(Το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν τη «μετριότητα» και την «εικονική πραγματικότητα» για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της επιβίωσής τους).
Το τελευταίο μέρος αυτού του Επιλόγου (β4) είναι μια σύνοψη των τριών πρώτων κειμένων αυτής της σειράς (Επίλογος β1,β2,β3,) όπου αναφέρθηκα στην «ιστορική συνωμοσία» μεταξύ της Βυζαντινής πολιτικής εξουσίας, της Ελληνορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Κατεστημένου, για να υπονομεύσουν, να αποδυναμώσουν και να απομονώσουν τις κοινωνικές, πολιτιστικές, πολιτικές αρχές, όπως και τους ιστορικούς θεσμούς του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή.
Θα ξεκινήσουμε συγκρίνοντας ακόμη μία φορά τις σημαντικές ιστορικές, πολιτιστικές, ιδεολογικές και υπαρξιακές διαφορές μεταξύ του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και του Παραδοσιακού Εβραϊκού Πολιτισμού των 2,500 χρόνων.
Η πιο σημαντική πολιτιστική και ιδεολογική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο πολιτισμών είναι το γεγονός ότι ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός δεν εγκαθίσταται, συναρμολογείται και εξελίσσεται μέσα από «μεταφυσικές» ή «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά μέσα από τις «ελεύθερες πρωτοβουλίες» και την «ελεύθερη δημιουργικότητα» θνητών, ανταποκρινόμενων στις κοινωνικές ανάγκες και στα αισθητικά κριτήρια της εποχής τους. Αυτά υπήρξαν τα βασικά κοινωνικά κίνητρα για την «κοσμογονική» και «ραγδαία» πολιτιστική και ιστορική εξέλιξη της Ελληνικής Φυλής και του Ελληνικού Έθνους.
Αντιθέτως, στον Παραδοσιακό Εβραϊκό πολιτισμό των 2,5000 χρόνων, οι φιλοσοφικές προδιαγραφές του και οι ιδεολογικές του αρχές είχαν καθοριστεί από την έναρξή του, μέσα από «θεϊκές παρεμβάσεις» και «θεϊκές οδηγίες», δηλαδή ήταν στοιχεία «θεόπνευστα», «απόλυτα», «τέλεια» και «μη παραβιάσιμα». Αυτό σήμαινε ιστορικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, την «απόλυτη υποταγή» των Εβραίων σε αυτό το «θεϊκό σκιαγράφημα», με καμιά πιθανότητα ιστορικής εξέλιξης, εφόσον οι άνθρωποι είναι οι μόνοι δημιουργικοί κοινωνικοί παράγοντες που συνθέτουν τα ιστορικά γεγονότα και τις ιστορικές εξελίξεις, ανταποκρινόμενοι στις συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις των καιρών τους!!! Σαν συνέπεια, ο Παραδοσιακός Εβραϊκός Πολιτισμός παραμένει «στάσιμος», τη στιγμή που κοινωνικά δεν λειτουργούσαν τα φιλοσοφικά αξιώματα της «διαλεκτικής σκέψης» και της «ελεύθερης επιλογής»!!!
Ο Φίλων ο Ιουδαίος (20 π.χ.- 45 μ.χ.), που έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου την εποχή του Ιησού Χριστού, προερχόμενος από μια εύπορη και αριστοκρατική Εβραϊκή οικογένεια της Αιγύπτου, είχε σπουδάσει σε ελληνικά σχολεία (γυμνάσια), διέθετε τους προσωπικούς Έλληνες δάσκαλους , ενώ μιλούσε μόνο ελληνικά. Στο προηγούμενο μέρος του κειμένου μας (Επίλογος β3), εξετάσαμε αναλυτικά το βιογραφικό του Φίλωνα, γιατί αντιπροσώπευε μια σημαντική ιστορική προσωπικότητα που επηρέασε την θεολογία όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων. Θεωρείται ο πρώτος θεολόγος της Χριστιανικής θρησκείας από τους ίδιους τους Πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, γιατί όλες οι θεολογικές αναλύσεις του βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη όπως και ο Χριστιανισμός, με «εξαίρεση» την Οικουμενική Πνευματική Διδασκαλία του Ιησού Χριστού, αν και ο ίδιος ήταν ένας εκπαιδευμένος Εβραίος Ραβίνος!!!
Ο Φίλων υπήρξε ιστορικός, φιλόσοφος, θεολόγος αλλά και πολιτικός. Οι φιλοσοφικές και οι ιδεολογικές του θέσεις βασιζόντουσαν στην Παλαιά Διαθήκη και στους Εβραίους Προφήτες, πάντα κάτω από την καθοδήγηση και τις εντολές του Ιερατείου της Ιουδαίας και του Εβραϊκού Θρησκευτικού κατεστημένου της Αιγύπτου. Σκοπός της διδασκαλίας του ήταν «η διαστρέβλωση» και «η υπονόμευση» της ιστορικής και πολιτιστικής ταυτότητας του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και των ανθρώπινων συστατικών και δημιουργημάτων που τον συναρμολογούσαν. Ο Φίλων στη διδασκαλία του και στα γραπτά του στήριζε απόλυτα τη θέση, ότι οι φιλοσοφικές και οι πολιτικές έννοιες, οι επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις, όπως και η γραμματεία των Αρχαίων Ελλήνων λογίων, στηριζόντουσαν στις «θεόπνευστες» αποκαλύψεις, αρχές και διατάξεις της Παλαιάς Διαθήκης!!! Αυτές όμως οι υπερβολικές πολιτιστικές και ιδεολογικές του θέσεις, πέρασαν δίχως αμφισβήτηση από το πλατύ ακροατήριό του, τη στιγμή που τον αποδεχόντουσαν ως τον πιο σημαντικό θεολόγο του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού!!!
Σαν συνέπεια, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον Παραδοσιακό Εβραϊκό Πολιτισμό, θα πρέπει να απευθυνθούμε πρώτα «αποκλειστικά» στην Παλαιά Διαθήκη, ανακαλύπτοντας και εξακριβώνοντας τις βασικές ιδεολογικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προτεραιότητες των Εβραίων και του Πολιτισμού τους!!!
(περισσότερα…)
