάλες εισπράξεις. Από τις χρηματικές απολαβές του έργου, η σκηνοθέτις Mira Nair έφτιαξε το 1989 ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα που ονομάζεται “Salaam Baalak Trust”. Αρχικά, σκοπός του ιδρύματος ήταν η “αποκατάσταση” και η “περίθαλψη” όλων εκείνων των φτωχών παιδιών που συμμετείχαν στην ταινία της, αλλά σταδιακά το ίδρυμα ενισχύθηκε και επεκτάθηκε, όχι μόνο στην Βομβάη αλλά και σε άλλες πόλεις των Ινδιών, προσφέροντας τροφή, στέγη αλλά και μόρφωση σε χιλιάδες άστεγα παιδιά(σ. 3. http://en.wikipedia.org/wiki/Salaam_Bombay!). Θα μιλήσουμε περισσότερο γι΄αυτό το φιλανθρωπικό ίδρυμα της Mira Nair μετά από μια σύντομη ανασκόπηση σχετικά με τα καθαρά καλλιτεχνικά και πολιτιστικά επιτεύγματά της.

Το 1991, η Mira Nair σκηνοθέτησε το κινηματογραφικό έργο “Mississippi Masala” με πρωταγωνιστές τους ηθοποιούς Denzel washington και Sarita Choudhury, μια ταινία που περιγράφει τους καθημερινούς αγώνες προσαρμογής και επιβίωσης μιας προσφυγικής οικογένειας Ινδών από την Uganda της Αφρικής, που κατέληξε στην πολιτεία του Mississipi των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1995, έκανε το έργο “The Perez Family”, κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου λογοτεχνικού έργου της Christine Bell. Η ταινία είναι μία κωμωδία που περιγράφει την ιστορία τριών Κουβανών προσφύγων που έχουν το ίδιο όνομα και προσποιούνται ότι είναι μία οικογένεια για να μπορέσουν ν΄ανταπεξέλθουν στις πιέσεις μιας Αμερικανικής κοινωνικής πραγματικότητας. Το 1996, η Mira Nair σκηνοθέτησε το κινηματογραφικό έργο “Kama Sutra:A Tale of Love”, μια ιστορία που εξελίσσεται στις Ινδίες του 16ου αιώνα. Με αυτό το έργο, η Mira Nair ήθελε ν΄αποδείξει στο πλατύ της κοινό, ειδικά στο κοινό της Δύσης, πως οι γραπτές παραδόσεις των Ινδιών για τον ανθρώπινο έρωτα δεν αφορά μόνο την “συνουσία”, αλλά σε μεγάλο βαθμό αφορά τον “ερωτισμό” και την συμμετοχή όλων των “ανθρώπινων αισθήσεων”. Το πιο διάσημο κινηματογραφικό της έργο είναι η ταινία “Monsoon Wedding” του 2001, όπου εξιστορεί την χαοτική ατμόσφαιρα ενός Ινδικού γάμου στο Punjab(μέρος καταγωγής της), αποκαλύπτοντας τα θετικά και αρνητικά σημεία των κοινωνικών παραδόσεων και των κοινωνικών αξιών των Ινδιών. Η ταινία έλαβε το ανώτερο βραβείο στο Φεστιβάλ των Καννών, που είναι “Ο Χρυσός Λέοντας”. Τελικά θα πρέπει ν΄αναφέρουμε πως το 2007, η Mira Nair έκανε ένα μικρού μήκους έργο “ντοκιμαντέρ” με θέμα την στάση της κοινωνίας απέναντι στην τρομερή αρρώστια της εποχής μας, δηλαδή της νόσου του AIDS. Ο τίτλος του έργου “ντοκιμαντέρ” είναι “Migration” (Μετανάστευση) και το χρηματοδότησε το φιλανθρωπικό ίδρυμα “The Gates Foundation”. Ένα από τα τελευταία και πιο σημαντικά πολιτιστικά επιτεύγματα της Mira Nair είναι η δημιουργία ενός μεγάλου κινηματογραφικού εργαστηρίου που βοηθάει Αφρικανούς και Ασιάτες να μάθουν τις διάφορες τέχνες σχετικά με την υλοποίηση μιας ταινίας. Το εργαστήριο βρίσκεται στην Kampala, πρωτεύουσα της Uganda, που είναι και ο δεύτερος χώρος κατοικίας της Mira Nair από το 1988, εφόσον χωρίζοντας τον Εβραιο-Αμερικανό φωτογράφο Mitch Epstein, παντρεύτηκε τον Mahmood Mamdani, “νέγρο Αφρικανό Μουσουλμάνο” που κατάγεται από την Uganda και είναι καθηγητής κινηματογράφου στο διάσημο Πανεπιστήμιο “Columbia” των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Mira Nair, όπως και ο σύζηγός της εργάζονται σαν καθηγητές κινηματογράφου στο ίδιο πανεπιστήμιο στην σχολή Τεχνών (Film pision of the School of Art). Η Mira Nair και ο Mahmood Mamdani έκαναν ένα γιό το 1991, τον Zohran Mamdani, ο οποίος σήμερα πηγαίνει σε “δημόσιο σχολείο” στην Νέα Υόρκη, στην εργατική περιφέρεια του Bronx. Η Mira Nair και ο σύζηγός της, για να μην είναι απόλυτα εξαρτημένοι από την Πολιτισμική Παγκοσμιοποίηση, έφτιαξαν την δικιά τους εταιρία παραγωγής ταινιών που ονομάζεται Mirabai Films (σελ. 1-3. http://en.wikipedia.org/wiki/Mira_Nair).

Το φιλανθρωπικό ίδρυμα “Salaam Baalak Trust” της Mira Nair, είναι ένα μη-κερδοσκοπικό, μη-κυβερνητικό ίδρυμα που δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας τις χρηματικές απολαβές από την ταινία “Salaam Bombay” με σκοπό την “αποκατάσταση” και την “φροντίδα” των φτωχών παιδιών των τρωγλοσυνοικιών της Βομβάης που συμμετείχαν στην ταινία. Σήμερα το ίδρυμα “Salaam Baalak Trust” διαθέτει 5 κέντρα προστασίας και περίθαλψης άστεγων παιδιών των Ινδιών, ενώ ένα από αυτά ασχολείτε αποκλειστικά με μικρά άστεγα κορίτσια. Τα κέντρα αυτά βρίσκονται στις πόλεις της Βομβάης, του Νέου Δελχί και της Bhubaneshwar. Τα κέντρα του ιδρύματος όχι μόνο προστατεύουν και στηρίζουν 5, 000 ανήλικα παιδιά κάθε χρόνο, αλλά επίσης και τα εκπαιδεύουν στις τέχνες όπως είναι το θέατρο, ο χορός και το κουκλοθέατρο μέσα στα πλαίσια της Ινδικής πολιτιστικής παράδοσης-δίνοντας σ΄αυτά τα παιδιά τις ευκαιρίες να εξελιχθούν σε αυτάρκεις επαγγελματίες(σελ. 1. http://en.wikipedia.org/wiki/Salaam_Baalak_Trust). Μετά από όλες αυτές τις πληροφορίες που δώσαμε, είναι καιρός να συγκρίνουμε τις προτεραιότητες και τους στόχους των μεσαζόντων των δύο διαφορετικών πολιτισμών, του Παγκοσμιοποιημένου Πολιτισμού των δημιουργών και διανομέων του κινηματογραφικού έργου “Χαμίνι Εκατομμυριούχο” (2008) και της σκηνοθέτιδας της ταινίας “Salaam Bombay” (1988), της Mira Nair. Που αναδεικνύεται το σέβας προς την ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το κοινωνικό μωσαικό;;;Νομίζω ότι η ερώτηση είναι ευκολονόητη, και η απάντηση δεν θα πρέπει να είναι “εικονική”, αλλά άμεση και λιτή!!!

*παγκοσμιοποίηση-η μετατροπή της οικουμένης σε μια ενιαία οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επικράτεια.

**-κοσμοπολιτισμός-ο τρόπος ζωής του κοσμοπολίτη, ο οποίος χαρακτηρίζεται από υπέρβαση των εθνικών παραδόσεων, ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου, απόκτηση εμπειριών και αφομοίωση επιρροών από πολλές και διαφορετικές κοινωνίες και πολιτισμούς.