Η Ελληνική “κρίση” του 2012- ένα τέχνασμα εξωγενών οικονομικο-πολιτικών συμφερόντων με την συμβολή ενδογενών αρπακτικών του Ελληνικού Κατεστημένου (Μέρος Β’)
(το κείμενο αυτό το αφιερώνω σε όλους εκείνους τους πρώην μαθητές μου και μαθήτριές μου που τελικά επέλεξαν την “μετριότητα” και την “εικονική πραγματικότητα” για χάρη της κοινωνίας τους, των οικογενειών τους και της “επιβίωσής” τους)
Η δεκαετία του 1970, με ένα ισχυρό προεδρικό κοινοβουλευτικό πολίτευμα και με όλα τα εκλεγμένα πολιτικά κόμματα να συμμετέχουν ισότιμα και ελεύθερα στις νομοθετικές διαδικασίες του Ελληνικού Κοινοβουλίου, επέφερε μια σχετική ομαλότητα στην Ελληνική Κοινωνία που απέδωσε καρπούς. Σημειώθηκε οικονομική ανάπτυξη, περισσότερα θεσμικά μέσα και προστασίες για μια πιο ελεύθερη πολιτική και πολιτισμική έκφραση των Ελλήνων Πολιτών, μια καλύτερη οργάνωση των εργαζομένων όλων των κλάδων για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους, και τελικά και πιο σημαντικά, για μια ακόμη φορά, υπήρξε μια σημαντική άνοδος των δημοκρατικών και αριστερών πολιτικών δυνάμεων στην χώρα. Η τελευταία αυτή κοινωνικο-πολιτική εξέλιξη είχε επιτευχθεί λόγω της πιο διαδεδομένης παιδείας σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, και λόγω μιας πιο οργανωμένης και συγκροτημένης πολιτικής συνείδησης μέσω των πολιτικών κομμάτων, του ελεύθερου τύπου και της ανάπτυξης εκδοτικών οίκων όλων των αποχρώσεων γνώσης και ιδεολογιών. Αυτές οι δημοκρατικές και αριστερές κοινωνικο-πολιτικές δυνάμεις της χώρας “ακόμη μια φορά”, αλλά και με πιο έντονο και πραγματιστικό λόγο, διεκδικούσαν πλέον, “εδώ και τώρα”, ένα “σύγχρονο” και πραγματικά “πλουραλιστικό” κράτος που θα εξυπηρετούσε και θα προστάτευε τα συμφέροντα και τις καθημερινές ανάγκες όλων των πολιτών, με κριτήρια ενός σύγχρονου έθνους-κράτους, όπως αυτά που δέσποζαν στις ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης.