(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).

Το τελευταίο μέρος αυτού του Επιλόγου (β4) είναι μια σύνοψη των τριών πρώτων κειμένων αυτής της σειράς (Επίλογος β1,β2,β3,) όπου αναφέρθηκα στην «ιστορική συνωμοσία» μεταξύ της Βυζαντινής πολιτικής εξουσίας, της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, για να υπονομεύσουν, να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές αρχές, όπως και τους ιστορικούς θεσμούς του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή.

Θα ξεκινήσουμε συγκρίνοντας ακόμη μία φορά τις σημαντικές ιστορικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές διαφορές μεταξύ του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του Παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού των 2,500 χρόνων.

Η πιο σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών είναι το γεγονός ότι ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός δεν εγκαθίσταται, συναρμολογείται και εξελίσσεται μέσα από «μεταφυσικές» ή «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά μέσα από τις «ελεύθερες πρωτοβουλίες» και την «ελεύθερη δημιουργικότητα» θνητών, ανταποκρινόμενων στις κοινωνικές ανάγκες και στα αισθητικά κριτήρια της εποχής τους. Αυτά υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά κίνητρα για την «κοσμογονική» και «ραγδαία» πολιτιστική και ιστορική εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους.  

Αντιθέτως, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό πολιτισμό των 2,5000 χρόνων, οι φιλοσοφικές προδιαγραφές του και οι ιδεολογικές του αρχές είχαν καθοριστεί από την έναρξή του, μέσα από «θεϊκές παρεμβάσεις» και «θεϊκές οδηγίες», δηλαδή ήταν στοιχεία «θεόπνευστα», «απόλυτα», «τέλεια» και «μη παραβιάσιμα». Αυτό σήμαινε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, την «απόλυτη υποταγή» των Εβραίων σε αυτό το «θεϊκό σκιαγράφημα», με καμιά πιθανότητα ιστορικής εξέλιξης, εφόσον οι άνθρωποι είναι οι μόνοι δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες που συνθέτουν τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές εξελίξεις, ανταποκρινόμενοι στις συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις των καιρών τους!!!  Σαν συνέπεια, ο Παραδοσιακός Εβραϊκός Πολιτισμός παραμένει «στάσιμος», τη στιγμή που κοινωνικά δεν λειτουργούσαν τα φιλοσοφικά αξιώματα της «διαλεκτικής σκέψης» και της «ελεύθερης επιλογής»!!!

Ο Φίλων ο Ιουδαίος (20 π.χ.- 45 μ.χ.), που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την εποχή του Ιησού Χριστού, προερχόμενος από μια εύπορη και αριστοκρατική Εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, είχε σπουδάσει σε ελληνικά σχολεία (γυμνάσια), διέθετε τους προσωπικούς  Έλληνες δάσκαλους , ενώ μιλούσε μόνο ελληνικά. Στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β3), εξετάσαμε αναλυτικά το βιογραφικό του Φίλωνα, γιατί αντιπροσώπευε μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που επηρέασε την θεολογία όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Θεωρείται ο πρώτος θεολόγος της Χριστιανικής θρησκείας από τους ίδιους τους Πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, γιατί όλες οι θεολογικές αναλύσεις του βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη όπως και ο Χριστιανισμός, με «εξαίρεση» την Οικουμενική Πνευματική Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αν και ο ίδιος ήταν ένας εκπαιδευμένος Εβραίος Ραβίνος!!!

Ο Φίλων υπήρξε ιστορικός, φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και πολιτικός. Οι φιλοσοφικές και οι ιδεολογικές του θέσεις βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη και στους Εβραίους Προφήτες, πάντα κάτω από την καθοδήγηση και τις εντολές του Ιερατείου της Ιουδαίας και του Εβραϊκού Θρησκευτικού κατεστημένου της Αιγύπτου. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν «η διαστρέβλωση» και «η υπονόμευση» της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρώπινων συστατικών και δημιουργημάτων που τον συναρμολογούσαν. Ο Φίλων στη διδασκαλία του και στα γραπτά του στήριζε απόλυτα τη θέση, ότι οι φιλοσοφικές και οι πολιτικές έννοιες, οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις, όπως και η γραμματεία των Αρχαίων Ελλήνων λογίων, στηριζόντουσαν στις «θεόπνευστες» αποκαλύψεις, αρχές και διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης!!! Αυτές όμως οι υπερβολικές πολιτιστικές και ιδεολογικές του θέσεις, πέρασαν δίχως αμφισβήτηση από το πλατύ ακροατήριό του, τη στιγμή που τον αποδεχόντουσαν ως τον πιο σημαντικό θεολόγο του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού!!!

Σαν συνέπεια, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό, θα πρέπει να απευθυνθούμε πρώτα «αποκλειστικά» στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτοντας και εξακριβώνοντας τις βασικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προτεραιότητες των Εβραίων και του Πολιτισμού τους!!!

(περισσότερα…)

(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους, πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους)

Ας επανέλθουμε ακόμη μια φορά στην “στρατηγική” Οικειοποίησης κουλτούρων, κοινοτήτων, κοινωνιών και εθνών που έβαλαν σε εφαρμογή “οι περιφερόμενοι” Εβραίοι σε πολλά μέρη της γης εδώ και 2.500 χρόνια, καταλαμβάνοντας όλα τα “ιστορικά Προσόντα” τους και “φυλετικά ταλέντα” τους (DNA), όχι μόνο για να επιβιώσουν αλλά και για να κυριαρχήσουν στους γεωπολιτικούς χώρους που διέμεναν!!!

Θα ξεκινήσουμε με το Βασίλειο των Χαζάρων (650-1048) το οποίο και εξετάσαμε αναλυτικά στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β2), γιατί ήταν το “τέλειο ιστορικό παράδειγμα” οικειοποίησης από Εβραίους Μετανάστες ενός Ισχυρού Βασιλείου στον Καύκασο που δεν διέθετε κανένα κοινό χαρακτηριστικό με τους ίδιους, κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και φυλετικά. Παρ΄όλα αυτά, από τον 8ο αιώνα μ.Χ. που εγκαταστάθηκαν αυτοί οι Εβραίοι Μετανάστες στο Βασίλειο των Χαζάρων, διωκόμενοι από τις κρατικές αρχές του Βυζαντίου και των Αραβικών Βασιλείων για θρησκευτικούς λόγους, κατάφεραν μέσα σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα να προσηλυτίσουν την Βασιλική Οικογένεια των Χαζάρων και την Άρχουσα Τάξη της χώρας, οι οποίοι στην συνέχεια επέβαλαν στους υπηκόους τους να υιοθετήσουν την Εβραϊκή Θρησκεία, αναιρώντας την παραδοσιακή τους θρησκεία των χιλιάδων χρόνων που αντιπροσώπευε ένα Αρχαϊκό Ασιατικό Παγανισμό!!! Οι αυτόχθονες Χαζάροι αναγκάστηκαν όχι μόνο να αποδεχθούν τον Εβραϊσμό σαν την Θρησκευτική τους Λατρεία, αλλά επίσης και να αφομοιώσουν τα πολιτιστικά στοιχεία της Εβραϊκής Ιστορικής Παράδοσης όπως και να χρησιμοποιούν την Εβραϊκή Γλώσσα επαγγελματικά αλλά και στις δημόσιες υπηρεσίες!!!

Τον 13ο αιώνα μ.Χ. οι Μογγολικές Ορδές προερχόμενες από την Κεντρική Ασία, κατέκτησαν το Βασίλειο των Χαζάρων όπως και πολλές άλλες περιοχές του Καυκάσου και της Μαύρης Θάλασσας, αναγκάζοντας πολλούς Χαζάρους Πολίτες να μεταναστεύσουν στην Ουκρανία και στην Ρωσία (σελ. 11, http://jfjfp.com/?p=41092). Η μεγάλη πλειοψηφία των Χαζάρων που διέφυγαν σε Αλβανικές Σλαβικές Περιοχές ήταν αυτόχθονες που είχαν “μεταλλαχθεί” σε Εβραίους, ενώ υπήρχαν πολύ λίγοι Εβραίοι Χαζάροι με Σημιτική Φυλετική Καταγωγή!!! Οι Εβραίοι Χαζάροι που μετανάστευσαν στην Ανατολική Ευρώπη, αποτελούν τον “βασικό ιστορικό πυρήνα” της Φυλής των Εβραίων Ashkenazi, που όπως διευκρινίσαμε στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (επίλογος β2), δεν διαθέτουν “σε μεγάλο βαθμό” Σημιτική φυλετική Καταγωγή, αλλά είναι ένα φυλετικό μίγμα (DNA) Καυκάσιων και Σλάβων!!! (σελ. 6-7, http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Ashekenazi).

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Προς το τέλος του προηγούμενου κειμένου μας για την Χριστιανική Εκκλησία, και ιδιαίτερα για την Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, διατυπώσαμε τα εξής: ‘ Τώρα, ας ερευνήσουμε και ας ανακαλύψουμε τις “πραγματικές” ιστορικές και πολιτισμικές συνιστώσες του Εβραϊκού Έθνους και της Εβραϊκής Φυλής , έτσι ώστε να τις συγκρίνουμε με αυτές του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής’. Με αυτή την επισήμανση σαν σημείο αναφοράς , θα συνεχίσουμε το Δεύτερο Μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β2) σχετικά με τον “καταστροφικό ρόλο” που έπαιξε η Χριστιανική Εκκλησία γενικότερα και η Ελληνορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία ειδικότερα, σε σχέση με την ιστορική, πολιτιστική και κοινωνική “ταυτότητα” και “συνοχή” του Ελληνικού Έθνους και της Ελληνικής Φυλής!!!

Το δεύτερο “πραγματικό ιστορικό στοιχείο” που θα ήθελα να επισημάνω είναι το γεγονός ότι στην “θρησκευτική παράδοση” των Εβραίων υπάρχουν πολλές θεότητες!!!

Στην αρχή, “πρωτεύοντα ρόλο” στο Πάνθεον τους έπαιξε ο Αρχαιότερος και ο Ισχυρότερος Θεός των Σημιτικών Φυλών της Χαναάν , «ο Ελ» , παρ’ όλα αυτά, η Ισραηλίτικη Φυλή επέλεξε από αυτό το Πάνθεον τον θεό Ιεχωβά να τους αντιπροσωπεύει ως Έθνος και ως Φυλή!!!(σελ.1-3, ‘Yahweh’, http://www.newworldencyclopedia.org/entry/Yahweh). Δεν είναι τυχαία η αναφορά στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου που περιγράφει τα τελευταία λόγια του Ιησού Χριστού πριν ξεψυχήσει πάνω στον Σταυρό, καταγράφοντας τα εξής: ‘κραυγάζοντας με δυνατή φωνή λέει,’ Ελί, Ελί, λαμά σαβαχθανέ;;;’ δηλαδή, ‘Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;;;’.(σελ.78, ‘Κατά Ματθαίον’ 27,46, Η Καινή Διαθήκη, Ελληνική Βιβλική Εταιρία, Αθήνα 2003). Ο Ιησούς Χριστός στο τέλος της “γήινης ζωής” του δεν απευθύνθηκε στον Ιεχωβά σαν την Ανώτερη Θεότητα των Εβραίων και Θεό του Αβραάμ, αλλά στον «Eλ» ή στον «Ελί», την Αρχαιότερη Θεότητα στο Πάνθεον των Σημιτικών Φυλών της Χαναάν!!!

Η Ισραηλίτικη Φυλή ή το Εβραϊκό Έθνος, αποδεχόντουσαν την “ύπαρξη άλλων θεοτήτων” που αντιπροσώπευαν άλλες φυλές και άλλα έθνη, όπως τον « Ένκι» των Βαβυλωνίων, τον «Μπαάλ» των Χαναανητών, την θεά του πολέμου «Ανάτ» στην ιστορική εποχή του Εβραϊκού Βασιλείου του Δαβίδ, την “σύζυγο” του Ιεχωβά , την θεά «Ασίρα» , όπως και τον θεό «Μαρτούκ» των Βαβυλωνίων, που τελικά νίκησε τον θεό Ιεχωβά σε μια σύγκρουση θρησκειών και πολιτισμών, στην “ιστορική εποχή” της Παντοκρατορίας της Αυτοκρατορίας της Βαβυλωνίας στην Μέση Ανατολή!!!(σελ.1-3,http://www.patheos.com/blogs/crossexamined/2013/02/polytheism-i…). 

(περισσότερα…)

(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και πρώην μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)

Για μένα προσωπικά “ο Μεγαλύτερος Εχθρός” του Ελληνισμού σαν Φυλή και σαν Έθνος, όπως επίσης και του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού, ξεκινώντας από την Ελληνική Αρχαϊκή Ιστορική Εποχή μέχρι την Ελληνιστική και Ελληνο-Ρωμαϊκή Εποχή , είναι η Χριστιανική Εκκλησία με την αρχική “εμφύτευσή” της στον Μεσογειακό γεωπολιτικό χώρο από τον Άγιο Παύλο(15μ.Χ.- 68μ.Χ.) και τον Άγιο Πέτρο(4μ.Χ- 67μ.Χ) τον 1ο αιώνα μ.Χ, αλλά και μετέπειτα!!!

Έχω μελετήσει “σε βάθος και σε πλάτος” τις ιστορίες πολλών εθνών και κρατών, συμπεριλαμβάνοντας τους πιο παλιούς πολιτισμούς της ανθρωπότητας όπως αυτών των Αραμαίων, των Αιγυπτίων, των Βαβυλωνίων, των Κινέζων και των Ινδών, όπως επίσης και των μεταγενέστερων αρχαίων πολιτισμών σαν αυτών των Ασσύριων, των Περσών, των Ελλήνων, των Ιουδαίων, των Ρωμαίων, κλπ. Μέσα από όλα αυτά τα ιστορικά δεδομένα και ιστορικά γεγονότα που καταλήγουν στην Σημερινή Σύγχρονη Εποχή, ανακάλυψα ότι πολλές φορές “Συνωμοσίες” από καλά εναρμονισμένες και καλά οργανωμένες ομάδες ανθρώπων με “κοινά συμφέροντα”, είτε αυτά είναι πολιτικά, οικονομικά, εθνικά, φυλετικά ή θρησκευτικά( η επέκταση και η επικράτηση της συγκεκριμένης θρησκείας στις ανθρώπινες κοινωνίες), διαμόρφωσαν την πολιτισμική πορεία και την ιστορική εξέλιξη των διαφόρων ανθρώπινων κοινοτήτων, κρατών και εθνών!!!

Κάποια “τρανταχτά” ιστορικά παραδείγματα για τον κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό ρόλο της “Συνωμοσίας” σχετικά με ανατροπές και υπερβάσεις των καθιερωμένων και εντεταλμένων πολιτειακών αρχών και θεσμών είναι ο φόνος του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας(382π.Χ- 336π.Χ) και πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου(356π.Χ-323π.Χ) το 336π.Χ., από στενούς πολιτικούς συνεργάτες της Βασίλισσας Ολυμπιάδος(373π.Χ-316π.Χ.) ,της συζύγου του Βασιλιά Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας και μητέρας του Μεγάλου Αλέξανδρου. Αυτή η “ιστορική πολιτική συνωμοσία” δημιούργησε εκείνες τις πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις για την εγκαθίδρυση, την εδραίωση και την επέκταση της Ελληνιστικής Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλέξανδρου στον Ελλαδικό χώρο, στα Βαλκάνια, στην Μέση Ανατολή, στην Ασία και στην Μεσόγειο!!!

(περισσότερα…)