Η Ελληνική “κρίση” του 2012- ένα τέχνασμα εξωγενών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων με την συμβολή ενδογενών αρπακτικών του Ελληνικού Κατεστημένου (Μέρος Δ’)
(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)
Το επόμενο “μαργαριτάρι” της σύγχρονης Ελληνικής Πολιτικής είναι ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος διατέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας από το 1996 μέχρι το 2004. Όπως και η αρχή έτσι και το τέλος της πρωθυπουργίας του, παρουσιάζουν ανορθόδοξα και αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά μέσα στα πλαίσια μιας ομαλής πολιτικής εξέλιξης ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος- χαρακτηριστικά που επίσης τα ταυτίζω με τον ρόλο του Κώστα Σημίτη σαν πολιτική φυσιογνωμία και πολιτικού ηγέτη. Στις 18 Ιανουαρίου 1996, ο Κώστας Σημίτης εξελέγη Πρωθυπουργός της Ελλάδας από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου από αυτό το αξίωμα για λόγους υγείας(τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν σχεδόν ανάπηρος, αλλά ο Ρωμαίικος ανδρικός εγωισμός του δεν τον άφηνε να απαρνηθεί την εξουσία και την δόξα). Στις 7 Ιανουαρίου 2004, ο Κώστας Σημίτης ανακοίνωσε επίσημα την παραίτησή του από την θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (κάτω από τις πιέσεις του “αμερικανόφιλου” Γιώργου Παπανδρέου και της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος που τον στήριζε), και φυσικά τον διαδέχθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου στις 8 Φεβρουαρίου 2004.